Τα φαινόμενα που συμβαίνουν πολύ συχνά σε χώρες όπως η Ινδία ή το Μπαγκλαντές, όπου φτωχοί εξαθλιωμένοι άνθρωποι αναγκάζονται να πουλάνε ζωτικά τους όργανα προκειμένου να μπορέσουν να επιβιώσουν έστω προσωρινά, φαίνεται ότι πλέον κάνουν την εμφάνισή τους και στον λεγόμενο ...αναπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του απελπισμένου 52χρονου άνεργου στην Ιταλία που μέσω του διαδικτύου αποφάσισε να βγάλει προς πώληση το νεφρό του προκειμένου να αντιμετωπίσει τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα που είχε. Στην αγγελία μάλιστα που δημοσίευσε ζητούσε ή 100 χιλιάδες ευρώ για το νεφρό του ή μια μόνιμη θέση εργασίας.
Οπως αποκαλύφθηκε στην ανάκριση που του έγινε από την αστυνομία, που βρήκε την παράνομη αγγελία στο διαδίκτυο, όλα ξεκίνησαν το 2009 όταν απολύθηκε από την εταιρεία όπου εργαζόταν. Στη συνέχεια λόγω των προβλημάτων που δημιούργησε η ανεργία, διάλυσε την οικογένειά του ενώ κάθε προσπάθεια να βρει δουλειά ήταν μάταιη. Σε αυτή την απελπισία του οδηγήθηκε στην «προσφορά» του νεφρού του.
Και στην περίπτωση των χωρών της Ασίας και στην περίπτωση του «αναπτυγμένου καπιταλισμού», στην κοινωνία που λειτουργεί με μοναδικό σκοπό το κέρδος, οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα είναι αυτοί που πληρώνουν τα σπασμένα, και στην περίοδο της ανάπτυξης και στην περίοδο της κρίσης. Απλά τώρα και στην Ιταλία η συγκεκριμένη περίπτωση αποδεικνύει τη βαρβαρότητα του εκμεταλλευτικού συστήματος, αλλά και το γεγονός ότι τα κοινωνικά προβλήματα δεν λύνονται με ατομικές λύσεις αλλά με συλλογική και οργανωμένη πάλη μέχρι την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.
Απολύει όσες ... έκαναν πολιτικό γάμο ή άμβλωση!
Οτι θα απολύει αμέσως όσες εργαζόμενες έχουν υποβληθεί σε άμβλωση και δεν έχουν κάνει θρησκευτικό γάμο ανακοίνωσε βιομήχανος γαλακτοκομικών προϊόντων στην περιοχή της Μόσχας! «Εάν μια γυναίκα έχει υποβληθεί σε άμβλωση, δε θα μπορεί να εργάζεται στην επιχείρησή μας», φέρεται να δήλωσε ο γαλακτοβιομήχανος, σύμφωνα με χτεσινό δημοσίευμα, αποτυπώνοντας τις ασύλληπτες διαστάσεις που παίρνει η εργοδοτική ασυδοσία και ποια είναι η «δημοκρατία» που επικρατεί στους τόπους δουλειάς μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού. Ούτε καν να αποφασίσει αν και σε ποιον θεό πιστεύει δεν μπορεί ένας εργαζόμενος. Ούτε καν αν θέλει να το πει δημόσια. Διαφορετικά, κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά του.
Μάλιστα, το θράσος της μεγαλοεργοδοσίας είναι απύθμενο. Γιατί την ώρα που με την καπιταλιστική κρίση και ανάπτυξη πλήττεται το ίδιο το δικαίωμα των εργαζομένων να αποκτήσουν οικογένεια (με την κατρακύλα των μισθών και της αγοραστικής τους δύναμης), να φέρουν στη ζωή με ασφάλεια ένα υγιές παιδί (με την εμπορευματοποίηση της Υγείας και τους χορούς εκατομμυρίων που στήνουν όμιλοι πολλαπλασιάζοντας τα ιδιωτικά μαιευτήρια, την ώρα που τα δημόσια νοσοκομεία συνειδητά εγκαταλείπονται), τολμούν να αντιστρέφουν ως εξής την ευθύνη για την υπογεννητικότητα: «Η έκτρωση είναι απλώς η δολοφονία μιας ζωής. Δεν επιθυμούμε να συνεργαζόμαστε με δολοφόνους», εξήγησε ο εργοδότης. Μπορεί κάποιος να μιλήσει για μεμονωμένες και ακραίες συμπεριφορές, είναι όμως χαρακτηριστικό των εκβιασμών που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και του πόσο ασφυκτικά μπορεί να αστυνομεύεται η προσωπική του ζωή. Πάντως, απ' ό,τι φαίνεται, δικαιολογίες για απολύσεις υπάρχουν πάμπολλες...
Ζητάνε να συνεχιστεί το φαγοπότι στα Ναυπηγεία
Ρόλο μάνατζερ, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του αφεντικού των Ναυπηγείων Ελευσίνας και Νεωρίου Σύρου ανέλαβαν τα Σωματεία Εργαζομένων στους δύο χώρους, ελεγχόμενα στη συντριπτική τους πλειοψηφία από την ΠΑΣΚΕ. Με κοινή τους ανακοίνωση, εκφράζουν στην κυβέρνηση την «ανησυχία» τους για δημοσιεύματα που αφορούν στις αξιώσεις των νέων ιδιοκτητών στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, που αμφισβητούν την ανάθεση του προγράμματος φρεγατών στα Ναυπηγεία της Ελευσίνας. Τα συνδικάτα λένε ότι για να αναπτυχθεί η ναυπηγική βιομηχανία στο σύνολό της χρειάζεται σωστός και δίκαιος καταμερισμός «των αναθέσεων των εξοπλιστικών προγραμμάτων του Πολεμικού Ναυτικού σε όλα τα ναυπηγεία αλλά και ταυτόχρονη αναζήτηση εμπορικών δραστηριοτήτων». Δηλαδή, λένε ότι πρέπει να συνεχίσει ένας κλάδος, που συνδέεται και με τις αμυντικές ανάγκες του λαού και με την ασφαλή θαλάσσια μετακίνησή του, να ελέγχεται από τα μονοπώλια και να εξαρτάται από τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.
Αυτό επιλέγουν οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού: Να υποστηρίζουν αυτό ακριβώς, την ανάπτυξη της ναυπηγικής βιομηχανίας που την οδηγεί σε συρρίκνωση και χειροτερεύει τις εργασιακές σχέσεις για να προστατεύει τα κέρδη των ιδιοκτητών των ναυπηγείων. Τι λένε στους εργάτες; Οτι για να σώσουν τις δουλειές τους πρέπει να τρέχουν να ζητάνε δουλειές για τον εργοδότη τους, να μη μένει έξω από το νέο φαγοπότι που ετοιμάζεται με τα χρήματα του ελληνικού λαού. Λες και μοιράστηκε ποτέ κανένας επιχειρηματίας τα κέρδη του με τους εργαζόμενους. `Η λες και ποτέ κανένας επιχειρηματίας καθόρισε τις επενδύσεις και την παραγωγή από το πώς καλύτερα εξυπηρετούνται τα λαϊκά συμφέροντα. Μόνη λύση, για την υπεράσπιση των λαϊκών αναγκών, είναι η δημιουργία Δημόσιου Ενιαίου Φορέα Ναυπηγικής Βιομηχανίας, κοινωνική ιδιοκτησία, για την εφαρμογή μιας πολιτικής προς όφελος των εργαζομένων και μιας οικονομίας που θα υπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα.
Η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών
Εξι στους δέκα μισθωτούς δυσκολεύονται να καλύψουν καθημερινές ανάγκες της οικογένειάς τους όπως είναι η εξασφάλιση στέγης - διατροφής - ένδυσης, σύμφωνα με έρευνα που έγινε και δημοσιεύτηκε στο χτεσινό «Ριζοσπάστη». Υπολογίζεται ότι ένας εργάτης χρειάζεται το μήνα 810 ευρώ (χωρίς να υπολογίζονται οι δαπάνες για υγεία, φροντίδα των παιδιών, αναψυχή, εκπαίδευση κτλ.), αλλά το 58% των μισθωτών συγκεντρώνουν 490 ευρώ. Ο βασικός μισθός που υπέγραψε η ηγεσία της ΓΣΕΕ φτάνει τα 590 ευρώ. Την ίδια στιγμή, η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία υπολογίζει το όριο της φτώχειας στα 540 ευρώ.
Η παραπάνω κατάσταση χειροτερεύει διαρκώς. Η κατάργηση της σταθερής εργασίας, η επέκταση της «ευελφάλειας» και ο πολλαπλασιασμός των ατομικών συμβάσεων εργασίας στερούν από όλο και περισσότερες οικογένειες ακόμα κι αυτό το ανεπαρκές μεροκάματο που δίνεται με βάση την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Ταυτόχρονα, το κόστος ζωής ανεβαίνει κατακόρυφα, καθώς οι τιμές της αγοράς ελέγχονται από όλο και λιγότερα μονοπώλια, διαδικασία μάλιστα που σε συνθήκες κρίσης επιταχύνεται.
Την ώρα όμως που πληθαίνουν όσοι δεν μπορούν να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες, αυξάνονται αλματωδώς και οι ρυθμοί με τους οποίους μπορεί να αυξάνεται ο παραγόμενος πλούτος. Ωστόσο, εκείνοι που τον παράγουν, δηλαδή οι εργαζόμενοι, βλέπουν γύρω τους να στήνονται μόνο παζάρια για το πώς θα πετσοκόβονται βασικά τους δικαιώματα. Σ' αυτή τη βάση η μεγαλοεργοδοσία απαιτεί συμμόρφωση στις «αντοχές» των επιχειρήσεων. Τα κόμματα του ευρωμονόδρομου βαφτίζουν «ρεαλιστικό» αυτό που υπηρετεί την «ανταγωνιστικότητα». Οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες συζητούν σε «διαλόγους» πόσες και ποιες εργατικές - λαϊκές κατακτήσεις θα καταργηθούν και όχι πώς αυτές θα διευρυνθούν.
Επιπλέον, ακόμα και όσα αναγνωρίζονται ως «βασικές ανάγκες», δεν αναγνωρίζονται ως δικαιώματα στα οποία πρέπει να διασφαλίζεται ανεμπόδιστη πρόσβαση για όλους ανεξαίρετα τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από τα εισοδήματά τους. Γι' αυτό, όλες οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στα δημόσια νοσοκομεία ή τα μεγάλα κενά στα δημόσια σχολεία, αλλά αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι ακόμα και να μιλήσουν για κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας σε Υγεία και Παιδεία. Ετσι, η «επιλογή» που αφήνουν σε όλο και περισσότερες οικογένειες είναι ή να φεσωθούν και να ξεπουλήσουν τα πάντα για να σπουδάσουν / θεραπεύσουν τα παιδιά τους, ή να τα παρατήσουν στις τύχες τους.
Η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής μεγαλώνει ασφυκτικά τα αδιέξοδα για τα λαϊκά στρώματα. Επειδή όχι απλά εμποδίζει τη συνεχή βελτίωση των συνθηκών ζωής και εργασίας. Αλλά επειδή, η ανάγκη του κεφαλαίου για μεγιστοποίηση του κέρδους βυθίζει στην εξαθλίωση όλο και πλατύτερα τμήματα του λαού. Στερεί απ' τους εργαζόμενους τους καρπούς της τεχνολογικής προόδου και της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, που μπορούν σήμερα να εκμηδενίσουν την ανεργία, τη φτώχεια, τον αναλφαβητισμό, εξασφαλίζοντας άνετη ζωή για όλους. Να γιατί η πάλη ενάντια σε κάθε ένα από τα καθημερινά προβλήματα που «καίνε» κυριολεκτικά εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, χωρίς να αναδεικνύει την ανάγκη ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, μένει πάλη χωρίς γερά θεμέλια και χωρίς προοπτική.
Αναστασία ΜΟΣΧΟΒΟΥ
Ελευθερία μόνο στην κερδοφορία του κεφαλαίου...
Γρηγοριάδης Κώστας
ΜΑΛΙΣΤΑ, ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ. Είναι «αδικαιολόγητες» - με κριτήρια της αγοράς, σύμφωνα με πολλούς - οι αυξήσεις στο αλεύρι, που αποφάσισαν οι βιομήχανοι του κλάδου...
Μόνο που κάθε αύξηση τιμής προϊόντος είναι, αυτή τη στιγμή, «αδικαιολόγητη», με κριτήριο το εισόδημα των μισθωτών και των συνταξιούχων. Οπως και οι υφιστάμενες τιμές είναι «αδικαιολόγητες», ακόμη και αν δεν αυξηθούν.
Ομως, στο διά ταύτα τίποτε! Διότι έχουμε ελεύθερη αγορά και «καθένας είναι ελεύθερος». Ο βιομήχανος ελεύθερος να κερδοσκοπεί και ο εργαζόμενος «ελεύθερος» να ...ατενίζει το εισόδημά του να μειώνεται.
ΚΡΙΜΑ, ΒΡΕ ΠΑΙΔΙ μου! Μόνο ένα μήνα και κάτι θα κρατήσει ο περίφημος ιός του «Δυτικού Νείλου». Μετά - λένε - θα φύγει μαζί με τα κουνούπια, που από τέλος Σεπτέμβρη και μετά δεν τσιμπάνε...
Τι ανάποδη εξέλιξη... Θα μπορούσε ωραιότατα να αξιοποιηθεί. Η συνταγή είναι απλούστατη, πετυχημένη και ιδιαιτέρως κερδοφόρα (για τις φαρμακευτικές εταιρείες, εννοούμε).
Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα τα δελτία των 8.00 θα μιλάνε για «κουνούπια - δολοφόνους», την «κατάρα της Αιγύπτου», για «τσιμπήματα θανάτου» και «μαζική θανατηφόρα επιδημία».
Στη συνέχεια, μερικές πολυεθνικές του φαρμάκου θα φτιάξουν ένα αντίδοτο και θα εμφανιστούν σαν σωτήρες του πλανήτη. Οι κυβερνήσεις θα παραγγείλουν μερικά εκατομμύρια εμβόλια και θα τους δώσουν μερικά εκατομμύρια ευρώ.
Προφανώς, σας θυμίζει κάτι αυτό, γιατί είναι πρόσφατη η ιστορία της «νέας γρίπης» και το ...μεγάλο φαγοπότι (αποδεδειγμένα πια) των φαρμακευτικών εταιρειών, που δεν τελείωσε, αλλά συνεχίζεται κανονικότατα, αφού οι παραγγελίες ισχύουν.
Γρηγοριάδης Κώστας
Κυβερνητικός κουρνιαχτός
Μπόλικο κουρνιαχτό σηκώνει η κυβέρνηση το τελευταίο διάστημα γύρω από τα φαινόμενα της φοροδιαφυγής, στην προσπάθειά της να συσκοτίσει τα πράγματα, να κρύψει τα αίτια και της καπιταλιστικής κρίσης και των βάρβαρων μέτρων της πολιτικής που εφαρμόζει. Η πλουτοκρατία δεν έχει δα και λόγο να σκοτίζεται, από τη στιγμή που έχει στη διάθεσή της κάθε είδους νόμιμες φοροαπαλλαγές, «τρόπους», ελαφρύνσεις κ.ο.κ.
Ολοφάνερο είναι και το γεγονός ότι η πρεμούρα που δείχνει η κυβέρνηση στοχεύει στις λαϊκές συνειδήσεις. Εχει να κάνει με τη «δικαιολόγηση» της απάνθρωπης πολιτικής, των νέων «πακέτων» που ετοιμάζουν απέναντι στο λαό.
Και είναι τέτοια η πρεμούρα τους, που το υπουργείο Οικονομικών έδωσε «λίστα» σχετικά με τις επιχειρηματικές αμοιβές, από το σύνολο της οποίας και εφόσον υποτεθεί ότι όλοι οι φοροφυγάδες φορολογούνται με το ανώτατο συντελεστή, που ισχύει για τα προσωπικά εισοδήματα, η συνολική απώλεια για το κρατικό ταμείο φτάνει δε φτάνει τις 490 χιλιάδες ευρώ, όλα κι όλα. Σταγόνα στον ωκεανό αποτελούν και τα δήθεν ευρήματα της δεύτερης λίστας με ληξιπρόθεσμα χρέη μεγαλοφοροφυγάδων. Είναι, δηλαδή, απόλυτα φανερό πού το πάνε. Με το νέο προϋπολογισμό, προσχέδιο του οποίου κατατίθεται στη Βουλή το φθινόπωρο, βάζουν μπροστά τα ακόμη χειρότερα.
Ασυδοσία στα μονοπώλια
Γρηγοριάδης Κώστας
Με επικοινωνιακούς λεονταρισμούς του τύπου «δεν θα επιτρέψουμε κερδοσκοπικά παιχνίδια» και με διαρροές περί κοστολογικών ελέγχων και ενεργοποίησης της Επιτροπής Ανταγωνισμού, κάνει πως «τρίζει τα δόντια» στους αλευροβιομήχανους και στους μεγαλοεισαγωγείς - που κλιμακώνουν τις μεθοδεύσεις για κερδοσκοπικές ανατιμήσεις στο αλεύρι - η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας. Στην πραγματικότητα, κανενός είδους αποτελεσματική παρέμβαση δεν μπορεί να κάνει η κυβέρνηση για τη συγκράτηση των τιμών και την προστασία των λαϊκών εισοδημάτων από τους κάθε λογής κερδοσκόπους. Γιατί, απλούστατα, εφαρμόζει πολιτική που με κάθε τρόπο ενισχύει τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου και ένας από αυτούς είναι και η πολιτική της «ελεύθερης αγοράς». Εχει εκχωρήσει πλήρη ασυδοσία στα μονοπώλια να καταληστεύουν τους εργαζόμενους και μέσα από τις κερδοσκοπικές ανατιμήσεις. Τους έχει εκχωρήσει το θράσος να μιλούν για «επιβεβλημένες και αναγκαίες» ανατιμήσεις στο αλεύρι, που θα φέρουν αλυσιδωτές ανατιμήσεις σε είδη καθημερινής ανάγκης, την ίδια ώρα που ο λαός γονατίζει κάτω από τα βάρη των αλλεπάλληλων αυξήσεων στο ΦΠΑ, η ανεργία αυξάνεται, οι μισθοί και οι συντάξεις μειώνονται. Αυτή είναι η πολιτική τους. Τα πράγματα είναι καθαρά: `Η με τα επιχειρηματικά κέρδη θα είσαι ή με τις ανάγκες του λαού. Ολα τα άλλα είναι φούσκες στην προσπάθεια της κυβέρνησης να αποκρύψει τις ευθύνες της και να κάμψει τη λαϊκή αγανάκτηση.
Μετρούν την αρρώστια με το πόσο μειώνει τα κέρδη
Τις συνέπειες που έχει ο καρκίνος στη μείωση της παραγωγικότητας εξετάζουν διάφοροι επιστήμονες και φορείς, για να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι όσο περισσότεροι εργαζόμενοι νοσούν τόσο περισσότερο απειλείται η οικονομία. Συμπέρασμα λογικό, καθώς η ομαλή λειτουργία της παραγωγής έχει να κάνει και με το αν υπάρχουν αρκετοί και ικανοί (γι' αυτό και πρώτα απ' όλα υγιείς) εργαζόμενοι για να ενταχθούν σε αυτή. Ωστόσο, το θέμα είναι αν εξετάζεις τους εργαζόμενους ως απλά γρανάζια της παραγωγικής αλυσίδας (και άρα θες να μη χαλάνε γρήγορα και εύκολα γιατί η αντικατάστασή τους κοστίζει) ή ως εκείνους που ως παραγωγοί του πλούτου πρέπει να γεύονται κάθε πρόοδο από την ανθρώπινη εργασία.
Γιατί εκείνοι τους οποίους ξαφνικά έπιασε ο πόνος για τους καρκινοπαθείς δε μιλούν για τις συνθήκες εργασίας και ζωής που εκθέτουν τους εργαζόμενους καθημερινά σε αμέτρητους κινδύνους (συχνά μάλιστα και «αόρατους» αφού, π.χ., πόσες έρευνες γίνονται για να διαπιστωθούν οι συνέπειες των νέων πρώτων υλών στην υγεία; Οι επαγγελματικές ασθένειες δεν καταγράφονται). Επειτα, αν πραγματικά θέλουν γερούς εργάτες, ή εργάτες των οποίων τα προβλήματα υγείας θα αντιμετωπίζονται άμεσα και αποτελεσματικά, γιατί δεν αντιδρούν στη σημερινή κατάντια των δημόσιων νοσοκομείων και καρκινολογικών κέντρων; Βέβαια, αν το έκαναν αυτό πώς θα άνοιγαν διάπλατα οι πόρτες ώστε οι καρκινοπαθείς να γίνονται καλοί πελάτες για τα μονοπώλια της Υγείας; Γιατί στον καπιταλισμό ο εργάτης δεν αντιμετωπίζεται παρά ως εργαλείο για να αυγαταίνουν τα πλούτη τους οι πολυεθνικές...
«Ρεαλισμός» τους είναι το χρήμα
Ξέροντας καλά ότι ο ελληνικός λαός κάθε άλλο παρά καλοβλέπει τη σύσφιξη των σχέσεων με το κράτος του Ισραήλ, τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ έπιασαν από χτες δουλειά, επιδιώκοντας να εξωραΐσουν τη στρατηγική της πολιτικοστρατιωτικής προσέγγισης και να συγκαλύψουν τους κινδύνους που συνεπάγεται για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς της περιοχής η βαθύτερη ενσωμάτωση της χώρας στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Κυρίαρχο επιχείρημα, όσων στηρίζουν την εμβάθυνση των σχέσεων με το κράτος του Ισραήλ, είναι ο «ρεαλισμός», ο οποίος - όπως ισχυρίζονται - πρέπει να χαρακτηρίζει την ελληνική εξωτερική πολιτική.
Για ποιον ρεαλισμό μιλάνε; Είναι καθαρό ότι ο «ρεαλισμός» που τους ενδιαφέρει είναι αυτός της ντόπιας αστικής τάξης και των συγκυριακών και μακροπρόθεσμων συμφερόντων της. Αυτός ο «ρεαλισμός» είναι που επιβάλλει τη στενότερη συνεργασία Ελλάδας - Ισραήλ στον εμπορικό - επιχειρηματικό τομέα, κορωνίδα της οποίας είναι η πολιτικοστρατιωτική συνεργασία. Διαφημίζουν την αναιμική αύξηση των Ισραηλινών τουριστών στην Ελλάδα και την ίδια ώρα χώνουν κάτω από το χαλί το γεγονός ότι το Ισραήλ ετοιμάζεται να επιτεθεί στο Ιράν και απειλεί με πόλεμο το Λίβανο. Πολύ περισσότερο, κρύβουν ότι το κράτος - φονιάς δολοφονεί επί 50 και πλέον χρόνια τους Παλαιστινίους, κατέχοντας τα εδάφη τους και αρνείται το δικαίωμα ενός λαού να έχει τη δική του πατρίδα.
Οι θιασώτες της πολιτικής του «ρεαλισμού» λένε πως αυτός προηγείται της ηθικής και συστήνουν ότι είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας να τα έχει καλά και με τους Αραβες και με τους Ισραηλινούς. Δηλαδή, και με το θύτη και με το θύμα, προκειμένου οι μπίζνες να εξελίσσονται ανεμπόδιστα. Προσπαθούν, ακόμα, να πείσουν ότι είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας να εκμεταλλευτεί το ρήγμα στις σχέσεις Ισραήλ - Τουρκίας και να συσφίξει τις σχέσεις της με το πρώτο. «Ρεαλιστικό» για την αστική τάξη είναι να στοιχίζεται με τη μια ή την άλλη ισχυρότερη χώρα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, προσδοκώντας να αποκομίσει οφέλη. Γι' αυτό, τα κυρίαρχα ΜΜΕ σιγοντάρουν τη στρατηγική της κυβέρνησης για βαθύτερη εμπλοκή στους ανταγωνισμούς που εξελίσσονται, για το ποια ιμπεριαλιστική δύναμη θα πάρει το πάνω χέρι σε περιφερειακό επίπεδο, με στόχο να εξυπηρετήσει σαν δύναμη κρούσης τους συνολικότερους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ.
Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις συμμετέχουν στους ΝΑΤΟικούς στρατούς κατοχής ανά τον κόσμο, έχοντας πληρώσει σκληρά στο παρελθόν τη στοίχιση της χώρας με τη μια ή την άλλη ανταγωνιστική μερίδα του παγκόσμιου κεφαλαίου. Αλλωστε, με τον ίδιο τρόπο που η πλουτοκρατία επιζητεί το «ρεαλισμό» στην προσέγγιση με το Ισραήλ, ζητάει και την απεμπόληση των κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο, προκειμένου να προχωρήσουν οι ενεργειακές επιχειρήσεις με συνεκμετάλλευση. «Θεός» της είναι το χρήμα και το κέρδος. Αυτόν το «ρεαλισμό» επικροτούν τα αστικά ΜΜΕ και η κυβέρνηση, οδηγώντας το λαό πιο βαθιά στο τούνελ των επικίνδυνων σχεδιασμών και ανταγωνισμών στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Ακόμη και με εμπλοκή σε πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς όπως π.χ. η συμμετοχή ελληνικού στρατού στο Αφγανιστάν. Να γιατί έχει πολύ μεγάλη σημασία να αντιπαλέψει ο λαός εμφανείς ή υποβόσκουσες μελλοντικές στρατιωτικές αναμετρήσεις, αντιπαλεύοντας τη δράση των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, την εξουσία τους στην Ελλάδα έως την ανατροπή τους.
Feeds
