Εν αρχή είναι το «μνημόνιο», και το «μεσοπρόθεσμο» για τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Αλλά και οποιοδήποτε άλλο μέτρο εντάσσεται στο συνολικό σχέδιο του κεφαλαίου, για να πληρώσουν την καπιταλιστική κρίση οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα. Προκειμένου η «επόμενη μέρα» να βρει τις μεγάλες επιχειρήσεις και τα μονοπώλια, ακόμη και αν κάποια καταστραφούν λόγω κρίσης, τα υπόλοιπα να είναι ακόμη πιο ισχυρά απ' ό,τι πριν. Ο ΣΕΒ απαιτεί με έμφαση την απαρέγκλιτη εφαρμογή των αντιλαϊκών δεσμεύσεων που υλοποιεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Αλλά δε σταματούν εκεί. Θέλουν ακόμη περισσότερα, για την αύξηση των κερδών, για την ένταση της εκμετάλλευσης. Μέσα σε ένα περιβάλλον εκβιασμών, τρομοκρατίας, μείωσης μισθών και περιστολής δικαιωμάτων, εκτιμούν ότι μπορούν να γίνουν πολύ περισσότερα και τα απαιτούν, όπως έκανε μόλις προχτές για μια ακόμα φορά ο ΣΕΒ.

Ηδη καθοδηγούν την κυβέρνηση, που - εξαιρετικά πρόθυμα και συνειδητά - «αντιγράφει» τα κείμενα του ΣΕΒ, τόσο στη ρητορική της, όσο και στα νομοσχέδιά της, υιοθετώντας τις θέσεις του για ένα περιβάλλον «φιλικό» προς τις επιχειρήσεις - λες και ήταν ποτέ... εχθρικό - αλλά και αντιμετώπιση των όποιων «εμποδίων» στην επιχειρηματικότητα εντοπίζουν. Με τη μελέτη που παρουσίασαν προχτές στον πρωθυπουργό και σε υπουργούς, οι ξένοι σύμβουλοι που την εκπονούν, ο ΣΕΒ αξιώνει το «παραπάνω βήμα». Περισσότερα μέτρα, περισσότερα βάσανα για το λαό, περισσότερα προνόμια για τα μονοπώλια, ορίζοντας μάλιστα και τους οικονομικούς κλάδους που επιθυμούν να ενισχυθούν και να αναπτυχθούν περισσότερο. Αυτό το «μεταμνημόνιο», όπως οι ίδιοι το χαρακτηρίζουν, δικαιώνει για μια ακόμη φορά το ΚΚΕ. Τα μέτρα δεν είναι προσωρινά, δεν είναι «έκτακτα» και «συγκυριακά». Είναι μια νέα πραγματικότητα, ένα άλμα βαρβαρότητας. Για το μεγάλο κεφάλαιο δεν υπάρχει πισωγύρισμα, αφού μάλιστα ταυτίζει οποιαδήποτε κατάκτηση των εργαζομένων, εμπόδιο στην καπιταλιστική ανάπτυξη που βάζει το «χρεοκοπημένο οικονομικό μοντέλο της μεταπολίτευσης», χαρακτηρισμό με τον οποίο προσπαθούν να ενοχοποιήσουν τους εργαζόμενους και τις κατακτήσεις τους για την κρίση και όχι την υπερκερδοφορία τους.

Με το βλέμμα στο μέλλον, οι μεγαλοβιομήχανοι απαιτούν και άλλα μέτρα για την «ανάπτυξη». Είναι ενδεικτική η αναφορά του προέδρου του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλου, ότι «το δημοσιονομικό είναι το πρώτο πρόβλημα που πρέπει να λυθεί», αντιμετωπίζοντας κάθε μέτρο για τη διευθέτηση του χρέους από την οπτική της εξασφάλισης ροής κεφαλαίων για τις επενδύσεις του μεγάλου κεφαλαίου. Οι μεγάλες επιχειρήσεις κρίνουν κάθε επένδυση στη βάση των μελλοντικών αποδόσεων, υποστηρίζει, οπότε είναι κρίσιμη για το κεφάλαιο η διασφάλιση ενός δεδομένου, πολύ συγκεκριμένου οικονομικού μοντέλου για τις επόμενες δεκαετίες.

Την ίδια στιγμή, αντιλαμβανόμενοι ότι η εργατική και λαϊκή αντίδραση μπορεί να ακυρώσει τα σχέδιά τους, εργάζονται και σε ένα άλλο επίπεδο. «Προτείνουν» αυταρχικότερο αστικό πολιτικό σύστημα, ένταση της καταστολής. Παράλληλα, προσπαθούν να αφοπλίσουν τα θύματά τους, την εργατική τάξη, διαμαρτυρόμενοι για την «εύκολη συνταγή μιας ορισμένης ρητορείας», που, όπως λένε, αποδίδει όλα τα κακά στο... «λεγόμενο μεγάλο κεφάλαιο» που «δήθεν εκμεταλλεύεται τους πάντες χωρίς να αποδίδει τίποτα στο κοινωνικό σύνολο». Χωρίς να το ονομάζουν οι βιομήχανοι αναγνωρίζουν στο ΚΚΕ, στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, τον αντίπαλό τους. Και εναντιώνονται, γιατί το ΚΚΕ καλεί την εργατική τάξη να οργανώσει την πάλη της έτσι που να απαλλαγεί απ' τα παράσιτα. Οι ίδιες οι αξιώσεις τους δικαιώνουν το ΚΚΕ.