Είμαστε ήδη στη «νέα εποχή»!

Η ανακούφιση της αστικής τάξης - γιατί πέρασε το Ασφαλιστικό «χωρίς να πέσουν πέντε-έξι κυβερνήσεις» (έτσι πανηγυρίζει ο Πρετεντέρης), γιατί «ξεφτιλίστηκε το συνδικαλιστικό κίνημα» (έτσι γράφει ο Λακόπουλος), γιατί «ο λαός έδειξε ότι εμπιστεύεται την κυβέρνηση» (αυτός είναι ο ισχυρισμός στο κύριο άρθρο στα ΝΕΑ) - δεν κρύβεται.

Είμαστε ήδη στην επόμενη μέρα. Οπου το θράσος έχει αποθρασυνθεί.

«Καμιά από τις κατακτήσεις δεν είναι δεδομένη», αποφαίνεται χοντρά χοντρά κάποιος Αλεβιζάτος, συνταγματολόγος.

Διαβάζεις τ' όνομα και καταλαβαίνεις γιατί καιρό πριν τα έντυπα της αστικής τάξης πλασάρουν σαν «δημοκρατική προσωπικότητα» αυτόν ή εκείνον, αστό επιστήμονα, τον άνθρωπο για τις δουλειές τους δηλαδή, για να τα βγάλουν στην κατάλληλη στιγμή ως πεφωτισμένο ποδηγέτη των «αγράμματων»...

Τώρα, ξέρεις κι άλλα πολλά.

Οπως ότι οι μέχρι τώρα επιθέσεις στο ΚΚΕ ήταν μόνο το προοίμιο της προσπάθειας να γίνει πράξη το γονάτισμα της εργατικής τάξης...

Αυτό σχεδιάζουν αυτοί.

Εσύ, το δρόμο σου. Να βρεις έναν έναν τους εργάτες, να τους καλέσεις να οργανωθούν στο σωματείο, να στήσουν ή να ενισχύσουν όσες επιτροπές ήδη υπάρχουν, να οργανώσουν οι ίδιοι με τη φυσική συμμετοχή τους τους αγώνες τους κι όλο αυτό να γίνεται με συνείδηση της μεγάλης ανάγκης για τη ριζική ανατροπή.

Γιατί τώρα κι εμείς κι άλλοι περισσότεροι γύρω μας αλλά και η αστική τάξη ξέρουν πως εδώ που είναι τα πράγματα ό,τι κι αν κερδίσεις «δικαστικά» το έχεις ήδη χάσει. Τέτοιες μάχες - και δικαστικές - θα δοθούν, αλλά οι πραγματικές μάχες θα είναι άλλες. Πρώτες αυτές που φέρνουν έναν έναν τους εργάτες στη μάχη.

Πάντα έτσι γινόταν. Τώρα με μεγαλύτερη ένταση. Πάντα αναγκαία ήταν η μεγάλη ανατροπή, άλλο αν κατά καιρούς - μ' έναν οπορτουνισμό της συγκυρίας - την έβαζες στην άκρη γιατί σου φαίνονταν εύκολο ένα επίδομα σήμερα και μια αύξηση αύριο.

Στην επόμενη μέρα, λοιπόν, με ιστορική αποστολή.

Αυτήν που όσοι δήθεν μιλάνε για «κίνημα» κρύβουν πως το κίνημα είναι τυφλό αν δεν έχει πρωτοπόρα δύναμη να πάει τα πράγματα εκεί που πρέπει. Εκεί που η εργατική τάξη θα ξέρει πως ξεκινά να αντιμετωπίσει εδώ αυτό το αφεντικό αλλά απέναντι έχει όλη την αστική τάξη, άρα και ο πιο μικρός αγώνας είναι ενάντια σ' όλη την αστική τάξη, άρα η συγκέντρωση δυνάμεων είναι για τέτοια μάχη, άρα ο καθένας μπαίνει στη μάχη για τέτοιας έκτασης μέτωπο.

Κανείς - σε κανέναν - μην επιτρέψεις να σε ρωτήσει «τι θα κάνετε εσείς οι κουκουέδες» - αντιγύρισέ του: Ελα στο μέτωπο, οργανώσου στη δουλειά, στη γειτονιά, στο μέτωπο, πάρε θέση για να δώσουμε τη μάχη.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ με μεγάλους κινδύνους για την υγεία του λαού

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Πέφτουν οι πωλήσεις και στα σούπερ μάρκετ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Οφειλές κράτους και κόστος χρήματος πνίγουν την αγορά

ΤΟ ΒΗΜΑ: Αφαίμαξη - σοκ από τους συνταξιούχους

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΣΤΟΝ «ΑΕΡΑ» ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ σε ΟΑΕΕ - ΙΚΑ

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΚΑΥΣΩΝΑΣ στην κυβέρνηση ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ στις τσέπες μας

ΤΑ ΝΕΑ: Πλασματικός χρόνος δώρο για τις μητέρες

ΕΘΝΟΣ: 6 ΡΙΧΤΕΡ χτυπούν την αγορά των ακινήτων

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Υπουργοί στην ...αντίσταση

Η ΑΥΓΗ: Πέρασε στη Βουλή κόβεται στην κοινωνία

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ με πρόωρες εκλογές

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: ΠΑΝΕ ΓΙΑ ΠΟΛΩΣΗ

Η ΧΩΡΑ: Μόνος με την τρόικα στο Μαξίμου

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Πώς θα εξοφλήσουν οι επιχειρήσεις τα χρέη τους

Αυτό που βιώνει κάθε εργατική οικογένεια σήμερα έχει ένοχο και αιτία. Οι καπιταλιστές είναι οι ένοχοι και η κρίση του συστήματός τους είναι η αιτία. Ομως, αυτοί που φταίνε έχουν στα χέρια τους και τα μέσα μαζικής χειραγώγησης συνειδήσεων. Κι έτσι μπορούν - νομίζουν - να παριστάνουν τον αθώο του αίματος, να περιγράφουν με μελανά χρώματα την κατάσταση της εργατικής τάξης στα απέξω απέξω - χωρίς δηλαδή να φαίνεται η αιτία - και τελικά να εμφανίζουν το δημιούργημά τους κάτι σαν φυσική καταστροφή. Χαρακτηριστική η περιγραφή στο χτεσινό κύριο άρθρο στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ.

Γράφει: «Η παρατεταμένη περίοδος αβεβαιότητας, η ύφεση και η μείωση του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος ως αποτέλεσμα των σκληρών δημοσιονομικών μέτρων οδηγούν σε μείωση των λιανικών πωλήσεων, ακόμη και των ειδών διατροφής, γεγονός αδιανόητο έως πολύ πρόσφατα (...) H βαθιά οικονομική κρίση που βιώνει η ελληνική οικονομία και τα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής που εφαρμόζονται, όπως το ασφαλιστικό, οδηγούν σε ριζική αλλαγή των συνθηκών ανάπτυξης οικονομικής δραστηριότητας, των μορφών των εργασιακών σχέσεων, ανατρέπουν σχεδιασμούς των νοικοκυριών».

Τους έπιασε ο πόνος για τη «μείωση του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος»; Δεν είναι αυτοί που επέβαλαν τα «σκληρά δημοσιονομικά μέτρα»; Τα μέτρα «όπως το ασφαλιστικό», «εφαρμοζονται» έτσι γενικώς - όπως ορίζει η παθητική φωνή; ή, «οδηγούν σε ριζική αλλαγή των μορφών των εργασιακών σχέσεων» έτσι αόριστα; Χρειάζονται την παθητική φωνή και τον αόριστο για να μην αναγκαστούν να μιλήσουν γι' αυτόν που επέβαλε αυτά τα άγρια μέτρα, τον εαυτό τους. Το κάνουν γιατί το σχέδιο έχει και συνέχεια. Επικαλούνται τις επιπτώσεις από την πολιτική που επέβαλαν για να αξιώσουν κι άλλα μέτρα στην ίδια κατεύθυνση. Λένε: «μόνο με τολμηρά βήματα η ελληνική οικονομία θα ξαναβρεί τον βηματισμό της».

«ΚΑΙ ΒΡΕΓΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΔΑΡΜΕΝΟΣ»: (για την ακρίβεια κάπως αλλιώς το λέει ο λαός μας, αλλά ας μην επιτρέψουμε - ακόμα - στο θυμό μας να ταυτιστεί με το θυμό στο δρόμο...).

ΓΡΑΦΟΥΝ τα «ΝΕΑ» στο κύριο άρθρο τους: «Με την, απρόσκοπτη εν τέλει, υπερψήφιση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου έκλεισε ένας κύκλος, στη διάρκεια του οποίου ετέθησαν επί τάπητος θέματα που μέχρι τώρα είχαν θεωρηθεί δύσκολα. Και γι' αυτό το πολιτικό σύστημα, αλλά και η κοινωνία, απέφευγαν να τα αντιμετωπίσουν».

ΔΕΝ ΠΡΟΚΑΛΕΙ τον κοινό νου - μόνο - η χαρά των αστών για την «απρόσκοπτη υπερψήφιση» (τους βουλευτές τους είχαν στο χέρι και πριν την ψηφοφορία) όσο εκείνο το «η κοινωνία απέφευγε να αντιμετωπίσει».

ΛΕΝΕ, δηλαδή ότι είσαι - εσύ η «κοινωνία» - και ένοχος για ό,τι πάθεις από δω και πέρα αφού άργησες να δεχτείς αυτό που χτες αρνιόσουνα.

ΕΙΝΑΙ υποβολή αυτή η ταύτιση. Για να νιώθεις εσύ - η κοινωνία - ένα με το πολιτικό σύστημα (τους εκπροσώπους, δηλαδή, της αστικής τάξης). Ποντάρουν στο γεγονός ότι ακόμα δεν έχεις αρνηθεί στην πράξη τους αστούς βουλευτές ως εκπροσώπους της αστικής τάξης και άρα εχθρούς της «κοινωνίας», λέξης - έννοιας φορτισμένης θετικά ως έκφραση του «Ολου» του λαϊκού στοιχείου. Ο λαός όταν λέει «κοινωνία» δεν συμπεριλαμβάνει στη λέξη - έννοια τους εκμεταλλευτές. Οι αστοί επιδιώκουν στην κολυμπήθρα της κοινωνίας να ξεπλύνουν το πολιτικό σύστημα. Δε ξεπλένεται!

ΓΡΑΦΟΥΝ, επίσης τα «ΝΕΑ»: «Η επιλογή για τη ριζική παρέμβαση στο σύστημα ήταν μονόδρομος για την ελληνική κοινωνία και δεν προέκυψε από τις δεσμεύσεις του μνημονίου». Σωστό ότι και χωρίς το Μνημόνιο η αστική τάξη αυτά τα μέτρα ήθελε να πάρει. Λαθροχειρία ότι «ήταν μονόδρομος». Μονόδρομος θα ήταν μόνο αν είχαμε δεχτεί ότι τα συμφέροντα της αστικής τάξης ταυτίζονται με τα συμφέροντα των εργατών. Τα μέτρα ωφελούν μόνο την αστική τάξη.

ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ γνωρίζουν - όλο και περισσότεροι - πως χωρίς τους καπιταλιστές δεν υπάρχει εκμετάλλευση, άρα περισσεύει ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος για να καλυφθούν τόσες κι άλλες τόσες κι ακόμα τόσες ανάγκες κοινωνικής ασφάλισης.

ΕΚΕΙ που η αστική τάξη - μέσα από το κύριο άρθρο στα «ΝΕΑ» - θέλει να δείξει πως οι εργάτες είναι με τ' αφεντικά, είναι όταν αναφέρεται στην «ωριμότητα που επέδειξε ο ελληνικός λαός (...) η ανοχή και η κατανόηση της συγκυρίας χαρακτήρισαν καταλυτικά τη συμπεριφορά του».

ΚΑΙ ΜΟΝΟ γι' αυτή την πρόκληση αξίζει η πάλη για πλήρη αναστροφή της εικόνας: Ετσι που οι αστοί να χάνουν και οι εργάτες να τους επιβάλουν να καταλάβουν την «ωριμότητα» και «ανοχή» με «κατανόηση της συγκυρίας». Αν καταλάβουν οι αστοί που μάλλον δε θα καταλάβουν. Ταξική πάλη θα γίνεται...