Αυτό που βιώνει κάθε εργατική οικογένεια σήμερα έχει ένοχο και αιτία. Οι καπιταλιστές είναι οι ένοχοι και η κρίση του συστήματός τους είναι η αιτία. Ομως, αυτοί που φταίνε έχουν στα χέρια τους και τα μέσα μαζικής χειραγώγησης συνειδήσεων. Κι έτσι μπορούν - νομίζουν - να παριστάνουν τον αθώο του αίματος, να περιγράφουν με μελανά χρώματα την κατάσταση της εργατικής τάξης στα απέξω απέξω - χωρίς δηλαδή να φαίνεται η αιτία - και τελικά να εμφανίζουν το δημιούργημά τους κάτι σαν φυσική καταστροφή. Χαρακτηριστική η περιγραφή στο χτεσινό κύριο άρθρο στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ.

Γράφει: «Η παρατεταμένη περίοδος αβεβαιότητας, η ύφεση και η μείωση του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος ως αποτέλεσμα των σκληρών δημοσιονομικών μέτρων οδηγούν σε μείωση των λιανικών πωλήσεων, ακόμη και των ειδών διατροφής, γεγονός αδιανόητο έως πολύ πρόσφατα (...) H βαθιά οικονομική κρίση που βιώνει η ελληνική οικονομία και τα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής που εφαρμόζονται, όπως το ασφαλιστικό, οδηγούν σε ριζική αλλαγή των συνθηκών ανάπτυξης οικονομικής δραστηριότητας, των μορφών των εργασιακών σχέσεων, ανατρέπουν σχεδιασμούς των νοικοκυριών».

Τους έπιασε ο πόνος για τη «μείωση του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος»; Δεν είναι αυτοί που επέβαλαν τα «σκληρά δημοσιονομικά μέτρα»; Τα μέτρα «όπως το ασφαλιστικό», «εφαρμοζονται» έτσι γενικώς - όπως ορίζει η παθητική φωνή; ή, «οδηγούν σε ριζική αλλαγή των μορφών των εργασιακών σχέσεων» έτσι αόριστα; Χρειάζονται την παθητική φωνή και τον αόριστο για να μην αναγκαστούν να μιλήσουν γι' αυτόν που επέβαλε αυτά τα άγρια μέτρα, τον εαυτό τους. Το κάνουν γιατί το σχέδιο έχει και συνέχεια. Επικαλούνται τις επιπτώσεις από την πολιτική που επέβαλαν για να αξιώσουν κι άλλα μέτρα στην ίδια κατεύθυνση. Λένε: «μόνο με τολμηρά βήματα η ελληνική οικονομία θα ξαναβρεί τον βηματισμό της».