Οταν δήθεν επιχειρείς να λοιδορήσεις τον Πάγκαλο, αλλά τρέφεις την ίδια αντικομμουνιστική υστερία μ' αυτόν, όση προσπάθεια και αν καταβάλλεις, δεν μπορείς να κρύψεις τα ...αντιΚΚΕ αισθήματά σου και τους κοινούς σου πόθους! Ο λόγος για άλλη μια φορά για την «Πανδώρα» από το «Βήμα», που έσπευσε χτες να αναπαράγει μέρος των δηλώσεων Πάγκαλου. Αφού αρχικά σημείωσε ότι ο σημερινός βουλευτής του ΠΑΣΟΚ υπήρξε «πάλαι ποτέ στέλεχος του ΚΚΕ», στη συνέχεια καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «το πρόβλημά του αφορά μόνο τον μπαμπούλα που ακούει στο όνομα της γενικής γραμματέως του ΚΚΕ». Το αντικομμουνιστικό παραλήρημα της έτσι κι αλλιώς γνωστής πλέον «Πανδώρας» μέσω της τεθλασμένης οδού, που παρουσιάζει το ΚΚΕ σαν κόμμα που «συνθλίβει» τα μέλη και τα στελέχη του και έχει στη θέση του ΓΓ έναν «μπαμπούλα», αποτελεί άλλη μια χυδαία προσπάθεια στη συντονισμένη εκστρατεία εναντίον του Κόμματος. Αν ο Πάγκαλος διάβασε το συγκεκριμένο σχόλιο, είμαστε σίγουροι ότι θα ζήλεψε από την τέχνη στον αντικομμουνιστικό οίστρο της ...γριάς στο κόλπο «Πανδώρας». Και οι δυο πάντως έχουν ήδη λάβει τα ...εύσημα που τους αναλογούν για τις αντικομμουνιστικές τους επιδόσεις από τις ηγεσίες που τους «καθοδηγούν».
Τα «αυτονόητα» του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ...
«Αυτονόητες καταστάσεις που έχουν να κάνουν με έναν πολιτικό φορέα». Ετσι χαρακτηρίζει η χτεσινή ΑΥΓΗ τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Και ταυτόχρονα, η εφημερίδα, επιτίθεται στο ΚΚΕ και την ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος επειδή - λένε - κόβει «κάθε δίοδο συνεννόησης και δράσης ανάμεσα στις δυνάμεις της αριστεράς, αλλά και με το φόβο μήπως ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου από τα μέλη του Κόμματος που επιθυμούν την ενότητα της αριστεράς...». Και καταλήγει η ΑΥΓΗ γράφοντας ότι «η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ, αδυνατώντας εμφανώς να καταλάβει πως η δημοκρατία αποτελεί διαρκή, πολύπλοκη και σύνθετη διαδικασία, επέλεξε αντί αυτού να επιβάλει την "τάξη και την ασφάλεια" στο εσωτερικό του Κόμματος».
Αυτό το «τάξη και ασφάλεια» καλύτερα να μην το ξεστομίζουν για το ΚΚΕ αυτοί που «χάιδεψαν αυτιά κουκουλοφόρων». Αυτοί που έστελναν μαθητές να χτυπηθούν στα αστυνομικά τμήματα συμβάλλοντας θελημένα ή αθέλητα στην επιβολή κρατικής βίας και καταστολής. Αυτοί που από τη στήριξη της εξέγερσης καταδίκαζαν κάθε βία. Αλλά ως εδώ μ' αυτά για τους «αριστερούς» στυλοβάτες του συστήματος.
Ας δούμε όμως και μερικές από τις «αυτονόητες καταστάσεις που έχουν να κάνουν με έναν πολιτικό φορέα», όπως αυτές εκδηλώνονται το τελευταίο διάστημα...
Το να καταγγέλλει κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΝ ότι γίνονται εκκαθαρίσεις στο κόμμα με αφορμή τη διαδικασία κατάρτισης του ευρωψηφοδελτίου. Το αποτέλεσμα της εσωκομματικής διαδικασίας για την κατάρτιση του ευρωψηφοδελτίου να έχει μετατραπεί σε πεδίο αντιπαράθεσης για την καρέκλα και μάλιστα με κοσμιότατες φράσεις όπως «ζωγράφος είναι ο ευρωβουλευτής και θέλει να ολοκληρώσει το έργο του». 'Η άλλος να λέει «έβγαλαν αρκετά χρήματα όσοι είχαν εκλεγεί, τώρα ήρθε και η σειρά άλλων». Και για να μην ξεχνιόμαστε, όλα αυτά δεν εκφράζουν πολιτική ή ιδεολογική διαφοροποίηση. Γιατί μπορούν και τέτοια να λένε και για τα οφίτσια να τσακώνονται και ταυτόχρονα να εκφράζουν πολιτική διαχείρισης του συστήματος και υπονόμευσης του κινήματος, ως γνήσιοι οπορτουνιστές.
... και ο «δούρειος ίππος»
Πράγματι, μιλάμε για αυτονόητα πράγματα όσα συμβαίνουν στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Σε όλα τα κόμματα που παλεύουν για διακυβέρνηση στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, χωρίς καμία ριζοσπαστική πολιτική πρόταση προς όφελος των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων συμβαίνουν τέτοια πράγματα. Καθημερινά, τα βλέπουμε και τα ακούμε και στη ΝΔ, και στο ΠΑΣΟΚ, και στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Και πράγματι, το ΚΚΕ, το Κόμμα της εργατικής τάξης δεν έχει καμία δουλειά με όλους αυτούς. Τώρα, τι εννοεί η ΑΥΓΗ με τους όρους «δημοκρατία», «πολύπλοκη και σύνθετη διαδικασία», μάλλον εννοεί όλα τα παραπάνω φαιδρά εκεί στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αυτές είναι οι αρχές κομμάτων που έχουν ρόλο ανάλογο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ως «δούρειος ίππος» του κεφαλαίου στο εργατικό κίνημα.
Μόνο που τους εργαζόμενους άλλα ενδιαφέρουν. Αλλωστε, συνάδει με το γεγονός ότι μπορούν τη μια να λένε άσπρο και την άλλη μαύρο για το ίδιο θέμα. Σάμπως, αυτό δεν κάνουν όταν κάνουν κριτική στην ΕΕ, ενώ έχουν στηρίξει όλες τις κεντρικές πολιτικές κατευθύνσεις του «ευρωμονόδρομου» και τις κοινές πολιτικές; Οταν ζητούν πολιτική ενοποίηση; Αυτό δεν κάνουν όταν τη μια μιλάνε για «την ανάγκη δημοκρατικής αναθεμελίωσης της ΕΕ», λες και θα εκδημοκρατίσουν τα μονοπώλια, θα φτιάξουν φιλεργατικούς καπιταλιστές, και από την άλλη για κατάργηση των νεοφιλελεύθερων άρθρων της Συνθήκης του Μάαστριχτ, αποπροσανατολίζοντας για την ταξική της ουσία, πιστεύοντας ότι θα βγουν λάδι που την έχουν ψηφίσει; Αν εννοούν πάντως δημοκρατία τη δημόσια φαγωμάρα τους τους τη χαρίζουμε και εμείς και οι εργάτες. Αλλωστε, αυτά είναι τα «αυτονόητά» τους...
Η Σύνοδος του Λονδίνου
Τα προπαγανδιστικά επιτελεία της παγκόσμιας πλουτοκρατίας, αυτή τη φορά κρατούν μικρό καλάθι. Κανείς σοβαρός αναλυτής δεν πιστεύει ότι η μεθαυριανή μάζωξη του G-20 στο Λονδίνο, θα αναχαιτίσει την οικονομική κρίση. Ούτε φαντάζονται ότι θα σηματοδοτήσει μια διαφορετική τακτική, από τα, διαχειριστικού χαρακτήρα μέτρα που κάθε χώρα ή ομάδα χωρών - πολύ συχνά και ανάλογα με τη θέση τους στο παγκόσμιο ανταγωνιστικό σύστημα - προβάλλουν και είναι αντιφατικά.
Αυτοί που θα πάρουν μέρος στη Σύνοδο, γνώριζαν πολύ καλά την κρίση στην οποία οδηγούνταν η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία, ανεξάρτητα αν τώρα παριστάνουν τους έκπληκτους. Γνώριζαν ότι από τη στιγμή που ο κύκλος της συσσώρευσης και της κερδοφορίας των μονοπωλίων είχε τόσο μακρά διάρκεια, ο... γδούπος από την πτώση, θα ήταν πολύ πιο ηχηρός από ό,τι με τις οικονομικές κρίσεις του '80 του '90, ή ακόμα και των αρχών της δεκαετίας που διανύουμε. Οπως επίσης γνωρίζουν και κάτι άλλο. Οι βαθιές αντιθέσεις και οι συνεχώς οξυνόμενοι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, αλλά και μεταξύ διαφόρων καπιταλιστικών κρατών, στην ουσία καθιστούν αδύνατη κάθε συμφωνία στο Λονδίνο.
Με δεδομένο ότι όλοι τους συμφωνούν ότι τις συνέπειες της κρίσης θα πρέπει να βρεθούν τρόποι ώστε να τις πληρώσουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα, ζητούμενο της Συνόδου, δεν είναι τίποτα περισσότερο από την αγωνιώδη προσπάθεια των εκπροσώπων των ισχυρότερων οικονομιών, να βρουν κάποιους κοινούς τόπους, ώστε τα μέτρα που λαμβάνουν οι μεν, να μην ακυρώνουν τις παρεμβάσεις των δε. Γίνεται; Μάλλον πολύ δύσκολο, για να μην πούμε αδύνατο.
Οι ΗΠΑ, για παράδειγμα, στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν την παγκόσμια υπεροχή, προτείνουν ενιαίο σχέδιο στήριξης των οικονομιών, ακόμα και των αναδυόμενων αγορών. Αυτό ευνοεί τη συμμαχία τους με χώρες όπως οι Κίνα, Ινδία, Ρωσία, Βραζιλία, Ν. Αφρική ή Τουρκία, που επιδιώκουν στήριξη των οικονομιών τους, ωστόσο την ίδια στιγμή η Κίνα, αναλογιζόμενη την καταβαράθρωση της αμερικανικής οικονομίας, προτείνει ακόμα και την κατάργηση του δολαρίου ως νόμισμα παγκόσμιων συναλλαγών. Οι παραπάνω χώρες, ως χώρες συνεχούς αύξησης της παραγωγής τους που προορίζεται για εξαγωγές, μαζί με την Ιαπωνία, τον Καναδά και την Κορέα, τάσσονται φανατικά κατά των μέτρων προστατευτισμού, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και τη Γαλλία που θεωρούν ότι η προστασία της εθνικής τους παραγωγής αποτελεί σανίδα σωτηρίας για τη δική τους πλουτοκρατία. Μαζί και κόντρα με τα προηγούμενα, οι ΗΠΑ, ο Καναδάς και η Βρετανία, υιοθετούν αναφανδόν τις κρατικοποιήσεις ως εργαλείο αντιμετώπισης της κρίσης, ενώ σε άλλες χώρες, όπως και η Ελλάδα, η διέξοδος αναζητείται στις ιδιωτικοποιήσεις. Τέλος, η ΕΕ, αντιμετωπίζει όλο αυτό το σύστημα των αντιφατικών και ανταγωνιστικών σχέσεων, σαν την καλή ευκαιρία να προωθήσει τις αντιλαϊκές επιλογές της Στρατηγικής της Λισαβόνας, ώστε αμέσως μετά την κρίση να ξεκινήσει απρόσκοπτα νέος κύκλος συσσώρευσης και κερδοφορίας.
Από Συνόδους σαν και αυτή τη μεθαυριανή, οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα απολύτως. Η δική τους προοπτική, δεν τέμνεται σε κανένα απολύτως σημείο με τις διαβουλεύσεις και τα σχέδια που συζητούν οι υπάλληλοι της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας, είτε τα βρίσκουν, είτε όχι. Το μέλλον το δικό μας βρίσκεται στη διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση. Στην αγωνιστική αμφισβήτηση και στην ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και των κεφαλαιοκρατών.
Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ
Κυνική στήριξη στον ιμπεριαλισμό...
Παπαγεωργίου Βασίλης
ΒΡΕ, ΓΙΑ ΚΟΙΤΑ, που είχαμε παρεξηγήσει την κατάσταση στο Αφγανιστάν! Πάλι καλά που βρέθηκε η υπουργός Εξωτερικών, Ντόρα Μπακογιάννη, και έβαλε τα πράγματα στη θέση τους...
Μας εξήγησε ότι οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ που βρίσκονται εκεί η μόνη δουλειά που κάνουν αφορά την ...αγροτική ανάπτυξη της χώρας, προκειμένου να απαλλαγεί η χώρα από τα ναρκωτικά και το λαθρεμπόριο.
Να υποθέσουμε ότι κάτι Αμερικανοί που βλέπουμε εκεί με στολές παραλλαγής δεν είναι στρατιώτες, αλλά ...«φάρμερς», κι αυτά που κρατάνε δεν είναι αυτόματα τουφέκια, αλλά ποτιστήρια και τσάπες.
Φανταζόμαστε, επίσης, ότι τα κάθε λογής τεθωρακισμένα οχήματα έχουν (εκτός από πυροβόλα όπλα) και δυνατότητες οργώματος, ποτίσματος και θερισμού. (Αυτό το τελευταίο σίγουρα το έχουν, μόνο που θερίζουν ανθρώπους).
Οσο για την ελληνική συμμετοχή στην όλη ιστορία , πρόκειται προφανώς για ...βαθμοφόρους του ελληνικού στρατού με ειδικότητα γεωπόνου.
Εν κατακλείδι, το ΝΑΤΟ εισέβαλε στο Αφγανιστάν για να σταματήσουν την παραγωγή ναρκωτικών, στο Ιράκ για να ελέγξουν όπλα μαζικής καταστροφής (που δεν βρέθηκαν ποτέ) και στις θάλασσες της Σομαλίας για να ελέγξουν την πειρατεία.
Η επόμενη επέμβασή τους θα γίνει πιθανότατα για λόγους ...σεβασμού των δικαιωμάτων των ζώων, ή για την προστασία της χλωρίδας και του περιβάλλοντος. Δεν θα μας κάνει καμία εντύπωση.
ΕΠΑΡΚΕΣΤΑΤΟ το πλαίσιο των εργασιακών σχέσεων στην Ελλάδα, δήλωσε περήφανη χτες η Φάνη Πετραλιά. Θα την πιστέψουμε, διότι δεν έχουμε δει και κανέναν εργοδότη να εκφράζει παράπονα...
Μόνο να ζητάνε ακόμη περισσότερη ελαστικότητα, ευλυγισία, ευκαμψία και άλλα τέτοια ...λαστιχοειδή.
Με τους εργαζόμενους υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα, κυρίως επειδή καταργούνται το 8ωρο, τα εργασιακά δικαιώματα, τα ασφαλιστικά δικαιώματα, η υγιεινή και ασφάλεια και άλλες τέτοιες ...μικρές λεπτομέρειες.
Γρηγοριάδης Κώστας
Ομως, αυτά δεν είναι, δα, και θέμα άξιο λόγου κατά τους κυβερνώντες. Κρίση υπάρχει σε τελική ανάλυση, ας μην έχουμε και πολλές απαιτήσεις.
Ιστορία του ... μπακάλικου η ΝΕΤ
Γρηγοριάδης Κώστας
Ιστορία του μπακάλικου κάνει η ΝΕΤ. Μπορεί βεβαίως με την πολυέξοδη και έτσι κι αλλιώς πολυδιαφημισμένη της σειρά «Η μεγάλη αλλαγή», να είναι στοχοπροσηλωμένη στην παραχάραξη της Ιστορίας και του τόπου και πολύ περισσότερο του ΚΚΕ. Αλλωστε, η παραχάραξη της Ιστορίας πάει να γίνει επιστήμη όσο μπορεί να γίνεται η Ιστορία επιστήμη από τους αστούς. Εστω τεκμηριωμένη με δικά τους ντοκουμέντα που να λένε τη δική τους αλήθεια και όχι την αντικειμενική. Αλλά προχτές παράγινε η επιστημοσύνη τους, αφού την ιστορική έρευνα αντικατέστησαν προσωπικές μαρτυρίες. Γνωστές βεβαίως οι απόψεις των προσώπων, που «κόσμησαν» το μεγάλο πόνημα της ΝΕΤ, αλλά όταν αντί για ντοκουμέντα παρουσιάζεις υποκειμενικές απόψεις για γεγονότα, τουλάχιστο να έχεις την ευθιξία να μην το βαφτίζεις Ιστορία. Πολύ δε περισσότερο όταν πρόκειται για την υπόθεση της δολοφονίας του Μπελογιάννη, γεγονός που από μόνο του αποτελεί κορυφαία στιγμή του μεγαλείου των κομμουνιστών στην ταξική σύγκρουση με την αστική τάξη, νικήτρια και άκρως βίαιη και επιθετική. Δολοφόνο των αντιπάλων της. Προσωπικές μαρτυρίες λοιπόν και όχι ιστορική ντοκουμενταρισμένη έρευνα και για το τι προηγήθηκε της δολοφονίας του κομμουνιστή ηγέτη και για το τι επακολούθησε. Η πολύ σπουδαία δήθεν ιστορική έρευνα ήταν έτσι στημένη που να χάνει ο τηλεθεατής τον μπούσουλα. Και μέσα σ' όλα «μαϊντανός» ο Λ. Κύρκος. Για να ξεπλύνει μήπως τις πομπές αυτών που έβαλαν βέτο να είναι υποψήφιος με την ΕΔΑ στις εκλογές ο Μπελογιάννης ως μια ακόμη ενέργεια αποτροπής της εκτέλεσής του; Γιατί ξέρει αυτός από πρώτο χέρι...
Εχουν τεράστιες ευθύνες
«Δεν υπάρχουν απολύσεις. Θα γίνουν κάποιες αποχωρήσεις εργαζομένων, που είναι γύρω στα 50 και έχουν δεχτεί και έχει κανονιστεί να μπουν σε προγράμματα». Ετσι ερμήνευαν κάποιοι από τους εκπροσώπους των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών δυνάμεων, τα σχέδια του Λαναρά για μαζικές απολύσεις, προχτές, στο Σύνταγμα - όπου συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων του Ομίλου «Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία». Λίγες μέρες πριν, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ αρνούνταν από την Κομοτηνή ότι γνωρίζει το σχέδιο με το οποίο η μεγαλοεργοδοσία ετοιμάζεται να τσεπώσει το ζεστό χρήμα και να πετάξει στην ανεργία τουλάχιστον 250 εργάτες, βάζοντας νέα λουκέτα σε εργοστάσια.
Επιμένουν να προβάλλουν ως λύση για τους εργαζόμενους την επιδότηση του Ομίλου, την ώρα που η εργοδοσία εμφανίζεται τώρα, αποθρασυμένη από την κυρίαρχη πολιτική και όσους τη στηρίζουν, να ζητά κι άλλο ζεστό χρήμα. Κι ενώ, ό,τι έχει μεσολαβήσει από τότε που πήρε τα 20 από τα 35 εκατομμύρια που του έχει τάξει η κυβέρνηση, επιβεβαιώνει τι πρόκειται να ακολουθήσει: Οι εργαζόμενοι μένουν απλήρωτοι για μήνες. Τα εργοστάσια που δε λειτουργούσαν εξακολουθούν να μη λειτουργούν, φέρνοντας τον εφιάλτη της ανεργίας πιο κοντά, για εκατοντάδες εργατικές οικογένειες.
Με βάση αυτά τα δεδομένα, όσοι καλούν τους εργαζόμενους να συνδέσουν την πληρωμή τους και τις θέσεις εργασίας με την αναχρηματοδότηση του Ομίλου, είναι σαν να τους καλούν να βάλουν οι ίδιοι τη θηλιά στο λαιμό τους. Είναι πια ηλίου φαεινότερο, πόσο επικίνδυνη είναι η στάση των δυνάμεων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού και πόσο επιτακτική γίνεται η ανάγκη οι εργαζόμενοι να τους γυρίσουν μαζικά και αποφασιστικά την πλάτη.
Αγριο δούλεμα...
Πόσο δύσκολο είναι κάποιες φορές να τσακίζεις με την πολιτική σου τα δικαιώματα των εργαζομένων, να βυθίζεις χιλιάδες οικογένειες στην ανασφάλεια, στην ανέχεια και στην υπερεκμετάλλευση, αλλά να προσπαθείς παράλληλα να εμφανιστείς «κοινωνικά ευαίσθητος» και... δίκαιος!
Πήγε ο υφυπουργός Ανάπτυξης, Ι. Μπούγας, να χαιρετίσει στη συνέλευση των βιομηχάνων της Θεσσαλίας και τι βρήκε να πει; «Οι εργαζόμενοι, που αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας ή της μείωσης των αποδοχών τους, γνωρίζουν ότι οι επιχειρήσεις, ιδιαίτερα κάποιων κλάδων της βιομηχανίας, είχαν σημαντικά κέρδη τα προηγούμενα χρόνια».
Μέχρι εδώ καλά τα πήγε, μέχρι που να απορεί κανείς, τι έπαθε η κυβέρνηση και παραδέχεται τα αυτονόητα. Ελα όμως που θέλησε να συνεχίσει. Και πρόσθεσε: «Εάν αυτά έχουν αποδεδειγμένα επενδυθεί και έχουν δημιουργηθεί νέες θέσεις εργασίας, εκθέτοντας έτσι τις επιχειρήσεις αυτές σε μεγαλύτερη διακινδύνευση, οι εργαζόμενοι κατανοούν ευχερέστερα την κατάσταση και είναι διατεθειμένοι να συμβάλουν κατά το μέτρο των δυνάμεών τους, στην αντιμετώπισή της».
Για να καταλήξει στο ότι εάν δεν έχουν επενδυθεί τα κέρδη, «ουδείς νομιμοποιείται να ζητά θυσίες ή υποχωρήσεις από αυτούς».
Μωρέ τι μας λες; Επενδύοντας ή μη επενδύοντας, τα κέρδη που βγάζουν είναι κλοπή της δουλειάς και του κόπου των εργατών. Ολα τ' άλλα είναι άγριο δούλεμα για να κλέψουν ακόμη μεγαλύτερο κομμάτι από τους εργαζόμενους. Που δεν έχουν άλλο δρόμο από το να παλέψουν για την ικανοποίηση των δικών τους αναγκών και όχι των αφεντικών και να τιμωρήσουν πολιτικά κυβέρνηση και κόμματα της πλουτοκρατίας.
Γεννητούρια στο «Ρ»
Τελειωμό δεν έχουν τα γεννητούρια στην εφημερίδα. Χτες η Σούλα, η γυναίκα του συναδέλφου μας Γιώργου Φλωράτου, έφερε στον κόσμο έναν παίδαρο, 3 κιλών και 750 γραμμαρίων. Να τους ζήσει και να τους δώσει δύναμη για τον αγώνα που δίνουν για μια καλύτερη ζωή.
Αύριο απεργούμε με το ΠΑΜΕ
Η αυριανή πανελλαδική πανεργατική απεργία πρέπει να αποτελέσει το εφαλτήριο για ένταση και γενίκευση του αγώνα των εργαζομένων ενάντια στην εντεινόμενη επιθετικότητα του κεφαλαίου, των πολιτικών και συνδικαλιστικών του εκπροσώπων. Ενάντια στην καθημερινή προσπάθεια να φορτώσουν τα βάρη της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης στους εργάτες. Σημαντικός δείκτης για την επιτυχία της απεργίας αποτελεί ο βαθμός συμμετοχής των εργαζομένων και, ταυτόχρονα, η μαζική παρουσία τους στις κατά τόπους απεργιακές συγκεντρώσεις του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου.
Η επιθετικότητα του κεφαλαίου συνοδεύεται από μια συστηματική καλλιέργεια του ιδεολογήματος ότι το ξεπέρασμα της κρίσης είναι υπόθεση όλων. Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα γνωρίζουν ήδη από πρώτο χέρι ότι το ξεπέρασμα της κρίσης για το κεφάλαιο σημαίνει ένταση της βαθιά ταξικής πολιτικής του. Στην πράξη μεταφράζεται σε χιλιάδες απολύσεις, διαθεσιμότητες, μείωση των ημερών ή των ωρών εργασίας με αντίστοιχη μείωση των ήδη πενιχρών μισθών, ανεργία. Σημαίνει ένταση της εργοδοτικής τρομοκρατίας και της κρατικής καταστολής. Κατά συνέπεια, έχουν κάθε λόγο να συμμετέχουν μαζικά στην απεργία και στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ. Για να στείλουν το μήνυμα ότι η απάντησή τους δεν είναι η συναίνεση και η υποταγή. Αλλά ο ανυποχώρητος ταξικός αγώνας.
Ιδια απάντηση, σε ενιαίο ταξικό μέτωπο, πρέπει να δώσουν και οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο Τομέα. Ηδη μετρούν τις πρώτες συνέπειες σε βάρος των δικαιωμάτων τους σε περίοδο κρίσης. Η επιθετικότητα του κεφαλαίου εκφράζεται μέσα από το πάγωμα των μισθών και των συντάξεων. Τις μηδενικές αυξήσεις που ανακοίνωσε ο υπουργός Οικονομίας. Την ίδια στιγμή, η Ευρωπαϊκή Ενωση - με καίριες τις ευθύνες της σημερινής κυβέρνησης της ΝΔ και των προηγούμενων του ΠΑΣΟΚ - μεθόδευσε την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών στο Δημόσιο, από 5 έως και 17 χρόνια. «Βάφτισε» επαγγελματική την Ασφάλιση των δημοσίων υπαλλήλων, το περιεχόμενο της οποίας πλέον θα καθορίζεται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και όχι από το ελληνικό κράτος.
Το ίδιο ακριβώς διάστημα, η επίθεση εκδηλώθηκε ακόμα με το χαράτσωμα των δημοσίων υπαλλήλων που καλούνται στο σύνολό τους να πληρώσουν για τα ελλείμματα του Ταμείου Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων. Να πληρώσουν, δηλαδή, για όσα αρπάζουν οι ληστρικές αντιασφαλιστικές πολιτικές των κυβερνήσεων του κεφαλαίου. Στο πλαίσιο αυτό, τους επιβάλλουν αύξηση της εισφοράς τους και παρακράτηση μισού βασικού μισθού.
Οι όποιες αυταπάτες και ψευδαισθήσεις διαλύονται από την ίδια την πραγματικότητα και τις εξελίξεις. Δε μένει καμιά αμφιβολία ότι ο μόνος δρόμος, η μόνη επιλογή για τους εργαζόμενους στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα είναι η οργάνωση και ένταση του ενιαίου ταξικού αγώνα. Η ανυπακοή και απειθαρχία στις εντολές του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων και των κομμάτων του. Η καταδίκη των δυνάμεων του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού που προβάλλουν ως δήθεν λύση τη συνεννόηση και το «διάλογο». Η σύγκρουση με τις αντεργατικές πολιτικές και τους φορείς με στόχο την ανατροπή τους. Και αυτός ο δρόμος περνά μέσα από τις γραμμές του ΠΑΜΕ. Περνάει και μέσα από την αυριανή απεργία και τη μαζική συμμετοχή στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ.
Feeds
