Πέρα από κυνική ομολογία για το ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό της κρίσης, αν δεν υπάρξει μαζική και οργανωμένη αντίδραση, η έκθεση αυτή προδίδει και την αγωνία συνολικά του πολιτικού συστήματος να διασφαλιστούν όροι συναίνεσης στη διαχείριση της κρίσης, κυρίως στο σκέλος της δημοσιονομικής πολιτικής, που θα σκληρύνει κι άλλο το επόμενο διάστημα σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Για λογαριασμό του κεφαλαίου υποθηκεύουν για μια ακόμη φορά το μέλλον ολόκληρων γενεών, χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για το λαϊκό εισόδημα, τις χαμένες θέσεις εργασίας, τα «στενά δημοσιονομικά περιθώρια» για την Υγεία, την Πρόνοια, την Παιδεία, που οδηγούν σε πλήρη αδιέξοδο το λαό, όπως απέδειξε και η περίοδος της πανδημίας. Γι' αυτό το «ως εδώ και μη παρέκει» πρέπει τώρα να ακουστεί δυνατά από ακόμα περισσότερους, να διαμορφωθούν όροι αντεπίθεσης και ανατροπής του σχεδίου επιβολής νέων θυσιών στο λαό.

Σχολιάζοντας τη συμφωνία Μέρκελ - Μακρόν, ο βουλευτής της ΝΔ Μπ. Παπαδημητρίου έριξε «φως» στους - κατά τον ίδιο - βαθύτερους λόγους που οι δύο ηγέτες κατέληξαν στο συμβιβασμό: «Υπάρχει μία αρχή που έχει να κάνει με το κράτος και το χρήμα. Και τα δύο αν είναι ευέλικτα και δεν έχουν ιδεολογικές αγκυλώσεις, άντε ο ένας να είναι φιλελεύθερος ενός τύπου, άντε ο άλλος σοσιαλδημοκράτης άλλου τύπου, και καθίσουν και συζητήσουν πρακτικά ποιες είναι οι λύσεις, εκεί κερδίζει ο καλύτερος, και με συγχωρείτε, εκεί κερδίζει ο καπιταλισμός, με την έννοια ότι και αυτός πρέπει να αμυνθεί, διότι τέτοιου είδους κρίσεις αμφισβητούν στα μάτια του κόσμου - και με το δίκιο του κόσμου - το σύστημα», είπε και συμπλήρωσε πως όταν το σύστημα αφήνει τον «κόσμο» έκπτωτο σε τέτοιες δοκιμασίες, αυτός το αμφισβητεί, και επομένως αυτός είναι ο λόγος που οδήγησε στη συμφωνία. Τι είναι όλα αυτά αν όχι μια κυνική ομολογία ότι ο σάπιος καπιταλισμός που υπερασπίζονται και υπηρετούν δεν είναι απρόσβλητος και ανίκητος; Τι άλλο δείχνουν διαπιστώσεις όπως αυτές; Την ανησυχία τους για τη λαϊκή δυσαρέσκεια και διαμαρτυρία, που σε συνθήκες κρίσης μπορεί να δημιουργήσει ακόμα και προϋποθέσεις αμφισβήτησης ή και κλονισμού του συστήματος. Γι' αυτό επομένως οι συμβιβασμοί, οι οποίοι σε κάθε περίπτωση είναι πρόσκαιροι και έχουν για κοινό παρονομαστή ότι το λογαριασμό τον πληρώνουν πάντα οι λαοί, όπως θα γίνει άλλωστε και με τη συμφωνία Μέρκελ - Μακρόν, αν και όπως εφαρμοστεί.

Οσο περνάνε οι μέρες, όλο και περισσότερο αποδεικνύεται ότι το «θα λογαριαστούμε μετά» του ΣΥΡΙΖΑ είναι στάχτη στα μάτια και πουκάμισο αδειανό για τα δικαιώματα και τις ανάγκες του λαού. Διαμαρτύρεται, για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ για τις συντάξεις. Ομως, τον δικό του νόμο εφαρμόζει η ΝΔ, τον νόμο Κατρούγκαλου, που έγινε νόμος Βρούτση - Κατρούγκαλου. Καταγγέλλει τις περικοπές στις επικουρικές άνω των 1.300 ευρώ και τα ψίχουλα που επιστρέφει η ΝΔ. Ομως, τις περικοπές αυτές, το καλοκαίρι του 2016, τις αποφάσισε και τις επέβαλε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, προς δόξαν του 3ου μνημονίου, για να μπορεί σήμερα η κυβέρνηση να κοροϊδεύει ασύστολα τους συνταξιούχους ότι αποκαθιστά τάχα τις συντάξεις. Διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ο ΣΥΡΙΖΑ για τις αντεργατικές Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου της πανδημίας και χύνει κροκοδείλια δάκρυα για το τσουνάμι της μερικής απασχόλησης και την εκ περιτροπής εργασία. Ηταν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση όταν η μερική απασχόληση έσπαγε κόκαλα, καταδικάζοντας πάνω από 600.000 μισθωτούς να υποαπασχολούνται με μισθούς που δεν ξεπερνούσαν τα 300 και 400 ευρώ μεικτά. Αλλά και στο «διά ταύτα» της νέας οικονομικής κρίσης, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ διαγκωνίζονται για τα παχυλά πακέτα προς τους επιχειρηματικούς ομίλους, με τον πρώτο να ζητάει «εδώ και τώρα όλα τα λεφτά» και τη ΝΔ να επιλέγει την κατανομή τους σε μεγαλύτερο βάθος, ανάλογα με την πορεία της οικονομίας. Σε καμιά περίπτωση πάντως δεν διαφωνούν για το ποιος θα πληρώσει την κρίση, έχοντας από τώρα έτοιμη τη λυπητερή για το λαό για τα δάνεια και τις επιδοτήσεις προς το κεφάλαιο.

1864 Τα Επτάνησα περνούν από τους Βρετανούς στην κυριαρχία του ελληνικού κράτους.

1865 Η παράταξη του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου κερδίζει την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών στο νέο Κοινοβούλιο, που προέκυψε από τις εκλογές πους έγιναν από 14 έως 17 Μάη.

1877 Η Ρουμανία ανακηρύσσεται ανεξάρτητο κράτος.

1904 Ιδρύεται στο Παρίσι η Διεθνής Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (FIFA).

1921 Η Ρωσική Σοβιετική Ομόσπονδη Σοσιαλιστική Δημοκρατία και η Γεωργία υπογράφουν συμφωνία για ένωση.

1923 Το Εθνικό Συμβούλιο του ΣΕΚΕ (Κ) καταδικάζει και ακυρώνει τις αποφάσεις της Α' Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του 1922, όπου είχε επικρατήσει η δεξιά οπορτουνιστική γραμμή περί «μακράς νομίμου υπάρξεως».

1923 Στο ενωτικό συνέδριο της 2ης και της 2½ Διεθνούς στο Αμβούργο ιδρύεται η Σοσιαλιστική Εργατική Διεθνής.

1927 Ο Αμερικανός Τσαρλς Λίντμπεργκ γίνεται ο πρώτος πιλότος που διασχίζει με αεροπλάνο τον Ατλαντικό.

1942 Στη Σπερχειάδα της Φθιώτιδας, ο Αρης Βελουχιώτης ορκίζει τους πρώτους μαχητές του ΕΛΑΣ.

1945 Σε ηλικία 45 χρόνων, ο άλλοτε αρχηγός των Ες Ες και της Γκεστάπο, Χάινριχ Χίμλερ, αυτοκτονεί στη φυλακή, προκειμένου να μη δικαστεί.

1948 Το απόσπασμα Σουλίου του ΔΣΕ (διοικητής Χρόνης Βάης - Αχιλλέας Πετρίτης, πολιτικός επίτροπος Νίκος Φίνογλου - Γερονίκος), που είχε συγκροτηθεί μόλις το Φλεβάρη στα μετόπισθεν του εχθρού στην πολιορκημένη Μουργκάνα, πετυχαίνει μεγάλη νίκη καταλαμβάνοντας την κωμόπολη της Παραμυθιάς και τα γύρω χωριά. Οι κυβερνητικές δυνάμεις που κινητοποιήθηκαν για να το παγιδέψουν και να το καταστρέψουν δεν τα κατάφεραν. Τουναντίον, οι μαχητές του ΔΣΕ πέτυχαν αλλεπάλληλες νίκες το επόμενο διάστημα, στους Μπαουσούς Ιωαννίνων (διαλύοντας μια ίλη ιππικού), στα υψώματα της Λίππας (κατά της διοίκησης της 76ης Ταξιαρχίας), από τη Φιλιππιάδα έως τα περίχωρα της Πρέβεζας κ.ά. Ακολούθως, το απόσπασμα Σουλίου του ΔΣΕ μετονομάστηκε τιμητικά σε 159η Επίλεκτη Ταξιαρχία.

1981 Ξεκινά η 14χρονη προεδρία του Φρανσουά Μιτεράν στη Γαλλία.

1991 Ο πρωθυπουργός της Ινδίας, Ρατζίβ Γκάντι, δολοφονείται κατά τη διάρκεια προεκλογικής περιοδείας. Ηταν γιος της πρωθυπουργού Ιντιρα Γκάντι, που επίσης δολοφονήθηκε.