Παπαγεωργίου Βασίλης

Τα παραπάνω αποτελούν μερικές μόνον από τις εγχώριες «αντιτρομοκρατικές» ειδήσεις του τελευταίου εικοσαήμερου. Και δε νομίζουμε πως χρειάζεται να αναφερθούν ακόμη περισσότερες, για να στοιχειοθετηθεί η οικοδόμηση και, μάλιστα, με γρήγορους ρυθμούς, ενός νέου, τεράστιου, πολυπλόκαμου και πολυεπίπεδου, αυταρχικού «αστυνομικού κράτους». Να σημειώσουμε μόνο το εξής: Αυταπατώνται όσοι νομίζουν ότι όλ' αυτά γίνονται αποκλειστικά και μόνο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και μετά θα ξαναγίνουν όλα, όπως ήταν προηγούμενα...

«Δε φθάνει που έστειλαν τους Ιταλούς στρατιωτικούς και καραμπινιέρους να σκοτωθούν στης "μητέρας όλων των μαχών" τη μάνα προς χάριν του Προέδρου Πίθηκα Μπους, προσέτι έστησαν και πάνω στις σορούς των το γνωστό μιλιταριστικό πανηγύρι των τελετών μετά κηδείας, των επικηδείων, μετά παρασήμων. Ταρατατζούμ η μπάντα, ω ονόρε ντε λα πάτρια ο κ. νομάρχης, οι παπάδες, οι λακέδες με τις λιβρέες και ο δυστυχής εθνικός ύμνος...

Βεβαίως και η τηλεοπτική κάλυψη! Να θρηνήσει το έθνος τα τέκνα του μ' όλες τις τιμές και τις αναγκαίες διακοπές για διαφημίσεις...». Του Στάθη, από τον «ναυτίλο» του, στη χτεσινή «Ελευθεροτυπία».

Σε νέο μήλον της έριδος ανάμεσα στους ισχυρούς της Γης εξελίσσεται η υπόθεση των ιρανικών πυρηνικών προγραμμάτων, και μάλιστα με όρους και συνθήκες που θυμίζουν τα όσα διαδραματίστηκαν στην υπόθεση του Ιράκ. Ενα εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο, όμως, είναι η ανάμειξη του «ισραηλινού παράγοντα», ο οποίος, πολύ πιο ανοιχτά, από ό,τι στο Ιράκ, πυρπολεί κάθε προσπάθεια αποκλιμάκωσης.

Επιμένοντας σε μια τακτική που έχει αρχίσει εδώ και αρκετές βδομάδες, ο αρχηγός των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών, της γνωστής, σε όλους, Μοσάντ, δήλωνε τις προάλλες με κατηγορηματικό τρόπο ενώπιον της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων και Αμυνας της ισραηλινής Βουλής, ότι «το πυρηνικό οπλικό πρόγραμμα του Ιράν απειλεί την ύπαρξη του Ισραήλ». Ο Μέιρ Νταγκάν υποστήριξε ότι η «απειλή αυτή είναι η μεγαλύτερη που έχει κληθεί να αντιμετωπίσει το Ισραήλ από την πρώτη ημέρα της ίδρυσής του» και τόνισε ότι «αν η διεθνής κοινότητα δεν αντιμετωπίσει το κίνδυνο, το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του».

Πάντως, εκτός από τη διαρκώς κλιμακούμενη πολεμική ρητορική του Τελ Αβίβ ενάντια στο Ιράν, κάνει εντύπωση και το γεγονός πως οι δηλώσεις Νταγκάν συνέπεσαν με τις επίσημες διαπιστώσεις του Χαβιέ Σολάνα, εκ μέρους της ΕΕ, ότι η Τεχεράνη «τηρεί εντιμότατη στάση, πλέον, απέναντι στη Διεθνή Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας». Δηλώσεις, οι οποίες έγιναν λίγες ώρες πριν από τη συνάντηση ισραηλινής κυβερνητικής αντιπροσωπείας με τους ΥΠΕΞ της ΕΕ, όπου, μάλιστα, η ατμόσφαιρα δεν αποδείχτηκε, τελικά, ιδιαιτέρως φιλική, με αφορμή τις εξελίξεις στο Παλαιστινιακό. Ανάλογη ήταν η ατμόσφαιρα στην προχτεσινή συνάντηση του Κ. Πάουελ με τους Κοινοτικούς ομολόγους του, όταν συζητήθηκε το θέμα του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν και οι σχετικές πρωτοβουλίες χωρών - μελών της ΕΕ στον ΟΗΕ.

Προφανώς, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού, δεν αναφέρονται μόνο στο Ιράκ, αλλά συμπεριλαμβάνουν την ευρύτερη περιοχή της Μέσης και Εγγύς Ανατολής. Μιας περιοχής ιδιαίτερα πλούσιας σε πετρέλαια και άλλες πλουτοπαραγωγικές πηγές και με ξεχωριστή γεωστρατηγική σημασία, όπως όλοι γνωρίζουν.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Η φράση ίσως να ταιριάζει και στα δυο «μεγάλα» κόμματα, πλην όμως αναφέρεται στο ΠΑΣΟΚ και συγκεκριμένα στην περίφημη διαδοχολογία, που φέρεται να τερμάτισε ο Γιώργος Παπανδρέου, με τέτοιο όμως τρόπο, που επί της ουσίας... μόλις ξεκίνησε.

Διότι και το Σημίτη στηρίζει - όπως λέει - και τους θεσμούς, αλλά προεκλογικά. Μετά τις εκλογές, όλ' αυτά μπορεί ν' αλλάξουν. Αλλωστε, έτσι συνηθίζεται στις αστικές πολιτικές δυνάμεις. Και πολύ περισσότερο στην πολιτική πρακτική αυτού του κόμματος.

Και βέβαια όταν επιδιώκεις να αλλάξεις την κοινή γνώμη, χωρίς να αλλάξεις πολιτική, μόνο σε συμβουλές, όπως αυτή για «θεαματικές πρωτοβουλίες» που έδωσε ο Απόστολος Κακλαμάνης ή σε επικοινωνιακά «κολπάκια», επιπέδου Πρωτόπαππα και Αράπογλου, μπορείς να καταφύγεις.

Ας τους αφήσουμε λοιπόν να «ανανεώνουν» τα ψηφοδέλτιά τους μέσα σε ένα όργιο αλληλομαχαιρωμάτων και χτυπημάτων κάτω από τη μέση, γνωρίζοντας πως το τελικό αποτέλεσμα θα είναι πάλι... ΠΑΣΟΚ.

ΔΕΝ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΝ δράση! Είναι η κριτική που άσκησε ο Τζορτζ Μπους από τη Βρετανία, στους Γαλλογερμανούς και στον ΟΗΕ, σχετικά με τη στάση που κρατούν στο θέμα του Ιράκ. Προφανώς ξέχασε τη Γιουγκοσλαβία και τον πρώτο Πόλεμο του Κόλπου.

Γιατί εκεί η δράση που ανέλαβαν δεν ήταν καθόλου λίγη και υπήρξε επαρκώς καταστροφική για τις χώρες που μπήκαν στο στόχαστρο του ΝΑΤΟ.

Πάντως, είναι άδικος ο ένοικος του Λευκού Οίκου. Κανένα πρόβλημα δεν έχουν στην ανάληψη δράσης οι Ευρωπαίοι λυκοσύμμαχοί του. Αλλωστε ο Ευρωστρατός ετοιμάζεται ήδη και δεν τον δημιουργούν για όργανο παρατήρησης.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ελλάδα, Ισπανία και Γαλλία δεν έχουν καμία περιοχή με ποσοστό ανεργίας ίσο ή μικρότερο από το μισό μέσο όρο της ΕΕ (7,8%). Η Καλαβρία στην Ιταλία (35,6%), και η Runion στη Γαλλία (32,1%) έχουν τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας ανάμεσα στις γυναίκες. Στους νέους το υψηλότερο ποσοστό σημειώνεται στην ιταλική Campania (59,5%).

Χαρακτηριστική είναι και η συνολική τάση, που προδιαγράφουν τα στοιχεία της «Γιούροστατ». Το 2001 η επίσημη ανεργία βρίσκεται στο 7,5%, το 2002 στο 7,8%, ενώ στα δύο τελευταία τρίμηνα του 2003 εμφανίζεται σταθεροποιημένη στο 8,8%. Για τη χώρα μας, η κυβέρνηση δηλώνει ότι η ανεργία έχει πέσει στο 9,5%, μία, όμως, από τις έρευνες του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ μιλάει για 11%.

Αν, τώρα, τα προαναφερόμενα ποσοστά διαβαστούν και ως το αποτέλεσμα του μαγειρέματος (π.χ. δεν περιλαμβάνονται όσοι υποαπασχολούνται), γίνεται ολοφάνερη η δραματική κατάσταση της εργατικής τάξης. Μια κατάσταση, η οποία αποτελεί συνέπεια της σύγχρονης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Οχι της μιας ή της άλλης διαχειριστικής πολιτικής των όποιων πολιτικών εκπροσώπων των πολυεθνικών, αλλά των αδήριτων - όσο και άκρως αντιφατικών - ενδογενών αναγκών του καπιταλιστικού συστήματος στη σημερινή φάση ανάπτυξής του, είτε κυβερνούν οι όποιοι συντηρητικοί, είτε οι όποιοι σοσιαλδημοκράτες.

Τα παραπάνω αφιερώνονται εξαιρετικά στους 6.000 της πρόσφατης Συνέλευσης των κινημάτων του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ στο Παρίσι, οι οποίοι, σ' ολόκληρη τη διακήρυξή τους, δεν αναφέρουν ούτε μία - κυριολεκτικά ούτε μία - φορά τη λέξη «καπιταλισμός»... Κι έτσι γίνεται κατανοητό γιατί τόσοι ύμνοι στην «Αριστερά των κινημάτων», που ετοιμάζονται να στήσουν διάφοροι για να αντιμετωπίσουν στις σύγχρονες συνθήκες το φάντασμα του κομμουνισμού. Κοντός ψαλμός...

«Ποιοι είναι οι κερδισμένοι του κατατεθέντος Προϋπολογισμού - Αυξήσεις, προσλήψεις και φορο-απαλλαγές» («Το Βήμα»). «Κερδισμένοι μισθωτοί και συνταξιούχοι - Με άρωμα εκλογών ο πρoϋπολογισμός» («Τα Νέα»). «Προϋπολογισμός - 9 μεγάλες ανάσες και 4 σκιές για το 2004» («Εθνος»). «Προϋπολογισμός 2004 με το βλέμμα στις εκλογές - Με 4 όπλα και 4 παγίδες» («Ελευθεροτυπία»).

Αυτοί ήταν οι χτεσινοί πρωτοσέλιδοι τίτλοι των προαναφερομένων εφημερίδων και είναι ολοφάνερη η προσπάθειά τους να διαμορφώσουν μια εικόνα παροχών προς τους εργαζόμενους - έστω και λόγω εκλογών - για τον κρατικό προϋπολογισμό του 2004. Η αλήθεια, όμως, είναι πολύ διαφορετική. Και ιδού οι αποδείξεις, σύμφωνα με τα στοιχεία που δίνουν οι προηγούμενες εφημερίδες:

Πρώτον, το νέο μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων, πέρα από τη διατήρηση του μέχρι σήμερα απαράδεκτου επιδοματικού χαρακτήρα του, καθηλώνει τους μισθούς και τις συντάξεις στο σημερινό απαράδεκτο «ύψος» τους. Δεύτερον, ο νέος προϋπολογισμός «ελαφρύνει» τα φορολογικά βάρη σε ελάχιστες μερίδες μισθωτών και συνταξιούχων κατά 480 εκατ. ευρώ και, ταυτόχρονα, προβλέπει αύξηση των φορολογικών εσόδων κατά 2,66 δισ. ευρώ. Αύξηση, η οποία θα βαρύνει τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, με δοσμένες και τις νέες φοροελαφρύνσεις στις μεγάλες επιχειρήσεις. Τρίτον, ο προϋπολογισμός προβλέπει την πρόσληψη 16.000 μονίμων υπαλλήλων σε όλον το δημόσιο τομέα (μαζί και με τους επαγγελματίες οπλίτες), όταν μόνο στο χώρο των νοσοκομείων τα οργανικά κενά ξεπερνούν σήμερα τις 28.000.