«"...η ελευθερία της διαμαρτυρίας καθενός σταματά εκεί που αρχίζει το δικαίωμα της ζωής, της ελευθερίας και της εργασίας του άλλου. Πρέπει να βάλουμε ένα τέλος τώρα". Tα λόγια αυτά του Προέδρου της Δημοκρατίας στη χτεσινή σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών πρέπει να οδηγήσουν στην άμεση λήψη πρακτικών μέτρων (...) Ενα τμήμα της Αριστεράς έχει επιλέξει το μονοπάτι της παραφροσύνης, αμφισβητώντας το Σύνταγμα και τους νόμους. Αν το επιτρέψουμε, το κόστος θα είναι ανυπολόγιστο για τη Δημοκρατία και τη χώρα συνολικά» (από το κύριο άρθρο στη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Οταν το ΚΚΕ εκτιμούσε πως από την ίδια του τη θέση ο εκάστοτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι υποχρεωμένος να επικυρώνει τη κυρίαρχη πολιτική και, άρα, δεν τίθεται θέμα υποστήριξής του όσο «καλός άνθρωπος» κι αν είναι, έσπευδαν διάφοροι να τονίσουν αυτό ή το άλλο ξεχωριστό χαρακτηριστικό του προσώπου για να αντικρούσουν τη βασική ιδιότητα του θεματοφύλακα της αστικής εξουσίας. Προχτές ο Πρόεδρος επανέλαβε σε παραλλαγή μια φράση του Βολταίρου, που και οι αστοί ακόμα δεν την επικαλούνται πια, καθώς η βία με την οποία είναι υποχρεωμένη να επιβάλλεται η δική τους ελευθερία δεν επιτρέπει να γίνεται καν συζήτηση για άλλες ελευθερίες. Ακόμα και με τις καλύτερες των προθέσεων να ειπώθηκε από τον Πρόεδρο, η χρήση της αμέσως μετά από την αστική προπαγάνδα τής δίνει ακριβώς την αξία που έχει: Μια δήλωση - προτροπή για περισσότερη καταστολή στους αγώνες ενάντια στην εκμετάλλευση, για τα δικαιώματα του λαού. Και μάλιστα, χωρίς περιθώρια παρερμηνείας. Ο καθένας και η τάξη του.

«Ο αποκλεισμός του λιμανιού και η ταλαιπωρία επιβατών (...) είναι καθ' όλα παράνομη και εκείνοι που διαπράττουν την παρανομία πρέπει να διωχθούν ποινικά» (η γνωστή εργολαβία στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, εφημερίδα του εφοπλιστή).

Σιγά μην την έπιασε ο πόνος την «Καθημερινή» για την ταλαιπωρία των επιβατών. Τριακόσιες εξήντα μέρες το χρόνο οι νησιώτες βλαστημάνε την ώρα και τη στιγμή που είναι νησιώτες, κάθε φορά που η μετακίνησή τους εξαρτάται από τα κέφια του εφοπλιστή. Στις πέντε μέρες που θα τύχει να γίνει απεργία, θυμάται η εφημερίδα του εφοπλιστή τους επιβάτες; Αλλο καίει τους αστούς. Το γεγονός ότι όπως οι ναυτεργάτες γνωρίζουν ήδη ότι χωρίς αυτούς προπέλα δε γυρνά, έτσι όλο και περισσότεροι εργάτες υιοθετούν στις διαδηλώσεις τους το σύνθημα «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς τ' αφεντικά». Αυτή τη διεργασία διαβάζουν απ' τη σκοπιά του ταξικού τους συμφέροντος οι αστοί και προσπαθούν να την ανακόψουν, επικαλούμενοι το δικό τους νόμο που συγκρούεται με το νόμο - δίκιο του εργάτη.