«ΚΑΙ ΒΡΕΓΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΔΑΡΜΕΝΟΣ»: (για την ακρίβεια κάπως αλλιώς το λέει ο λαός μας, αλλά ας μην επιτρέψουμε - ακόμα - στο θυμό μας να ταυτιστεί με το θυμό στο δρόμο...).

ΓΡΑΦΟΥΝ τα «ΝΕΑ» στο κύριο άρθρο τους: «Με την, απρόσκοπτη εν τέλει, υπερψήφιση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου έκλεισε ένας κύκλος, στη διάρκεια του οποίου ετέθησαν επί τάπητος θέματα που μέχρι τώρα είχαν θεωρηθεί δύσκολα. Και γι' αυτό το πολιτικό σύστημα, αλλά και η κοινωνία, απέφευγαν να τα αντιμετωπίσουν».

ΔΕΝ ΠΡΟΚΑΛΕΙ τον κοινό νου - μόνο - η χαρά των αστών για την «απρόσκοπτη υπερψήφιση» (τους βουλευτές τους είχαν στο χέρι και πριν την ψηφοφορία) όσο εκείνο το «η κοινωνία απέφευγε να αντιμετωπίσει».

ΛΕΝΕ, δηλαδή ότι είσαι - εσύ η «κοινωνία» - και ένοχος για ό,τι πάθεις από δω και πέρα αφού άργησες να δεχτείς αυτό που χτες αρνιόσουνα.

ΕΙΝΑΙ υποβολή αυτή η ταύτιση. Για να νιώθεις εσύ - η κοινωνία - ένα με το πολιτικό σύστημα (τους εκπροσώπους, δηλαδή, της αστικής τάξης). Ποντάρουν στο γεγονός ότι ακόμα δεν έχεις αρνηθεί στην πράξη τους αστούς βουλευτές ως εκπροσώπους της αστικής τάξης και άρα εχθρούς της «κοινωνίας», λέξης - έννοιας φορτισμένης θετικά ως έκφραση του «Ολου» του λαϊκού στοιχείου. Ο λαός όταν λέει «κοινωνία» δεν συμπεριλαμβάνει στη λέξη - έννοια τους εκμεταλλευτές. Οι αστοί επιδιώκουν στην κολυμπήθρα της κοινωνίας να ξεπλύνουν το πολιτικό σύστημα. Δε ξεπλένεται!

ΓΡΑΦΟΥΝ, επίσης τα «ΝΕΑ»: «Η επιλογή για τη ριζική παρέμβαση στο σύστημα ήταν μονόδρομος για την ελληνική κοινωνία και δεν προέκυψε από τις δεσμεύσεις του μνημονίου». Σωστό ότι και χωρίς το Μνημόνιο η αστική τάξη αυτά τα μέτρα ήθελε να πάρει. Λαθροχειρία ότι «ήταν μονόδρομος». Μονόδρομος θα ήταν μόνο αν είχαμε δεχτεί ότι τα συμφέροντα της αστικής τάξης ταυτίζονται με τα συμφέροντα των εργατών. Τα μέτρα ωφελούν μόνο την αστική τάξη.

ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ γνωρίζουν - όλο και περισσότεροι - πως χωρίς τους καπιταλιστές δεν υπάρχει εκμετάλλευση, άρα περισσεύει ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος για να καλυφθούν τόσες κι άλλες τόσες κι ακόμα τόσες ανάγκες κοινωνικής ασφάλισης.

ΕΚΕΙ που η αστική τάξη - μέσα από το κύριο άρθρο στα «ΝΕΑ» - θέλει να δείξει πως οι εργάτες είναι με τ' αφεντικά, είναι όταν αναφέρεται στην «ωριμότητα που επέδειξε ο ελληνικός λαός (...) η ανοχή και η κατανόηση της συγκυρίας χαρακτήρισαν καταλυτικά τη συμπεριφορά του».

ΚΑΙ ΜΟΝΟ γι' αυτή την πρόκληση αξίζει η πάλη για πλήρη αναστροφή της εικόνας: Ετσι που οι αστοί να χάνουν και οι εργάτες να τους επιβάλουν να καταλάβουν την «ωριμότητα» και «ανοχή» με «κατανόηση της συγκυρίας». Αν καταλάβουν οι αστοί που μάλλον δε θα καταλάβουν. Ταξική πάλη θα γίνεται...