Παπαγεωργίου Βασίλης

Η πορεία και των κρατικών ελλειμμάτων, δεν είναι τυχαία. Αποτελεί καρπό της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης της ΝΔ που είναι εξίσου αντιλαϊκή με αυτή που εφάρμοζαν μέχρι το Μάρτη του 2004 οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Συστατικό στοιχείο αυτής της πολιτικής - που ευθύνεται για όλα τα δεινά της οικονομίας και των εργαζομένων - είναι από τη μια το μοίρασμα δισεκατομμυρίων ευρώ στους μεγαλοεπιχειρηματίες (με τη μορφή αναπτυξιακών και άλλων «κινήτρων» και φοροαπαλλαγών) και από την άλλη το ξεζούμισμα των ανθρώπων του μόχθου και της δουλειάς.

Παραβλέποντας τις ευθύνες τους, γι' αυτήν την εξέλιξη και στα ελλείμματα του προϋπολογισμού, οι κυβερνώντες - και όσοι θησαυρίζουν από τη συγκεκριμένη πολιτική - επιφυλάσσουν ακόμα χειρότερες μέρες για τους εργαζόμενους. Με δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών ή διαρροές στα μέσα ενημέρωσης, προετοιμάζουν το έδαφος, ώστε να ζητήσουν από τους εργαζόμενους - που δε φταίνε σε τίποτα - να πληρώσουν και αυτό το «φουσκωμένο» λογαριασμό. Στο πλαίσιο αυτό, εντάσσονται και οι πληροφορίες που διοχετεύουν στα μέσα ενημέρωσης ότι αν δε ληφθούν πρόσθετα μέτρα (σ.σ. φοροεισπρακτικού χαρακτήρα) τα ελλείμματα του προϋπολογισμού θα ξεπεράσουν το 3% του ΑΕΠ, που - με βάση τις δεσμεύσεις στην ΕΕ - θεωρείται «απαγορευτικό».

Ανάμεσα στα μέτρα που εξετάζονται είναι η παραπέρα αύξηση της φορολογίας (στα τσιγάρα, στα ακίνητα, στα τέλη κυκλοφορίας, στα καύσιμα), η κατάργηση κάποιων φοροαπαλλαγών των εργαζομένων και συνταξιούχων και άλλων οικονομικά ασθενέστερων στρωμάτων, καθώς και περικοπές στις δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα. Εννοείται, πως δε θα θιγούν στο ελάχιστο οι σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές και τα προνόμια που απολαμβάνει το μεγάλο κεφάλαιο, επειδή αυτά θεωρούνται πως συμβάλλουν στην ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας...

Εδώ ισχύει το γνωστό «άλλοι φταίνε και άλλοι πληρώνουν». Και φυσικά, για να θολώσει τα νερά, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να τα σερβίρει, επαναλαμβάνοντας τις εξαγγελίες των μέτρων για την «αντιμετώπιση της φτώχειας». Δηλαδή, κάποια ψίχουλα σε κοινωνικές ομάδες που ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης, παράλληλα με κάποια «πυροτεχνήματα» για επιμέρους φορολογία στα κέρδη κλπ.

Στο χέρι μας είναι να τους χαλάσουμε τα σχέδια. Μπορούμε.

Σαν ...βροχή πέφτουν τα εκατομμύρια για τους αγρότες που υπέστησαν τεράστιες καταστροφές κατά τις πυρκαγιές του 2007, στην Πελοπόννησο, την Εύβοια και σε άλλες περιοχές της χώρας μας, αλλά φυσικά μόνο στα λόγια. Η κυβέρνηση, μέσω του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και με τη στήριξη του προπαγανδιστικού μηχανισμού που ελέγχει, ανακοινώνει χορηγήσεις αποζημιώσεων ύψους 650 εκατομμυρίων ευρώ, μέχρι το 2013, μόνο που στην πραγματικότητα, το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων αυτών, δεν προορίζεται γι' αυτούς που βρίσκονται στο όριο της οικονομικής καταστροφής, δηλαδή τους μικρομεσαίους αγροτοκτηνοτρόφους, αλλά για εταιρείες και εργολάβους που θα αναλάβουν τα έργα ανοικοδόμησης. Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει ήδη φροντίσει να θέσει εκτός δικαιώματος αποζημίωσης χιλιάδες μικρομεσαίους αγροτοκτηνοτρόφους, μέσω της Κοινής Υπουργικής Απόφασης που υπέγραψαν οι συναρμόδιοι υπουργοί Οικονομικών και Αγροτικής Ανάπτυξης, τον περασμένο Απρίλη. Σύμφωνα με αυτήν έχουν καθοριστεί 50 εξαιρέσεις από το πρόγραμμα ενισχύσεων - ΦΕΚ τ. Β΄ αρ. 646 - βάσει των οποίων χιλιάδες αγροτοκτηνοτρόφοι στερούνται του δικαιώματος είσπραξης αποζημιώσεων. Και ενώ φρόντισε να τους πετάξει εκτός δικαιώματος είσπραξης, πραγματικών και στο ύψος των ζημιών που υπέστησαν, αποζημιώσεων, έρχεται στη συνέχεια μπροστά στις κάμερες, να παρουσιάσει «κοινωνικό προφίλ», προσπαθώντας να παίξει το γνωστό παιχνίδι των εντυπώσεων...

Το περιεχόμενο αυτής της επιστολής έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό για το οποίο εδώ και 15 περίπου χρόνια επιμένει το ΚΚΕ. Οτι δηλαδή η ιμπεριαλιστική διαπάλη που εκτυλίσσεται στα Βαλκάνια - οι πλάτες που βάζουν οι ιμπεριαλιστές στην εκάστοτε πολιτική ηγεσία της ΠΓΔΜ (είναι γνωστό ότι η ΠΓΔΜ και το Κοσσυφοπέδιο αποτελούν αμερικάνικα προτεκτοράτα, γνωστός ακόμα ο σφοδρός ανταγωνισμός των ηγετικών δυνάμεων της ΕΕ, των ΗΠΑ, ενώ στο παιχνίδι με την ενέργεια έχει εισέλθει δυναμικά και η η Ρωσία) - περιλαμβάνει και τους εκβιασμούς και τις αλυτρωτικές διακηρύξεις.

Είναι το Κόμμα που, όπως πάντα, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της πάλης για την απόκρουση επικίνδυνων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και στην περιοχή των Βαλκανίων.

Μια βδομάδα τώρα, το τμήμα της Διόρθωσης του «Ριζοσπάστη» «κοιλοπονούσε»... Νόμιζε... Είδε κι απόειδε ο μπόμπιρας και έσκασε μύτη χτες το πρωί. Ταλαιπώρησε, βέβαια, λίγο τη μάνα του, την Κωνσταντίνα, και τον πατέρα του, τον σ. Γιάννη Κράλλη, όμως τους αποζημίωσε, μια που «το καλό πράγμα αργεί να γίνει»... Να τους ζήσει!!! Χαιρόμαστε με τη χαρά τους και τους ευχόμαστε χίλιες χαρές!!!

Παπαγεωργίου Βασίλης

Οι Ιρλανδοί - είπε - πρέπει να ξαναψηφίσουν για το θέμα της Ευρωσυνθήκης. Ετσι απλά.

Προφανώς, εννοεί ότι οι Ιρλανδοί - κατ' επέκταση οποιοσδήποτε - πρέπει να ...ψηφίζουν, μέχρι να προκύψει το αποτέλεσμα που θέλει αυτός και οι ομοϊδεάτες του.

Μάλιστα, θα επισκεφθεί - λέει - την Ιρλανδία, προκειμένου να το διευθετήσει αυτό το ...θεματάκι.

Πάλι καλά που δε ζήτησε να ξαναψηφίσουν και οι Γάλλοι για το «ευρωσύνταγμα». Αν και είμαστε σίγουροι ότι το σκέφθηκε.

Κατά τα άλλα, είμαστε μέλος της «ευρωπαϊκής οικογένειας», που λειτουργεί υπέρ των πολιτών της και δείχνει απόλυτο σεβασμό στη γνώμη και τις επιθυμίες τους.

Πάντως, μέσα στην Ευρωσυνθήκη υπάρχει και ένα άρθρο που ορίζει πως ο ευρωστρατός μπορεί να επέμβει οπουδήποτε όταν διακυβεύονται τα συμφέροντα της ΕΕ.

Είναι βέβαιο ότι πολλοί είναι αυτοί που έχουν μια ...παρόρμηση να το ...ενεργοποιήσουν εναντίον της Ιρλανδίας, όπως και για οποιονδήποτε τους «χαλάει τη σούπα».

ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ φύγουν τα αμερικανικά στρατεύματα από το Ιράκ, δηλώνει ο Τζορτζ Μπους. Ξέρετε γιατί;

Διότι - κατά τη γνώμη του - οι Ιρακινοί τούς κάλεσαν και δε θα ήταν ευγενικό να φύγουν έτσι.

Μόνο που όταν σε μια χώρα είσαι ...καλοδεχούμενος, συνήθως δε χρειάζεται να σε προστατεύει ο μισός αμερικανικός στρατός.

Και για όσους πιστεύουν στ' αλήθεια ότι ο - πιθανός - νέος Αμερικανός Πρόεδρος Μ. Ομπάμα έχει διαφορετικές απόψεις ...εδώ θα είμαστε και θα το διαπιστώσουμε.

Τα λέμε, γιατί σύντομα θα αναπτυχθεί η περίφημη, όσο και ανόητη συζήτηση περί ...«καλών» και «κακών» Αμερικανών Προέδρων.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου, η ηγεσία του υπουργείου Απασχόλησης ζήτησε την παραίτηση του προέδρου του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας Αντ. Σελλιανάκη. Είναι, επίσης, γεγονός ότι τα τελευταία 4,5 περίπου χρόνια, η ηγεσία του υπουργείου Απασχόλησης αλλάζει τους προέδρους στον ΟΕΚ «σαν τα πουκάμισα». Θυμίζουμε ακόμα ότι για τρεις ολόκληρους μήνες, (τον περασμένο Σεπτέμβρη, Οκτώβρη και το Νοέμβρη), δεν υπήρχε πρόεδρος, δε συνεδρίαζε το Διοικητικό Συμβούλιο, με αποτέλεσμα να έχει διακοπεί κάθε λειτουργία του, να μην εγκρίνονται δάνεια, να κινδυνεύουν οι δικαιούχοι να χάσουν σπίτια, κλπ.

Είναι φανερό ότι η μετατροπή του ΟΕΚ σε διαχειριστή πελατείας για τις τράπεζες, μακριά και ενάντια από τα συμφέροντα των δικαιούχων, επιβάλλει και τις όποιες διοικητικές αλλαγές, οδηγώντας παράλληλα σε απόλυτο εκφυλισμό τον Οργανισμό, στο όνομα της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των μεγαλοτραπεζιτών και μεγαλοκατασκευαστών. Επιβεβαιώνεται και μ' αυτόν τον τρόπο ότι τόσο οι προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ σήμερα, δε δίνουν «δεκάρα τσακιστή» για τα συμφέροντα των δικαιούχων. Οπως δε δίνουν «φράγκο» κυριολεκτικά στον Οργανισμό, αλλά κάθε φορά διαφημίζουν το όποιο έργο του, για να εξασφαλίσουν εκλογική πελατεία. Εξάλλου, γιατί να τους ενδιαφέρουν οι δικαιούχοι, αφού τόσο οι τράπεζες, όσο και οι κατασκευαστές έχουν εξασφαλισμένη την πελατεία τους, τη στιγμή που ο ΟΕΚ έχει μετατραπεί σε πρώτης τάξεως «τροφοδότη» τους.

«Στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για μια μεγάλη πολιτική αλλαγή» δήλωσε χτες ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρας, μιλώντας στο ραδιόφωνο του «Αθήνα 9.84». Περισσότερο σαφής ήταν ο επικεφαλής της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Αλαβάνος, όταν δήλωνε την Κυριακή στον «Ελεύθερο Τύπο» ότι προτιμάει «ένα 20% του ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αρκετά κάτω από το 33%, παρά ένα 22% με τους άλλους δύο άνετα πάνω από το 33%»!

Τα στελέχη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν κρύβουν τον πόθο τους να παίξουν ρόλο ρυθμιστή των εξελίξεων σε ένα πολιτικό σκηνικό που οι ίδιοι χαρακτηρίζουν «ρευστό». Σύμφωνα με τον Αλ. Τσίπρα, φιλοδοξούν μια νέα πολιτική πλειοψηφία, με στόχο αλλαγές και μεταρρυθμίσεις.

«Διέλαθε» ίσως της προσοχής τους ότι στην οικονομία κυριαρχούν οι κεφαλαιοκράτες. Και ότι η πολιτική καμία αλλαγή και μεταρρύθμιση δεν μπορεί να εφαρμόσει αν αυτή δε συνάδει με τα συμφέροντά τους. Η σιωπή τους γι' αυτό το κρίσιμο ζήτημα είναι εξαιρετικά «φλύαρη». Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ούτε θέλει ούτε μπορεί να συγκρουστεί με αυτούς που πραγματικά κάνουν κουμάντο.

Το ΚΚΕ αντιμετωπίζει το ζήτημα μόνο από τη σκοπιά των εργαζομένων, για τα συνολικά και πραγματικά συμφέροντα των οποίων παλεύει. Προβάλλει και στηρίζει αιτήματα που θα ελαφρύνουν την εργαζόμενη μητέρα, τη λαϊκή οικογένεια. Διεκδικεί κρατικές υποδομές κοινωνικής πολιτικής, την εφαρμογή μέτρων υγιεινής και ασφάλειας και εναντιώνεται στις απολύσεις. Και φυσικά, όλ' αυτά να είναι δωρεάν παροχές από το κράτος.

«H αμερικανική οικονομία ...κρατικοποιείται για να διασωθεί». Ο μάλλον έκπληκτος τίτλος της χτεσινής «Οικονομικής Καθημερινής» συνοψίζει εύστοχα την τελευταία στη σειρά παρέμβαση της κυβέρνησης Μπους, η οποία στήριξε με όλες τις δυνάμεις της δύο μεγάλες εταιρείες στεγαστικής πίστης, που παρέχουν σχεδόν τα μισά ενυπόθηκα δάνεια των ΗΠΑ. Πρόκειται για τις Fannie Mae και Freddie Mac, οι οποίες κατέχουν και παρέχουν εγγυήσεις σε στεγαστικά δάνεια 5,2 τρισ. δολαρίων, όταν η συνολική αγορά αυτών των δανείων στις ΗΠΑ αποτιμάται στα 12 τρισ. δολάρια. Το αμερικανικό υπουργείο Οικονομίας άνοιξε τα ταμεία της κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ για πίστωση προς τις δύο εταιρείες, ενώ το Κογκρέσο θα εγκρίνει άμεσα τη χορήγηση 300 δισ. δολαρίων. Μάλιστα, ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Χένρι Πόλσον, δεν απέκλεισε και το ενδεχόμενο αγοράς μετοχών των δύο οργανισμών, προκειμένου να «μην εξαπλωθεί η πιστωτική κρίση και να ενισχυθεί η εμπιστοσύνη των επενδυτών». Η αλήθεια, πάντως, για να επανέλθουμε στον αρχικό τίτλο, είναι ότι ποτέ το κράτος δεν έπαψε να παρεμβαίνει και να στηρίζει τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις και να διασφαλίζει τις συνθήκες αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Αποκαλύπτοντας ότι οι «ελεύθερες αγορές» τους δεν μπορούν να επιβιώσουν δίχως την παρέμβαση του κράτους, που δρα ως «συνολικός καπιταλιστής» και φρουρός των γενικότερων συμφερόντων της πλουτοκρατίας...