Ενόψει της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρας κατέθεσε χτες στη Βουλή Επίκαιρη Ερώτηση προς τον πρωθυπουργό, στην οποία διαβάζουμε: «Η σύνοδος πραγματοποιείται εν μέσω της μεγάλης οικονομικής κρίσης που δημιούργησε η νεοφιλελεύθερη πολιτική, με αποτέλεσμα 80 εκατομμύρια φτωχούς και της παταγώδους αποτυχίας του Μνημονίου στην Ελλάδα. Η ίδια η αρχιτεκτονική του ευρωπαϊκού οικοδομήματος εξαφάνισε τον άμεσο και δημοκρατικό έλεγχο. Η Σύνοδος Κορυφής ανάμεσα σε όλα τα άλλα θα αποφασίσει και για τη δημιουργία ενός μηχανισμού στήριξης, ο οποίος στην ουσία θα είναι μηχανισμός τιμωρίας που παγιώνει τις πολιτικές λιτότητας».
Αν σωστά καταλαβαίνουμε όλα έβαιναν καλώς στον καπιταλισμό μέχρις ότου επιλέχτηκε - λόγω ανικανότητας ή εμμονών κάποιων ηγετικών κύκλων όπως κατά καιρούς ισχυρίζεται ο ΣΥΝ - ως μορφή διαχείρισης ο νεοφιλελευθερισμός. Το γεγονός ότι οι κρίσεις συνοδεύουν τον καπιταλισμό από γεννησιμιού του ακριβώς διότι είναι σύμφυτο μ' αυτόν φαινόμενο, η ηγεσία του ΣΥΝ το προσπερνά σαν ανύπαρκτο. Αν, επίσης, σωστά καταλαβαίνουμε, το πρόβλημα με την ΕΕ αφορά στην αρχιτεκτονική της, όχι στην ίδια της την ύπαρξη ως διακρατικής ένωσης καπιταλιστικών κρατών που ιδρύθηκε και υπάρχει με μόνο σκοπό να διασφαλίζει τα συμφέροντα των μονοπωλίων.
Αφού λοιπόν - κατά τον ΣΥΝ - τα προβλήματα δεν απορρέουν απ' τον ίδιο τον καπιταλισμό και τη βαθιά εκμεταλλευτική του φύση, αλλά από «άστοχες» επιλογές στη διαχείριση και στη δομή κέντρων που την υλοποιούν, «λογικά» τα ερωτήματα που θέτει ο Αλ. Τσίπρας στον πρωθυπουργό: Θα ζητήσει ή όχι έγκριση απ' τη Βουλή ή το λαό; Θα αναλάβει ή όχι πρωτοβουλίες για δημιουργία μόνιμου μηχανισμού προστασίας και αλληλεγγύης των χωρών που αντιμετωπίζουν προβλήματα; Θα αναλάβει ή όχι πρωτοβουλίες στην Ευρώπη, ώστε να υπάρξει ρύθμιση της κρίσης χρέους, με διαγραφή μέρους του, και στην Ελλάδα ώστε να δημιουργηθεί επιτροπή οικονομικού ελέγχου για το εξωτερικό χρέος της χώρας, η οποία θα εξετάσει ποιο μέρος του είναι παράνομο και απεχθές;
Απολύτως σύμφωνα όλα αυτά με τη λογική όσων δεν βλέπουν τίποτα άλλο πέρα απ' τη διαχείριση του καπιταλισμού, τη συμμετοχή δηλαδή στο άγριο «παιχνίδι» του σε βάρος των λαών.
Η αμόλυβδη έχει φτάσει το 1,72 ευρώ το λίτρο στην Αθήνα και κοντά στο 1,8 σε άλλες περιοχές της χώρας, το πετρέλαιο θέρμανσης τα 80 λεπτά - 84 στην περιφέρεια, μέχρι και 1,329 σε πρατήρια της Θεσσαλονίκης - με βάση το παρατηρητήριο τιμών υγρών καυσίμων, αλλά σύμφωνα με την κυβέρνηση πρέπει να λέμε και... ευχαριστώ! Χτες από το υπουργείο Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας ισχυρίζονταν ότι, με βάση τις ανατιμήσεις των διεθνών τιμών και τις μεταβολές στην ισοτιμία δολαρίου - ευρώ, οι διυλιστηριακές τιμές αυξήθηκαν από τις αρχές Νοέμβρη κατά 6 λεπτά το λίτρο. Αυτή την αύξηση, όμως, λέει η κυβέρνηση, δεν την... πλήρωσαν οι εργαζόμενοι ολόκληρη. Πλήρωσαν μόνο τα 2 λεπτά γιατί τα υπόλοιπα 4 τα «απορρόφησαν» οι εταιρείες εμπορίας και τα πρατήρια υγρών καυσίμων «λόγω της συμπίεσης των περιθωρίων κέρδους της αγοράς υγρών καυσίμων». Τέτοια... αυτοθυσία οι εταιρείες! Τέτοια κοροϊδία της κυβέρνησης που συνθλίβει το λαό σε όφελος των εταιρειών.
Οι υμνητές του «αυθόρμητου» και «ακομμάτιστου» κινήματος, είναι αυτοί που επιθυμούν ένα κίνημα ευνουχισμένο, εύκολα χειραγωγήσιμο. Γιατί όταν μιλάμε για κίνημα, αντικειμενικά πρέπει να προσδιορίζουμε στόχους, πλαίσιο πάλης και προσανατολισμό. Οπως και όταν μιλάμε για κόμμα πρέπει να προσδιορίζουμε με ποια στρατηγική πορεύεται, για ποια τάξη, για ποια εξουσία. Το «ακομμάτισμο» κίνημα με ποιους στρατηγικούς στόχους πορεύεται και αναπτύσσεται;
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι υμνητές του «ακομμάτιστου» - που στοχεύουν περισσότερο σε πιο ανώριμες συνειδήσεις και ιδιαίτερα στη νεολαία - υποδεικνύουν: «Μακριά από το ΚΚΕ»! Δεν τους νοιάζει η συσπείρωση στα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Δεν το λένε αυτό ανοιχτά γιατί ξέρουν την πλατιά μαζική δυσαρέσκεια στην αστική πολιτική. Κι θέλουν να εμποδίσουν την έκφρασή της ως επιλογή στο ΚΚΕ. Στις εποχές που ζούμε γίνονται όλο και πιο φανερά τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος. Γίνεται όλο και πιο φανερό ότι όσα εμπόδια κι αν βάλει ο λαός στην ανελέητη επίθεση του κεφαλαίου, δεν πρόκειται ούτε καν να νιώσει ανακούφιση - πόσο μάλλον να μπορέσει να ικανοποιήσει τις σύγχρονες ανάγκες του - αν δεν απαλλαγεί από το ίδιο το κεφάλαιο. Προσπαθούν, λοιπόν, οι κήρυκες της υποταγής να αποτρέψουν τη συνάντηση ευρύτερων μαζών με το κάλεσμα του ΚΚΕ στη συγκρότηση της συμμαχίας που θα ταράξει τα θεμέλια της εξουσίας των μονοπωλίων.
Δεν προωθούν απλά τις ίδιες πολιτικές, δεν είναι μόνο συμμορία υπέρ των συμφερόντων του κεφαλαίου και κατά των εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά λένε και ακριβώς τα ίδια πράγματα.
Θυμάστε τον Γ. Παπανδρέου να δηλώνει ότι θα μπορούσε να βρεθεί στο δρόμο με τους διαδηλωτές; Τον Γ. Παπακωνσταντίνου που είπε το ίδιο πράγμα;
Ε, διαδηλωτής - όπως υποστήριξε - θα μπορούσε να είναι και ο ίδιος ο διευθυντής του ΔΝΤ. Το είπε χτες στη Βουλή και επανέλαβε καμιά δεκαριά φορές ότι «κατανοεί» τον ελληνικό λαό.
Ομως δεν είναι διαδηλωτής, όπως και κανείς από τους προαναφερόμενους. Και για να χρησιμοποιήσουμε μια αγαπημένη τους ατάκα, αφού δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας.
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά είναι και προκλητικοί όταν μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα.
Οσο για το «πού πάει η δουλειά», μάλλον ξεκαθάρισε το πράγμα: Νέες μειώσεις μισθών παντού, νέα επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα, νέα φτώχεια και ακρίβεια.
Αυτά είναι ...φυσιολογικά πράγματα, σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και δε χωράνε συζήτηση. Να είστε βέβαιοι δε πως η κυβέρνηση ό,τι «τρίπλες» κι αν κάνει αυτό πιστεύει.
Πάντως, ο Στρος - Καν ήταν αποκαλυπτικός σε ένα άλλο θέμα: Πρέπει - είπε - ο ελληνικός λαός να θεωρήσει την πολιτική του μνημονίου δικιά του. Αν όχι να τη στηρίξει να «καταλάβει την αναγκαιότητα».
Εν ολίγοις, μπορούμε να είμαστε είτε υπερασπιστές των πολιτικών τους, είτε θεατές από τον καναπέ. Αλλη στάση δεν είναι ανεκτή...
Ακριβώς γι' αυτό πρέπει να έχουμε μόνο ... «άλλη στάση» κι αυτοί να μην ξέρουν πού να σταθούν.
«Ψάχνουν για κορόιδα;», τιτλοφορεί το πόνημά του στην τελευταία σελίδα των χτεσινών «ΝΕΩΝ» ο Γ. Πρετεντέρης και από τον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να αποδείξει ότι το ΚΚΕ και η ακροδεξιά ταυτίζονται με αφορμή τις θέσεις τους για την ΕΕ, είναι φανερό ότι ο ίδιος ψάχνει για κορόιδα ανάμεσα στους αναγνώστες του. Ο Γ. Πρετεντέρης παραθέτει επιλεκτικά κάποιες δηλώσεις ακροδεξιών κομμάτων της ΕΕ που αναμασάνε συνθήματα περί εξόδου των χωρών τους από το ευρώ ή ενάντια στις διεθνείς χρηματαγορές και προσπαθεί να δείξει ότι μια τέτοια προσέγγιση ταυτίζεται με αυτή που κάνει το ΚΚΕ για την κρίση και τις αιτίες της, αλλά και για τη διέξοδο που προτείνει. Συνοψίζοντας τη λαθροχειρία, ο Γ. Πρετεντέρης λέει μεταξύ άλλων: «Δεν είναι η πρώτη φορά, θα μου πείτε, που η Ακρα Δεξιά και η Ακρα Αριστερά βλέπουν τον κόσμο με τα ίδια μάτια, καταλαβαίνουν τα ίδια πράγματα και οδηγούνται στα ίδια συμπεράσματα. Είναι μια εκλεκτική συγγένεια που διέτρεξε όλο τον 20ό αιώνα. Και επανεμφανίζεται τώρα σε εντονότερο βαθμό με αφορμή την κρίση. Ο στόχος τους τους είναι κοινός: η Ευρώπη και ό,τι αυτή συμβολίζει (...) Η Ευρώπη που βγήκε νικήτρια στις αναμετρήσεις της με τους δύο μεγάλους ολοκληρωτισμούς του προηγούμενου αιώνα, τον φασιστικό - ναζιστικό και τον σοβιετικό - κομμουνιστικό (...) Επί της ουσίας, υπάρχει ένα θεμελιώδες ερώτημα: θα μετατραπεί αυτή η κρίση σε αφορμή για να ανατρέψουμε τα κεκτημένα της ανοιχτής και δημοκρατικής κοινωνίας που με κόπο και αίμα έχουμε οικοδομήσει; Σ' αυτό το ερώτημα, θέλω να ελπίζω ότι η απάντηση είναι κατηγορηματικά αρνητική. Και στη Λεπέν και στην Παπαρήγα (...) Κι ότι αν ψάχνουν να εκδικηθούν την ήττα τους θα πρέπει να ψάξουν αλλού για κορόιδα».
Ο καημός του Πρετεντέρη και βεβαίως της τάξης για λογαριασμό της οποίας γράφει, είναι να βγει το αστικό πολιτικό σύστημα ατσαλάκωτο από την κρίση, ώστε να συνεχιστεί απρόσκοπτα το πανηγύρι που έχει στήσει μια χούφτα εκμεταλλευτών στις πλάτες της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Διπλό το κόλπο του αρθρογράφου: Ταυτίζει το ΚΚΕ με τους φιλομονοπωλιακούς εθνικισμούς των ακροδεξιών κομμάτων, την άλλη όψη δηλαδή του κοσμοπολιτισμού του κεφαλαίου, για να ταυτίσει το σοσιαλισμό με το φασισμό. Και την ίδια ώρα, αντιπαραβάλλει σ' αυτούς τους «ολοκληρωτισμούς», όπως τους αποκαλεί, την «ανοιχτή και δημοκρατική κοινωνία», την αστική κοινοβουλευτική δικτατορία των μονοπωλίων δηλαδή, την οποία πρέπει όλοι, εργάτες και αφεντικά, να υπερασπιστούμε! Τι κρύβει συνειδητά; Οτι το οικονομικό και κοινωνικό σύστημα που υπερασπίζεται, είναι το ίδιο που υμνούν και όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις της καπιταλιστικής διαχείρισης, είτε χαρακτηρίζονται ακροδεξιές, είτε εθνικιστικές, είτε σοσιαλδημοκρατικές, είτε φιλελεύθερες. Ολοι αυτοί μαζί βρίσκονται στην ίδια όχθη, έχοντας απέναντί τους μόνο το ΚΚΕ, το οποίο παλεύει για την ανατροπή του καπιταλισμού, την κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, την ανατροπή της αστικής εξουσίας και την αντικατάστασή της από τη λαϊκή εξουσία. Αυτή η προοπτική, που σε συνθήκες κρίσης γίνεται ολοένα και πιο διακριτή από πλατύτερες λαϊκές δυνάμεις, είναι που φοβίζει την αστική τάξη και τους κονδυλοφόρους της. Γι' αυτό προσπαθούν να συκοφαντήσουν το ΚΚΕ και να το ταυτίσουν με τους ακροδεξιούς στυλοβάτες του καπιταλισμού. Δυστυχώς, για τον Πρετεντέρη, ο λαός δεν είναι κορόιδο. Γι' αυτό και δεν κατάφεραν χρόνια τώρα να περάσουν στη συνείδησή του το βρώμικο δηλητήριο που ξερνάει η πένα και η άθλια προπαγάνδα τους για να αφοπλίσουν το λαϊκό κίνημα.
Καταρχήν, το περίφημο μνημόνιο, από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, αποτελεί κείμενο κοινής συγγραφής και από την ελληνική κυβέρνηση στην ΕΕ. Τα αντιλαϊκά μέτρα αποτελούν συνέχεια όλων των αντιδραστικών παρεμβάσεων από την εποχή του Μάαστριχτ ακόμα. Συναποφασίστηκαν από όλους μαζί. Τους «μέσα» και τους «έξω». Τα επεξεργάστηκαν και τα ενέκριναν στην Αθήνα, στις Βρυξέλλες, στην Ν. Υόρκη. Με μια κουβέντα, είναι η απάντηση του κεφαλαίου σε συνθήκες κρίσης. Είναι η στρατηγική εξόδου από την κρίση στην πλάτη του ελληνικού λαού, αλλά και στις πλάτες όλων των λαών. Αλλωστε, δεν είναι λίγοι εκείνοι οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, που, υιοθετώντας επιθετική γραμμή προπαγάνδας, ομολογούν ότι και χωρίς το μνημόνιο έπρεπε να παρθούν αυτά τα μέτρα (τα ονομάζουν διαρθρωτικές αλλαγές). Μια ματιά μόνο στο πρόσφατο πόνημα του ΣΕΒ, που παρέλαβε ο κύριος Χρυσοχοΐδης ως αρμόδιος υπουργός, δείχνει ποιοι πραγματικά είναι οι «μέσα» και οι «απέξω». Τίνος πραγματικά το σκοπό σφυρίζουν με το μνημόνιο το ΔΝΤ, η τρόικα, η κυβέρνηση.