ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Χωρίς διεκδίκηση δε γίνεται τίποτα

Γρηγοριάδης Κώστας

Εδέησε τελικά η Μετεωρολογική να χαρακτηρίσει «καύσωνα» τη μεγάλη και αποπνικτική ζέστη που επικρατεί τις τελευταίες μέρες. Κι έχει τη σημασία του αυτός ο χαρακτηρισμός. Αν η κατάσταση που επικρατεί δε χαρακτηρίζεται επίσημα «καύσωνας», οι εργοδότες δεν υποχρεώνονται - νομικά τουλάχιστον- να πάρουν μια σειρά μέτρα για την προστασία των εργαζομένων όπως: διαλείμματα κατάλληλης διάρκειας για τη μείωση της θερμικής καταπόνησης, διαμόρφωση κατάλληλα κλιματιζόμενων χώρων, κυλικείων ή άλλων, διάθεση στους εργαζομένους πόσιμου νερού (10 -15^οC), προγραμματισμό των εργασιών που καταπονούν θερμικά, εκτός θερμοκρασιακών αιχμών (μεσημέρι).

Θα πείτε, βέβαια, τώρα, που έχουμε και επίσημα καύσωνα, παίρνονται αυτά τα μέτρα στους χώρους δουλιάς; Οχι! Γιατί ποτέ δεν αρκεί μόνον ή, κυρίως, η νομική πρόβλεψη. Χρειάζεται, πρώτα και κύρια, η άμεση διεκδίκηση των μέτρων από τους ίδιους τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα τους. Κι απ' όσο γνωρίζουμε οι μόνοι που κινητοποιούνται σ' αυτή την κατεύθυνση είναι συνδικάτα, όπως π.χ. αυτά των οικοδόμων, του μετάλλου και ορισμένα εργατικά κέντρα. Κάνοντας καθαρό και σ' αυτό το επιμέρους μέτωπο πως ένα κρίσιμο ζήτημα τελικά είναι ο ταξικός προσανατολισμός του συνδικάτου.

Ο ρόλος του ΚΚΕ...

Κι ανάμεσα σε όλους όσοι θεώρησαν ότι η εξελισσόμενη υπόθεση της «17 Ν» αποτελεί μια καλή ευκαιρία, για να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους με την Αριστερά και το ΚΚΕ, νάσου και ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος. Τι έχει προσφέρει η Αριστερά σ' αυτόν τον τόπο, αναρωτιέται με χτεσινό του άρθρο στα «Νέα». Τίποτε, το θετικό, απαντά ο ίδιος. Η κληρονομιά της Αριστεράς είναι «κατά βάση αρνητική - επικεντρωμένη στις διώξεις που δέχτηκε». Και δεν παραλείπει, βέβαια, να σημειώσει με νόημα: «Μέχρι σήμερα η Αριστερά και οι ταγοί της εξασφάλιζαν μια περίεργη ασυλία μέσα στο ελληνικό πολιτικό σύστημα».

Και δεν περιμένουμε, βέβαια, από τον Ανδριανόπουλο, να αναγνωρίσει τον υπαρκτό, αδιαμφισβήτητο και αναντικατάστατο ρόλο του ΚΚΕ και του αριστερού κινήματος της χώρας μας, σε οποιαδήποτε προοδευτική και ωφέλιμη για το λαό κατάκτηση, εδώ κι ένα περίπου αιώνα. Για να μην αναφερθούμε στις αντίστοιχες των δυο παρατάξεων (ΚΚΕ και Δεξιάς) ιστορίες, στα ζητήματα εθνικής ανεξαρτησίας και δημοκρατίας, την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης, της εφτάχρονης χούντας και όποτε, τέλος πάντων, χρειάστηκε να σωθεί η τιμή και η ιστορία αυτής της χώρας. Ακόμη και η αναγνώριση των «παράλογων(!) διώξεων», πολλή του πέφτει.

... και οι «περγαμηνές» της Δεξιάς

Το ΚΚΕ δεν περιμένει καμιά αναγνώριση του ρόλου του από τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο και οποιονδήποτε άλλον ταξικό και πολιτικό αντίπαλό του. Αποτελεί, όμως, απύθμενο θράσος και πρόκληση πρώτου μεγέθους, η προσπάθεια του προαναφερόμενου, να ταυτίσει την ιδεολογία, την πολιτική και τη δράση του ΚΚΕ και της Αριστεράς, με τη «17Ν» και την προβοκατόρικη, εγκληματική της δράση.

Ας μην ξεχνάει ο Α. Ανδριανόπουλος, ότι «στυγνοί δολοφόνοι, ψευδεπίγραφοι καθηγητές, ωφελιμιστές φοροφυγάδες και περιθωριακοί τιποτόφρονες» ποτέ δεν ευδοκίμησαν στις γραμμές του κομμουνιστικού κινήματος, σε αντίθεση με τα κάθε λογής, ανάλογα «φρούτα», που έχει αναδείξει κατά καιρούς η παράταξή του. Ας μην ξεχνάει ακόμη, ότι στο «όνομα πάντα των λαϊκών αγώνων και των λαϊκών συμφερόντων» έχουν γίνει τα κάθε λογής εγκλήματα σε βάρος του λαού. Από τα Δεκεμβριανά και το μετακατοχικό κράτος, μέχρι τη βία και νοθεία του 1961, την «Καρφίτσα», την προβοκάτσια στο Γοργοπόταμο, την εφτάχρονη δικτατορία, τις «αιώνιες» πολιτικές σκληρής μονόπλευρης λιτότητας, τον παραπέρα εγκλωβισμό της χώρας στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ και τη νέα τάξη κλπ., κλπ. Κι ακόμη περισσότερο, ας μην ξεχνάει, ότι αυτές είναι οι «περγαμηνές» της δικής του παράταξης.

Υ.Γ. Και κάτι ακόμη. Ας σταματήσει, επιτέλους, να ανακατεύει το ΠΑΣΟΚ και την πολιτική του με την Αριστερά και τις σοσιαλιστικές αξίες και ιδανικά. Δε λέμε, μπορεί να τον βολεύει, αλλά, τελικά, καταντά ανιαρό και γελοίο...

Αναμασήματα...

Βέβαια, τα φερόμενα ως μέλη του προβοκατόρικου μηχανισμού «17 Ν» εκπαιδεύτηκαν στην Κούβα. Εκεί έμαθαν τα περί χρήσης όπλων και εκρηκτικών, αντάρτικου πόλεων, κλπ., κλπ. Το λέει - μετά πλήρους βεβαιότητας, μάλιστα - ο Λιάγκας, τηλεπαρουσιαστής του «ΣΤΑΡ». Συνηγορεί και ο Βορίδης, που συχνά πυκνά παρουσιάζεται τελευταία σε τηλεπαράθυρα και καμαρώνει για τη φιλία του με τον Λεπέν. Κι έχουν και στοιχεία οι άνθρωποι. Ατράνταχτα... Ποια είναι; Μα, όσα σχετικά διάβασαν σε εφημερίδες... Οπως, για παράδειγμα, σε πρόσφατη συνέντευξη («Ελευθεροτυπία») ενός ανώνυμου από τον Τ. Μίχα, άλλον έναν υπερασπιστή της αμερικανικής εκδοχής των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων»... Κι από κοντά ρίχνουν και μια «δόση» από τα παρουσιαζόμενα ως αρχεία της ΣΤΑΖΙ, για να συμπληρωθεί το σκηνικό. Και δεν είναι μόνον οι προαναφερόμενοι. Αρκετοί ακόμη, τις μέρες αυτές, αναμασούν όσα σερβίρουν οι κάθε λογής υπηρεσίες και κέντρα.

Οχι, δεν τους τσουβαλιάζουμε. Ορισμένοι βλέπουν «κόκκινο» και βγάζουν εξανθήματα. Κάποιοι άλλοι γίνονται «βαποράκια» των πλέον αντιδραστικών κύκλων, γιατί τόσο τους κόβει... Ετσι ή αλλιώς, όμως, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει...

Τα ... θερμόαιμα

Γρηγοριάδης Κώστας

ΚΑΙ ΟΙ 40άρες έρχονται! Και μπορούν να ...ρίξουν κάτω περισσότερες από δύο 20άρες. Οχι, μη βιάζεστε, δε μιλάμε για ...κυρίες. Για θερμοκρασίες μιλάμε, μια και ο Αύγουστος αποφάσισε να δικαιολογήσει τη φήμη του ως καλοκαιρινός μήνας και ξεκίνησε με καύσωνες.

Και μπορεί, βέβαια, η Αθήνα και οι άλλες μεγαλουπόλεις να έχουν σχετικά αδειάσει, πλην όμως, παραμένουν ...φούρνος. Οπότε, ας προσέχουν όσοι δουλεύουν, διότι ...καίει. Οσο γι' αυτούς που δουλεύουν στο ύπαιθρο, έχουν σαφώς δίκιο να λένε πως ορισμένες δουλιές «δεν πληρώνονται».

ΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ανεργίας και μάλιστα ...κάτω από το 10%, ανακάλυψαν τώρα τα οικονομικά υπουργεία, την οποία, μάλιστα, μας ανακοίνωσαν χτες περιχαρείς οι ιθύνοντες. Αραγε, τι έγινε και μειώθηκε η άτιμη; Υπήρξαν τίποτε ...τρομερές επενδύσεις; Ανοιξαν επιχειρήσεις κι εργοστάσια, χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι;

Μάλιστα, στη Βόρεια Ελλάδα, όπου πρόσφατα είχαμε εκατοντάδες απολύσεις, η ανεργία παρουσίασε το μεγαλύτερο ίσως δείκτη μείωσης. Πώς, άραγε, επιτυγχάνονται αυτά τα περίεργα «εκσυγχρονιστικά» φαινόμενα;

ΚΑΛΑ ΤΑ είπε χτες ο δήμαρχος της Χιροσίμα με αφορμή την επέτειο για την ατομική βόμβα, κατηγορώντας τις ΗΠΑ για την επιβολή της Pax Americana. Εχει την αξία του, αν σκεφτεί κανείς ότι στις μέρες μας οι Αμερικανοί πασχίζουν να ...ξεπεράσουν τον εαυτό τους.

Εκτοτε και το οπλοστάσιό τους έχει παραμεγαλώσει - ανάμεσά τους και το πυρηνικό - και βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου χρησιμοποιούν στις «ειρηνικές» επεμβάσεις τους, και, το χειρότερο, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αρέσκονται να ξεχνούν το παρελθόν, λόγω του ένοχου παρόντος τους.

Οι απανταχού «κομμουνιστοφάγοι» και «αριστεροφάγοι» κυκλοφορούσαν, χθες, με το προχθεσινό άρθρο του Μίκη Θεοδωράκη στην τσέπη και το έβγαζαν φόρα παρτίδα, μόλις τους δίνονταν η ευκαιρία στα διάφορα τηλεπαράθυρα και εκπομπές. Μας έκανε εντύπωση, η τόση συμφωνία τους...

Γρηγοριάδης Κώστας

Περί «ασυλίας»...

Εντάξει, το πιάσαμε το υπονοούμενο... Μάλλον το περιμέναμε, έτσι και αλλιώς, αφού χρόνια γνωριζόμαστε με την αστική τάξη και τα τερτίπια εκείνων, που αναλαμβάνουν κάθε φορά την πολύ δύσκολη πραγματικά αποστολή, να της κρατάνε τσίλιες, να μπορεί ανενόχλητη να διαιωνίζει τα εγκλήματά της.

Ξέραμε από την αρχή πως οι γνωστοί τσιλιαδόροι - προπαγανδιστές του κόσμου της εκμετάλλευσης δε θα τολμούσαν ανοιχτά να ξαμολήσουν επίθεση ενάντια στο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα και ακόμα περισσότερο ενάντια στο ΚΚΕ. Συγκαλύπτοντας, ταυτόχρονα, τις μυστικές τους υπηρεσίες, που γεννούν ή χρησιμοποιούν μηχανισμούς σαν τη «17 Ν», για να ενισχύουν την κρατική βία και τρομοκρατία.

Πάντως, δε θα άφηναν και την «ευκαιρία» να πάει χαμένη. Γι' αυτό προσεκτικά και ύπουλα, εκεί, που δεν υπάρχει πραγματικότητα, φτιάχνεται με υπονοούμενα και μισόλογα η «πραγματικότητα» των συνειρμών.

Φυτεύουν τους αόριστους συνειρμούς περί «ιδεολογίας της Αριστεράς»,«συμπάθειας στην τρομοκρατία» (πού την είδαν; τι ώρα ήταν;..), περί βίας γενικώς και άλλα «αθώα» του είδους και περιμένουν πλέον να βλαστήσει «ύπαρξη» από την αρχική ανυπαρξία. Υπάρχουν, φυσικά, και εκείνοι που βιάζονται, αν και είναι στο κόλπο, ή έχουν αποστολή να βιάζονται, για να μετρήσουν πόσο έχει πιάσει ο άρρωστος σπόρος. Οπως και να 'χει, θελημένα ή αθέλητα, «καρφώνουν» τον τελικό στόχο.

Για παράδειγμα, ο Α. Ανδριανόπουλος, αρθρογραφώντας χτες στην εφημερίδα «Τα Νέα», παίρνει φόρα και δηλώνει: «Μέχρι σήμερα η Αριστερά και οι ταγοί της εξασφάλιζαν μια περίεργη ασυλία στο ελληνικό πολιτικό σύστημα...». Παρακάτω, επίσης, γίνεται ακόμα πιο σαφής: «Η εξάρθρωση της τρομοκρατίας έβαλε την τελειωτική ταφόπλακα σε ό,τι έχει απομείνει από την αλτρουιστική εικόνα της Αριστεράς».

Ο κος Α. Ανδριανόπουλος δεν είναι όποιος - όποιος, ώστε να κάτσεις και να του κάνεις μαθήματα, πως η αληθινή Αριστερά είναι ιδεολογικά αντίθετη με την ατομική τρομοκρατία, όμως παλεύει και ενάντια στην τρομοκρατία, που ασκεί ο ιμπεριαλισμός σε όλο τον κόσμο. Αυτά τα παίζει στα δάχτυλα, αλλά χρειάζεται το ανύπαρκτο σκαλοπάτι των συνειρμών, για να πει το άλλο για την «ασυλία». Για να πει, δηλαδή, σε πιο απλά ελληνικά, «ή προσαρμογή στο άδικο εκμεταλλευτικό σύστημα, ή ταυτίζεστε με τους τρομοκράτες...», ή, ακόμα πιο απλά, «τώρα είναι η ευκαιρία μας, να σας τρομοκρατήσουμε εφ' όλης της ύλης και να συμμαζευτείτε.., να μάθετε, να μη βάζετε σε αμφισβήτηση το δεδομένο έγκλημα της εκμετάλλευσης, που συνοδεύεται με τόσα άλλα εγκλήματα, όπως άδικοι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, φτώχεια, ανεργία κ.ά.».

Αυτός είναι ο στόχος τους και όλα τα άλλα είναι «πράσινοι ίπποι στο λιβάδι...». Να διασωθεί το εγκληματικό σύστημα, προσαρμόζοντας όσους μπορούν με την τρομοκρατία που ασκούν και όσους δεν μπορούν τους φακελώνουν ανοιχτά με την πολύ παλιά μέθοδο της συκοφαντίας. Είπαμε, γνωριζόμαστε τώρα πια με τα τερτίπια των τσιλιαδόρων της αστικής τάξης και αν περιμένουν μ' αυτά την υποστολή της σημαίας του αγώνα ενάντια στο εγκληματικό σύστημα μάλλον θα ξυπνήσουν απότομα κάποια μέρα...

Παύλος ΑΛΕΠΗΣ

Προβοκατόρικος ο ρόλος...

Γρηγοριάδης Κώστας

«Μέσα στην πρόσφατη ελληνική ιστορία, δεν υπάρχει εποχή περισσότερο καθησυχαστική για την Αμερική και το ΝΑΤΟ. Γιατί, λοιπόν, να ανησυχεί η CIA και να οργανώνει τρομοκρατικές ενέργειες που αποσταθεροποιούν το ισχύον πολιτικό σύστημα; Για να πέσει το ΠΑΣΟΚ; Γιατί; Σε ποιο σημείο αμφισβητεί και ακόμα πιο πολύ θέτει σε κίνδυνο την αμερικανοΝΑΤΟική πολιτική;». Στον Μ. Θεοδωράκη ανήκουν τα ερωτήματα αυτά και θα είχαν κάποια βάση, εάν ο πραγματικός λόγος ύπαρξης και δράσης της «17 Ν» και των υπόλοιπων μηχανισμών της λεγόμενης εγχώριας τρομοκρατίας ήταν η αποσταθεροποίηση του ισχύοντος πολιτικού συστήματος. Μια απλή και μόνο ματιά, όμως, στα προηγούμενα 27 χρόνια, αποδείχνει ότι η τρομοκρατική και εγκληματική δράση τους συνέβαλε στο αντίθετο, στην παραπέρα σταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος. Αναφέροντας ορισμένα μόνον παραδείγματα, σημειώνουμε ότι η δράση αυτή αποτέλεσε την αφορμή για διάφορα μέτρα αντιδημοκρατικού χαρακτήρα, για τον αποπροσανατολισμό και εκφοβισμό του λαού, τη συκοφάντηση της Αριστεράς και της μαζικής ταξικής πάλης, για έξωθεν πιέσεις και την ενίσχυση της αμερικανοκρατίας και της εξάρτησης γενικότερα, κλπ., κλπ.

Με δυο λόγια, η παρουσία και δράση αυτών των μηχανισμών είχαν - αντικειμενικά τουλάχιστον - έντονα προβοκατόρικο χαρακτήρα, ενώ κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την αξιοποίησή τους και για τον επηρεασμό των εγχώριων πολιτικών εξελίξεων, προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση, ανάλογα με τα κάθε φορά συμφέροντα και επιδιώξεις όσων κρατούσαν και κρατούν τα ανάλογα νήματα.

... των μηχανισμών της τρομοκρατίας

Πέρα από τα παραπάνω, κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι στη φάση αυτή δεν έχουμε «οργάνωση τρομοκρατικών ενεργειών», όπως γινόταν στις δεκαετίες του 1970 και του 1980. Τώρα έχουμε την οργάνωση της «εξάρθρωσης» της «17 Ν». Ακόμη κι αυτή, όμως, χρησιμοποιείται και πάλι, όπως ακριβώς και η εγκληματική δράση του προβοκατόρικου αυτού μηχανισμού. Η συκοφάντηση της Αριστεράς είναι και πάλι ο πρώτιστος στόχος. Μαζί με την επιχείρηση ενοχοποίησης κάθε ιδέας και φωνής μαζικής αντίστασης και αμφισβήτησης του κατεστημένου, τη νομιμοποίηση στη συνείδηση του λαού των κάθε είδους «τρομονόμων» και αντιδημοκρατικών μέτρων, τον εξωραϊσμό των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών, το μαζικό αποπροσανατολισμό από τα καυτά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, κλπ., κλπ. Και δεν αμφιβάλλουμε ότι θα υπάρχουν και άλλοι στόχοι και επιδιώξεις. Οπως ο επηρεασμός των πολιτικών εξελίξεων. Οχι, βέβαια, στην κατεύθυνση της αποδυνάμωσης του ισχύοντος πολιτικού συστήματος, αλλά της ενίσχυσής του, ίσως και του παραπέρα «εκσυγχρονισμού» του.

Αναδρομή με ιδιαίτερη αξία

Στη μεγάλη και ηρωική απεργία των Βρετανών ανθρακωρύχων, επί κυβέρνησης Μάργκαρετ Θάτσερ, καθώς και σε ορισμένα ενδιαφέροντα στοιχεία, έκαναν αναφορά, τις μέρες αυτές, τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, με αφορμή τη συνταξιοδότηση του Αρθουρ Σκάργκιλ, ηγέτη των ανθρακωρύχων, που πρωτοστάτησε σ' εκείνο τον αγώνα. Θυμίζουμε ότι, πριν από δυο δεκαετίες περίπου, η βρετανική Εθνική Ενωση Ανθρακωρύχων αριθμούσε 250.000 μέλη, που εργάζονταν σε 170 κρατικά ορυχεία. Σήμερα, ο αριθμός αυτός έχει συρρικνωθεί σε λιγότερο από 10.000 και τα, ιδιωτικά πλέον, ανθρακωρυχεία είναι μόνο 16. Εκατοντάδες χιλιάδες ανθρακωρύχοι και μέλη των οικογενειών τους καταδικάστηκαν στην ανεργία, στην ανέχεια και τη φτώχεια. Ολόκληρες περιοχές, κυρίως στη βόρεια Αγγλία, χτυπήθηκαν άγρια και ακόμη και σήμερα - είκοσι χρόνια μετά - δεν μπορούν να ξεφύγουν από τον κύκλο του μαρασμού και της υποβάθμισης. Ηταν και είναι οι βαριές και βαθιά αντιλαϊκές συνέπειες των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, που εφάρμοσε τότε, διά πυρός και σιδήρου, η Μ. Θάτσερ και η κυβέρνησή της. Κι έχει μια ιδιαίτερη αξία η αναδρομή και υπενθύμιση αυτή, μια και οι εργαζόμενοι της χώρας μας βρίσκονται κι αυτοί σήμερα, μπροστά σε άλλες, επιχειρούμενες από τους εγχώριους κυβερνώντες, καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις.

Δράση στους χώρους δουλιάς

Οσο κι αν πασχίζουν οι απολογητές του ιμπεριαλισμού δε θα τα καταφέρουν! Το θέλουν, αλλά το σκοτάδι δεν μπορεί να σκεπάσει τα πάντα. Δεν είναι ελπίδα, είναι βεβαιότητα. Τη μαρτυρά μια σταθερή, καθημερινή, επίμονη, δουλιά μυρμηγκιού, τη μαρτυρά η δράση αυτών που επιμένουν πως και στους πιο δύσκολους καιρούς το μέλλον βρίσκεται μόνο στην οργάνωση της ίδιας της εργατικής τάξης, στην απόκτηση από την ίδια συνείδησης της ιστορικής της αποστολής, στη διεκδίκηση τελικά όλων αυτών που της ανήκουν. Την ώρα που στα τηλεπαράθυρα ουρλιάζουν τα σκυλιά, τα ταϊσμένα από το ίδιο αφεντικό και στους έντυπους βόθρους της άρχουσας τάξης οι παρατρεχάμενοι πασχίζουν να ενοχοποιήσουν ό,τι πιο όμορφο διεκδικήθηκε ποτέ, την ίδια ώρα στους δρόμους της πόλης η ελπίδα βρίσκει την έκφρασή της.

Προχτές ήταν η παρέμβαση στο «Κέτεριγνκ», χτες στην «Ολυμπιακή», λίγο πριν οι παρεμβάσεις στα σύγχρονα κρεματόρια, τα γιαπιά των μεγάλων έργων όπου έχει στήσει χορό ο χάρος, σήμερα η δράση των συνδικάτων δένει μ' αυτήν του φιλειρηνικού κινήματος, αύριο σειρά έχουν τραπεζικά καταστήματα, όπου οι εργασιακές σχέσεις έχουν γίνει «λάστιχο» κι έπεται συνέχεια: κινητοποιήσεις για τις απανωτές αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ, στα φάρμακα, στα τέλη κυκλοφορίας, προετοιμασία των εργαζομένων να αντιμετωπίσουν την επερχόμενη νέα επίθεση κυβέρνησης και μεγάλου κεφαλαίου στο μέτωπο της υποχρεωτικότητας των συλλογικών συμβάσεων και του ορίου των απολύσεων κ.ά. Καθημερινή δράση για δεκάδες μικρά και μεγάλα προβλήματα που πνίγουν καθημερινά την εργατική τάξη της χώρας και ζητούν λύση.

Τελικά, το χαλί της τρομο-λαγνείας που απλώνει η κυβέρνηση, με την αμέριστη συνδρομή των αστικών μέσων μαζικής αποχαύνωσης, δεν είναι ικανό να καλύψει τα αποτελέσματα μιας βαθιά αντιδραστικής πολιτικής. Οσο κι αν σηκώνουν ψηλά τον μπαμπούλα της «τρομοκρατίας» δεν μπορούν να κρύψουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Οι αλχημείες με τον αριθμό των ανέργων δεν μπορούν να κρύψουν τον εφιάλτη μιας πραγματικότητας, στην οποία ένας στους τρεις νέους είναι άνεργος, μία στις πέντε γυναίκες δεν μπορεί να πιάσει δουλιά.

Αυτήν την πραγματικότητα δείχνουν, αυτήν λένε με το όνομά της, ενάντια σ' αυτήν καλούν σε οργάνωση κι αγώνα, εκείνες οι δυνάμεις που συγκροτούν τον ταξικό πόλο στο συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας, οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, έκφραση των οποίων είναι και η πολύμορφη δράση που ξεδιπλώνεται αυτές τις μέρες στους χώρους δουλιάς. «Κανένας εφησυχασμός. Δημιουργία Επιτροπών Αγώνα παντού» είναι το σύνθημα. Γενικές συνελεύσεις, αποφάσεις, συντονισμός, είναι ο δρόμος. Στην καθημερινή τρομοκρατία που ασκεί το κεφάλαιο και οι μηχανισμοί του (κρατικοί, κυβερνητικοί και «άλλοι») η εργατική τάξη, το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων, έχουν κάθε λόγο να ορθώσουν το δικό τους αγωνιστικό μέτωπο.