Ενόψει της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρας κατέθεσε χτες στη Βουλή Επίκαιρη Ερώτηση προς τον πρωθυπουργό, στην οποία διαβάζουμε: «Η σύνοδος πραγματοποιείται εν μέσω της μεγάλης οικονομικής κρίσης που δημιούργησε η νεοφιλελεύθερη πολιτική, με αποτέλεσμα 80 εκατομμύρια φτωχούς και της παταγώδους αποτυχίας του Μνημονίου στην Ελλάδα. Η ίδια η αρχιτεκτονική του ευρωπαϊκού οικοδομήματος εξαφάνισε τον άμεσο και δημοκρατικό έλεγχο. Η Σύνοδος Κορυφής ανάμεσα σε όλα τα άλλα θα αποφασίσει και για τη δημιουργία ενός μηχανισμού στήριξης, ο οποίος στην ουσία θα είναι μηχανισμός τιμωρίας που παγιώνει τις πολιτικές λιτότητας».

Αν σωστά καταλαβαίνουμε όλα έβαιναν καλώς στον καπιταλισμό μέχρις ότου επιλέχτηκε - λόγω ανικανότητας ή εμμονών κάποιων ηγετικών κύκλων όπως κατά καιρούς ισχυρίζεται ο ΣΥΝ - ως μορφή διαχείρισης ο νεοφιλελευθερισμός. Το γεγονός ότι οι κρίσεις συνοδεύουν τον καπιταλισμό από γεννησιμιού του ακριβώς διότι είναι σύμφυτο μ' αυτόν φαινόμενο, η ηγεσία του ΣΥΝ το προσπερνά σαν ανύπαρκτο. Αν, επίσης, σωστά καταλαβαίνουμε, το πρόβλημα με την ΕΕ αφορά στην αρχιτεκτονική της, όχι στην ίδια της την ύπαρξη ως διακρατικής ένωσης καπιταλιστικών κρατών που ιδρύθηκε και υπάρχει με μόνο σκοπό να διασφαλίζει τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Αφού λοιπόν - κατά τον ΣΥΝ - τα προβλήματα δεν απορρέουν απ' τον ίδιο τον καπιταλισμό και τη βαθιά εκμεταλλευτική του φύση, αλλά από «άστοχες» επιλογές στη διαχείριση και στη δομή κέντρων που την υλοποιούν, «λογικά» τα ερωτήματα που θέτει ο Αλ. Τσίπρας στον πρωθυπουργό: Θα ζητήσει ή όχι έγκριση απ' τη Βουλή ή το λαό; Θα αναλάβει ή όχι πρωτοβουλίες για δημιουργία μόνιμου μηχανισμού προστασίας και αλληλεγγύης των χωρών που αντιμετωπίζουν προβλήματα; Θα αναλάβει ή όχι πρωτοβουλίες στην Ευρώπη, ώστε να υπάρξει ρύθμιση της κρίσης χρέους, με διαγραφή μέρους του, και στην Ελλάδα ώστε να δημιουργηθεί επιτροπή οικονομικού ελέγχου για το εξωτερικό χρέος της χώρας, η οποία θα εξετάσει ποιο μέρος του είναι παράνομο και απεχθές;

Απολύτως σύμφωνα όλα αυτά με τη λογική όσων δεν βλέπουν τίποτα άλλο πέρα απ' τη διαχείριση του καπιταλισμού, τη συμμετοχή δηλαδή στο άγριο «παιχνίδι» του σε βάρος των λαών.