Πέρα από κυνική ομολογία για το ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό της κρίσης, αν δεν υπάρξει μαζική και οργανωμένη αντίδραση, η έκθεση αυτή προδίδει και την αγωνία συνολικά του πολιτικού συστήματος να διασφαλιστούν όροι συναίνεσης στη διαχείριση της κρίσης, κυρίως στο σκέλος της δημοσιονομικής πολιτικής, που θα σκληρύνει κι άλλο το επόμενο διάστημα σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Για λογαριασμό του κεφαλαίου υποθηκεύουν για μια ακόμη φορά το μέλλον ολόκληρων γενεών, χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για το λαϊκό εισόδημα, τις χαμένες θέσεις εργασίας, τα «στενά δημοσιονομικά περιθώρια» για την Υγεία, την Πρόνοια, την Παιδεία, που οδηγούν σε πλήρη αδιέξοδο το λαό, όπως απέδειξε και η περίοδος της πανδημίας. Γι' αυτό το «ως εδώ και μη παρέκει» πρέπει τώρα να ακουστεί δυνατά από ακόμα περισσότερους, να διαμορφωθούν όροι αντεπίθεσης και ανατροπής του σχεδίου επιβολής νέων θυσιών στο λαό.