Γρηγοριάδης Κώστας

«Φοβόσαστε τη στοχοποίηση;» ρώτησαν την ΓΓ της ΚΕ οι δημοσιογράφοι. «Εμείς σαν Κόμμα δεν τη φοβόμαστε. Εκείνο που φοβόμαστε και μας απασχολεί σαν Κόμμα είναι να γινόμαστε καλύτεροι και αποτελεσματικότεροι στη δουλιά μας. Τι να φοβηθούμε; Τον αντίπαλο;».

Μπροστά σε δίλημμα βρέθηκαν τα μέλη κι οι οπαδοί του ΣΥΝ, που συμμετείχαν στην Ολομέλεια του «Αυτόνομου Κινήματος για το Δήμο Τρικκαίων», (παράταξη του ΣΥΝ που πήρε μέρος στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές), καθότι θα έπρεπε ν' αποφασίσουν αν θα δηλώσουν την υποστήριξή τους στον «επίσημο», ή στον «ανεπίσημο» υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ... Το δίλημμα ήταν «μεγάλο», καθώς οι «υποχρεώσεις» τους είναι και προς τη μια και προς την άλλη κατεύθυνση. Στον «επίσημο» υποψήφιο ο ΣΥΝ χρωστάει στήριξη, αφού το ΠΑΣΟΚ στηρίζει τον δικό του υποψήφιο για τη Νομαρχία Τρικάλων, μετά την «άνωθεν» συμφωνία που υπήρξε μεταξύ των δυο κομμάτων. Ομως, οι συμμετέχοντες στην Ολομέλεια ένιωθαν υποχρέωση και προς τον «ανεπίσημο» υποψήφιο, ο οποίος προέρχεται από το χώρο τους και παλιότερα ήταν μαζί τους - τώρα, «το παίζει ανεξάρτητος» - και εκτός από στελέχη του ΠΑΣΟΚ στο συνδυασμό του μετέχουν και στελέχη του ΣΥΝ.

Κι επειδή η απόφασή τους ήταν δύσκολη, τελικά βρήκαν «τη μέση λύση»: Ανακοίνωσαν ότι προτείνουν στους ψηφοφόρους να ψηφίσουν «κατά συνείδηση» για το Δήμο Τρικκαίων (καλά, για ασυνείδητους τους έχουν;) και σε άλλους δήμους να στηρίξουν τους υποψήφιους του ΠΑΣΟΚ. Ε, ρε, βάσανα που έχει ο ΣΥΝ με τις υποχρεώσεις του προς το ΠΑΣΟΚ...

Και νέα ανοίγματα, ΛΑΟ(Σ)πρόσεκτα, πάνω απ' όλα, φαίνεται πως κάνει ο υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας Νικήτας Κακλαμάνης. Την περασμένη Δευτέρα, στη διάρκεια γεύματος που παρέθεσε ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ στη Θεσσαλονίκη, προς τους υποψήφιους νομάρχες του κόμματός του, όπου έδωσε και τις κατευθυντήριες γραμμές για τις εκλογές του Οκτώβρη, φέρεται να παραβρέθηκε και ο Αθανάσιος Μυλωνόπουλος, εκδότης - διευθυντής της «Α1» - και όπως παρουσιάστηκε από το ΛΑΟΣ υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος στο συνδυασμό του Νικήτα Κακλαμάνη. Τι έγινε; Προέκυψε συμφωνία για την πόλη της ζωής τους;

«Μήπως σας κατηγορήσουν σαν ΚΚΕ ότι υποκινείτε όλη αυτή την αντίδραση στη νεολαία;», ρώτησαν στον «ΑΛΦΑ RADIO» την ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Και η απάντηση: «Εμείς χαιρόμαστε που στη μάχη είναι όλοι οι φοιτητές και δεν είναι οι Κνίτες μόνο και οι φίλοι τους. Γιατί αυτό δε θα ήταν ένα πραγματικά φοιτητικό κίνημα. Αυτό που μας ευχαριστεί είναι ότι τα προηγούμενα χρόνια γίνονταν αρκετές δραστηριότητες στα Πανεπιστήμια, που δυστυχώς δεν είχαν μαζικότητα, σήμερα πήραν μαζικότητα. Αν εμείς συμβάλαμε, με τη δουλιά που κάναμε πριν 2 χρόνια, αυτό είναι καλό, αλλά το κίνημα αυτό ανήκει σε όλους τους φοιτητές».

Παπαγεωργίου Βασίλης

Μια φράση, που μοιάζει τόσο αστεία όσο και οι επιθυμίες του Γ. Γιακουμάτου (βασικό «παραθυράτο» κυβερνητικό στέλεχος με τις γνωστές γελοίες τοποθετήσεις επί παντός του επιστητού) να δει «το Χάρβαρντ στα Λιόσια» και το «Γιέιλ στα Πετράλωνα»!

Αν καταλάβαμε καλά, θέλουν να μας πείσουν ότι σε μία περίοδο που ακόμα και οι βασικότεροι κρατικοί τομείς (Υγεία, δημόσια έργα κλπ.) μετατρέπονται σε κερδοσκοπικούς, τα σχεδιαζόμενα ιδιωτικά πανεπιστήμια δε θα έχουν κερδοσκοπικό χαρακτήρα.

Πόσο, δε, μάλλον, όταν εδώ και αρκετό καιρό τα ίδια τα κρατικά πανεπιστήμια (κραυγαλέο παράδειγμα το Πανεπιστήμιο Πειραιά) μετατρέπονται σε «παραρτήματα» επιχειρηματικών δραστηριοτήτων ή, ακόμη χειρότερα, σε χώρους έρευνας για στρατιωτικούς - ΝΑΤΟικούς σκοπούς.

Εάν πιστεύουν πως απευθύνονται σε ανόητους, είναι δικαίωμά τους. Ομως, ας μην απορούν, όταν οι φοιτητές και ο κόσμος βλέπουν μόνο ένα πεδίο «διαλόγου» με τους κυβερνώντες: Τις διαδηλώσεις και τις κινητοποιήσεις.

ΑΝΗΣΥΧΕΙ ΤΟ «ΒΗΜΑ» - όπως διαβάζουμε - για τις διαφορές που παρατηρούνται στις «επενδυτικές πολιτικές» των ασφαλιστικών ταμείων, αφού παρουσιάζονται Ταμεία με πολλές μετοχές και άλλα με λίγες.

Αν συνδυάσουμε αυτήν τη συζήτηση που κάποιοι «ανοίγουν» με τις εκφρασμένες προθέσεις της κυβέρνησης για την ύπαρξη εταιρίας συμβούλων, απροσδιόριστου χαρακτήρα, για τις επενδύσεις των Ταμείων, πού, άραγε, να καταλήξουμε;

Το σίγουρο είναι πως τα χρήματα των ασφαλισμένων αποτελούν «πόθο» πολλών παραγόντων, κυβερνητικών και μη. Των ίδιων που ξεχνούν σε ποιους ανήκουν τα χρήματα και το ποιοι έχουν πραγματικά δικαιώματα στη διαχείρισή τους.

Γρηγοριάδης Κώστας

Και συνέχισε η Αλέκα Παπαρήγα: «Οι φοιτητές εκτίμησαν ότι θέλουν απευθείας καταλήψεις. Ετσι κι εμείς αναπροσαρμόσαμε, ως προς τις μορφές πάλης και είπαμε καταλήψεις. Εμείς ξεκινούσαμε από την αναγκαιότητα μιας μεγαλύτερης κλιμάκωσης, γιατί ξέρουμε ότι η σύγκρουση είναι σκληρή και επομένως αν έρθει σε μια εξεταστική περίοδο, που δεν είναι το κυριότερο πρόβλημα, πρέπει αυτή να χαθεί συνειδητά από τους φοιτητές μέσα από μια κλιμάκωση. Αυτήν, λοιπόν, την αρχική μας τοποθέτηση, ότι θα ξεκινήσουμε με 1- 2 μέρες κατάληψη εναλλάξ και στη συνέχεια να κλιμακωθεί σε καταλήψεις διαρκείας, αυτό εκτιμήθηκε ότι ήταν θέση εναντίον του αγώνα. Αυτό δεν μπορούμε να το αφήσουμε να περάσει έτσι! Πώς θα γίνει! Είμαστε εμείς αυτοί που λέμε ότι πρέπει, αν υπάρξει σκληρή ταξική σύγκρουση, οι εργαζόμενοι σ' αυτήν θα υποστούν και θυσίες. Αυτά όλα πρέπει να τα ξέρουν οι εργαζόμενοι και να τα αποφασίζουν. Σωστά οι φοιτητές ξεκίνησαν και έδειξαν ωριμότητα σε καταλήψεις διαρκείας. Εμείς το ψηφίσαμε αμέσως. Δεν μπορεί ένας διαφορετικός προβληματισμός ως προς την κλιμάκωση της πάλης να ταυτίζεται με κόμματα που είναι εναντίον των αγώνων»!

Ενδεικτική των γνωστών διαχειριστικών αντιλήψεων, η πρόταση που έκανε προχτές ο βουλευτής του ΣΥΝ, Γιάννης Δραγασάκης, στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής «Ειδικής Επιτροπής επί του Απολογισμού και του Γενικού Ισολογισμού του Κράτους». Ζήτησε τη μετατροπή της σε μόνιμη, προκειμένου να εποπτεύει και να παρεμβαίνει στην εκτέλεση του προϋπολογισμού.

Η πρόταση έλαβε απάντηση από τον βουλευτή του ΚΚΕ, Νίκο Γκατζή, ο οποίος διαφώνησε με την πρόταση και τη λογική της, ξεκαθαρίζοντας ότι το ΚΚΕ δε θα συμπράξει στη δημιουργία μιας επιτροπής σε ρόλο τοποτηρητή αντιλαϊκών προϋπολογισμών!

To πιο σημαντικό «έργο» των νομαρχιών που είχε να αναδείξει η νυν και εκ νέου υποψήφια υπερνομάρχης Αθηνών - Πειραιά, Φώφη Γεννηματά, κατά την παρουσίαση του απολογισμού δράσης της διοίκησης που άσκησε η παράταξή της, ήταν οι έλεγχοι για αλλοιωμένα τρόφιμα. Πρόκειται, όμως, για ελέγχους που δεν αγγίζουν την ουσία των προβλημάτων, γι' αυτό και δεν αλλάζει κάτι πέρα από την αξιοποίηση των αποτελεσμάτων τους για προεκλογικούς και μικροπολιτικούς λόγους. Η ουσία, δηλαδή το θεσμικό πλαίσιο στον έλεγχο των τροφίμων - όπως αυτό περιγράφεται στις κατευθύνσεις της ΕΕ που ασπάζεται και το κόμμα της Φ. Γεννηματά - λέει πως την κύρια ευθύνη για την ασφάλεια του καταναλωτή φέρουν οι ίδιες οι επιχειρήσεις τροφίμων. Με αυτή την έννοια, η σημασία των ελέγχων εστιάζεται σε ένα καθαρά εποπτικό επίπεδο.

Το να δηλώνει η κ. Γεννηματά πως «αποτρέψαμε 2.000.000 κιλά ακατάλληλα τρόφιμα να φτάσουν στο πιάτο του καταναλωτή» είναι δώρο άδωρον, όταν άλλα τόσα ή και περισσότερα κιλά έχουν ήδη καταναλωθεί. Οταν οι επιχειρήσεις εξακολουθούν να λειτουργούν ανεξέλεγκτες... Κάτι που για να σταματήσει να συμβαίνει απαιτεί μια άλλη πολιτική σύγκρουσης με το κεφάλαιο.

Οι υποτιθέμενες «βελτιώσεις» σε κάποιες πλευρές του σχεδίου για την ανώτατη εκπαίδευση, ως δόλωμα για την αποδοχή του, όχι μόνο δεν αλλάζουν την ουσία του, αλλά την αναδεικνύουν περισσότερο. H μετατροπή των πανεπιστημίων σε «εξαρτήματα» των πολυεθνικών, η υπαγωγή της εκπαίδευσης στο μηχανισμό αύξησης των επιχειρηματικών κερδών και η εμπορευματοποίηση της γνώσης παραμένουν ως κεντρικοί στόχοι της κυβερνητικής πολιτικής.

Η Παιδεία, ο χαρακτήρας και το περιεχόμενο της εκπαίδευσης είναι θέματα που αφορούν άμεσα τους εργαζόμενους, τα λαϊκά νοικοκυριά. Οχι μόνο γιατί τα δικά τους παιδιά θα συναντήσουν τους αδιαπέραστους ταξικούς φραγμούς στην προσπάθεια για πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση. Ισως αυτό είναι το πιο άμεσο, αφού η λαϊκή οικογένεια γνωρίζει πολύ καλά τι πληρώνει και τι βάσανα υφίσταται σήμερα για να σπουδάσει τα παιδιά της.

Επομένως, κάθε εμπόδιο για την κατάκτηση και τη διεύρυνση της γνώσης είναι εμπόδιο στη μάχη των εργαζομένων για μια καλύτερη ζωή. Κάθε φραγμός στη μόρφωση συμβάλλει στη διαιώνιση της εκμετάλλευσης, καθυστερεί την κοινωνική πρόοδο, ωθεί στο περιθώριο τεράστιες δυνάμεις της κοινωνίας για να αναπαράγεται το σημερινό καθεστώς.

Μόνον έτσι ο κοινός αγώνας φοιτητών, εργαζομένων γίνεται αποτελεσματικός, με την απόρριψη της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής της κυβέρνησης και των «διαλόγων», αποκτά δυναμική και προοπτική, με έναν άλλο συσχετισμό δυνάμεων που ανοίγει την προοπτική για τη λαϊκή εξουσία, με την Παιδεία κοινωνικό αγαθό και όχι εμπορεύσιμο προϊόν.