Τα προπαγανδιστικά επιτελεία της παγκόσμιας πλουτοκρατίας, αυτή τη φορά κρατούν μικρό καλάθι. Κανείς σοβαρός αναλυτής δεν πιστεύει ότι η μεθαυριανή μάζωξη του G-20 στο Λονδίνο, θα αναχαιτίσει την οικονομική κρίση. Ούτε φαντάζονται ότι θα σηματοδοτήσει μια διαφορετική τακτική, από τα, διαχειριστικού χαρακτήρα μέτρα που κάθε χώρα ή ομάδα χωρών - πολύ συχνά και ανάλογα με τη θέση τους στο παγκόσμιο ανταγωνιστικό σύστημα - προβάλλουν και είναι αντιφατικά.

Αυτοί που θα πάρουν μέρος στη Σύνοδο, γνώριζαν πολύ καλά την κρίση στην οποία οδηγούνταν η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία, ανεξάρτητα αν τώρα παριστάνουν τους έκπληκτους. Γνώριζαν ότι από τη στιγμή που ο κύκλος της συσσώρευσης και της κερδοφορίας των μονοπωλίων είχε τόσο μακρά διάρκεια, ο... γδούπος από την πτώση, θα ήταν πολύ πιο ηχηρός από ό,τι με τις οικονομικές κρίσεις του '80 του '90, ή ακόμα και των αρχών της δεκαετίας που διανύουμε. Οπως επίσης γνωρίζουν και κάτι άλλο. Οι βαθιές αντιθέσεις και οι συνεχώς οξυνόμενοι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, αλλά και μεταξύ διαφόρων καπιταλιστικών κρατών, στην ουσία καθιστούν αδύνατη κάθε συμφωνία στο Λονδίνο.

Με δεδομένο ότι όλοι τους συμφωνούν ότι τις συνέπειες της κρίσης θα πρέπει να βρεθούν τρόποι ώστε να τις πληρώσουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα, ζητούμενο της Συνόδου, δεν είναι τίποτα περισσότερο από την αγωνιώδη προσπάθεια των εκπροσώπων των ισχυρότερων οικονομιών, να βρουν κάποιους κοινούς τόπους, ώστε τα μέτρα που λαμβάνουν οι μεν, να μην ακυρώνουν τις παρεμβάσεις των δε. Γίνεται; Μάλλον πολύ δύσκολο, για να μην πούμε αδύνατο.

Οι ΗΠΑ, για παράδειγμα, στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν την παγκόσμια υπεροχή, προτείνουν ενιαίο σχέδιο στήριξης των οικονομιών, ακόμα και των αναδυόμενων αγορών. Αυτό ευνοεί τη συμμαχία τους με χώρες όπως οι Κίνα, Ινδία, Ρωσία, Βραζιλία, Ν. Αφρική ή Τουρκία, που επιδιώκουν στήριξη των οικονομιών τους, ωστόσο την ίδια στιγμή η Κίνα, αναλογιζόμενη την καταβαράθρωση της αμερικανικής οικονομίας, προτείνει ακόμα και την κατάργηση του δολαρίου ως νόμισμα παγκόσμιων συναλλαγών. Οι παραπάνω χώρες, ως χώρες συνεχούς αύξησης της παραγωγής τους που προορίζεται για εξαγωγές, μαζί με την Ιαπωνία, τον Καναδά και την Κορέα, τάσσονται φανατικά κατά των μέτρων προστατευτισμού, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και τη Γαλλία που θεωρούν ότι η προστασία της εθνικής τους παραγωγής αποτελεί σανίδα σωτηρίας για τη δική τους πλουτοκρατία. Μαζί και κόντρα με τα προηγούμενα, οι ΗΠΑ, ο Καναδάς και η Βρετανία, υιοθετούν αναφανδόν τις κρατικοποιήσεις ως εργαλείο αντιμετώπισης της κρίσης, ενώ σε άλλες χώρες, όπως και η Ελλάδα, η διέξοδος αναζητείται στις ιδιωτικοποιήσεις. Τέλος, η ΕΕ, αντιμετωπίζει όλο αυτό το σύστημα των αντιφατικών και ανταγωνιστικών σχέσεων, σαν την καλή ευκαιρία να προωθήσει τις αντιλαϊκές επιλογές της Στρατηγικής της Λισαβόνας, ώστε αμέσως μετά την κρίση να ξεκινήσει απρόσκοπτα νέος κύκλος συσσώρευσης και κερδοφορίας.

Από Συνόδους σαν και αυτή τη μεθαυριανή, οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα απολύτως. Η δική τους προοπτική, δεν τέμνεται σε κανένα απολύτως σημείο με τις διαβουλεύσεις και τα σχέδια που συζητούν οι υπάλληλοι της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας, είτε τα βρίσκουν, είτε όχι. Το μέλλον το δικό μας βρίσκεται στη διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση. Στην αγωνιστική αμφισβήτηση και στην ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και των κεφαλαιοκρατών.