Τζάμπα πήγαμε να χαρούμε που επιτέλους τα δύο κόμματα της αστικής τάξης άρχιζαν να μιλάνε για την οικονομία. Εστω και μέσα από μισόλογα φαινόταν το καρμπόν που χρησιμοποιούν για να παρουσιάσουν σε διαφορετικές σελίδες το ίδιο και το αυτό πρόγραμμα: σφίξιμο στο ζωνάρι για τους εργαζόμενους - τα λαϊκά στρώματα, νέες παραχωρήσεις στο κεφάλαιο για αύξηση της κερδοφορίας του.

Από χτες το ξαναγύρισαν στη διαδικασία και τα θεσμικά. Ποιανού εργολάβος ο πολιτικός υπάλληλος «φαγώθηκε», αν «φαγώθηκε», τι βάθος θα έχει η «αυτοκάθαρση» του πολιτικού συστήματος, κι από κοντά μια ανακούφιση ότι τελικά με τέτοια τερτίπια το σύστημα μπορεί να τη βγάλει και φτηνά.

Η αστική τάξη δεν παίζει με την εξουσία της. Η αντιπαράθεση μεταξύ των δύο κομμάτων της κρατιέται εντός των τειχών. Λέει αλήθεια όταν αναφέρεται στην επόμενη μέρα και τονίζει ότι θα είναι δύσκολη. Και γι' αυτό ζητάει από σήμερα να στραφεί το ενδιαφέρον στα σημεία που συμφωνούν τα δύο κόμματά της. Οχι, βέβαια, για το «καλό της χώρας» (αυτό το επικαλούνται για να περνάνε ως αυτονόητη την ταύτιση των συμφερόντων του κεφαλαίου, με τα συμφέροντα των εργατών), αλλά γιατί οι αποφάσεις που θα παρθούν την επόμενη μέρα θα έχουν πράγματι πολιτικό κόστος. Ποιες αποφάσεις έχουν πολιτικό κόστος; Εκείνες ακριβώς που αποκαλύπτουν πως τη ζημιά την πληρώνουν πάντα τα λαϊκά στρώματα, ανεξάρτητα από τα αστικά κόμματα που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία, εκείνες που αργά αλλά σταθερά συντελούν στο να διαμορφώνεται μέσα από την εμπειρία συνείδηση (και με δεδομένη πάντα την ισχυρή παρουσία - παρέμβαση του πραγματικού πολιτικού αντίπαλου, του ΚΚΕ) ειδικά στην εργατική τάξη ότι μόνο βάζοντας πλώρη για τη δική της εξουσία μπορεί να δει προκοπή.

Σε μια συζήτηση για την οικονομία σε προεκλογική περίοδο είναι σχετικά εύκολο για τα λαϊκά στρώματα να μάθουν από πρώτο χέρι τι θα πληρώσουν, τι θα χάσουν. Οσο και στρογγυλεμένα κι αν λέγονται διάφορα, ο καθένας μπορεί να υπολογίσει τα της τσέπης του. Κι ακόμα πιο επικίνδυνο, καθώς η εμπειρία συσσωρεύεται, μπορεί να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι όσο και να εναλλάσσονται τα κόμματα που δουλεύουν για το κεφάλαιο, η δική του κατάσταση θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.

Γι' αυτό οι αστοί επιδιώκουν η κουβέντα να γίνεται για τη διαχείριση κι ακόμα καλύτερα για την υπεράσπιση των θεσμών, η ύπαρξη των οποίων και μόνο υποτίθεται πως αρκεί για να λύνονται τα προβλήματα. Ομως η λαϊκή δυσπιστία για το πολιτικό προσωπικό δεν υπάρχει επειδή υπάρχουν τα επιμέρους σκάνδαλα, αλλά για μια συνολική πολιτική που είναι όλη ένα σκάνδαλο.

Η εικόνα που έρχεται από την απέναντι μεριά του ατλαντικού - για ένα επιμέρους θέμα, μέρος του ασφαλιστικού - είναι εικόνα για το μέλλον και στην από 'δώ μεριά. Εκείνη η πολιτική που πρωτοποριακά για την αστική τάξη εφαρμόζεται στις ΗΠΑ είναι το πρότυπο και για εδώ. Το ακραίο του παραδείγματος, τα «ομόλογα θανάτου» δεν εγείρουν ηθικής τάξης ζήτημα, αποκαλύπτουν τη βαρβαρότητα στην οποία αναγκαστικά καταφεύγει το κεφάλαιο για να αυγαταίνει τα κέρδη του.

Οι επισημάνσεις του Φρίντμαν αντικατοπτρίζουν ακριβώς τη συνείδηση του συστήματος ότι η κοινωνική συναίνεση, για να περάσει ως αναγκαία η βαρβαρότητα, δεν μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο από έναν, το σύστημα θέλει και τους δύο να συμφωνούν ή να διαφωνούν αλλά να είναι δύο που ο καθένας θα εκτονώνει διαφορετική κοινωνική ένταση κι όλοι μαζί θα εξασφαλίζουν σταθερότητα.

Από την πλευρά τους, η χαρά των ασφαλιστικών μπροστά στις μεταρρυθμίσεις Ομπάμα δηλώνει και το περιεχόμενό τους. Η στατιστική για τη φτώχεια - πέρα από την τρομοκρατική χρήση της - καταγράφει και τους αυριανούς πελάτες. Τα όρια της φτώχειας μιλάνε για την εξαθλίωση. Η μάχη, όμως, των ασφαλιστικών, δεν γίνεται γι' αυτό το στρώμα, αλλά για τους ακριβώς από πάνω, ώστε να παραμείνουν πελάτες ενός συστήματος που και στο δημόσιο τμήμα του δουλεύει για το ιδιωτικό κεφάλαιο. Το μήνυμα είναι «δες τους φτωχούς και φρόντισε να μην καταντήσεις έτσι, ασφαλίσου!».

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΝΑ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΘΕΙ Ο ΛΑΟΣ από το παραμύθι της ακυβερνησίας

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Οι ξένοι ψηφίζουν τράπεζες

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Συνεχής δοκιμασία τα ψηφοδέλτια

ΕΘΝΟΣ: ΒΑΖΕΙ ΦΡΕΝΟ σε φαινόμενα αλαζονείας

ΤΑ ΝΕΑ: Ψέμα Καραμανλή για τους φόρους στα σπίτια

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΥΠΟΝΟΜΕΥΕΙ τον αγωγό Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Εκοψε σκιές και κουστούμια

Η ΑΥΓΗ: Η Αριστερά δύναμη για το σήμερα και το αύριο

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΑ ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ και για κλάματα

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Καμιά συνεργασία με κανένα κόμμα

ΤΟ ΒΗΜΑ: Βατερλό Καραμανλή χωρίς προτάσεις, χωρίς απαντήσεις

«Ο συνολικός αριθμός των αμερικανών που πέρασαν τη "διαχωριστική γραμμή" και βρέθηκαν στη φτώχεια κατά τη διάρκεια του 2008 έφθασε τα 38,9 εκατομμύρια απο 37,3 εκατομμύρια το 2007, φτάνοντας σε επίπεδα που δεν έχουν ξεπεραστεί από το 1960 (...) δραματική αύξηση σημείωσε και ο αριθμός των ανασφάλιστων αμερικανών (...) σύμφωνα με τα στοιχεία (...) ο αριθμός των ανασφάλιστων αμερικανών προσέγγισε πέρυσι τα 45,7 εκατομμύρια, 1,4 εκατομμύρια περισσότεροι από το 2007 (...) το όριο της φτώχειας στις ΗΠΑ για μια τετραμελή οικογένεια ήταν πέρυσι 22.0005 δολάρια για μια τριμελή, 17.163 δολάρια για μια διμελή, 14.051 δολάρια και για μια μονομελή 10.991» (η καταγραφή στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

«Ο Μπαράκ Ομπάμα φαίνεται ότι κερδίζει τη μάχη της κοινής γνώμης (...) όπως προκύπτει απο δημοσκόπηση του CNN το 67% των αμερικανών υποστηρίζει πλέον το μεταρρυθμιστικό του σχέδιο (...) αρκεί όμως αυτή η μεταστροφή για να κερδίσει ο κ. Ομπάμα τον πόλεμο στην επικείμενη ψηφοφορία στο Κογκρέσο; (...) η αντιπολίτευση παραμένει ανοιχτά εχθρική ενώ ορισμένοι προοδευτικοί Δημοκρατικοί ενοχλήθηκαν, για τον ίδιο λόγο που οι μετοχές των ιδιωτικών ασφαλιστικών σημείωσαν χθες άνοδο» (το θέμα στο ΒΗΜΑ).

«Υπάρχει μόνο ένα πράγμα χειρότερο από τον δεσποτισμό ενός μόνο κόμματος - η δημοκρατία του ενός κόμματος που έχουμε αυτήν τη στιγμή στην Αμερική. Και τα λέω αυτά επειδή παρακολουθώ τις συζητήσεις για το σύστημα υγείας και το κλίμα στο Κογκρέσο (...) Στις συζητήσεις για την υγεία και το κλίμα, μόνον οι Δημοκρατικοί παίζουν κάποιον ρόλο. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι Ρεπουμπλικανοί το μόνο που κάνουν είναι να λένε "όχι". Πολλοί απλώς θέλουν την αποτυχία του προέδρου Ομπάμα. Τι κρίμα! Ο Ομπάμα δεν είναι σοσιαλιστής, είναι κεντρώος. Αλλά εάν αναγκαστεί να εξαρτάται ολοκληρωτικά από το κόμμα του για να περάσει τις μεταρρυθμίσεις, θα χτυπηθεί από τις διαφορετικές φράξιες που υπάρχουν μέσα στους Δημοκρατικούς» (ο Thomas L. Friedman στα ΝΕΑ).

ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΕΙ «ΜΠΡΟΣΤΑ Η ΧΩΡΑ»: «Αξίζει τον κόπο να καταγράψουμε τα σημεία στα οποία συμφωνούν τα δύο μεγάλα κόμματα εν μέσω της προεκλογικής έντασης. Οταν ο προεκλογικός πυρετός περάσει και καθίσει η σκόνη ο τόπος θα βρεθεί και πάλι αντιμέτωπος με μεγάλα προβλήματα. Και τότε θα είναι σημαντικό να υπάρξει συναίνεση ηττημένων και νικητών στα στοιχειώδη και αυτονόητα, όπως τις αλλαγές στη δημόσια διοίκηση, τον εκλογικό νόμο κ.ά. Η παράδοση θέλει την αξιωματική αντιπολίτευση να μη στηρίζει ποτέ σχεδόν την κυβέρνηση σε δομικές μεταρρυθμίσεις με πολιτικό κόστος. Μόνο όταν αυτή η συμπεριφορά αλλάξει θα πάει μπροστά η χώρα και θα ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο στον οποίο την ωθούν από τη μια η στείρα αντιπολίτευση και από την άλλη ο φόβος του πολιτικού κόστους» (από το κύριο άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ: «Δημιούργησαν τα σκάνδαλα, η αδιαφάνεια και η διαφθορά ένα κλίμα απαξίωσης της πολιτικής, των πολιτικών και γενικότερα του πολιτικού συστήματος. Εστειλε, μάλιστα, το εκλογικό σώμα ένα ηχηρό μήνυμα δυσφορίας στα κόμματα, με υψηλό ποσοστό αποχής από τις κάλπες των Ευρωεκλογών (...)

Δεν θα φτάναμε στους χωρίς καν συνοπτικές διαδικασίες προεκλογικούς αποκεφαλισμούς στελεχών από τους αρχηγούς, αν οι θόρυβοι, οι υποψίες και οι σκιές είχαν ξεκαθαριστεί με τις διαδικασίες των εξεταστικών επιτροπών της Βουλής και μάλιστα έγκαιρα, πριν από την παραγραφή. Η αρχηγική νοοτροπία, όμως, είναι πάνω από τις δημοκρατικές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Γι' αυτό και παραμένει η δυσπιστία προς τον πολιτικό κόσμο» (από το κύριο άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΓΙΑ ΤΡΕΛΑ ΚΕΡΔΗ ΑΠ' ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ: «"Τραπεζίτες αγοράζουν τα ασφαλιστήρια συμβόλαια που πουλάνε άρρωστοι και ηλικιωμένοι (...) Καθορίζουν την τιμή ανάλογα με το προσδόκιμο ζωής του ασφαλισμένου. Υστερα μετατρέπουν αυτό το ασφαλιστήριο σε επενδυτικό προϊόν (ομόλογα) και το πουλάνε σε άλλους επενδυτές" (...) Αυτοί οι επενδυτές θα εξακολουθήσουν να καταβάλλουν το ασφάλιστρο, αλλά θα βγάλουν κέρδη μόλις ο ασφαλισμένος πεθάνει. Κι όσο νωρίτερα πεθάνει, τόσο περισσότερα θα είναι τα κέρδη τους. Παράδειγμα: Αν ένα ασφαλιστήριο αξίας ενός εκατομμυρίου δολαρίων αγοραστεί έναντι 400.000 δολαρίων κι ο αγοραστής έχει καταβάλει για ασφάλιστρα 100.000 δολάρια μέχρι την ώρα που θα πεθάνει ο ασφαλισμένος, θα του απομείνει κέρδος μισό εκατομμύριο δολάρια. Οι "Τάιμς" εκτιμούν ότι ο τζίρος αυτής της μακάβριας αγοράς θα μπορούσε να φτάσει τα 500 δισεκατομμύρια δολάρια και να βοηθήσει ουσιαστικά στην ανάκαμψη της Γουόλ Στριτ (...) Η μετατροπή αυτής της παρασιτικής σχέσης σε επενδυτικό προϊόν από τους τραπεζίτες ("ομόλογα θανάτου", έτσι τα λένε στη χρηματιστηριακή πιάτσα) είναι απόλυτα φυσιολογική» (με στοιχεία από τους «Τάιμς», ο Ρ. Βρανάς στα ΝΕΑ).