Θα ψάξουν, λέει, τους πρώην υπουργούς που μπλέχτηκαν σε δουλειές με εταιρείες, για να βρουν τις μίζες που έφυγαν από το κρατικό ταμείο και χρεοκόπησε η χώρα.

Μάλιστα. Αυτούς που νομοθέτησαν τους «ενοικιαζόμενους» εργάτες και γέμισαν το ταμείο του καπιταλιστή, θα τους ψάξουν; Αυτούς που νομοθέτησαν την ανασφάλιστη εργασία, θα τους ψάξουν; Αυτούς που ιδιωτικοποίησαν το φως και το τηλέφωνο, που δίνουν τώρα και το νερό στις πολυεθνικές, θα τους ψάξουν; Αυτούς που παίξαν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων στο χρηματιστήριο, θα τους ψάξουν; Και το κυριότερο: Θα δικάζουν αυτούς που πλουτίζουν, γιατί τους ενισχύουν πολύμορφα τα αστικά πολιτικά κόμματα, με μίζες ή χωρίς μίζες, τους μεγαλοεπιχειρηματίες;

Μία νέα μεγάλη επιχείρηση πολιτικής απάτης είναι σε εξέλιξη. Για να πειστούν τα εκατομμύρια των θυμάτων πως από ένα «λάδωμα», μια κομπίνα κάπου στη διαχείριση, έφτασε η «χώρα» στο χείλος της πτώχευσης και, τι να κάνουμε, «όλοι θα πληρώσουμε».

Η ιδεολογική πίεση θα αυξάνει. Μέχρι τώρα το μπαράζ ήταν «δουλεύουμε λίγο, καταναλώνουμε πολύ». Τώρα περνά στο «φταίνε οι απεργίες που δεν αφήνουν τη χώρα να σωθεί». Κι επειδή αυτά δεν πιάνουν πια, η επίθεση θα οξύνεται. Ηδη, προσπαθούν να κουλαντρίσουν τη λαϊκή οργή με συζητήσεις για την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού. Για να αλλάξει τι; Για να έρθουν, λέει, πιο ικανοί, που δε θα υπολογίζουν το πολιτικό κόστος και θα εφαρμόσουν τα αναγκαία μέτρα. Ποια είναι αυτά; Μια πρόγευση πήραμε: Ασφαλιστικό, εργασιακές σχέσεις, Φορολογικό. Ο,τι κάνει ακόμα πιο φτηνή την εργατική δύναμη. Γιατί;

Γιατί αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα που κρύβουν κάτω απ' το χαλί με κουβέντες για τη διαχείριση. Το 'γραψε χτες στο κύριο άρθρο του ο «Ριζοσπάστης»: Είναι η οργάνωση της οικονομίας με βάση τη μεγιστοποίηση του καπιταλιστικού κέρδους το πρόβλημα.

Οσο η οικονομία εξαρτάται από τις επιλογές κάθε ιδιοκτήτη μέσων παραγωγής, οι ανάγκες και οι συνθήκες ζωής του λαού θα κονιορτοποιούνται στη μηχανή της «ανταγωνιστικότητας», στο κυνήγι του κέρδους. Τα συσσωρευόμενα κέρδη θα αναζητούν δρόμο για αύξηση του κεφαλαίου, «σκοντάφτοντας» στο γεγονός ότι, ενώ από τη μια παράγεται ολοένα περισσότερος πλούτος, αυτόν τον καρπώνονται οι επιχειρηματίες για να ξαναεπενδύσουν με στόχο μεγαλύτερα κέρδη.

Αλλά η αναρχία στην παραγωγή οδηγεί στην υπερπαραγωγή και τους εμποδίζει να πουλήσουν εμπορεύματα, αλλά και να επενδύσουν, αφού δεν μπορούν να πουλήσουν. Αυτή είναι η κρίση. Που οδηγεί σε ολοένα και πιο βάρβαρη επίθεση στο λαό, οδηγώντας σε σχετική και απόλυτη εξαθλίωσή του.

Για να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος, πρέπει η καπιταλιστική ιδιοκτησία να γίνει κοινωνική. Και αυτό μπορεί να το επιβάλει η εργατική τάξη με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, κατακτώντας τη λαϊκή εξουσία. Και με κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, με εργατικό έλεγχο, να χαράξει επιτέλους το δρόμο της ανάπτυξης σε όφελος του λαού.

Αυτήν τη συνείδηση προσπαθούν να αποτρέψουν οι αναζητήσεις μιας καλύτερης διαχείρισης. Αυτήν τη συνείδηση οφείλουμε να καλλιεργούμε, προετοιμάζοντας τους αγώνες έτσι που ο κάθε εργάτης να βγαίνει στο δρόμο οργανωμένος - εξοπλισμένος μ' ένα πλαίσιο διεκδίκησης που δεν αντέχει το σημερινό σύστημα και προοπτική την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, για το σοσιαλισμό.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΕΞΟΔΟΣ και ελπίδα για το λαό

ΕΘΝΟΣ: ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ για παλιούς και νέους ασφαλισμένους

ΤΑ ΝΕΑ: Ολο το νομοσχέδιο για το νέο Ασφαλιστικό

ΤΟ ΒΗΜΑ: Αγριο ψαλίδι σε όλες τις συντάξεις

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΤΡΙΠΛΟ ΣΟΚ στις συντάξεις

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: ΣΥΜΦΩΝΙΑ των 3 για θέματα - «αγκάθια»

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΚΑΜΙΑ ΕΓΓΥΗΣΗ για το ύψος της σύνταξης

Ο ΛΟΓΟΣ: ΒΑΡΙΕΣ «ΠΟΙΝΕΣ» για πρόωρες συνταξιοδοτήσεις

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Ελπίδες για σταθεροποίηση

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΔΡΑΜΑΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ

Η ΑΥΓΗ: ΣΟΚ και με τις συντάξεις

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Ανάσα στην Ευρωζώνη

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Δουλειά 40 ετών για σύνταξη ...35ετίας

«"...η ελευθερία της διαμαρτυρίας καθενός σταματά εκεί που αρχίζει το δικαίωμα της ζωής, της ελευθερίας και της εργασίας του άλλου. Πρέπει να βάλουμε ένα τέλος τώρα". Tα λόγια αυτά του Προέδρου της Δημοκρατίας στη χτεσινή σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών πρέπει να οδηγήσουν στην άμεση λήψη πρακτικών μέτρων (...) Ενα τμήμα της Αριστεράς έχει επιλέξει το μονοπάτι της παραφροσύνης, αμφισβητώντας το Σύνταγμα και τους νόμους. Αν το επιτρέψουμε, το κόστος θα είναι ανυπολόγιστο για τη Δημοκρατία και τη χώρα συνολικά» (από το κύριο άρθρο στη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Οταν το ΚΚΕ εκτιμούσε πως από την ίδια του τη θέση ο εκάστοτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι υποχρεωμένος να επικυρώνει τη κυρίαρχη πολιτική και, άρα, δεν τίθεται θέμα υποστήριξής του όσο «καλός άνθρωπος» κι αν είναι, έσπευδαν διάφοροι να τονίσουν αυτό ή το άλλο ξεχωριστό χαρακτηριστικό του προσώπου για να αντικρούσουν τη βασική ιδιότητα του θεματοφύλακα της αστικής εξουσίας. Προχτές ο Πρόεδρος επανέλαβε σε παραλλαγή μια φράση του Βολταίρου, που και οι αστοί ακόμα δεν την επικαλούνται πια, καθώς η βία με την οποία είναι υποχρεωμένη να επιβάλλεται η δική τους ελευθερία δεν επιτρέπει να γίνεται καν συζήτηση για άλλες ελευθερίες. Ακόμα και με τις καλύτερες των προθέσεων να ειπώθηκε από τον Πρόεδρο, η χρήση της αμέσως μετά από την αστική προπαγάνδα τής δίνει ακριβώς την αξία που έχει: Μια δήλωση - προτροπή για περισσότερη καταστολή στους αγώνες ενάντια στην εκμετάλλευση, για τα δικαιώματα του λαού. Και μάλιστα, χωρίς περιθώρια παρερμηνείας. Ο καθένας και η τάξη του.

«Ο αποκλεισμός του λιμανιού και η ταλαιπωρία επιβατών (...) είναι καθ' όλα παράνομη και εκείνοι που διαπράττουν την παρανομία πρέπει να διωχθούν ποινικά» (η γνωστή εργολαβία στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, εφημερίδα του εφοπλιστή).

Σιγά μην την έπιασε ο πόνος την «Καθημερινή» για την ταλαιπωρία των επιβατών. Τριακόσιες εξήντα μέρες το χρόνο οι νησιώτες βλαστημάνε την ώρα και τη στιγμή που είναι νησιώτες, κάθε φορά που η μετακίνησή τους εξαρτάται από τα κέφια του εφοπλιστή. Στις πέντε μέρες που θα τύχει να γίνει απεργία, θυμάται η εφημερίδα του εφοπλιστή τους επιβάτες; Αλλο καίει τους αστούς. Το γεγονός ότι όπως οι ναυτεργάτες γνωρίζουν ήδη ότι χωρίς αυτούς προπέλα δε γυρνά, έτσι όλο και περισσότεροι εργάτες υιοθετούν στις διαδηλώσεις τους το σύνθημα «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς τ' αφεντικά». Αυτή τη διεργασία διαβάζουν απ' τη σκοπιά του ταξικού τους συμφέροντος οι αστοί και προσπαθούν να την ανακόψουν, επικαλούμενοι το δικό τους νόμο που συγκρούεται με το νόμο - δίκιο του εργάτη.

ΙΔΙΩΝΥΜΟ:«Ο όρος "ιδιώνυμο" χρησιμοποιήθηκε το 1929 με τον νόμο 4229 ύστερα από πρόταση της κυβέρνησης Βενιζέλου (...) Είχε ως στόχο την ποινικοποίηση ιδεών που κρίνονται "ανατρεπτικές" ή "αναρχικές"»(η υπενθύμιση από το ΒΗΜΑ).

ΘΗΛΙΑ ΣΦΙΓΓΟΥΝ: Κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει από την ιστορία του. Ετσι και η αστική τάξη είναι υποχρεωμένη - όποια κι αν είναι τα προσχήματα κάθε φορά - να επιστρέφει στις ρίζες της και να φροντίζει για τη θωράκιση του συστήματός της. Με το «Ιδιώνυμο» η κυβέρνηση Βενιζέλου άνοιξε τα ξερονήσια για τους κομμουνιστές. Σήμερα μιλάνε για ένα νέο «ιδιώνυμο» με πρόσχημα τη φοροδιαφυγή. Εχει κανείς αυταπάτη ότι αυτό αφορά τον Βαρδινογιάννη, τους Λάτσηδες, τον Αλαφούζο; Οχι. Είναι όμως υποχρεωμένοι οι αστοί να βρουν αποδιοπομπαίους τράγους για να καλύψουν το γεγονός ότι το χρήμα που μαζεύεται από τους εργάτες στο κρατικό ταμείο μεταφέρεται στο δικό τους νομιμότατα, γεγονός που κάποια στιγμή σαν τη σημερινή εξοργίζει τα μόνιμα θύματα. Ετσι στην καλύτερη των περιπτώσεων η αστική τάξη θα θυσιάσει ορισμένους από τους υπαλλήλους της για να περάσει στο λαό τη θέση ότι λειτουργεί το «κράτος δικαίου». Το κράτος όμως είναι μηχανή. Και είναι μηχανή επιβολής του δίκιου μιας τάξης ενάντια στο δίκιο μιας άλλης τάξης. Το «κράτος δικαίου» είναι υποχρεωμένο να εντοπίσει τη φοροδιαφυγή στον περιπτερά που δεν έκοψε απόδειξη για μια τσίχλα, όπως την ίδια ώρα είναι υποχρεωμένο να διασφαλίσει ότι θα συνεχίζουν να αυξάνονται τα προβλεπόμενα από τον αστικό νόμο κέρδη του καπιταλιστή. Οταν θα γίνεται στην πλατεία το «κρέμασμα» του φοροφυγά περιπτερά που υπέπεσε στο ιδιώνυμο έγκλημα, θα είναι ο καπιταλιστής στο μπαλκόνι αυτός που θα δίνει την εντολή στο δήμιο. Οι «κρεμάλες» που στήνουν είναι μια μαϊμού. Τη θηλιά σφίγγουν στο σβέρκο του λαού. Και οι συνειρμοί με το ιδιώνυμο γίνονται για να ποινικοποιήσουν την ιδεολογία και την πολιτική που αμφισβητεί και παλεύει να ανατρέψει την εκμετάλλευση, τους δήμιους δηλαδή.