Παπαγεωργίου Βασίλης

Δε δίστασε να αναπαράγει το ξεπεσμένο στερεότυπο του χορτάτου που κατηγορεί τους πεινασμένους για απληστία, επειδή θέλησαν κάτι περισσότερο από την επιβίωση, δηλώνοντας ότι «φερθήκαμε με ακόμα μεγαλύτερο βαθμό απληστίας απ' ό,τι οι άπληστες αγορές που καταγγέλλονται με πάθος. Καταγγέλλουμε τις αγορές, αλλά θέλουμε να ακολουθήσουμε τα χνάρια της απληστίας τους»!!! Μάλιστα, πρόσθεσε ότι «είμαστε» χειρότεροι από τις αγορές, καθώς αυτές βγαίνουν κερδισμένες από την απληστία τους, ενώ «εμείς» χαμένοι..!

Την απληστία τη συγκεκριμενοποίησε: «Δεν θυμάμαι ούτε μια χρονιά, που στη συζήτηση του προϋπολογισμού πολιτικές δυνάμεις, κοινωνικές οργανώσεις και πολλοί άλλοι, να μην καταγγέλλουν την εκάστοτε κυβέρνηση γιατί δεν κάνει περισσότερες δαπάνες για τη λειτουργία του κράτους, για την ανάπτυξη, για κοινωνικούς στόχους. Με άλλα λόγια, γιατί δεν χρεωνόταν και άλλο, γιατί δεν οδηγούσε ακόμα πιο γρήγορα στο σημείο που φτάσαμε».

Είναι και αυτός οπαδός τού «μαζί τα φάγαμε», αλλά «εσείς θα τα πληρώσετε». Οπαδός της ιδέας ότι είναι «καταστροφή» η κοινωνική δαπάνη, αλλά προφανώς «ευτύχημα» θα θεωρεί τις παροχές προς το μεγάλο κεφάλαιο, για την «ανάπτυξη». Την άκρατη πολύμορφη χρηματοδότηση των μεγαλοεπιχειρηματιών από τα κρατικά ταμεία στο όνομα των επενδύσεων που δημιούργησαν το τεράστιο κρατικό χρέος. Γι' αυτά ο υπουργός κάνει μόκο.

Από την εποχή του Ασφαλιστικού ακόμη είχε εκφράσει τη θέση του απέναντι στον εργαζόμενο. Η χτεσινή του επισήμανση ότι οι «αναταραχές» στο κέντρο της Αθήνας εδώ και δυο χρόνια και οι «γενικές ή οι λευκές τυφλές απεργίες» στοίχισαν 5-7 δισ. ευρώ και «έκοψαν 2 ή 3 ποσοστιαίες μονάδες από την αναπτυξιακή διαδικασία», δείχνει επίσης, πού είναι «ταμένος».

Πριν λίγους μήνες η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ υποδείκνυε την Ουγγαρία ως παράδειγμα προς μίμηση για την Ελλάδα. Ελεγε ο Αλ. Τσίπρας (20/2, «Βήμα της Κυριακής»): «Να ξεμπερδεύουμε με το μνημόνιο. Να αναδιαπραγματευτούμε με τους δανειστές μας (...) Η Ουγγαρία που ξεμπέρδεψε με το μνημόνιο, και μάλιστα με μια κυβέρνηση κάθε άλλο παρά αριστερή, δεν φαίνεται να έχει πάθει κάποια τραγική ζημιά».

Τον Απρίλη έλεγε (4/4, «Βήμα 99,5»): «Ομως, πρέπει να κάτσουμε και να δούμε τι έχουμε σήμερα, πού οδηγούμαστε και ποιος είναι και ο τρόπος να απεμπλακούμε απ' αυτό τον Γολγοθά στον οποίον έχουμε βρεθεί (...) Υπάρχουν πολλές εναλλακτικές προοπτικές τις οποίες μπορεί να ψάξει κανείς. Είδα ότι οι Ούγγροι έφυγαν από το μνημόνιο και δεν χύθηκε αίμα στη Βουδαπέστη ή στην Ουγγαρία».

Η Ουγγαρία προσέφυγε εκ νέου στο ΔΝΤ. Μία ακόμα απόδειξη ότι εναλλακτικές λύσεις υπέρ των λαών στον καπιταλισμό και με ακλόνητη την εξουσία των μονοπωλίων δεν υπάρχουν. Και δεν είναι η μόνη απόδειξη. Παλαιότερα επικαλούνταν σαν ελπιδοφόρο για τους λαούς πείραμα τις κεντροαριστερές κυβερνήσεις. Γρήγορα αποδείχτηκε το ποιόν τους, βαθιά αντεργατικό και αντιλαϊκό, στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Πιο πρόσφατα επικαλέστηκαν την Ιρλανδία και τον τρόπο που αυτή διαπραγματεύτηκε ως παράδειγμα προς μίμηση. Σήμερα στην Ιρλανδία παίρνονται σωρηδόν μέτρα «μνημονιακής» υφής, όπως αύξηση ΦΠΑ, απολύσεις στο δημόσιο τομέα κ.ά. Εδειξαν ακόμα και προς την Αργεντινή, συσκοτίζοντας βεβαίως ότι μπορεί το ΔΝΤ να έφυγε, ο λαός της όμως παραμένει βυθισμένος σε ανείπωτη φτώχεια και δυστυχία.

Τι επιβεβαιώνουν τα παραπάνω; Οτι πέρα και πάνω απ' όλα όσα ο οπορτουνισμός υποδεικνύει ως αιτίες της συμφοράς που βρήκε το λαό, πέρα και πάνω απ' το ΔΝΤ, τις ικανές ή ανίκανες κυβερνήσεις, τις καλές ή κακές διαπραγματεύσεις, βρίσκεται πάντα η εξουσία του κεφαλαίου, αυτή κινεί τα νήματα, αυτής τα συμφέροντα επιβάλλουν την εφαρμοζόμενη πολιτική. Κι αυτή την εξουσία ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ την αφήνει στο απυρόβλητο. Την πραγματική δηλαδή αιτία του προβλήματος. Αυτήν προς την οποία πρέπει να στρέψει ο λαός την πάλη του, να συγκρουστεί, να την ανατρέψει. Ποιος ωφελείται απ' τη στάση του; Ε, χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει.

Ούτε τα έξοδα κίνησης στους κλητήρες του που διακινούν καθημερινά τα έγγραφά του σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες δεν πληρώνει το υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Ετσι οι κλητήρες αναγκάζονται να πληρώνουν καθημερινά από την τσέπη τους τα εισιτήρια στις συγκοινωνίες. Εξοδα, που εξαιτίας των περικοπών των μισθών (δεν ξεπερνούν πλέον τα 800 ευρώ) εξαναγκάζουν τους εργαζόμενους να στερούν από τις οικογένειές τους βασικά αγαθά. Αυτά συμβαίνουν σε ένα υπουργείο που επαίρεται για τις εξοικονομήσεις και την αντιμετώπιση της «σπατάλης». Ετσι το ετήσιο κονδύλι των 4.857 ευρώ το οποίο έχει εγκριθεί εδώ και μήνες από την γγ του υπουργείου Α. Δρέττα δεν αποδίδεται. Μέχρι σήμερα δεν τους έχει καταβληθεί ούτε ένα ευρώ. Και αυτό παρά τις επανειλημμένες διαμαρτυρίες τους, ακόμα και έγγραφες. Δεν ξέρουμε αν έτσι η ηγεσία του υπουργείου αντιλαμβάνεται την «εξοικονόμηση». Το σίγουρο είναι ότι υπάρχει κλητήρας του υπουργείου που σε τέτοια οικονομική κατάσταση στερεί από το παιδί του ακόμα και το γάλα, και αυτό είναι ντροπή.

Γρηγοριάδης Κώστας

Εμείς, μια φορά, καμία οικονομική αστάθεια δε βλέπουμε, οι αντιλαϊκές πολιτικές ασκούνται με αξιοσημείωτη σταθερότητα. Οπότε, μάλλον ...αλλού το πάει ο δήμαρχος.

Οπως και να έχει πάντως, τον βεβαιώνουμε ότι στους κατοίκους της Αθήνας (με εξαίρεση ίσως κάποιους μεγαλοξενοδόχους) δεν είναι το ... καρδιολογικό συνέδριο που τους λείπει.

Η δουλειά τους λείπει, τα χρήματα τους λείπουν, οι συγκοινωνίες τους λείπουν, οι παιδικοί σταθμοί τους λείπουν, τα σχολεία τους λείπουν, οι χώροι πράσινου τους λείπουν.

Ολα αυτά δηλαδή, που ...εξαφάνιζε ολοένα και περισσότερο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μέχρι χτες και η κυβέρνηση Παπαδήμου σήμερα. Οι κυβερνήσεις, δηλαδή, που χαιρέτισε ο δήμαρχος Αθηναίων.

«ΕΘΝΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ Η δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων»! Και ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Γ. Προβόπουλος, μπήκε στη ...χορωδία και ένωσε τη φωνή του με αυτήν του Παπαδήμου, του Παπανδρέου, του Σαμαρά και του Καρατζαφέρη...

Τώρα, τι σόι «εθνικός στόχος» είναι αυτός που θα δημιουργεί «πλεονάσματα» στον προϋπολογισμό και αξεπέραστα ελλείμματα στους εργαζόμενους, στους συνταξιούχους και το λαό γενικώς, μόνον αυτοί το ξέρουν.

Μόνο που με αυτήν την πολιτική τα πραγματικά «πλεονάσματα» δε θα είναι στον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά στις τσέπες και τις ελβετικές καταθέσεις των βιομηχάνων, των εφοπλιστών και των πολυεθνικών.

Γιατί αυτούς εννοούν όταν λένε «έθνος», άσχετα αν αυτό το «έθνος» ουδόλως νοιάζεται για οτιδήποτε άλλο εκτός από το κέρδος του και θα κάνει - όπως και κάνει - οτιδήποτε για να το αποκτήσει.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Αποτελεί κοινό μυστικό ότι πίσω από τις «πολύχρωμες επαναστάσεις» που έγιναν σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και αλλού κρύβονται ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα που «επένδυσαν» σε αυτές για να προωθήσουν όχι μόνο τα δικά τους επιμέρους συμφέροντα αλλά γενικότερα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Φαίνεται ότι τα ίδια συμφέροντα έχουν «επενδύσει» και στο «κίνημα των αγανακτισμένων» στις ΗΠΑ, αν πιστέψουμε δημοσίευμα του ιστότοπου global research (antinews). Σε αυτό επισημαίνεται ότι «το κίνημα Occupy Wall Street έχει περάσει στη σκιά του Δημοκρατικού Κόμματος, με πολλούς Δημοκρατικούς πολιτικούς να το στηρίζουν. Τα ΜΜΕ που πρόσκεινται στους Δημοκρατικούς το έχουν υιοθετήσει επίσημα. Οπως και το Tea Party (σ.σ. το γνωστό αντιδραστικό "κίνημα" υπό τη σκέπη των Ρεπουμπλικάνων), το κίνημα αυτό μπορεί να αλλάξει το αποτέλεσμα μιας εκλογικής μάχης, λειτουργώντας ως βαλβίδα εκτόνωσης για πολιτικά ζητήματα που θεωρούνται ως ακραία για τα παραδοσιακά κόμματα». Ενδιαφέρον όμως παρουσιάζουν οι πληροφορίες για το πώς ιδρύθηκε το κίνημα: «Το αρχικό κάλεσμα έγινε από το μη κερδοσκοπικό διεθνές ίδρυμα μίντια Adbusters... Σύμφωνα με έρευνες της ομάδας Activistcash, το εν λόγω ίδρυμα χρηματοδοτείται κυρίως από το Times Foundation, που αποτελεί συνέταιρο του ιδρύματος Open Society Institute, που ανήκει στον δισεκατομμυριούχο ολιγάρχη Τζορτζ Σόρος».

Ομως, το ίδρυμα του Σόρος συνεργάζεται με ένα άλλο ίδρυμα, το Freedom House, που υποστηρίζει την οργάνωση CANVAS, που ίδρυσαν οι Σέρβοι «αντικαθεστωτικοί» Ιβάν Μάροβιτς και Σ. Πόποβιτς, που «αφού έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανατροπή (με βοήθεια της CIA) του Σλ. Μιλόσεβιτς, τα δυτικά ΜΜΕ χαιρέτισαν τον Μάροβιτς ως ήρωα της δημοκρατίας, αλλά αργότερα αποκαλύφθηκε πως το πρόγραμμά του σχεδιάστηκε με βάση ένα εγχειρίδιο ενός think tank της Βοστόνης, που συνέταξε ο καθηγητής του Χάρβαρντ Gene Sharp». Σύμφωνα, λοιπόν, με το ίδιο δημοσίευμα, το ινστιτούτο που διοικεί ο εν λόγω καθηγητής, το Albert Einstein Institution, χρηματοδοτείται από το National Endowment for Democracy και το Open Society Foundation (σ.σ. του Σόρος), ενώ «η εργασία του θεωρείται η βίβλος των υποστηριζόμενων από τη Δύση αντιπολιτεύσεων σε ολόκληρο τον κόσμο (χρωματιστές επαναστάσεις, κ.λπ.)». Πάντα σύμφωνα με το συγκεκριμένο δημοσίευμα, «υπάρχουν επίσης πληροφορίες ότι το CANVAS συμμετείχε στο κίνημα Occupy Wall Street τις πρώτες του ημέρες, με βίντεο του Μάροβιτς να βγάζει λόγο στους συγκεντρωμένους. Σήμερα, το CANVAS διαφημίζει τον ρόλο του και την συνεργασία του με τους διαδηλωτές της Τυνησίας και της Αιγύπτου, διδάσκοντάς τους τεχνικές ανατροπής των προέδρων και έναρξης τοπικών εξεγέρσεων».