«Η Ελλάδα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι» δηλώνει κατά καιρούς ο Κ. Σημίτης και εννοεί ότι θα γίνει σιδηρόφρακτο «φρούριο» απέναντι στους μετανάστες και πρόσφυγες, τους οποίους θα στέλνει πίσω χωρίς καν να τους ρωτάει. Η παραπάνω όμως φράση δεν ισχύει καθόλου για τους πράκτορες των ξένων μυστικών υπηρεσιών. Αν πιστέψουμε τα χτεσινά «Νέα» οι Βρετανοί πράκτορες της «Σκότλαντ Γιαρντ», που ως γνωστόν συνδράμουν τις «αντιτρομοκρατικές» έρευνες στη χώρα μας από τη δολοφονία του Στ. Σόντερς, πήγαν και ανέκριναν «υπόπτους» που περιλαμβάνονταν στις περιβόητες λίστες - φαντάσματα των Αμερικανών πρακτόρων για τη «17 Ν»! Οι ανακρίσεις - (συζητήσεις σύμφωνα με ευγενική έκφραση της εφημερίδας) - «έγιναν χωρίς να κρατηθούν πρακτικά, με τη σύμφωνη γνώμη των υπόπτων»... Σημασία δεν έχει βέβαια το συμπέρασμα στο οποίο υποτίθεται ότι κατέληξε η Σκότλαντ Γιαρντ - τάχα ότι «οι έρευνες των Αμερικανών εκκινούνταν σε λάθος κατεύθυνση» - αλλά ότι Αγλλοαμερικανοί και άλλοι πράκτορες αλωνίζουν τη χώρα, κάνουν ανακρίσεις και λογαριασμό δε δίνουν σε κανέναν ούτε βέβαια η κυβέρνηση βγάζει «κιχ». Σε λίγο θα κάνουν οι ίδιοι οι ξένοι πράκτορες και συλλήψεις «τρομοκρατών». Και η κυβέρνηση βέβαια, θα συνεχίζει το παραμύθι περί «ισχυρής Ελλάδας»...
Η λαϊκή εξουσία...
Οι κρατικίστικες αντιλήψεις και πολιτικές οδηγούν σ' ένα σπάταλο δημόσιο τομέα και δημιουργούν τεράστια χρέη, τα οποία καλείται μετά ο λαός να τα πληρώσει. Το επιχείρημα ειπώθηκε από αρκετούς βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, στη διάρκεια της συζήτησης του κρατικού προϋπολογισμού στη Βουλή και στην προσπάθειά τους, να απαντήσουν στις ομιλίες των κομμουνιστών βουλευτών και την πολιτική του ΚΚΕ.
Από μια πλευρά, τους κατανοούμε. Εξ ιδίων κρίνουν τα αλλότρια. Το σημερινό κράτος, όπως και τις πολιτικές και πρακτικές των «πράσινων» και «γαλάζιων» πολιτικών εκπροσώπων του μεγάλου κεφαλαίου, γνωρίζουν οι άνθρωποι. Και χωρίς να καταλαβαίνουν, ότι, με τα όσα λένε, ομολογούν τα «αμαρτήματα» της παράταξής τους, εξομοιώνουν τους πάντες μ' αυτή. Προφανώς, δυσκολεύονται να καταλάβουν τι σημαίνει λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία. Δυσκολεύονται να καταλάβουν τι σημαίνει να σηκώσουν το μπόι τους η οργανωμένη εργατική τάξη και ο λαός, να πάρουν την εξουσία και να γίνουν πραγματικοί νοικοκύρηδες και αφέντες, τόσο του ριζικά διαφορετικού από το σημερινό κράτους, όσο και του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου.
... και το σπάταλο κράτος
Ισως, όμως, να καταλάβαιναν κάτι περισσότερο, αν έψαχναν λίγο περισσότερο αυτό που ονομάζουν σπάταλο κράτος και δημόσια χρέη. Πού βρίσκονται, λοιπόν, οι σπατάλες του σημερινού κράτους; Οχι, βέβαια, στους χαμηλούς έως απαράδεκτους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και στις συντάξεις ή στις περίπου 180.000 δραχμές, που παίρνουν οι οδοκαθαριστές του Δήμου Αθηναίων. Δε βρίσκονται, επίσης, στις λεγόμενες κοινωνικές δαπάνες (Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, κλπ.), όταν οι πάντες γνωρίζουν, πως όλες μαζί αποτελούν ένα απαράδεκτα χαμηλό ποσοστό του κρατικού προϋπολογισμού. Το σπάταλο κράτος βρίσκεται στις υπέρογκες και ΝΑΤΟικές εξοπλιστικές δαπάνες, στην πολύμορφη και τεράστια ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου, στις ψηφοθηρικές και ρουσφετολογικές πολιτικές και πρακτικές, κλπ., κλπ. Με δυο λόγια, στο γεγονός, πως ο κρατικός προϋπολογισμός και το κράτος γενικότερα χρησιμοποιούνται ως μοχλοί αναδιανομής του παραγόμενου από την κοινωνία πλούτου προς όφελος των λίγων εχόντων και κατεχόντων και σε βάρος των παραγωγών αυτού του πλούτου, της εργατικής τάξης και του λαού. Η, για να το πούμε και διαφορετικά, στο γεγονός, πως η εργατική τάξη και ο λαός δεν είναι οι νοικοκύρηδες και αφέντες αυτού του κράτους. Αλλοι παίζουν αυτό το ρόλο και τον παίζουν καταπώς προστάζουν τα συμφέροντα αυτών που εκπροσωπούν.
Τα αργεντίνικα...
Παπαγεωργίου Βασίλης
EM, BEBAIA, «κεντροαριστερός» είναι ο Αργεντινός Πρόεδρος, Φερνάντο Ντε Λα Ρουά. Τι νομίσατε; Κάτι σαν Σημίτης σε πιο «τανγκό» ρυθμούς. Μόνο, που εκεί δεν τους λέει για μονόδρομους της ΟΝΕ, τους λέει για μονόδρομους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Το ΔΝΤ έδωσε τα δάνεια που θα ανόρθωναν την αργεντίνικη οικονομία και, όπως είδατε, την ανόρθωσε τόσο που δεν μπορούσε να την αντέξει ο κόσμος. Διότι, ως γνωστόν, όταν δανείζουν τέτοιοι οργανισμοί, μετά θέλουν πίσω τα λεφτά τους. Αφήστε τους τόκους και τι άλλα ζητούν από πάνω...
Στο μεταξύ, «φίλη και σύμμαχο» αποκάλεσε ο Τζορτζ Μπους την κυβέρνηση της Αργεντινής, πράγμα που κάθε άλλο παρά πρέπει να καθησυχάζει τους κατοίκους της χώρας. Διότι, τελευταίως, η βοήθεια των ΗΠΑ προς τις άλλες χώρες έρχεται από αέρος!
ΤΟ ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ρόλο στα Βαλκάνια της Ελλάδας θα επιχειρήσει να αναδείξει ο Σημίτης, στη συνάντηση με τον Τζορτζ Μπους, όπως ανακοίνωσε χτες ο υπουργός Εξωτερικών, Γιώργος Παπανδρέου. Με τη διαφορά, όμως, ότι οι ΗΠΑ έχουν αναδείξει τον αποσταθεροποιητικό τους ρόλο παγκοσμίως.
Και, βέβαια, εκεί προκύπτει το μεγάλο ερώτημα της συνάντησης: Στο τι άλλο πρόκειται να παραχωρήσει η ελληνική κυβέρνηση και πόσο ακόμα θα μας μπλέξει στα σχέδια των Αμερικανών.
ΜΕΙΩΣΕΙΣ θα έχουμε στα τέλη του αεροδρομίου των Σπάτων, όπως ανακοινώθηκε, αλλά με το αζημίωτο, αφού αυξάνεται το ποσοστό που θα καταβάλλεται στον αερολιμένα από το «σπατόσημο». Πάντως, είναι άλλο πράγμα οι μειώσεις τελών και άλλο πράγμα οι μειώσεις των τιμών των εισιτηρίων.
Βλέπετε, το λειτουργικό κόστος των εταιριών μπορεί να μειώνεται, αλλά ουδείς τις υποχρεώνει να μεταφέρουν αυτή τη μείωση στον καταναλωτή. Ελεύθερο εμπόριο είναι αυτό και, βέβαια, απελευθερωμένη είναι και η αγορά των μεταφορών.
Γρηγοριάδης Κώστας
Φιλολαϊκή πρόταση προοπτικής
Δεν περνάει μέρα που να μην ανακοινώνεται κάποια «δέσμη» αντιλαϊκών μέτρων σε βάρος κάποιας κοινωνικής ομάδας ή τάξης. Δεν περνάει βδομάδα που να μην εκδηλώνεται και να μπαίνει σε εφαρμογή κάποια νεοφιλελεύθερη επιλογή ή ιδέα που ενισχύει «τις δυνάμεις της αγοράς» και χειροτερεύει την κατάσταση των εργαζομένων. Κανείς κλάδος ή κατηγορία εργαζομένων δεν εξαιρείται. Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι βρίσκεται στο απυρόβλητο και θα «γλιτώσει», εκτός από τους αφελείς ή τους εθελοτυφλούντες. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις των εργαζομένων βρίσκονται στο «μάτι του κυκλώνα», στο κέντρο μιας ολόπλευρης και μετωπικής επίθεσης από τις δυνάμεις του «παγκοσμιοποιημένου» καπιταλισμού.
Το ερώτημα, λοιπόν, που βασανίζει πραγματικά τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων είναι πώς θα βγούμε από το τούνελ, ποια είναι, με άλλα λόγια, η εναλλακτική λύση στο σημερινό απάνθρωπο και βάρβαρο καθεστώς, που θα διασφαλίσει καλύτερες μέρες για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Ολοι διαπιστώνουν μέσα από την εμπειρία τους ότι οι μεμονωμένες φωνές αγανάκτησης και οργής ενάντια στους κρατούντες και το σύστημα δε φέρνουν κανένα αποτέλεσμα. Μάλιστα δεν είναι λίγες οι φορές που διάφοροι εκπρόσωποι του συστήματος (πολιτικοί ή ΜΜΕ) «οργίζονται» και «ξεφωνίζουν» επιμέρους επιλογές και μέτρα ακριβώς, για να εκτονωθεί η λαϊκή δυσαρέσκεια. Φυσικά, δεν αποτελεί λύση ο ατομικισμός και «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Το πολύ πολύ κάποιους ο «Κύκλωπας» να τους φάει με κάποια καθυστέρηση, αλλά το σίγουρο είναι ότι δε θα του ξεφύγουν καθώς θα είναι μόνοι και αδύναμοι.
Δε σώζεται, βέβαια, η κατάσταση ούτε με «διαλόγους» στους οποίους οι εργαζόμενοι προσέρχονται μόνο για να δώσουν την ψευδαίσθηση ότι «δε θα μας τα πάρουν όλα» (περίπτωση πλειοψηφιών ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, κ.ά.). Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα όταν αυτός ο «διάλογος» μάλιστα από θέση «αδύναμου εταίρου», όταν δηλαδή οι εκπρόσωποι των εργαζομένων έχουν σχεδόν εκ των προτέρων παραδώσει τα όπλα τους και έχουν παραιτηθεί από τη διεκδίκηση των αιτημάτων με σκληρούς και ενωτικούς αγώνες.
Τέλος, δεν αποτελεί λύση, ούτε για αστείο, η ψήφιση της ΝΔ, προκειμένου να απαλλαγούμε από την κυβέρνηση Σημίτη και βλέπουμε. Αυτό «που θα δούμε» δε θα διαφέρει καθόλου από το σημερινό αντιλαϊκό «κρεσέντο».
Ποια είναι λοιπόν η εναλλακτική λύση; Το ΚΚΕ καταθέτει τη δική του πρόταση: «Ενα ενωτικό παλλαϊκό ρεύμα μαχητικής αφύπνισης, με αυτοπεποίθηση στο δίκιο και τη δύναμή του. Ενα κίνημα που θεωρεί ρεαλιστικό και εφικτό αυτό που συμφέρει τους εργαζόμενους». Ενα πανίσχυρο κοινωνικοπολιτικό μέτωπο που θα δώσει λύσεις προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων με τη λαϊκή εξουσία. Σήμερα, ο τόπος χρειάζεται μια επιλογή προς τα εμπρός και αυτή θέλει να εκφράσει το Λαϊκό Μέτωπο. Διαφορετικά, η οπισθοδρόμηση μπορεί να είναι ανυπολόγιστη. Η Αργεντινή δεν είναι μακριά.
Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ
Γιατί χρειάζονται «τρομοκράτες»
Παπαγεωργίου Βασίλης
Ασφαλώς θα έχετε παρατηρήσει ότι παρόλο που έχουν σχεδόν τελειώσει οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις κατά των Ταλιμπάν, ωστόσο ο Μπιν Λάντεν και ο Μουλάς Ομάρ είναι «άφαντοι» και οι Αμερικανοί διώκτες τους δηλώνουν αδυναμία να τους εντοπίσουν και τους συλλάβουν. Και αυτό παρόλο που είναι πλέον κυρίαρχοι στο Αφγανιστάν, ενώ συνεργάζονται πλήρως μαζί τους τα γειτονικά κράτη. Το γεγονός φαίνεται τουλάχιστον περίεργο. Ισως όμως όχι και τόσο αν σκεφτεί κανείς τις δηλώσεις που έκανε τις προάλλες από την έδρα του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες ο Αμερικανός υπουργός Αμυνας. Ο Ντ. Ράμσφελντ δήλωσε μεν ότι «τις τελευταίες βδομάδες οι Ταλιμπάν εκδιώχθηκαν από όλα τα προπύργιά τους», αλλά έσπευσε να προσθέσει ότι η εκστρατεία στο Αφγανιστάν μπήκε σε μια «επικίνδυνη φάση, η οποία δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί σήμερα ή αύριο, παρά μόνο αν συλληφθούν οι τρομοκράτες αρχηγοί». «Αυτό θα χρειαστεί καιρό», κατέληξε! Αλλά πώς προεξοφλεί ο Ντ. Ράμσφελντ ότι θα πάρει πολύ καιρό για να συλληφθούν οι «αρχηγοί των τρομοκρατών»; Προφανώς γιατί η ίδια η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει ανάγκη από τον αναγκαίο χρόνο για να δικαιολογήσει την «αντιτρομοκρατική σταυροφορία», στη σκιά της οποίας επιβάλλει τα ηγεμονικά ιμπεριαλιστικά σχέδιά της.
Θεόστραβη... Δικαιοσύνη
Το ζήτημα είναι εξαιρετικά σοβαρό για να αφεθεί να περάσει απαρατήρητο. Εφοπλιστής που ενοχοποιείται για το θάνατο 24 ναυτικών μένει τελικά ατιμώρητος και βγαίνει άσπιλος και αμόλυντος για να συνεχίσει τη... θεάρεστη δράση του, επειδή, λέει, έχουν παραγραφεί τα αδικήματα λόγω παρέλευσης πενταετίας! Ο λόγος βέβαια για το ναυάγιο του πλοίου «Αΐρον Αντώνης», ανοιχτά του Κέιπ Τάουν το 1994 που έστειλε στον «υγρό τάφο» τόσους ανθρώπους και προχτές ο Αρειος Πάγος αποδέχτηκε τους ισχυρισμούς του εφοπλιστή Ηλιόπουλου. Και λοιπόν, ποιος ευθύνεται γιατί το κλητήριο θέσπισμα δεν επιδόθηκε έγκαιρα αλλά έξι χρόνια μετά την άσκηση ποινικής δίωξης εναντίον του; Οι νεκροί δε θα βρουν δικαίωση; Το περί δικαίου αίσθημα δεν ενδιαφέρει; Δικαιοσύνη δε θα αποδοθεί ποτέ για το έγκλημα; Η Δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή. Απλώς είναι ταξική και φροντίζει να το αποδεικνύει διαρκώς.
Οι φωστήρες με τα Αρμάνι...
«Πού τη βρίσκουν τη λάσπη με τόσο χιόνι;
Καλημέρα σας! Δεν σας φαίνεται κι εσάς ότι η κυβέρνηση έχει περιέλθει πάλι σε κάποιαν ακινησία; Οτι πλην ορισμένων σπαραγμάτων, τα θέματα και πάλιν τής διαφεύγουν και γλιστρούν είτε προς αναβολή τινά είτε προς θάψιμο τι - και βλέπουμε; Ο ευρωστρατός, το Ασφαλιστικό, η νέκρα στην αγορά, τα αγροτικά, οι αυξήσεις μισθών, τα νοσοκομειακά, ο ίδιος ο προϋπολογισμός, όλα γλιστρούν κάτω απ' τους καναπέδες, τα χαλάκια, τις ελληνικές καλένδες και χάνονται. Μετά τα γκάλοπ, το Συνέδριο, τα γκάλοπ, τον Ανασχηματισμό, τα γκάλοπ, έχουν αρχίσει πάλι τα ίδια, έχουμε γυρίσει πίσω στον Ιούνιο! Ρητορεύουν περί όνου (και Γρυλλάκη) σκιάς, αλληλοτρώγονται δημοσίως και κρυφίως, αμολάνε διαρροές σαν σουπιές ο ένας εναντίον του άλλου, τα χάνουν με τον καιρό, με τον ευρωστρατό, με το ευρώ, με την πραγματικότητα του απεργού που σκοτώνεται για ένα δεκαχίλιαρο παραπάνω τον μήνα! Τι είναι για τον από καθ' έδρας αυτάρεσκο κυρ-Πρωτόπαππα ένα δεκαχίλιαρο; Δύο ουίσκι...
Την ημέρα όμως που εκείνοι που μετρούν το δεκαχίλιαρο σε ιδρώτα, λάσπη, σκουπίδια κι έκτακτα καιρικά φαινόμενα, θα αγριέψουν έως ονύχων, δεν τη βλέπουν να έρχεται οι φωστήρες με τα Αρμάνι;».
Από τον χτεσινό «Ναυτίλο» του Στάθη.
Συνέδριο μάχης
Σταθμό στην πορεία του νεολαιίστικου κινήματος αποτελεί το 8ο Συνέδριο της ΚΝΕ, που ξεκινά σήμερα τις εργασίες του και αποτελεί την κορύφωση της δράσης της πρωτοπόρας οργάνωσης της νεολαίας και αφετηρία για νέα πιο αποφασιστικά βήματα. Σε μία εποχή που τα δικαιώματα της νεολαίας χτυπιούνται ανελέητα, που η άρχουσα τάξη έχει εξαπολύσει μία άνευ προηγουμένου επίθεση στις συνειδήσεις της νεολαίας, με στόχο να την κάνει να αποδεχτεί το μαύρο μέλλον που της επιφυλάσσει, ή να υποταχτεί σ' αυτό, οι νέοι κομμουνιστές συζητούν με ενθουσιασμό και αποφασιστικότητα τη διέξοδο από αυτή την κατάσταση στην προοπτική μιας άλλης κοινωνίας, της σοσιαλιστικής.
Είχε προηγηθεί μία πλούσια προσυνεδριακή διαδικασία, στο επίκεντρο της οποίας βρέθηκε ο προβληματισμός για την αποτελεσματικότερη παρέμβαση στο κίνημα της νεολαίας, ώστε αυτό να πάρει τη θέση του στο Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο, την πολιτική πρόταση διεξόδου που προτείνει το ΚΚΕ. Ολο αυτό το διάστημα συζητήθηκαν οι δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα, αλλά και οι δυσκολίες στη δράση στο νεολαιίστικο κίνημα. Και η συζήτηση αυτή δεν έγινε κεκλεισμένων των θυρών, αλλά μπροστά και με κριτή τη νεολαία, με εκατοντάδες ανοιχτές εκδηλώσεις και σε συνδυασμό με πλατύ πολιτικό άνοιγμα. Σε αυτές καταγράφεται το αναμφισβήτητο γεγονός ότι η Οργάνωση βρέθηκε και βρίσκεται πρωτοπόρα και παρούσα στους αγώνες της νεολαίας για τα δικαιώματα στη δουλιά, στη μόρφωση, στον πολιτισμό, στην ειρήνη, κόντρα στον ιμπεριαλισμό, και προχωρά στο Συνέδριό της πιο ώριμη και πιο ικανή.
Η ΚΝΕ αποδεικνύεται, και έτσι πρέπει να είναι, ότι αναπτύσσεται μόνον όταν αναπτύσσεται το αγωνιστικό κίνημα της νέας γενιάς. Οι αγώνες είναι ο αιμοδότης της και αυτό γιατί η πάλη για να ανέβει η κοινωνική, η ταξική συνείδηση του λαού και της νεολαίας, η ριζοσπαστικοποίησή τους, δένεται χέρι χέρι με τη διαδικασία ανάπτυξης των ταξικών αγώνων και τους ίδιους τους αγώνες, στους οποίους πρωτοστατούν οι κομμουνιστές με τη δράση τους. Με δεδομένα τα θετικά βήματα που έγιναν στην αφύπνιση της νεολαίας και που εκφράστηκαν πολύμορφα μέσα από τη μαζική συμμετοχή της στις αντιιμπεριαλιστικές και λαϊκές κινητοποιήσεις, οι οποίες έγιναν το προηγούμενο διάστημα στη χώρα μας, η προσοχή του Συνεδρίου σωστά προσανατολίζεται και στην ανάδειξη των αδυναμιών και στους τρόπους ξεπεράσματός τους, ώστε πιο αποφασιστικά, πιο συγκροτημένα και καλύτερα ιδεολογικά εξοπλισμένες να δίνουν τη μάχη με την αντίπαλη κυρίαρχη πολιτική και ιδεολογία, που διεισδύει και στη νέα γένια.
Ταυτόχρονα, το Συνέδριο αποτελεί και μια σημαντική συνάντηση της νεολαίας του κόσμου, και μάλιστα του πρωτοπόρου κομματιού της, στο πρόσωπο των δεκάδων εκπροσώπων οργανώσεων, που συμμετέχουν στις εργασίες του και μεταφέρουν τον παλμό των αγώνων στις δικές τους χώρες. Η ΚΝΕ αποδεικνύει και με το Συνέδριό της ότι είναι σταθερά προσανατολισμένη στον διεθνιστικό αγώνα και πρωτοστατεί στο διεθνές αντιιμπεριαλιστικό νεολαιίστικο κίνημα που δυναμώνει σταθερά.
Feeds
