ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Πάλι τα «ρετιρέ και τα υπόγεια»

Παπαγεωργίου Βασίλης

Θα θυμάστε, βέβαια, το ...επιχείρημα του μακαρίτη Α. Παπανδρέου, περί «ρετιρέ» και «υπογείων». Οπως, βέβαια και το γεγονός πως το επιχείρημα αποτέλεσε το άλλοθι, ώστε να μένουν στο απυρόβλητο η πλουτοκρατία και τα συμφέροντά της και, ταυτόχρονα, να καλλιεργείται το «διαίρει και βασίλευε» ανάμεσα στους εργαζόμενους.

Απ' ό,τι φαίνεται, πάντως, το... επιχείρημα αυτό το θυμάται και ο Γ. Παπανδρέου. Για παράδειγμα, στη διάρκεια της προχτεσινής, 3ης εθνικής θεματικής συνδιάσκεψης του ΠΑΣΟΚ, στα Γιάννενα, σύμφωνα με το σχετικό ρεπορτάζ της χτεσινής «Ελευθεροτυπίας», ο Γ. Παπανδρέου «μίλησε για πραγματική αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων, με τρόπο που θα διανέμεται δικαιότερα και αναλογικά με τις μισθολογικές κλίμακες, ώστε να κλείσει σιγά σιγά η ψαλίδα». Με άλλα λόγια κι αν σωστά αποτυπώνεται η πρόταση, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ προτείνει στους εργαζόμενους να μοιραστούν καλύτερα τους μισθούς τους, δηλαδή τη φτώχεια τους! Ποιος βιομήχανος, μεγαλέμπορος και μεγαλοεπιχειρηματίας δε θα χειροκροτούσε τέτοια πρόταση;

Ελεος!

«Θέλω να καταστήσω σαφές προς κάθε κατεύθυνση ότι δεν πρόκειται να δεχτώ να επιβαρυνθεί το ΙΚΑ μέσα από οποιεσδήποτε αλλαγές που θα αφορούν σε επιμέρους ζητήματα της κοινωνικής ασφάλισης».

Αυτά ισχυρίστηκε ο υπουργός Απασχόλησης Π. Παναγιωτόπουλος σε συνέντευξή του στη χτεσινή «Ελευθεροτυπία». Καλά δεν ντρέπεται καθόλου ο Π. Παναγιωτόπουλος να ισχυρίζεται ότι δε θα δεχτεί να επιβαρυνθεί το ΙΚΑ, όταν ελάχιστες μέρες προηγούμενα, παρουσίασε νομοσχέδιο, στο οποίο προβλέπεται νέα σκανδαλώδη ρύθμιση χρεών υπέρ της μεγαλοεργοδοσίας σε βάρος του Ταμείου και των ασφαλισμένων του;

Ελεος, έλεος, έλεος!

Με ποιο δικαίωμα;

Εντάξει, δικαίωμά τους, να παζαρεύουν τους όρους και τις προϋποθέσεις της «αναδιοργάνωσης και του εκσυγχρονισμού» του ΟΤΕ, όπως και τους αντίστοιχους της όποιας «εθελούσιας εξόδου». Στις συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και του ΣΥΝ στον ΟΤΕ αναφερόμαστε. Εμείς διαφωνούμε κατηγορηματικά με τις λογικές αυτές, αλλά, τέλος πάντων, είναι η άποψή τους. Οι εργαζόμενοι του Οργανισμού, αλλά και γενικότερα, ας τους κρίνουν και ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Δεν καταλαβαίνουμε, όμως, με ποιο δικαίωμα συζητούν τα προαναφερόμενα και θέλουν το όποιο κόστος - συνολικό ή μερικό - να το πληρώσουν οι εργαζόμενοι και ο λαός, με τον έναν ή άλλον τρόπο. Με ποια λογική, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα πρέπει να πληρώσουν, για τις όποιες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις του ΟΤΕ, είτε για να γίνει περισσότερο κερδοφόρος ο τελευταίος, για τους όποιους μεγαλομετόχους του, είτε για να προσελκύσει κι άλλους «επενδυτές» και, πάντως, όχι για να ικανοποιηθούν τα λαϊκά συμφέροντα; ΄Η, μήπως, δεν αρκεί το γεγονός πως οι εργαζόμενοι και ο λαός πληρώνουν ήδη πανάκριβα τις όποιες τηλεπικοινωνιακές υπηρεσίες παρέχει ο ΟΤΕ;

Εμφυλιοπολεμικός αντικομμουνισμός

Ο αντικομμουνισμός για ορισμένες εφημερίδες και ΜΜΕ είναι «έξις δευτέρα φύσις», όπως, για παράδειγμα, του «Συγκροτήματος Λαμπράκη» και, ιδιαίτερα, της εφημερίδας «Το Βήμα». Και, βεβαίως, πολύπλευρα προσοδοφόρος πηγή για όσους ασκούνται στο έργο. Επί του προκειμένου, λόγος γίνεται για την ενορχηστρωμένη επιχείρηση ξαναγραψίματος της ιστορίας από την πλευρά των ιμπεριαλιστικών φερεφώνων, με την κατασυκοφάντηση, αποσιώπηση και αναποδογύρισμα των ιστορικών γεγονότων ακόμα και του αντιφασιστικού πολέμου, γενικότερα, και του ιστορικού ρόλου της Σοβιετικής Ενωσης και του Κόκκινου Στρατού στην ήττα της ναζιστικής Γερμανίας. Και, φυσικά, για τη χώρα μας δε θα μπορούσε παρά να επιχειρείται το αναποδογύρισμα της πραγματικότητας, σ' ό,τι αφορά το έπος της ΕΑΜικής Αντίστασης και τον πρωτοπόρο ρόλο του ΚΚΕ.

Του ΚΚΕ, που ήταν η ραχοκοκαλιά της, ο οργανωτής, ο νους και η ψυχή της Εθνικής μας Αντίστασης, που έσωσε τον ελληνικό λαό από τον εξανδραποδισμό, δίνοντας χιλιάδες στελέχη και μέλη του στο βωμό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Κι αυτό, όταν ο αστικός πολιτικός κόσμος, παίρνοντας μαζί του και τα χρηματοκιβώτια, εγκατέλειπε τη χώρα και το λαό στην τύχη του, προτιμώντας να «σιτίζεται» από τους Αγγλους ιμπεριαλιστές στο εξωτερικό. `Η, ακόμα χειρότερα, συνιστούσε στο λαό να υποταχθεί στον κατακτητή...

Ολα αυτά είναι γνωστά, ιστορικά καταγραμμένα, όπως και το έπος που έγραψαν το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΕΠΟΝ με μπροστάρη το ΚΚΕ. Αυτά δεν μπόρεσαν να τα σβήσουν, όσο κι αν πασχίζουν δεκαετίες μετά την αγγλο-αμερικάνικη επέμβαση και τον Εμφύλιο που προκάλεσαν οι ιμπεριαλιστές. Ούτε οι μοναρχοφασιστικές κυβερνήσεις και της μετεμφυλιοπολεμικής περιόδου το κατάφεραν, παρά το σκοταδισμό τους. Ομως, όπως φαίνεται, δεν το βάζουν κάτω οι ένοχοι απολογητές της Κατοχής και του Εμφυλίου. Ετσι, με αφορμή την επέτειο των «Δεκεμβριανών», το «Βήμα» που, ως «Ελεύθερο Βήμα» τότε, έδωσε γην και ύδωρ στους κατακτητές υπηρετώντας τα κατοχικά στρατεύματα, επανέρχεται το περασμένο Σαββατοκύριακο, με πολυσέλιδους φακέλους. Αυτοαναιρούμενο, μέσα στα ίδια τα κείμενά του, χωρίς όμως να μπορεί να κρύψει την απόφαση των Αγγλων ιμπεριαλιστών, των Τσόρτσιλ - Ιντεν, από τα μέσα του 1943, να επέμβουν στην Ελλάδα για να πνίξουν στο αίμα την ΕΑΜική Αντίσταση του ελληνικού λαού.

Προβάλλει πως ήταν το ΚΚΕ, που οδήγησε στον Εμφύλιο, ή, τουλάχιστον, έφταιξε εξίσου με τους Αγγλους μηχανορράφους ιμπεριαλιστές! Και για να «πείσουν», επαναφέρουν τις γνωστές διάτρητες θεωρίες περί «μοιράσματος» του κόσμου! Μέχρι και την «πτωματολογία» των «επιστημόνων», τύπου Στ. Καλύβα κλπ., επιστρατεύουν, για τα «εγκλήματα» του ΕΑΜ και του ΚΚΕ! Και, βέβαια, δε θα μπορούσε να λείπει η θλιβερή φιγούρα ενός ακόμα «πρώην», του Γρ. Φαράκου, που επιχειρεί να μοιράσει ευθύνες και στο ΕΑΜ και στο ΚΚΕ για τα Δεκεμβριανά, τα «επιχειρήματα» του οποίου, όπως και των υπόλοιπων ομοίων του, δε χρήζουν και καμιάς σοβαρής απάντησης... Οσο κι αν το προσπαθήσουν, η ιστορία, ακριβώς επειδή είναι αμείλικτη με την πολιτική απατεωνιά και το ψέμα των νικητών ιμπεριαλιστών, δεν πρόκειται να τους το συγχωρέσει. Προς το παρόν, «άξιος» είναι μόνον «ο μισθός τους».

Γιάννης ΖΑΓΓΑΝΑΣ

Ανθρωποθυσίες

Η μικρή Γιοχάν έχασε τη ζωή της έχοντας μόλις συμπληρώσει τα δεκατρία της χρόνια. Αιτία θανάτου: λευχαιμία. Θεωρείται μάλλον πιθανό ότι εάν η Γιοχάν ζούσε σε κάποια άλλη χώρα και όχι στο Ιράκ θα ζούσε και ίσως να γινόταν καλά.

Η Γιοχάν θα προστεθεί στα 1.500.000 παιδιά που έχασαν τη ζωή τους, πριν την έναρξη του τελευταίου πολέμου στο Ιράκ εξαιτίας των ασθενειών και κυρίως της λευχαιμίας. Κρούσματα πολλαπλάσια απ' ό,τι στο παρελθόν, εξαιτίας της χρήσης όπλων απεμπλουτισμένου ουρανίου στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου και του κατοπινού 13χρονου εμπάργκο, το οποίο απαγόρευε την εισαγωγή ειδικών φαρμάκων για χημειοθεραπεία, επειδή ο «Σαντάμ Χουσεΐν μπορεί να τα χρησιμοποιήσει για να κατασκευάσει χημικά όπλα»!

Δεκατρία χρόνια «παραμύθια». Δεκατρία, όσα και τα χρόνια της μικρής Γιοχάν. Καμία εφημερίδα δεν πρόκειται να ασχοληθεί με την περίπτωσή της. Ολοι αναζητούν και ψάχνουν «τις βρώμικες λεπτομέρειες του σκανδάλου "πετρέλαιο αντί για τρόφιμα"». Αλλωστε, για το τελευταίο διέταξε έρευνα και ο Μπους, αναζητώντας την... αλήθεια! Και πέρα απ' αυτά, η μικρούλα ανήκει στον ιρακινό λαό και κανείς «μεγάλος» δεν έχει τη διάθεση να ασχολείται με τα εκατομμύρια αθώα θύματα των πολέμων τους...

Τα ... αμέτοχα

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΕΙΠΑΜΕ, ΖΟΥΜΕ στην εποχή των ...επιφαινομένων και του ανορθολογισμού, αλλά να μην το παρακάνουμε κιόλας.

Για τον κ. Ρουσόπουλο μιλάμε και τους υπόλοιπους υπουργούς, οι οποίοι, χτες, ...έδωσαν ρέστα κατά της διαπλοκής και υπέρ της διαφάνειας, της ενημέρωσης και της δημοκρατίας γενικώς.

Αρκεί να σκεφθείτε ότι ολόκληρο το υπουργικό συμβούλιο έχει υπογράψει το νομοσχέδιο περί βασικού μετόχου. Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, ήθελαν να το υπογράψουν και οι υφυπουργοί, αλλά, στο τέλος, επικράτησαν ...ψυχραιμότερες σκέψεις.

ΜΙΑ ΚΑΙ ΟΙ προαναφερόμενες δηλώσεις, όμως, έγιναν χτες το θέμα της ημέρας, θα σας υποβάλουμε ορισμένα απλά ερωτήματα:

Ποιοι νέμονταν τις δημόσιες προμήθειες και έργα μέχρι σήμερα και ποιοι θα τις νέμονται στο μέλλον, μετά τη θεσμοθέτηση του νομοσχεδίου, εφόσον, βέβαια, ψηφιστεί και εφαρμοστεί, έτσι όπως ανακοινώθηκε;

Ποιοι έχουν στα χέρια τους σήμερα τις εφημερίδες και τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ και ποιοι θα τις έχουν αύριο, μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου;

Ποιος κεφαλαιοκράτης έχει περισσότερες πιθανότητες και μεγαλύτερες ελπίδες, να ...χώσει βαθύτερα την κουτάλα του στο καζάνι των δημοσίων έργων, τόσο συνολικά, όσο και στο κάθε έργο χωριστά; Αυτός που κατέχει Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και «αντιπολιτεύεται» την κυβέρνηση, ή αυτός που την υποστήριξε πολύμορφα προεκλογικά και συνεχίζει να την υποστηρίζει;

Για την περίπτωση, να υποστηρίζει την κυβέρνηση και, ταυτόχρονα, να κατέχει αυτός ή η «ομάδα» του ένα συγκρότημα ΜΜΕ, δε ρωτάμε. Παραείναι απλή η ερώτηση αυτή...

Εφόσον απαντήσατε στις παραπάνω ερωτήσεις, μπορείτε τώρα να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα, για το εάν και πόσο το νομοσχέδιο, που θα δώσει στη δημοσιότητα η κυβέρνηση, θωρακίζει τα λαϊκά συμφέροντα, τη διαφάνεια, την ενημέρωση, τη δημοκρατία και όλα όσα είπαν χτες οι κ.κ. Ρουσόπουλος, Παυλόπουλος και Παπαληγούρας.

Γρηγοριάδης Κώστας

Γιατί διαμαρτύρεται;

Γρηγοριάδης Κώστας

«Το ΚΚΕ "απέχει" από την ευρωομάδα» έλεγε ο τίτλος του σχετικού ρεπορτάζ (υπογραφόμενο από τον Κ. Πουλακίδα) στην προχτεσινή «Κυριακάτικη Αυγή» και ο υπότιτλος σημείωνε: «Εννέα φορές σε τρεις μήνες καταψήφισε θέσεις της Ενωτικής Αριστεράς - Βόρεια Πράσινη Αριστερά». Σημειώνουμε το γεγονός, για τους εξής κυρίως λόγους: Πρώτον, όπως όλοι γνωρίζουν, η ευρωομάδα της Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο λειτουργεί στη βάση των αρχών της συνομοσπονδίας. Τούτο σημαίνει πρακτικά ότι - εκτός άλλων - όταν ένα κόμμα έχει διαφορετική άποψη σε κάποιο θέμα, έχει δικαίωμα να την εκφράσει στην ευρωβουλή. Αυτό ακριβώς κάνει και το ΚΚΕ. Γιατί, λοιπόν, εξανίσταται και διαμαρτύρεται η «Αυγή» και ο ΣΥΝ; 'Η, μήπως, είναι εναντίον στον τέτοιο τρόπο λειτουργίας της ευρωομάδας, παρά τα όσα πολλά λένε και τις διακηρύξεις πίστης στον πλουραλισμό και την πολυφωνία; Δεύτερον, μια και το δημοσίευμα αναφέρει, ως παράδειγμα, ότι «το ΚΚΕ διαφώνησε με προτάσεις που εκφράζουν αλληλεγγύη στην Παλαιστινιακή Αρχή», να θυμίσουμε (όπως έχει γράψει ο «Ρ» στο σχετικό ρεπορτάζ), ότι οι Ελληνες ευρωκομμουνιστές καταψήφισαν την παρακάτω συγκεκριμένη διατύπωση, στα πλαίσια της συζήτησης του κοινοτικού προϋπολογισμού: «Στο πλαίσιο αυτό, η διατήρηση της κοινοτικής χρηματοδότησης στα σημερινά επίπεδά της θα βοηθήσει στην ενίσχυση του ρόλου της ΕΕ στην περιοχή». Οπως καταλαβαίνει ο καθένας - και εξήγησαν οι Ελληνες κομμουνιστές ευρωβουλευτές - κάθε άλλο παρά διαφώνησαν με όσα λέει το ρεπορτάζ της «Αυγής», αλλά με την ενίσχυση του ρόλου των Βρυξελλών. Ας μας επιτρέψει η «Αυγή», λοιπόν, να εκτιμούμε, ότι ο τελευταίος δεν είναι ρόλος αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό. Το λιγότερο δηλαδή...

Το άλλοθι

Τα επόμενα δυο χρόνια η χώρα θα βρίσκεται σε οριακό επίπεδο επάρκειας ηλεκτρισμού, είπε πρόσφατα ο υπουργός Ανάπτυξης Δ. Σιούφας. Δεν είπε, όμως, ότι η κατάσταση αυτή οφείλεται στους περιορισμούς ανάπτυξης της ΔΕΗ, όπως αυτοί καθορίστηκαν από τα πρώτα νομοθετήματα για την «απελευθέρωση» της αγοράς ενέργειας. Σύντομα θα γνωστοποιηθούν και τα αποτελέσματα επίσημου πορίσματος για την ενεργειακή επάρκεια, που θα επιβεβαιώνουν την ανάγκη λήψης αποφάσεων.

Με άλλα λόγια, το όλο σκηνικό συμπληρώνεται συστηματικά. Η μέχρι τώρα προετοιμασία («σπάσιμο» και περιορισμός ανάπτυξης της ΔΕΗ, υποχρέωσή της στη χρήση φυσικού αερίου, κλπ., κλπ.) για την «απελευθέρωση» της αγοράς ενέργειας και την παράδοση του τομέα στους κεφαλαιοκράτες δεν είναι αρκετή. Βλέπετε, οι τελευταίοι... κάνουν τους δύσκολους. Απαιτούν ακόμη μεγαλύτερες διασφαλίσεις των όποιων επενδύσεών τους, παρά τα προκλητικά προνόμια που έχουν ήδη κατοχυρώσει. Η θεσμοθέτηση, όμως, ακόμη περισσότερων παροχών χρειάζεται ένα άλλοθι. Κι αυτό είναι ο ενεργειακός κίνδυνος. Που θα οδηγήσει σε «τολμηρές» αποφάσεις, με στόχο το... δημόσιο συμφέρον.

Βέβαια, κανείς εκ των αρμοδίων δεν εξετάζει το ενδεχόμενο στήριξης της ΔΕΗ. Ισως, τούτο γίνει αργότερα, όταν ξεπουληθεί εντελώς...

Η απόδειξη...

Ολόκληρο το στόλο ξένης εταιρίας, αποτελούμενο από τριάντα δύο φορτηγά πλοία bulker (μεταφοράς χύδην φορτίου), αγόρασε πρόσφατα ο εφοπλιστικός όμιλος Ρέστη, διπλασιάζοντας τα πλοία του, διαβάσαμε στις οικονομικές στήλες των εφημερίδων. Σύμφωνα, με τις σχετικές πληροφορίες, η αγορά κόστισε 700 εκατομμύρια δολάρια και, προφανώς, το γεγονός αποτελεί μια ακόμη απόδειξη των... δεινοπαθούντων Ελλήνων εφοπλιστών, όπως και της ανάγκης, για ακόμη περισσότερα κίνητρα και προνόμια, ώστε να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητά τους...

Ο κατήφορος

Αφού, από χρόνια τώρα, έχουν αποδεχτεί, στηρίξει και υλοποιήσει την πολιτική της μετατροπής της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΤΑ) σε φορομπηχτικό μηχανισμό (π.χ. υπέρογκες αυξήσεις σε δημοτικά τέλη, τροφεία στους παιδικούς σταθμούς, διάφορα τέλη και τοπικοί φόροι, κλπ., κλπ.). Αφού, χρόνια τώρα, κάνουν την «πάπια» έναντι της πολιτικής παρακράτησης των οικονομικών πόρων της Αυτοδιοίκησης από την κεντρική εξουσία, όπως και σ' αυτή της μεταβίβασης αρμοδιοτήτων, χωρίς τους αντίστοιχους πόρους. Αφού,... υποβίβασαν στα 3 δισ. ευρώ τα χρέη των 9 δισ. ευρώ του κεντρικού κράτους προς την ΤΑ, τώρα, διεκδικούν, απλά και μόνο, την εγγραφή στον κρατικό προϋπολογισμό του 2005 των αναγκαίων πόρων, για τις προσλήψεις συμβασιούχων, τη συντήρηση σχολικών κτιρίων και την πολιτική προστασία.

Ο λόγος γίνεται για την ηγεσία της ΚΕΔΚΕ (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ) και το ψήφισμα, που εκδόθηκε μετά την πρόσφατη συνάντησή της με τον υπουργό Οικονομίας και την ενημερωτική σύσκεψή της, με τους προέδρους των ΤΕΔΚ και τους δημάρχους των πρωτευουσών των νομών όλης της χώρας.

Κάνουμε λάθος, αν υποθέσουμε ότι του χρόνου θα... διεκδικούν ακόμη λιγότερα και μερικά χρόνια μετά θα αρκούνται στην επιβολή και μόνο χαρατσιών στους δημότες;

«Αναταράξεις» στο δικομματικό συνεταιρισμό

Εσωτερικές αναταράξεις απασχολούν το τελευταίο διάστημα τα δύο μεγάλα κόμματα. Οι αποδοκιμασίες υπουργών από συνδικαλιστικά στελέχη της ΔΑΚΕ, οι κατηγορίες περί αλαζονείας των κυβερνητικών στελεχών, τα παράπονα για έλλειψη συντονισμού στο κυβερνητικό έργο και την επικοινωνιακή πολιτική δίνουν μια εικόνα της κατάστασης στο χώρο της Νέας Δημοκρατίας. Απ' την άλλη, η ποδοσφαιροποίηση του Συνεδρίου της Νεολαίας του ΠΑΣΟΚ, οι αλληλοσυγκρουόμενες δηλώσεις για την ανύπαρκτη αντιπολιτευτική τακτική, η αμφισβήτηση των επιλογών της ηγεσίας συγκροτούν μέρος της εικόνας στο χώρο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα συμπτώματα μιας εξελισσόμενης κρίσης εμφανίζονται στο δικομματικό συνεταιρισμό κατά τη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία. Τα δύο κόμματα, μετά την εναλλαγή τους στους ρόλους της κυβέρνησης και της μείζονος αντιπολίτευσης, αντιμετωπίζουν ένα σοβαρό πρόβλημα: Η Νέα Δημοκρατία οφείλει να ακολουθήσει την πολιτική που ακολουθούσε το απελθόν ΠΑΣΟΚ, ενώ το ΠΑΣΟΚ οφείλει να διαδεχτεί τη Νέα Δημοκρατία στο ρόλο της αντιπολίτευσης, απέναντι σε μια πολιτική, κοινή και αδιαίρετη.

Με τα ίδια περίπου χαρακτηριστικά, εμφανίζονται και τα προβλήματα στον προσυνεδριακό ΣΥΝ, του οποίου η ηγεσία παλινδρομεί μεταξύ μιας πολιτικής απευθείας συνδιαχείρισης, τύπου κεντροαριστεράς, και μιας πολιτικής αντιπολίτευσης - αμορτισέρ για την απορρόφηση των κραδασμών του πολιτικού συστήματος, εν ονόματι των κοινών βασικών επιλογών.

Τα δύο κόμματα, ως μηχανισμοί νομής της εξουσίας, είναι πολύ φυσικό να αντιμετωπίζουν προβλήματα εσωτερικών αντιθέσεων, στο βαθμό που από τη φύση τους εδράζονται σε ανταγωνισμούς μεγάλων οικονομικών συμφερόντων και εξυπηρέτηση στρατηγικών του κεφαλαίου.

Το μεγαλύτερο, όμως, πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα δύο κόμματα είναι αυτό που αφορά στη διαχείριση των συνεπειών από την άσκηση μιας σκληρής αντεργατικής, αντιλαϊκής πολιτικής. Η κυβερνητική πολιτική, σε όλα τα μέτωπα, προκαλεί μοιραία την αγανάκτηση των λαϊκών στρωμάτων, που διαπιστώνουν ότι για άλλη μια φορά έπεσαν θύματα καταδημαγώγησης ενός κόμματος το οποίο εγκαταλείπει τις προεκλογικές του εξαγγελίες και ενός κόμματος που δεν μπορεί και δε θέλει να εναντιωθεί στις κυβερνητικές επιλογές.

Οι ηγεσίες της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να συγκρατήσουν «εντός των τειχών» αυτήν την αγανάκτηση και τις λαϊκές αντιδράσεις. Δημιουργούν νέα «αναχώματα», ενισχύουν άλλα, παλιότερα, επιχειρούν να κρατήσουν «και την πίτα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο». Για το σκοπό αυτό, αξιοποιούν ακόμη και τις εσωκομματικές αντιπαραθέσεις.

Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα βρίσκονται μπροστά σε μια κρίσιμη επιλογή. Με την εμπειρία που αποκόμισαν από την τριακονταετή δικομματική διακυβέρνηση, πρέπει να αποφασίσουν αν θα αφήσουν την αγανάκτησή τους στα χέρια των συνδιαχειριστών αυτής της πολιτικής, ή θα εγκαταλείψουν τις αυταπάτες, για την προοπτική της πολιτικής τους χειραφέτησης, του αγώνα για τη λαϊκή εξουσία, τη λαϊκή συμμαχία, το σοσιαλισμό.