ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Τι συμπτώσεις κι αυτές!

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Δεν έχουμε κανένα λόγο να μεταφέρουμε εδώ το πείραμα της γειτονικής Ιταλίας» έλεγε ο Απόστολος Κακλαμάνης απ' το βήμα του συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ στις 18.3.2008, μιλώντας απ' τη δική του σκοπιά για τη σταθερότητα των αστικών κυβερνήσεων και τη συνεργασία με το Συνασπισμό. «Εκεί, πρόσθεσε, με ελιές και τριανταφυλλιές, έφτασαν καμιά δεκαριά Κόμματα στην κυβέρνηση Πρόντι, που τώρα είναι ερείπια, ένα από τα Κόμματα έφυγε και έρχεται ο καβαλιέρε Μπερλουσκόνι να κυβερνήσει τη γειτονική Ιταλία των Δημοκρατών, των Σοσιαλιστών, των Αριστερών, των Κομμουνιστών που απέτυχαν να δώσουν κυβέρνηση ικανή να κυβερνήσει τη χώρα».

Δεν είναι - μόνο οι ελιές και τριανταφυλλιές - που επαναφέρουν τον Μπερλουσκόνι στην εξουσία. Την εξήγηση έδωσε την ίδια μέρα ο Καβαλιέρε σε ομιλία του βόρεια του Μιλάνου. Σε τηλεγράφημά του το ΑΠΕ (16.5.2008) αναφέρει: «Αναγνωρίζοντας τις ομοιότητες των προεκλογικών προγραμμάτων των δυο κομμάτων που μάχονται για την εξουσία στην Ιταλία, ο συντηρητικός πρώην πρωθυπουργός και μεγιστάνας του Τύπου Σίλβιο Μπερλουσκόνι αστειεύτηκε λέγοντας ότι δεν έχει τίποτε να δηλώσει μετά την υπόσχεση του σημαντικότερου αντιπάλου του για την πρωθυπουργία, κεντροαριστερού Βάλτερ Βελτρόνι, ότι θα μειώσει κατά δισεκατομμύρια ευρώ τις δημόσιες δαπάνες».

Ερχονται δηλαδή κάποιες συμπτώσεις για να αποδείξουν με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο πως μια πολιτική που ασκείται από κεντροαριστερό ή κεντροδεξιό συνασπισμό και υπηρετεί το κεφάλαιο είναι, εξ ορισμού, αντιλαϊκή και οδηγεί τις λαϊκές δυνάμεις σε αδιέξοδο.

Κουτοπονηριές...

Οτι οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες της ΕΣΕΕ και της ΓΣΕΒΕΕ βγάζουν σπυριά όταν γίνεται λόγος για αγωνιστικές κινητοποιήσεις είναι κάτι που δεν περιμέναμε αυτές τις μέρες για να το μάθουμε. Εχουν, άλλωστε, μεγάλη προϊστορία σ' αυτό. Ε, έτσι και τώρα, που, μπροστά στο φούντωμα των κινητοποιήσεων για το Ασφαλιστικό, τόσο η διοίκηση της ΕΣΕΕ όσο και εκείνη της ΓΣΕΒΕΕ υπονομεύουν σταθερά τους αγώνες των ΕΒΕ αφήνοντας τις πρωτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες οργανώσεις να αποφασίσουν η καθεμιά από μόνη της τι θα κάνει. Πλάτες σ' αυτή τη χυδαία προσπάθεια υπονόμευσης των αγώνων βάζει πρόθυμα και ο Εμπορικός Σύλλογος της Αθήνας, που, χτες, παραμονή της πανελλαδικής απεργίας, όλως «τυχαίως», δημοσιοποίησε τα αποτελέσματα «έρευνας», σύμφωνα με τα οποία οι έμποροι της Αθήνας φαίνονται σώνει και καλά... ευχαριστημένοι από την πορεία του τζίρου τους στις εκπτώσεις και το μείζον πρόβλημά τους είναι το παραεμπόριο. Ε, λοιπόν, είναι γελασμένοι αν νομίζουν ότι με κάτι τέτοια θα αμβλύνουν την αγανάκτηση των αυτοαπασχολούμενων και θα υπονομεύσουν τη δυναμική των αγώνων.

... και «όρια» στις κινητοποιήσεις

Από κοντά, η Ομοσπονδία των Αρτοποιών ανακοίνωσε ότι καλεί τους αρτοποιούς να συμμετάσχουν στις σημερινές κινητοποιήσεις αλλά ...χωρίς να κλείσουν τους φούρνους! Ενώ, σα να μην έφταναν όλα αυτά, το Βιοτεχνικό Επιμελητήριο της Αθήνας πήρε γραμμή, όπως φαίνεται, από τους εμποροβιομηχάνους, και θυμήθηκε χτες με τη σειρά του τα «όρια» στο δικαίωμα της απεργίας των εργαζομένων στα λιμάνια και στη ΔΕΗ. Αντί να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στους χιλιάδες ΕΒΕ που πλήττονται καίρια από την κυβερνητική πολιτική και να τραβήξουν μπροστά στους αγώνες που απαιτούν οι συνθήκες, κοιτάνε να βάλουν πλάτες στην προσπάθεια διχασμού ανάμεσα στους εργαζόμενους, υπονόμευσης των αγώνων, αποπροσανατολισμού από τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων. Ε, δε θα τους περάσει!

Προπαγάνδα πάνω σε ψέματα

«Θυμίζω ότι αν δεν υπήρχε ο νόμος Σιούφα δε θα μπορούσαμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις και αυτό δεν το λέω μόνο εγώ. Το έχει δηλώσει κατηγορηματικά ο πρώην υπουργός Οικονομίας του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος». Αυτά έλεγε ο γενικός γραμματέας της ΚΟ της ΝΔ Γ. Τραγάκης (στο ραδιόφωνο του ΑΝΤ1) και όποιος τον πιστέψει τον πίστεψε. Σχετικά με την πληρωμή μισθών και συντάξεων. Γιατί για το άλλο το ποιος το 'πε... Μήπως είναι το πρώτο ψέμα που λέει η κυβέρνηση; Ολόκληρη η προπαγάνδα της για να περάσει το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο στηρίζεται σε τερατώδη ψέματα. Για το νόμο Σιούφα όμως και τα αντιασφαλιστικά μέτρα της περιόδου 1990 - 1993, πιστεύουν στην κυβέρνηση ότι οι εργαζόμενοι έχουν ξεχάσει ότι πρώτον, αύξησαν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στο Δημόσιο, στις πρώην ΔΕΚΟ και τις τράπεζες στα 65 χρόνια από 55 χρόνια, ενώ για τις έγγαμες γυναίκες έφτασε στα 60 χρόνια από τα 53 χρόνια που ήταν μέχρι το 1997. Δεύτερον, επέβαλαν τα 65 χρόνια για τους ασφαλισμένους μετά το 1993, τρίτον, αποσύνδεσαν το κατώτατο όριο συντάξεων του ΙΚΑ από τα 20 μεροκάματα του ανειδίκευτου εργάτη, αύξηση το όριο για την κατοχύρωση ασφαλιστικού δικαιώματος από τα 4.050 στα 4.500 ένσημα, κ.ο.κ. Αλήθεια, είναι βέβαια ότι το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν κατάργησε τους νόμους της ΝΔ, παρότι το είχε υποσχεθεί όπως άλλωστε κάνει και τώρα, αλλά τους εφάρμοσε μέχρι κεραίας και τους προέκτεινε...

Πετούν νέο δόλωμα

Μέσο αποπροσανατολισμού και καλλιέργειας αυταπατών στο λαό γίνεται η προβολή από την αστική προπαγάνδα της ανάγκης ανανέωσης των πολιτικών προσώπων. Η ανάδειξη στην ηγεσία του ΣΥΝ του Αλ. Τσίπρα, αλλά και η απόφαση στο νέο Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ να μετέχουν «άφθαρτα» πρόσωπα, που δεν έχουν θητεύσει σε κυβερνητικές θέσεις, ισχυρίζονται ότι σηματοδοτούν και νέες πολιτικές. Πρόκειται για εκτίμηση που υποκρύπτει ποικίλες σκοπιμότητες.

Είναι αλήθεια ότι η απαξίωση του δικομματισμού στη λαϊκή συνείδηση και η δυσκολία που αντιμετωπίζει η άρχουσα τάξη ως προς τη χειραγώγηση των ανθρώπων του μόχθου, την εξαναγκάζουν σε ελιγμούς, όπως στην αντικατάσταση μέρους των πολιτικών εκπροσώπων με άλλους που εμφανίζει σαν κομιστές νέων, καινοτόμων ιδεών, κλπ. Σε επίπεδο όμως πολιτικών θέσεων, στρατηγικής ούτε λόγος να γίνεται έστω για κάποια μικρή παρέκκλιση απ' όσα προστάζουν τα συμφέροντά της. Αν κάποιος βέβαια κοιτάξει πιο προσεκτικά θα διαπιστώσει εύκολα ότι κι αυτά ακόμα τα «νέα» πρόσωπα έχουν δώσει με επιτυχία τις εξετάσεις τους απέναντι στην πλουτοκρατία, με τη στάση τους μέσα στη Βουλή, για παράδειγμα, απέναντι στο κίνημα, κλπ.

Τα πολιτικά στελέχη άλλωστε δεν πέφτουν απ' τον ουρανό. Ανδρώνονται μέσα σε κόμματα που εκφράζουν συγκεκριμένη πολιτική και υπηρετούν συμφέροντα. Είναι αυταπάτη να πιστέψει κανείς ότι το ΠΑΣΟΚ θα αλλάξει γραμμή πλεύσης, θα εγκαταλείψει την πολιτική που εφάρμοσε ως κυβερνητικό κόμμα, την οποία υπερασπίζεται απ' τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επειδή στα νέα του όργανα συμμετέχουν στελέχη που δεν έχουν κυβερνητική εμπειρία. `Η ότι ο ΣΥΝ θα εγκαταλείψει τις σοσιαλδημοκρατικές του αναφορές και στοχεύσεις επειδή ανέδειξε έναν νέο πρόεδρο.

Τα κόμματα έχουν ταξικές αναφορές. Εκφράζουν ταξικές δυνάμεις, τις υπηρετούν εφαρμόζοντας την πολιτική που κάθε φορά έχουν ανάγκη τα συμφέροντα αυτών. Οσα νέα πρόσωπα κι αν αναδειχτούν στο ΠΑΣΟΚ ή στη ΝΔ, τη δοσμένη πολιτική τους υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου θα υπηρετήσουν και θα εφαρμόσουν απ' όποια θέση κι αν βρεθούν. Ο Αλ. Τσίπρας στον ευρωμονόδρομο ορκίζεται και στη διαχείριση του συστήματος. Η άρχουσα τάξη «διαφημίζει» το νέο της «προσωπικό» γνωρίζοντας πως μπορεί να επενδύσει πάνω του, ότι μπορούν από καλύτερη θέση να χειραγωγήσουν, να καλλιεργήσουν φρούδες ελπίδες στο λαό, παραμένοντας οι ίδιοι πιστοί στην «αγορά» και στην προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, τείνοντας ευήκοον ους στα κελεύσματα των ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Μπορούν από καλύτερη θέση να εξυπηρετήσουν τους εν εξελίξει σχεδιασμούς για αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, για αντικατάσταση, αν χρειαστεί, του δικομματικού μοντέλου από το διπολικό.

Τίποτα το νέο για το λαό, το ελπιδοφόρο, το ριζοσπαστικό δε θα προκύψει απ' τους κόλπους του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΝ. Οι νέοι πολιτικοί θα υπηρετήσουν μια γερασμένη, ταξική, αντιλαϊκή πολιτική. Το δόλωμα να μην το τσιμπήσει ο λαός. Η δική του διέξοδος βρίσκεται μακριά απ' τα κόμματα της πλουτοκρατίας, που, όσο ελκυστικό περιτύλιγμα κι αν αποκτήσουν, το περιεχόμενό τους θα παραμείνει αντιλαϊκό. Πραγματικά νέο για το λαό είναι αυτό που μπορεί να γκρεμίσει το παλιό, την εξουσία του κεφαλαίου, και να οικοδομήσει τη λαϊκή εξουσία. Νέα και ελπιδοφόρα είναι η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Ας την προσεγγίσει ο λαός, ας κάνει την πραγματοποίησή της δική του υπόθεση.

Βάσω ΝΙΕΡΡΗ

Τα αντι... ασφαλιστικά

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ θυμάστε, λέγεται Κ. Μαρκόπουλος, βουλευτής Ευβοίας, και η κυβέρνηση τού ανέθεσε να υποστηρίξει στη Βουλή το ασφαλιστικό νομοσχέδιο.

Αυτός, λοιπόν, ο βουλευτής μάς δήλωσε χτες ότι το νομοσχέδιο που έχει εξοργίσει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία απλά πλήττει αυτούς «που ζουν πλουσιοπάροχα».

Επίσης, μας είπε ότι η δυνατότητα στις μητέρες και στις γυναίκες να συνταξιοδοτούνται νωρίτερα είναι «ρουσφετολογικές διατάξεις εξαιρετικά πρόωρης συνταξιοδότησης».

Πρόσθεσε, επίσης, πως η κυβέρνηση δίνει στις γυναίκες παροχές ανάλογες της Σουηδίας και της Νορβηγίας!

Δεν ξέρουμε, τελικά, τι είναι πιο εκνευριστικό: Τα ψέματα που λένε ή το θράσος τους να παρουσιάζουν τους Ελληνες εργαζόμενους ως «βολεμένους» με το σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης;

Μιλάμε (για να μην ξεχνιόμαστε) γι' αυτούς που με τις πολιτικές τους επί 50 χρόνια ρημάζουν τα ασφαλιστικά ταμεία και χαρίζουν τα χρήματα των εργαζομένων στους εργοδότες.

ΟΜΩΣ, ΜΗ ΝΟΜΙΖΕΤΕ, ούτε το ΠΑΣΟΚ ντράπηκε χτες στη Βουλή. Ετσι, ακούσαμε τον Χρήστο Παπουτσή να μας λέει ότι αν γίνουν κυβέρνηση θα ...καταργήσουν το συγκεκριμένο νόμο.

Μήπως όπως κατάργησαν το νόμο Σιούφα της κυβέρνησης Μητσοτάκη (που, κατά τα άλλα, ακόμη καταριούνται για το κακό που έκανε στον τόπο);

Αν θα γίνουν ποτέ κυβέρνηση, δεν ξέρουμε. Είμαστε, όμως, απολύτως σίγουροι ότι δεν πρόκειται να καταργήσουν το συγκεκριμένο νόμο.

Εκτός αν τον καταργήσουν για να τον αντικαταστήσουν με κάποιον ακόμη χειρότερο, κρατώντας την ουσία και το πνεύμα του.

Γιατί η σκυταλοδρομία Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ εναντίον της Κοινωνικής Ασφάλισης είναι βέβαιο ότι δεν τελειώνει εδώ.

Για να τελειώσει, πρέπει να τελειώσουμε εμείς μια και καλή τις πολιτικές τους, όπως κι αν εκφράζονται, ό,τι περιτύλιγμα κι αν παίρνουν κατά καιρούς.

Γρηγοριάδης Κώστας

Με τέτοια προσόντα, τι να το κάνει το πρόγραμμα;

Γρηγοριάδης Κώστας

Οσοι επισημαίνουν το δεδομένο ότι ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν μέχρι τώρα τουλάχιστον καταθέσει συγκεκριμένη προγραμματική πρόταση, αποστομώθηκαν απ' τον Αλ. Τσίπρα, ο οποίος δήλωσε τα εξής απ' το βήμα της πανελλαδικής σύσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ: «Τους απαντάμε: είμαστε πολύ πλούσιοι σε πολιτισμό και μορφωτικό κεφάλαιο, έχουμε στις τάξεις μας δεκάδες καθηγητές πανεπιστημίου και εκατοντάδες τεχνοκράτες επιστήμονες, ακόμα κι επικοινωνιολόγους και διαφημιστές από αυτούς που φτιάχνουν τις ομιλίες και τα συνθήματα των κομμάτων εξουσίας. Και ό,τι ώρα θέλουμε μπορούμε να τους ζητήσουμε να μας φτιάξουν λαμπερά προγράμματα και ιλουστρασιόν φυλλάδια. Ολόκληρος ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα μεγάλο think tank και brainstorming είναι για εμάς τρόπος ζωής από τις πρώτες μας πολιτικές αναζητήσεις»!

Υπονόμευση των αγώνων...

«Κινδυνεύει η δημόσια υγεία», ξελαρυγγιάζεται από το πρωί ο ραδιοφωνικός ΣΚΑΪ, αφιερώνοντας όλο το πρωινό ειδησεογραφικό του πρόγραμμα στην προπαγάνδιση της αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης, στη συκοφάντηση και υπονόμευση των εργατικών αγώνων. Δεν είναι ο μόνος. Στο έναν ή στον άλλο βαθμό και με δεδομένες τις πολιτικές προτιμήσεις και τις αντιπολιτευτικές ανάγκες, τα κυρίαρχα ΜΜΕ των μεγαλοκατασκευαστών, των μεγαλοεκδοτών και εφοπλιστών, ποτέ δεν είδαν με καλό μάτι τις εργατικές κινητοποιήσεις, πολύ περισσότερο αυτές που απειλούν την ίδια την κερδοφορία των ιδιοκτητών τους. Αλλά μιας και ο λόγος για την υγεία, αναρωτιόμαστε: αυτοί που το πρωί «έκαψαν» τα λαιμά τους να φωνάζουν για τους απεργούς, έχουν σκεφτεί πώς θα είναι η πραγματικότητα χιλιάδων εργαζομένων αν εφαρμοστούν τα νέα μέτρα; Εχουν, για παράδειγμα, σκεφτεί ότι εξαιτίας της αύξησης των ελάχιστων ενσήμων για την παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης περίπου 400.000 εργάτες και οι οικογένειές τους ενδέχεται σύντομα να μην έχουν καμιά πρόσβαση σε υπηρεσίες πρωτοβάθμιας Υγείας, επειδή δεν μπορούν να κάνουν όσα μεροκάματα απαιτούνται από το νόμο;

... με προηγούμενο

Ακόμα παραπέρα: Εχουν σκεφτεί σε τι αριθμό θα φτάσουν τα εργατικά ατυχήματα και οι θάνατοι από τις επαγγελματικές ασθένειες εξαιτίας της αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και της κατάργησης επί της ουσίας των ΒΑΕ; Εχουν σκεφτεί τι θα σημάνει για χιλιάδες εργάτες και υπαλλήλους η μείωση και υποβάθμιση των παροχών Υγείας μέσω της «ενοποίησης» των Ταμείων, αλλά και οι ακόμα χαμηλότερες συντάξεις, οι οποίες ακόμα και σήμερα είναι απαγορευτικές για την αγορά των στοιχειωδών για την επιβίωση, πόσο μάλλον για την αγορά φαρμάκων και υπηρεσιών Υγείας σε ένα ραγδαία δυτικοποιούμενο σύστημα Υγείας και Πρόνοιας; Ψιλά γράμματα, θα πει κανείς. Πολύ περισσότερο από τα μικρόφωνα ενός σταθμού, που (για να μην ξεχνιόμαστε) το Φλεβάρη του 2006 καλούσε τον εισαγγελέα να παραδώσει επιτέλους τα χαρτιά της επιστράτευσης στους απεργούς ναυτεργάτες για να επανέλθει η νομιμότητα στη χώρα...

Θράσος

Η «αριστερά» του Αλ. Τσίπρα είναι απόγονος της «αριστεράς που άντεξε στα ξερονήσια και στις φυλακές» και της «αριστεράς που ενέπνευσε τις σημαντικότερες στιγμές ανάτασης του ελληνικού λαού, το ΕΑΜ και την Εθνική Αντίσταση», όπως είπε μιλώντας στην πανελλαδική σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Δε θα σχολιάσουμε τη λαθροχειρία της προσπάθειας να οικειοποιηθούν αγώνες και αίμα για οράματα, αξίες και ιδανικά που ο ΣΥΝ έχει απεμπολήσει. Θα σχολιάσουμε όμως το θράσος του να δηλώνει αυτά, όταν πριν λίγο καιρό κατήγγειλε εκείνους τους αγωνιστές ως ενεργούμενα του καθοδηγητικού κέντρου της Σοβιετικής Ενωσης...

Σύγκρουση ταξική

Αύριο, η εργατική τάξη της χώρας μας, όλοι οι εργαζόμενοι, ελεύθεροι επαγγελματίες επιστήμονες, μικρομεσαίοι και βιοτέχνες δίνουν μια κρίσιμη μάχη. Από την έκβαση αυτής της μάχης θα εξαρτηθεί η πορεία ολόκληρης της Κοινωνικής Ασφάλισης. Θα εξαρτηθεί όχι η τύχη κάποιων μεμονωμένων Ταμείων, - όπως σκόπιμα καλλιεργεί η κυβέρνηση - αλλά αν εκατομμύρια εργαζόμενοι θα έχουν συντάξεις μετά τον εργασιακό τους βίο, αν θα μπορούν να βασίζονται σε στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ή αν όλα αυτά που μέχρι τώρα απέμειναν, θα τα κονιορτοποιήσει η λεγόμενη «μεταρρύθμιση». Γι' αυτό, η αυριανή μάχη είναι αγώνας πριν απ' όλα για τη νέα γενιά. Τη γενιά, για την οποία οι αντιασφαλιστικοί νόμοι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των μονοπωλίων δεν αναγνωρίζουν κανένα δικαίωμα, καμιά κοινωνική προστασία.

Η αναμέτρηση σε σχέση με τη συγκεκριμένη αντεργατική μεταρρύθμιση, για την οποία μήνες τώρα προετοιμάζονταν και προετοίμαζε τους ανθρώπους του μόχθου το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο έφτασε. Αύριο, πρέπει να στραπατσαριστεί όχι μόνο το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, αλλά το σύνολο των αντιασφαλιστικών μέτρων, συνολικά η αντεργατική αντιλαϊκή πολιτική της τελευταίας εικοσαετίας. Αύριο, κυβέρνηση και πλουτοκρατία πρέπει να νιώσουν τη γροθιά και το μπόι της εργατικής τάξης. Στην απεργία, στις διαδηλώσεις, στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ πρέπει να φανεί η δύναμη της εργατιάς. Δεν αρκεί να «κλείσουν τα πάντα». Δε φτάνει να «νεκρώσει» η παραγωγή απ' άκρη σ' άκρη της χώρας. Πρέπει σε δρόμους και πλατείες, να προβάλει ρωμαλέα και απαιτητική η προοπτική για μια άλλη ζωή. Μια ζωή που θα καθορίζεται όχι από τα υπερκέρδη για τους λίγους, αλλά από τις ανάγκες των πολλών.

Αυτή η γραμμή πάλης, για αγώνες που επιδιώκουν την πιο πλατιά συσπείρωση στη βάση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής οικογένειας, που χρόνια τώρα πασχίζει να μεταγγίσει στις λαϊκές συνειδήσεις το ΠΑΜΕ, είναι η μόνη αξιόμαχη «γραμμή», η μόνη που μπορεί να έχει αποτελέσματα. Πίσω απ' αυτή τη «γραμμή», στη λογική του παζαριού για το πόσα θα χάσουμε, που ακολουθούν αρκετές δυνάμεις μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, μόνο ήττες εκκολάπτονται για τους εργαζόμενους.

Γι' αυτό αύριο δε συγκρουόμαστε μόνο με την πολιτική της κυβέρνησης. Αυτό δεν αρκεί. Αναμετριόμαστε και με αυτούς που είναι «πίσω» από τις κυβερνήσεις. Με την πλουτοκρατία, την οικονομία της, την εξουσία της. Αναμετριόμαστε με την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με τη στρατηγική των μονοπωλίων, με όλους αυτούς που διακηρύσσουν ότι ο εργάτης είναι κόστος, η Κοινωνική Ασφάλιση είναι κόστος.

Μόνο ένας τέτοιος αγώνας μπορεί να έχει προοπτική ακόμη και για επιμέρους κατακτήσεις. Ενας αγώνας που πίσω από τα συγκεκριμένα μέτρα, την αύξηση των ορίων, τη μείωση των συντάξεων, τη λεηλασία των αποθεματικών, βλέπει με καθαρή ταξική ματιά, την τάξη που λυμαίνεται την Κοινωνική Ασφάλιση. Βλέπει την τάξη και την πολιτική που εξανδραποδίζει τον εργάτη. Βλέπει τον ταξικό εχθρό, με τον οποίο τον χωρίζει η άβυσσος της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης από τους καπιταλιστές, βλέπει τα τείχη των κερδών και υπερκερδών μιας χούφτας μονοπωλίων και ομίλων. Διακρίνει καθαρά τη φυλακή που έχτισαν για τους εργάτες αυτές οι δυνάμεις και που για να γκρεμίσει αυτή τη φυλακή δεν μπορεί παρά να διεκδικήσει μια άλλη κοινωνία. Που κουμάντο θα κάνει ο λαός.