... και συσκότιση
Ολες οι λέξεις, προτάσεις, αναλύσεις, συντείνουν στο να αποκόψουν την πολιτική οικονομία, από αυτό που πραγματικά είναι. Η επιστήμη, η οποία ειδικεύεται στην ανάλυση των κοινωνικών σχέσεων που αναπτύσσουν οι άνθρωποι στην παραγωγική διαδικασία. Η οικονομία δεν είναι εμπράγματες σχέσεις (σχέσεις πραγμάτων, αντικειμένων) που κινούνται έξω από τις ανθρώπινες, πιο σωστά τις ταξικές, σχέσεις. Αντίθετα, είναι σχέσεις ανθρώπων, σχέσεις τάξεων, που αναγκαστικά δημιουργούνται στην παραγωγή και ανταλλαγή του κοινωνικού προϊόντος της εργασίας.
Οι αναλυτές μας συνειδητά αποφεύγουν τέτοιες προσεγγίσεις. Προτιμούν το φετιχισμό των λέξεων, την αντιεπιστημονικότητα, για να συγκαλύψουν όσο γίνεται την πραγματικότητα. Γιατί η επιστημονική προσέγγιση των γεγονότων φωτίζει χώρους, τους οποίους οι ίδιοι επιχειρούν να κρατούν στο σκοτάδι. Αν παραμεριστεί το σκοτάδι, το εκτυφλωτικό φως πέφτει πάνω στον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων - τη μήτρα όλων των κακών και των δεινών της ανθρωπότητας - αλλά και στη συνειδητοποίηση της ανάγκης του ιστορικού τους ξεπεράσματος.
Πάλη ενάντια στα χαράτσια
Η νέα φοροεπιδρομή που εξαπέλυσε η κυβέρνηση, τα νέα χαράτσια των πρόσθετων φόρων στο εργατικό εισόδημα, ο κεφαλικός φόρος στους ελεύθερους επαγγελματίες, οι αυξήσεις στο ΦΠΑ, στις ασφαλιστικές εισφορές, στα τέλη κυκλοφορίας αυτοκινήτου, στα τσιγάρα, στα εισιτήρια, η αύξηση στον ειδικό φόρο κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης προκαλούν συνθήκες οικονομικής ασφυξίας στην εργατική λαϊκή οικογένεια. Εκ των πραγμάτων τίθεται θέμα επιβίωσης για εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες εργατών, αυτοαπασχολουμένων, αγροτών, «απασχολήσιμων» και προπαντός των ανέργων και των χαμηλοσυνταξιούχων.
Η νέα επίθεση, μέρος της γενικότερης αντιλαϊκής επιδρομής, που μήνα το μήνα οξύνεται στο έπακρο, οδηγεί ολόκληρα τμήματα του λαού μας στην ολοκληρωτική εξάντλησή τους, στην απόλυτη εξαθλίωση. Η πολιτική αυτή, με τη δύναμη της απροκάλυπτης οικονομικής βίας, εξωθεί κάτω από τα φυσικά όρια επιβίωσης τεράστιες λαϊκές μάζες, για χρόνια και δεκαετίες μπροστά. Η ζωή του λαού μας γίνεται το λάδι στα γρανάζια της καπιταλιστικής κρίσης, για να βάλει η μηχανή της κερδοφορίας και της «ανάπτυξης» και πάλι μπροστά. Ο λαός μας χρεοκοπεί και απ' αυτή τη χρεοκοπία δεν τον σώζει καμιά «επιμήκυνση του χρέους», καμιά «επαναγορά ομολόγων», καμιά «διαπραγμάτευση» στη Ρώμη ή στις Βρυξέλλες.
Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα που προωθεί η Ιερή Συμμαχία των ΕΕ, κυβέρνησης, ΔΝΤ, καπιταλιστών, απέναντι στην κοινωνική εκατόμβη που έχει δρομολογήσει, μία μπορεί να είναι η απάντηση: Δεν πληρώνουμε το χρέος, δεν πληρώνουμε τα χαράτσια, δεν έχουμε να πληρώσουμε. Τα χρέη και τα ελλείμματα είναι τα κέρδη της πλουτοκρατίας, είναι ο πλούτος που λήστεψαν από το λαό. Είναι τα χαμηλά μεροκάματα που τόσα χρόνια καπιταλιστικής ανάπτυξης πλήρωσαν οι εργάτες, οι συντάξεις της μιζέριας για τους συνταξιούχους, οι κομμένες παροχές Υγείας, τα λεηλατημένα αποθεματικά των Ταμείων, η επί πληρωμή Παιδεία, η ανασφάλιστη «μαύρη» εργασία, οι εξευτελιστικές τιμές στα αγροτικά προϊόντα, ο φόρος υποτέλειας στα μονοπώλια που πλήρωναν οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι μικροβιοτέχνες. Είναι όλα όσα πλήρωσαν τα λαϊκά στρώματα την περίοδο της «ανάπτυξης», του «θαύματος» της ΟΝΕ, του κατορθώματος της ένταξης στο ευρώ. Ο λαός δεν ζούσε «πάνω από τις δυνατότητές μας», όπως προπαγανδίζουν οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι του κεφαλαίου. Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, ζούσαν πάντα κάτω από τις ανάγκες τους, θυσίαζαν τους κόπους τους για την «ευημερία» των μονοπωλίων.
Γι' αυτό σήμερα ήρθε ο καιρός η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα να αρνηθούν να πληρώσουν όχι μόνο τα χαράτσια, ούτε την κρίση, αλλά και να αντιπαλέψουν συνολικά την πολιτική που μας οδήγησε εδώ. Να οργανώσουν τον αγώνα τους ενάντια στην πολιτική που οδηγεί το λαό στη χρεοκοπία, αλλά και να ενταφιάσουν οριστικά και αμετάκλητα την εξουσία εκείνη που έσπειρε το σπόρο της λαϊκής χρεοκοπίας. Ηρθε ο καιρός, στην εξουσία των μονοπωλίων, που οργανώνει την «ανάπτυξη» με κριτήριο το κέρδος, που κερδίζει απ' αυτή την ανάπτυξη προετοιμάζοντας την επόμενη κρίση, ο λαός μας να βάλει τέλος. Καταργώντας την καπιταλιστική ιδιοκτησία, καταργώντας το καπιταλιστικό κέρδος, να παλέψει και να οργανώσει την οικονομία και την κοινωνία με βασικό κριτήριο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, απελευθερώνοντας τις τεράστιες λαϊκές δυνατότητες, τις μεγάλες παραγωγικές και αναπτυξιακές πηγές που διαθέτει η χώρα μας, και κυρίως τη βασική παραγωγική δύναμη, την εργασία.
Γιάννης ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ
Ξεπουλούν τον ορυκτό πλούτο
Με την αξία του ορυκτού πλούτου της χώρας μας όλη τη χαρά την έχουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες. Η κυβέρνηση προχώρησε χτες σε προκήρυξη για την αναζήτηση συμβούλων και για την εκχώρηση των μεταλλευτικών δικαιωμάτων. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι το ελληνικό κράτος θα αξιοποιήσει αυτόν τον πλούτο χαρίζοντάς τον με όλη την καλή διάθεση, έναντι... ενοικίου, στους κολοσσούς της μεταλλευτικής βιομηχανίας διεθνώς. Κι ενώ «κλαίει» και «κλαίγεται» η κυβέρνηση για το χρέος και την «ανάγκη» να συνθλίψει το λαό, η ίδια - σύμφωνα με τον αρμόδιο υφυπουργό Γ. Μανιάτη - έκανε λόγο πρόσφατα, προαναγγέλλοντας ουσιαστικά το γύρο παραχωρήσεων, για μεταλλευτικά αποθέματα αξίας 28 δισ. ευρώ! Τότε, είχε προαναγγελθεί η διαδικασία εκχώρησης των 30 από τα 100 μεταλλεία που ανήκουν στο Δημόσιο, με αποθέματα αξίας 10 δισ. ευρώ, για χρυσό, χαλκό και άλλα ορυκτά. Να σημειωθεί ότι οι εταιρείες λένε ότι λόγω του «ρίσκου» της εταιρείας που εκμεταλλεύεται ένα κοίτασμα και της πιθανότητας να μην μπορέσει να πάρει όλο το μετάλλευμα, είναι απόλυτα «λογικό» τα τιμήματα εκμετάλλευσης να είναι μικρά. Και η κυβέρνηση επικροτεί και προωθεί αυτήν την πρακτική, για το καλό της... πατρίδας.
Αντιεπιστημονικότητα...
«Τρεις λύσεις για το ελληνικό χρέος...».
«Επαναγορά ομολόγων στην τρέχουσα τιμή από τη δευτερογενή αγορά...».
«Επιμήκυνση του χρέους, με την έκδοση νέων ομολόγων μακροχρόνιας περιόδου...».
«Ανταλλαγή χρέους με νέα μακροχρόνια ομόλογα...».
Η μονοτονία της έκφρασης, που την ακούει κανείς όποιο κανάλι και να ανοίξει, όποια εφημερίδα και αν διαβάσει, από διάφορους αστούς οικονομικούς αναλυτές.
Λες και όλοι τους έχουν αποστηθίσει τα ίδια λόγια, τις ίδιες φράσεις, το ίδιο κείμενο, και με λόγια κλισέ, επιχειρούν, υποτίθεται, να ενημερώσουν την κοινή γνώμη για το ελληνικό δράμα.
Ζούμε στην εποχή της συγκάλυψης της ουσίας των κοινωνικών φαινομένων και των αιτιών τους. Ζούμε στην εποχή, όπου η μονωδία των φράσεων από έναν πληθωρισμό «αναλυτών», έρχεται να αντικαταστήσει την επιστημονική ανάλυση των οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων. Οπου αιωρούμενες προτάσεις και λέξεις, οι οποίες δεν στηρίζονται πουθενά, έρχονται να υποκαταστήσουν το λογικό συνειρμό των γεγονότων.
Ετσι η καπιταλιστική κρίση εμφανίζεται ως κρίση χρέους. Τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης, δηλαδή η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων (εργατικής δύναμης και κεφαλαίου), σαν αποτέλεσμα της όξυνσης της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού ανάμεσα στην κοινωνική παραγωγή και την ατομική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της που επιδρά στην όξυνση όλων των αντιθέσεων του συστήματος καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, αποδίδονται στο... σπάταλο κράτος. Που είναι σπάταλο όταν ενισχύει τους μονοπωλιακούς ομίλους για να κάνουν επενδύσεις, όταν τους φοροαπαλλάσσει, αλλά τσιγκούνικο μέχρι αηδίας όταν πρόκειται για λαϊκές ανάγκες. Η ίδια λύση, η αναγκαία για την έξοδο από την κρίση σε όφελος του συστήματος καταστροφή κεφαλαίου, που έχει υπερσυσσωρευτεί στο πιστωτικό σύστημα, εμφανίζεται ως... selective default (επιλεκτική χρεοκοπία) αλλά και ως... πιστωτικό γεγονός.
Το «κοινωνικό σύνολο» και το «δημόσιο συμφέρον»
Οι ναυτεργάτες που διεκδικούν ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και περιφρουρούν την απεργία τους στους καταπέλτες των βαποριών, οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ που απεργούν και υπάρχει μειωμένη παροχή ηλεκτρικού ρεύματος, οι αγρότες που κλείνουν τις εθνικές οδούς, οι ταξιτζήδες που κινητοποιούνται κλείνοντας τους δρόμους για λιμάνια - αεροδρόμια, οι εργαζόμενοι στις αστικές συγκοινωνίες που πλήττουν την εμπορική κίνηση του κέντρου, ο οποιοσδήποτε κλάδος εργαζομένων και αυταπασχολουμένων αγωνίζεται να βάλει φραγμό στο τσάκισμα των δικαιωμάτων του και την ικανοποίηση των αναγκών των εργατικών, λαϊκών οικογενειών, τα αστικά ΜΜΕ τους πολεμούν γιατί τάχα στρέφονται κατά του «κοινωνικού συνόλου», «κατά του τουρισμού», χαλάνε την εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό. Ετσι π.χ., προχτές ο παρουσιαστής του κεντρικού δελτίου του «ΜΕΓΚΑ» δε νοιάστηκε αν ξεκληρίζονται οι ταξιτζήδες, αλλά τους ενοχοποιούσε γιατί κινητοποιούνται. Το ίδιο και ο Μπ. Παπαδημητρίου ο εργατοφάγος στη χτεσινή «Καθημερινή», αλλά και σύσσωμος ο αστικός Τύπος πρόβαλαν ότι υπερισχύει το «ιδιωτικό συμφέρον έναντι του δημοσίου». Οπου δημόσιο συμφέρον βεβαίως βαφτίζουν τα ιδιωτικά συμφέροντα μιας χούφτας καπιταλιστών που προασπίζουν. Οταν το ιδιωτικό συμφέρον των καπιταλιστών τσακίζει τους εργάτες, τους αυτοαπασχολούμενους τότε χαίρονται, γιατί το συμφέρον του λαού δεν το θεωρούν «δημόσιο». Κάνουν βαθιά αντιδραστική, άτιμη προπαγάνδα, σε βάρος των εργαζομένων που τολμούν να «σηκώσουν κεφάλι», αποκαλύπτοντας τι εννοούν «κοινωνικό σύνολο» και «δημόσιο συμφέρον». Τους καπιταλιστές που θησαυρίζουν από το μόχθο των εργαζομένων. Να γιατί λέμε: Γυρίστε την πλάτη στην αστική ενημέρωση. Μόνο «Ριζοσπάστης» και «902» η φωνή των εργαζομένων, του λαού.
Από τα «χαρακώματα» στη συναίνεση...
Για «πόλεμο», για «σύρραξη» κι άλλα τέτοια φουσκωμένα είχαν μιλήσει τα αστικά ΜΜΕ, όταν πρωτοδημοσιεύτηκε το σχέδιο νόμου - πλαισίου για τα ΑΕΙ, με αφορμή τις επιμέρους διαφωνίες πρυτάνεων, ηγεσίας της ΠΟΣΔΕΠ και μερίδας των πανεπιστημιακών. Τώρα όμως που το νερό μπαίνει σιγά σιγά στ' αυλάκι και οι προαναφερόμενοι αρχίζουν να «τα βρίσκουν» με το υπουργείο, άλλαξε το τροπάρι κι ο «πόλεμος» γίνεται «προσέγγιση», η «αναμέτρηση» γίνεται «διάλογος» κ.ο.κ. Μήπως αλλάζει τίποτα στην ουσία του νόμου; Οχι! Μήπως αλλάζουν θέσεις οι υποτιθέμενοι διαφωνούντες ή το υπουργείο; Οχι! Το μόνο που φαίνεται να αλλάζει είναι ότι γίνεται μια διαφορετική μοιρασιά στις αρμοδιότητες των διοικητικών οργάνων των ΑΕΙ. Τόσο εύκολα περνούν από τον «πόλεμο» στη συναίνεση, όταν οι διαφωνίες δεν είναι στην ουσία, αλλά στα επιμέρους...
Οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης
«Η κρισιμότερη μάχη για την Ελλάδα», είναι ο πομπώδης και εντυπωσιοθηρικός τίτλος του ρεπορτάζ των χθεσινών «Νέων» ενόψει της αυριανής Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες, μεταφέροντας ταυτόχρονα και το κλίμα που καλλιεργεί το Μέγαρο Μαξίμου, που για επικοινωνιακούς λόγους επιχειρεί να διογκώσει και δραματοποιήσει τις εξελίξεις. Ο λαός όμως δεν έχει να περιμένει τίποτα θετικό από την αυριανή σύνοδο. Ακόμα και αν επιτευχθεί ο στόχος της κυβέρνησης για «ελάφρυνση» του χρέους, μόνο ωφελημένο από μια τέτοια εξέλιξη θα είναι το μεγάλο κεφάλαιο που θα καταφέρει έτσι να διασφαλίσει νέες φοροαπαλλαγές και κρατικές ενισχύσεις. Κάτι παραπάνω από σίγουρο όμως την ίδια στιγμή είναι ότι θα κλιμακωθεί η αντιλαϊκή επίθεση και οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα θα μπουν σε τροχιά επιδεινούμενης χρεοκοπίας και απόλυτης και σχετικής εξαθλίωσης. Ηδη η κυβέρνηση ανεβάζει στο έπακρο τις στροφές για να υλοποιηθούν με διαδικασίες εξπρές τα βάρβαρα και αντιδραστικά μέτρα του μεσοπρόθεσμου, που συνθλίβουν τα εργασιακά και λαϊκά δικαιώματα και εκποιούν τη δημόσια περιουσία στους μονοπωλιακούς ομίλους. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δεν άφησε περιθώρια για αυταπάτες όσον αφορά τους στόχους της κυβέρνησης την επομένη μέρα της συνόδου κορυφής: «Ταχύτατοι ρυθμοί, άνοιγμα των μεταρρυθμιστικών μετώπων και εδώ είναι και η μεταρρύθμιση των ΑΕΙ, δεν είναι μόνο το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, είναι η μεταρρύθμιση στην Υγεία, είναι οι αλλαγές της πολεοδομίας και το κυριότερο, κατά τη γνώμη μου, η αλλαγή του φορολογικού συστήματος και των εισπρακτικών μηχανισμών», τόνισε χαρακτηριστικά χτες (στο «Realfm»). Ο λαός για να αποκρούσει τα χειρότερα που έρχονται πρέπει να οργανώσει την αντεπίθεσή του, συμπλέοντας με το ΚΚΕ με γραμμή πάλης την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.
«Πηγές» τρελής κερδοφορίας
Μερίδιο στην «αγορά» των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, που υπόσχεται «τρελά» κέρδη για τους μονοπωλιακούς ομίλους τα επόμενα χρόνια, διεκδικούν οι αμερικανικοί κολοσσοί και αυτή την επιθυμία τους μετέφερε η υπουργός Εξωτερικών στις συνομιλίες που είχε με την κυβέρνηση. Δεν δίστασε μάλιστα η Χ. Κλίντον να το δηλώσει και δημόσια: «Δεν είναι μόνο η ομορφιά, οι τουριστικές και οι ξενοδοχειακές επιχειρήσεις που μπορούν να ωφεληθούν (σ.σ. από επενδύσεις αμερικανικών επιχειρήσεων), αλλά πιστεύω πως η Ελλάδα έχει δυνατότητες στον τομέα των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας», είπε χαρακτηριστικά στη συνέντευξή της στο «Σκάι», επιβεβαιώνοντας το ζωηρό ενδιαφέρον των αμερικανικών επιχειρήσεων. «Υπάρχουν επενδύσεις για τις οποίες Αμερικανοί θα ενδιαφέρονταν», τόνισε με νόημα. Ασφαλώς δεν είναι τυχαίο ότι ο τομέας της Ενέργειας με αιχμή τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των μεγάλων γερμανικών επιχειρηματικών ομίλων, πράγμα που το έχουν διατυπώσει επανειλημμένα με δηλώσεις των εκπροσώπων των εργοδοτικών φορέων, αφήνοντας να διαφανεί μάλιστα ότι διεκδικούν τη μερίδα του λέοντος. Ομως οι αμερικανικές εταιρείες δεν θέλουν να μείνουν απέξω από τη μοιρασιά της λείας που ξεκίνησε με την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. «Τόσο στο δημόσιο τομέα με το πρόγραμμα του ΔΝΤ, όσο και στον ιδιωτικό τομέα, πιστεύουμε ότι υπάρχει μια ευκαιρία εδώ και θέλουμε να είμαστε μέρος της αξιοποίησής της», δήλωσε απερίφραστα η Αμερικανίδα ΥΠΕΞ, εκφράζοντας την ελπίδα ότι τα πράγματα θα είναι ελκυστικά για τις αμερικανικές επιχειρήσεις. Οι άρπαγες της δημόσιας περιουσίας παίρνουν θέση για το μεγάλο φαγοπότι.
Πήραν πολλά, θέλουν τα πάντα
Εν αρχή είναι το «μνημόνιο», και το «μεσοπρόθεσμο» για τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Αλλά και οποιοδήποτε άλλο μέτρο εντάσσεται στο συνολικό σχέδιο του κεφαλαίου, για να πληρώσουν την καπιταλιστική κρίση οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα. Προκειμένου η «επόμενη μέρα» να βρει τις μεγάλες επιχειρήσεις και τα μονοπώλια, ακόμη και αν κάποια καταστραφούν λόγω κρίσης, τα υπόλοιπα να είναι ακόμη πιο ισχυρά απ' ό,τι πριν. Ο ΣΕΒ απαιτεί με έμφαση την απαρέγκλιτη εφαρμογή των αντιλαϊκών δεσμεύσεων που υλοποιεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Αλλά δε σταματούν εκεί. Θέλουν ακόμη περισσότερα, για την αύξηση των κερδών, για την ένταση της εκμετάλλευσης. Μέσα σε ένα περιβάλλον εκβιασμών, τρομοκρατίας, μείωσης μισθών και περιστολής δικαιωμάτων, εκτιμούν ότι μπορούν να γίνουν πολύ περισσότερα και τα απαιτούν, όπως έκανε μόλις προχτές για μια ακόμα φορά ο ΣΕΒ.
Ηδη καθοδηγούν την κυβέρνηση, που - εξαιρετικά πρόθυμα και συνειδητά - «αντιγράφει» τα κείμενα του ΣΕΒ, τόσο στη ρητορική της, όσο και στα νομοσχέδιά της, υιοθετώντας τις θέσεις του για ένα περιβάλλον «φιλικό» προς τις επιχειρήσεις - λες και ήταν ποτέ... εχθρικό - αλλά και αντιμετώπιση των όποιων «εμποδίων» στην επιχειρηματικότητα εντοπίζουν. Με τη μελέτη που παρουσίασαν προχτές στον πρωθυπουργό και σε υπουργούς, οι ξένοι σύμβουλοι που την εκπονούν, ο ΣΕΒ αξιώνει το «παραπάνω βήμα». Περισσότερα μέτρα, περισσότερα βάσανα για το λαό, περισσότερα προνόμια για τα μονοπώλια, ορίζοντας μάλιστα και τους οικονομικούς κλάδους που επιθυμούν να ενισχυθούν και να αναπτυχθούν περισσότερο. Αυτό το «μεταμνημόνιο», όπως οι ίδιοι το χαρακτηρίζουν, δικαιώνει για μια ακόμη φορά το ΚΚΕ. Τα μέτρα δεν είναι προσωρινά, δεν είναι «έκτακτα» και «συγκυριακά». Είναι μια νέα πραγματικότητα, ένα άλμα βαρβαρότητας. Για το μεγάλο κεφάλαιο δεν υπάρχει πισωγύρισμα, αφού μάλιστα ταυτίζει οποιαδήποτε κατάκτηση των εργαζομένων, εμπόδιο στην καπιταλιστική ανάπτυξη που βάζει το «χρεοκοπημένο οικονομικό μοντέλο της μεταπολίτευσης», χαρακτηρισμό με τον οποίο προσπαθούν να ενοχοποιήσουν τους εργαζόμενους και τις κατακτήσεις τους για την κρίση και όχι την υπερκερδοφορία τους.
Με το βλέμμα στο μέλλον, οι μεγαλοβιομήχανοι απαιτούν και άλλα μέτρα για την «ανάπτυξη». Είναι ενδεικτική η αναφορά του προέδρου του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλου, ότι «το δημοσιονομικό είναι το πρώτο πρόβλημα που πρέπει να λυθεί», αντιμετωπίζοντας κάθε μέτρο για τη διευθέτηση του χρέους από την οπτική της εξασφάλισης ροής κεφαλαίων για τις επενδύσεις του μεγάλου κεφαλαίου. Οι μεγάλες επιχειρήσεις κρίνουν κάθε επένδυση στη βάση των μελλοντικών αποδόσεων, υποστηρίζει, οπότε είναι κρίσιμη για το κεφάλαιο η διασφάλιση ενός δεδομένου, πολύ συγκεκριμένου οικονομικού μοντέλου για τις επόμενες δεκαετίες.
Την ίδια στιγμή, αντιλαμβανόμενοι ότι η εργατική και λαϊκή αντίδραση μπορεί να ακυρώσει τα σχέδιά τους, εργάζονται και σε ένα άλλο επίπεδο. «Προτείνουν» αυταρχικότερο αστικό πολιτικό σύστημα, ένταση της καταστολής. Παράλληλα, προσπαθούν να αφοπλίσουν τα θύματά τους, την εργατική τάξη, διαμαρτυρόμενοι για την «εύκολη συνταγή μιας ορισμένης ρητορείας», που, όπως λένε, αποδίδει όλα τα κακά στο... «λεγόμενο μεγάλο κεφάλαιο» που «δήθεν εκμεταλλεύεται τους πάντες χωρίς να αποδίδει τίποτα στο κοινωνικό σύνολο». Χωρίς να το ονομάζουν οι βιομήχανοι αναγνωρίζουν στο ΚΚΕ, στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, τον αντίπαλό τους. Και εναντιώνονται, γιατί το ΚΚΕ καλεί την εργατική τάξη να οργανώσει την πάλη της έτσι που να απαλλαγεί απ' τα παράσιτα. Οι ίδιες οι αξιώσεις τους δικαιώνουν το ΚΚΕ.
Feeds
