Χαρακτηριστική είναι και η συνολική τάση, που προδιαγράφουν τα στοιχεία της «Γιούροστατ». Το 2001 η επίσημη ανεργία βρίσκεται στο 7,5%, το 2002 στο 7,8%, ενώ στα δύο τελευταία τρίμηνα του 2003 εμφανίζεται σταθεροποιημένη στο 8,8%. Για τη χώρα μας, η κυβέρνηση δηλώνει ότι η ανεργία έχει πέσει στο 9,5%, μία, όμως, από τις έρευνες του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ μιλάει για 11%.

Αν, τώρα, τα προαναφερόμενα ποσοστά διαβαστούν και ως το αποτέλεσμα του μαγειρέματος (π.χ. δεν περιλαμβάνονται όσοι υποαπασχολούνται), γίνεται ολοφάνερη η δραματική κατάσταση της εργατικής τάξης. Μια κατάσταση, η οποία αποτελεί συνέπεια της σύγχρονης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Οχι της μιας ή της άλλης διαχειριστικής πολιτικής των όποιων πολιτικών εκπροσώπων των πολυεθνικών, αλλά των αδήριτων - όσο και άκρως αντιφατικών - ενδογενών αναγκών του καπιταλιστικού συστήματος στη σημερινή φάση ανάπτυξής του, είτε κυβερνούν οι όποιοι συντηρητικοί, είτε οι όποιοι σοσιαλδημοκράτες.

Τα παραπάνω αφιερώνονται εξαιρετικά στους 6.000 της πρόσφατης Συνέλευσης των κινημάτων του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ στο Παρίσι, οι οποίοι, σ' ολόκληρη τη διακήρυξή τους, δεν αναφέρουν ούτε μία - κυριολεκτικά ούτε μία - φορά τη λέξη «καπιταλισμός»... Κι έτσι γίνεται κατανοητό γιατί τόσοι ύμνοι στην «Αριστερά των κινημάτων», που ετοιμάζονται να στήσουν διάφοροι για να αντιμετωπίσουν στις σύγχρονες συνθήκες το φάντασμα του κομμουνισμού. Κοντός ψαλμός...