Παπαγεωργίου Βασίλης

Αυτά τα λίγα - από τα πολύ περισσότερα που υπάρχουν - για να μη νομίζετε πως ο Ρίτσαρντ Περλ είναι η μοναδική περίπτωση «σύγκρουσης συμφερόντων», στο πλαίσιο της αμερικανικής κυβέρνησης.

Κατά τον ανταποκριτή της ΝΕΤ, Τ. Τέλλογλου, η ανεύρεση στο Ιράκ, από τις δυνάμεις εισβολής, στολών και μασκών χημικού και μικροβιολογικού πολέμου, σε χώρους που εγκατέλειψαν τα ιρακινά στρατεύματα, συνεπάγεται ότι το καθεστώς του Σ. Χουσεΐν συμπεριλαμβάνει στα σχέδιά του και το ενδεχόμενο της χρήσης τέτοιων όπλων. Αναρωτιόμαστε, γιατί δεν ισχύει το ίδιο ακριβώς επιχείρημα και για τις αμερικανοβρετανικές δυνάμεις, αφού αποδεδειγμένα διαθέτουν τέτοιους στολές κι, όπως πολλές φορές έχουμε δει στις τηλεοράσεις, τις φορούν κιόλας.

Ισως, το ερώτημα αυτό δεν απασχόλησε τον ανταποκριτή της ΝΕΤ. `Η, μήπως, αναρωτήθηκε, αλλά έδωσε και την απάντηση, βάσει της λογικής του Τζ. Μπους, περί «καλών» και «κακών»..;

H πολυεθνική εταιρία πετρελαιοειδών «Σελ» (μια από τις πρώην 7 και νυν 5 «αδελφές» του κλάδου) επιβεβαιώνει με την πρακτική της, ότι όσο πιο πολλά κερδίζει το μεγάλο κεφάλαιο, τόσο εντείνει την εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας για την ισχυροποίηση και μεγιστοποίηση των μονοπωλιακών κερδών.

Αδιάψευστος μάρτυρας, η πρόσφατη είδηση της εφημερίδας «Γουόλ Στριτ Τζούρναλ Γιούροπ», που φιλοξενήθηκε στη «Ναυτεμπορική» και έχει ως εξής: «Στα βασικά τμήματα πετρελαίου και φυσικού αερίου της στρέφεται τώρα η Royal Dutch/Shell, ανακοινώνοντας ότι σχεδιάζει να μειώσει το κόστος κατά 15% έως 20% και να περικόψει 2.500 θέσεις εργασίας παγκοσμίως την προσεχή τετραετία. Σύμφωνα με τη διοίκηση της Shell, η μείωση του κόστους σε συνδυασμό με επενδύσεις ύψους 8 έως 9 δισ. δολαρίων ετησίως στα τμήματα πετρελαίου, φυσικού αερίου και ενέργειας, θα βοηθήσουν την εταιρεία να παρουσιάσει ποσοστό αύξησης κερδών 6% έως 8% ετησίως μέχρι το 2006. Αναλυτές εκτιμούν ότι τα παραπάνω σχέδια της εταιρείας, η οποία υποσχέθηκε μείωση κόστους μεταξύ 500 και 800 εκατ. δολαρίων μέχρι το 2006, αντανακλούν τη γενικότερη στρατηγική της Shell που παρουσιάστηκε το Φεβρουάριο και είναι σύμφωνα με τις προβλέψεις τους».

Με απλά λόγια, οι διοικούντες τη «Shell» προσδοκούν - όπως οι ίδιοι ομολογούν - ότι θα αυξήσουν τα κέρδη τους κατά 150 έως 250 δισ. δραχμές, με τη μείωση των δαπανών μισθοδοσίας, που θα προκύψει από την απόλυση 2.500 εργαζομένων. Τόσο κυνικά.

«Η μεταπολεμική περίοδος στο Ιράκ θα απαιτήσει μια μόνιμη παρουσία 65.000 - 80.000 πεζοναυτών για χρόνο που δε θα είναι θέμα μηνών, αλλά τουλάχιστον 5 χρόνων...

Οσο περισσότερο διαρκεί η κατάληψη από τον αμερικανικό στρατό, τόσο θα μεγαλώνει ο κίνδυνος οι Ιρακινοί να αντισταθούν για να επισπεύσουν την αποχώρησή τους. Ο αντίκτυπος των παλαιστινίων καμικάζι στο Ισραήλ είναι μεγάλος και τέτοια μορφή αντίστασης πρέπει να αναμένουν τα αμερικανικά στρατεύματα...

... Το περιβάλλον θα είναι επικίνδυνα ασταθές, ο τοπικός πληθυσμός θα προβάλλει παθητική αντίσταση και οι κουρδικές ομάδες θα προσπαθήσουν να επεκτείνουν την επιρροή τους με τη βία...

Είναι αμφισβητήσιμο αν ο ιρακινός πληθυσμός θα χαιρέτιζε τους ηγέτες διαφόρων εξόριστων ομάδων μετά από ήττα του Σαντάμ...».

Οι προαναφερόμενες εκτιμήσεις ανήκουν στη Σχολή Πολέμου των ΗΠΑ. Περιέχονται σε απόρρητη έκθεσή της, σχετικά με τη μετά Σαντάμ εποχή, προς την ηγεσία του αμερικανικού Πενταγώνου, η οποία δημοσιεύτηκε στην εβδομαδιαία εφημερίδα «Village Voice». Με άλλα λόγια, δηλαδή, η έκθεση προβλέπει, ότι όσο θα υπάρχουν αμερικανικά στρατεύματα κατοχής στο Ιράκ, θα συνεχίζεται και ο πόλεμος, με τον έναν ή άλλο τρόπο.

Γρηγοριάδης Κώστας

Λες και με την πολιτική τους, δε γίνεται η Ελλάδα μέρος του προβλήματος, αφού, παρέχει γη, θάλασσα και αέρα στους εισβολείς κι έχει μετατρέψει τη Σούδα και άλλες βάσεις σε ορμητήρια του πολέμου και του θανάτου. Οσο για το επιχείρημα της μικρής και αδύνατης Ελλάδας είναι τόσο βαθιά λαθεμένο, όσο και παλιό. «Θανάση κάτσε φρόνιμα, να γίνεις νοικοκύρης» λέει η γνωστή παλιά ρήση κι αν ο κάθε Θανάσης έκανε αυτό, τότε θα βρισκόμασταν ακόμη υπό τουρκικό ζυγό. Δε θα υπήρχαν νεοελληνικό κράτος και νέα ελληνική ιστορία. Τα ίδια έλεγαν αργότερα, όσοι υποστήριζαν την αμαχητί υποταγή και προσαρμογή στις απαιτήσεις του φασιστικού άξονα. Τα ίδια έλεγε και η θεωρία της «Ψωροκώσταινας» κλπ., κλπ.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Γρηγοριάδης Κώστας

Τώρα, καθώς οξύνονται οι αντιθέσεις ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αρκετοί εκ των προηγουμένων και, κυρίως, οι Ευρωπαίοι, καταριούνται την ύπαρξη του μονοπολισμού (κυριαρχία των ΗΠΑ) και αναζητούν τη διέξοδο στη διαμόρφωση -όπως λένε- ενός νέου διπολισμού (ΗΠΑ, ΕΕ) ή κι ενός πολυπολισμού (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία, κλπ.). «Ξεχνούν», όμως, τα όσα έλεγαν τις προηγούμενες δεκαετίες. «Ξεχνούν» να εξηγήσουν, πότε και γιατί είχαν δίκιο, τότε ή τώρα;

Οι προαναφερόμενες, βέβαια, αναλύσεις και επιχειρήματα είναι λίγο πολύ επιδερμικά και, σήμερα, όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι και λαοί συνειδητοποιούν το γεγονός αυτό. Σήμερα, πάρα πολλοί παραδέχονται και, μάλιστα, διαφορετικών έως και αντίθετων πολιτικών και ιδεολογικών πεποιθήσεων, ότι η ύπαρξη της ΕΣΣΔ και του σοσιαλιστικού στρατοπέδου γενικότερα ήταν ένας σοβαρότατος παράγοντας υπεράσπισης και διατήρησης της παγκόσμιας ειρήνης, υπεράσπισης και διεύρυνσης των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών σε όλο τον κόσμο.

Ολ' αυτά, όμως, δεν οφείλονταν, γενικώς και αορίστως, στην ύπαρξη του τότε διπολισμού, αλλά στον ταξικό χαρακτήρα των σοσιαλιστικών καθεστώτων και στην αντίστοιχη πολιτική τους. Ακόμη κι αν γίνει σήμερα δυνατή - πολλοί αμφιβάλλουν και όχι αβάσιμα - η διαμόρφωση ενός διπολισμού (ΗΠΑ, ΕΕ ή ΗΠΑ και μια συμμαχία άλλων καπιταλιστικών χωρών), ο τελευταίος θα είναι ποιοτικά διαφορετικός από την πριν το 1990 παγκόσμια κατάσταση. Πάντως, σ' ένα τέτοιο ενδεχόμενο, θα έχουμε δύο μεγάλους και σχετικά ισοδύναμους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς, που θα αντιπαλεύουν μεταξύ τους, για τα συμφέροντα των αντίστοιχων αρχουσών τάξεων, ενώ θα φορτώνουν τις συνέπειες του μεταξύ τους ανταγωνισμού και τα βάρη της κρίσης τους, στις πλάτες των λαών.

Μπαίνει, βέβαια, το ερώτημα και, μάλιστα, πολλές φορές ως δίλημμα: Τι συμφέρει σήμερα τους εργαζόμενους και τους λαούς, ο μονοπολισμός ή ο διπολισμός και, επομένως, με ποιους πρέπει να συμπαραταχτούν τα λαϊκά κινήματα; Αλίμονο στους εργαζόμενους και στους λαούς, αν παγιδευτούν στις συμπληγάδες του ψευτοδιλήμματος αυτού. Αλίμονό τους, αν γίνουν δεκανίκια στον έναν - έστω και τον αδύνατο - ιμπεριαλιστικό πόλο, ενάντια στον άλλο. Κανένας ιμπεριαλισμός, είτε μονοπολικός, είτε διπολικός ή πολυπολικός, δε συμφέρει τους εργαζόμενους και τους λαούς. Καμιά ικανοποίηση των λαϊκών συμφερόντων δεν μπορεί να προσφέρει το σύγχρονο, διεθνές καπιταλιστικό σύστημα, είτε με τη μια, είτε με την άλλη μορφή του, είτε κυβερνούν οι λεγόμενοι συντηρητικοί, είτε οι κάθε λογής σοσιαλδημοκράτες. Πόλεμοι, κρίσεις, εντεινόμενη εκμετάλλευση, αυξανόμενη κοινωνική αδικία, πολύμορφη σήψη και διαφθορά, κλπ., κλπ., είναι και θα είναι η μόνη προσφορά του. Η δικαίωση των λαϊκών ελπίδων και ονείρων βρίσκεται στο δρόμο του ασυμβίβαστου αγώνα και της ταξικής πάλης, της ανατροπής του σημερινού εκμεταλλευτικού και άδικου συστήματος και στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Κι όχι μόνον αυτό. Μόνο στα πλαίσια του προαναφερόμενου προσανατολισμού της πάλης, μπορούν (και πρέπει) τα εργατικά και λαϊκά κινήματα να αξιοποιήσουν προς όφελός τους τις οξυνόμενες συνεχώς αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, να υπερασπιστούν αποτελεσματικά τις κατακτήσεις τους και την ειρήνη.

Ολοι γνωρίζουν τη μεγάλη αμερικανική πολυεθνική, που ονομάζεται «Κόκα - Κόλα». Οπως γνωρίζουν και το κόκκινο κουτάκι της, σήμα κατατεθέν της εταιρίας. Φαίνεται, όμως, πως ο πόλεμος συμπαρασύρει τα πάντα, ακόμη και... το κουτάκι της «Κόκα - Κόλα». Το παράρτημα Βελγίου της τελευταίας έδωσε ήδη εντολή και το διαβόητο κουτάκι τροποποιείται ριζικά. Από δω και πέρα, θα γράφει απ' έξω τις λέξεις: «Αγάπη, Ελπίδα, Ειρήνη». Προσφορά στον αντιπολεμικό αγώνα των λαών, ίσως πείτε. Σιγά... Χυδαία εκμετάλλευση των αντιπολεμικών λαϊκών αισθημάτων και προσπάθεια αποφυγής των συνεχώς εντεινομένων αντιαμερικανικών διαθέσεων, που εκφράζονται ποικιλότροπα, ακόμη και με μποϊκοτάζ αμερικανικών προϊόντων.