Το τελευταίο διάστημα πυκνώνουν οι υπερασπιστές των θεσμών, του Συντάγματος και των νόμων του κράτους. Κατακεραυνώνουν την ΠΕΜΕΝ και τον ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ, τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, το ΚΚΕ και την ΚΝΕ. Ενοχοποιούν όσους λένε ότι «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Οσους οργανώνουν την πάλη τους, απεργούν, διαδηλώνουν ενάντια σε αυτά τα μέτρα, σε αυτή την πολιτική, καταγγέλλοντας ότι των μονοπωλίων είναι εντολή. Μα κυρίως αφρίζουν, λυσσομανούν όταν προστίθεται ότι με πάλη ταξική θα ανατραπεί. Ο1ταν η εργατική τάξη συντονισμένα αποκρούει την προσβολή του συνόλου των δικαιωμάτων που έχει κατακτήσει η εργατική τάξη, με πλοία τύπου «ZENITH». Οταν η εργατική τάξη παλεύει συντονισμένα ενάντια στην ελευθερία δράσης του κεφαλαίου, στην δικτατορία του κεφαλαίου και στην επιβολή της με κάθε μέσον ενάντια στα δικαιώματα και στις κατακτήσεις των εργατών. Ενάντια στο καθεστώς της γαλέρας, στον εργασιακό μεσαίωνα. Οταν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ υπερασπίζονται στις πύλες των εργοστασίων το δικαίωμα των εργατών να απεργούν και αποκρούουν τους λακέδες της εργοδοσίας, κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών.

Οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης αγανακτούν μαζί με τους χρυσοκάνθαρους δημοσιολόγους και αναφωνούν: «Είναι δυνατόν να μην σεβόμαστε το Σύνταγμα, τους νόμους και τους θεσμούς» και παροτρύνουν με ύφος χιλίων καρδιναλίων, έχοντας το αλάνθαστο του Πάπα: «επιτέλους πρέπει να παρέμβει το κράτος, να βάλει σε εφαρμογή τους νόμους και την τάξη». Γνωρίζουν οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης, από την πρώτη αστική επανάσταση στη Γαλλία το 1789, ότι ο Βασιλιάς Λουδοβίκος 16ος και η Βασίλισσα Μαρία Αντουανέτα, όταν ο λαός της Γαλλίας που τον είχαν καταδικάσει σε πείνα ζήταγε ψωμί, αυτοί οι εκπρόσωποι των θεσμών, του νόμου και της τάξης, της αιώνιας και αμετάβλητης αλήθειας, αναρωτιόντουσαν γιατί ζητάει ψωμί ο λαός στο Παρίσι, δεν τους αρέσει το παντεσπάνι; Μέχρι να απαντήσουν σε αυτό το ερώτημα οι ίδιοι και οι σύμβουλοί τους, ο λαός στο Παρίσι αποφάσισε ότι πρέπει να επιβάλει την ισότητα, την αδελφότητα και την δικαιοσύνη, αποκεφαλίζοντας με την γκιλοτίνα τους δυνάστες του. Και έτσι πραγματοποιήθηκε η πρώτη αστική επανάσταση. Αλλαξαν θεσμοί και νόμοι. Αυτό το γνωρίζουν καλά οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης και υποκρίνονται ότι μπορούν να βιάζουν το λαό και τη θέλησή του αενάως.

Επίσης γνωρίζουν ότι με την Συνθήκη Ειρήνης των Βερσαλλιών έληξε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος (1918). Ολοι οι συμβαλλόμενοι παραβίασαν στο σύνολό της την Συνθήκη για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης τους. Ηταν προετοιμασία για την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η Γερμανική αστική τάξη και οι εκπρόσωποί της, το ναζιστικό κόμμα, δεν δίστασαν το 1933 να κάψουν την Γερμανική Καγκελαρία, να κατηγορήσουν τους κομμουνιστές, να αναστείλουν όλες τις ελευθερίες, επικαλούμενοι ότι η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, να εξαπολύσουν δολοφονίες, διωγμούς και βασανιστήρια, για να επιβάλλουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης, οδηγώντας το λαό της Γερμανίας και τους άλλους λαούς σιδηροδέσμιους στην φρικαλεότητα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου με 50 εκατομμύρια νεκρούς. Το 1945 στην χώρα μας υπογράφηκε η Συμφωνία της Βάρκιζας και αναδείχθηκε κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Παρ' ότι αφοπλίστηκε ο ΕΛΑΣ (Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός) και τήρησε τα συμφωνηθέντα, που αποδείχθηκε ιστορικά τεράστιο λάθος, ο έτερος των συμβαλλομένων, οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης και του αγγλικού ιμπεριαλισμού, δεν τήρησαν κανένα από τα άρθρα της συμφωνίας, εξαπολύοντας με τους κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς τους προγκρόμ δολοφονιών, βασανισμών, εκτοπίσεων και λεηλασιών σε βάρος του ελληνικού λαού για να επιβληθεί η αστική τάξη.

Οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης δεν αγνοούν τη διεθνή και την εθνική ιστορική και πολιτική πραγματικότητα. Είναι αποφασισμένοι και προετοιμάζονται σε συνθήκες οικονομικής κρίσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, να διατηρήσουν την εξουσία τους με κάθε μέσο και δεν θα διστάσουν να παραβιάσουν Συντάγματα, νόμους, συνθήκες γι' αυτό. Για να διατηρήσουν την εξουσία τους. Καλλιεργούν συγχύσεις και αυταπάτες στο εργατικό κίνημα για να το αφοπλίσουν και προετοιμάζονται να το χτυπήσουν. Ορκισμένοι εχθροί της εργατικής τάξης και της εξουσίας της. Νέα καθήκοντα σε νέες συνθήκες, γρήγορα μεταβαλλόμενες, ως συνέπεια των αντικειμενικών προβλημάτων του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, της διεύρυνσης της λαϊκής δυσαρέσκειας και της ανάπτυξης της ταξικής πάλης. Το ταξικό εργατικό κίνημα επιβάλλεται να ανταποκριθεί, οργανώνοντας τις δυνάμεις του μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς, αναπτύσσοντας την πάλη του ενάντια στην αστική τάξη και στους εκπροσώπους της. Η οργάνωση και ανάπτυξη της ταξικής πάλης για την λαϊκή εξουσία ενάντια στα μονοπώλια και στον ιμπεριαλισμό, είναι η μόνη διέξοδος.