Το επόμενο βήμα θα είναι να βγάλει το υπουργείο Δημόσιας Τάξης τιμοκατάλογο, από κείνους με την κιμωλία, που ξέμειναν κρεμασμένοι στον τοίχο των συνοικιακών καφενείων. Είκοσι άτομα συγκέντρωση; Στο πλακόστρωτο με πικέτα. Εκατό; Εφ' ενός ζυγού, στη μια πλευρά του πεζοδρομίου, με το βάδισμα του κάβουρα και το πανό στα πλάγια. Διακόσιοι; Στο πεζοδρόμιο, μέχρι το τρίτο πλακάκι, με πανό - σκονάκι, στο μέγεθος της κεφαλής της διαδήλωσης. Πεντακόσιοι; Μια λωρίδα στην κατεύθυνση της ανόδου και πάει λέγοντας.

Η «ρύθμιση» δεν είναι ξεκάρφωτη. Είναι κομμάτι του παζλ, μέρος του γενικότερου σχεδίου που λέει: Η αντεργατική - αντιλαϊκή επίθεση στα ντουζένια της. Η λαϊκή αντίδραση «μη προβλεπόμενη». Οι απεργίες, παράνομες και καταχρηστικές. Οι συγκεντρώσεις, στα πεζοδρόμια σήμερα, αύριο περιφερειακά του κέντρου, μεθαύριο στα προάστια, την άλλη σε χώρο που θα έχει ορίσει η αστυνομία, πιθανά στο ταρτάν του γηπέδου μιας συνοικιακής ομάδας και σε ώρα που δε θα διαταράσσεται η «κοινή ησυχία». Στις Βρυξέλλες η πατέντα δουλεύει χρόνια τώρα. Διαδηλώσεις επιτρέπονται μόνο σε προκαθορισμένες ζώνες και ύστερα από άδεια των αρμόδιων αρχών.

Οι πολιτευτές της αυτοαποκαλούμενης «κεντροδεξιάς» σιγοντάρουν το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα. Δεν πέρασε ούτε μήνας από τότε που ο δήμαρχος της Θεσσαλονίκης πάσαρε στους εργαζόμενους σχέδιο απόφασης, ζητώντας να μην καταλαμβάνουν εν μέσω απεργίας δημοτικά κτίρια και να μην κλείνουν τη χωματερή, «για το καλό της πόλης». Η επίκληση του «κοινού συμφέροντος» είναι η κουκούλα στο κεφάλι όσων πυροβολούν κατά ριπάς τα δημοκρατικά δικαιώματα. Μην απεργείς γιατί δυσκολεύεις το συνάνθρωπο, μην καταλαμβάνεις γιατί βρωμίζει η πόλη, μη διαδηλώνεις γιατί το κέντρο ασφυκτιά στο μποτιλιάρισμα. Στο κάτω κάτω της γραφής, αν έχεις κάτι να διεκδικήσεις, πέστο στον Πολυζωγόπουλο κι αυτός θα το μεταφέρει στα κυβερνητικά γραφεία, όταν με το καλό ξεκινήσει ο επόμενος γύρος του «κοινωνικού διαλόγου».

Το δίκιο όσων στενάζουν από το δικομματικό ξεζούμισμα δε χωράει στο πεζοδρόμιο. Πολύ περισσότερο, δε χωράει σε διατάξεις και δικαστικές καταδίκες που γυρνάνε τη μνήμη πίσω. Κι αν το πεζοδρόμιο μπορεί να χρησιμεύσει σε κάτι, είναι μόνο για να «στεγάσει» την αντεργατική πρεμούρα τους. Οταν οι εργαζόμενοι το πάρουν απόφαση πως στη μοιρασιά της ιστορίας η λεωφόρος ανήκει στους ίδιους. Και το πεζοδρόμιο, σε κείνους που τώρα προσπαθούν να μαντρώσουν τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση σε λίγα τετραγωνικά, στρωμένα με πλακάκια.