Οτι δεν φταίγαν οι μισθοί για τον πληθωρισμό ήταν από παλιά γνωστό. Αυτό δεν εμπόδιζε τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους να ισχυρίζονται το αντίθετο και πάντα μετά από διαπραγμάτευση με τους εργατοπατέρες να παγώνουν τους μισθούς για «το καλό της χώρας».

Οτι λείπουν εργαζόμενοι σε κρίσιμους τομείς του Δημοσίου όπως η Παιδεία και η Υγεία είναι γνωστό. Αυτό δεν εμποδίζει την κυβέρνηση να συμφωνεί με την τρόικα ότι δε θα γίνει καμία πρόληψη και τους εργατοπατέρες να παζαρεύουν το μέγεθος της σφαγής. Το αποτέλεσμα είναι να μειωθούν κι άλλο οι εργαζόμενοι σε δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο.

Οι επισημάνσεις είναι αναγκαίες για να φανεί το αδιέξοδο της διαπραγμάτευσης με τον δήμιό σου. Οποτε οι εργαζόμενοι μπήκαν σε συζήτηση για «το καλό της χώρας» ή της επιχείρησης βγήκαν χαμένοι.

Σήμερα, αυτό δεν είναι ένα θεωρητικό συμπέρασμα. Στις Τράπεζες, εκεί δηλαδή που τα κέρδη τρέχουν τρελά, οι εργατοπατέρες διαπραγματεύονται για λογαριασμό των εργαζομένων πόσα ακόμα θα χαθούν για να σωθούν οι καπιταλιστές.

Η αστική τάξη χτίζει χρόνια τώρα τις συμμαχίες της αντλώντας δύναμη από την αδυναμία των εργατών να χτίσουν το δικό τους μέτωπο. Και τώρα ήρθε η ώρα που κεφαλαιοποιεί αυτήν την επένδυση. Το λιγότερο που μπορεί να συμβεί είναι με την έξοδο από την κρίση κάποιοι εργατοπατέρες να πίνουν στην υγεία των κορόιδων. Ισχύει το ίδιο και για όσους από τους αστούς δημοσιογράφους που στη μία σελίδα της εφημερίδας τους χύνουν μαύρο δάκρυ για το κακό που έρχεται και στην αμέσως επόμενη διατάσσουν να γίνουν όλα όσα διατάσσει η τρόικα πιο γρήγορα.

Διά ταύτα: Και χτες και σήμερα για τον εργάτη μέτρο ήταν και παραμένει ένα: η ίδια η ζωή του.

Οσο αυτήν τη ζωή την εκχωρεί στους εκμεταλλευτές του τόσο θα χάνει. Ο εμπαιγμός και η κοροϊδία μέσα από τον αστικό Τύπο είναι μικρό κακό μπροστά σ' αυτά που έρχονται.

Μια ματιά στις παραμέσα σελίδες του αστικού Τύπου δείχνει κάθε μέρα ότι ο πόλεμος μεταξύ των καπιταλιστών είναι αδυσώπητος. Τόσο που οι ίδιοι να χαρακτηρίζουν χωρίς μέλλον τα ίδια τα μέτρα λιτότητας. Γιατί όσο και να συρρικνώνεται το εργατικό εισόδημα το κεντρικό πρόβλημα παραμένει: Τα κεφάλαια που έχουν συσσωρευτεί είναι πολλά και ο μόνος τρόπος για να γίνουν κερδοφόρα είναι να φύγουν μερικοί καπιταλιστές από την μέση. Αυτός είναι ο πόλεμος που μαίνεται, τις επιπτώσεις αυτού του πολέμου πληρώνουν οι εργαζόμενοι.

Αυτήν την αλήθεια κρύβουν τα δελτία ειδήσεων, αυτήν την αλήθεια πρέπει να κατανοήσουν οι εργαζόμενοι για να μπορούν να χαράξουν τη δική τους πορεία διεξόδου. Κι αυτή η διέξοδος δεν βρίσκεται πουθενά αλλού από το γκρέμισμα των καπιταλιστών. Ενας σύντομος απολογισμός όλων των μέχρι τώρα προγραμμάτων λιτότητας μπορεί να αποδείξει πως ενώ τα κέρδη διαρκώς αυξάνονταν, το αδιέξοδο τελικά δεν αποφεύχθηκε. Γιατί όπως δε φταίνε οι μισθοί για τον πληθωρισμό έτσι δε φταίνε οι μισθοί και για το αδιέξοδο των καπιταλιστών. Η ανισομετρία στην καπιταλιστική ανάπτυξη είναι αρρώστια του ίδιου του συστήματος. Στα πλαίσια αυτής της ανισομετρίας υπάρχουν και χαμένοι καπιταλιστές.

Για τους εργαζόμενους, η λύση είναι να φύγουν από τη μέση οι καπιταλιστές, κι αυτό δε σημαίνει απλά την εξαφάνισή τους σαν φυσικά πρόσωπα, αλλά την ανατροπή του ίδιου του συστήματος που παράγει ανισότητες και δυστυχία.

Ακόμα κι αν αύριο το πρωί η καπιταλιστική κρίση έδειχνε σημάδια ανάκαμψης αυτό θα σημαίνει μόνο μια παράταση του προβλήματος.

Η εργατική τάξη δεν έχει κανένα λόγο να συμβάλει στη σωτηρία των καπιταλιστών. Το ρολόι γυρνάει ήδη αντίστροφα. Οσοι περισσότεροι εργαζόμενοι και πιο έγκαιρα συστρατευτούν στη συγκέντρωση των πυρών για να μην πληρώσει η εργατική τάξη, και να πληρώσουν οι καπιταλιστές, τόσο λιγότερα θα είναι τα θύματα.

Τέτοιο χαρακτήρα πρέπει να έχουν και οι αγώνες από δω και πέρα.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΟΛΟΤΑΧΩΣ ΣΕ ΜΕΙΩΣΗ ΜΙΣΘΩΝ με την καθολική εφαρμογή επιχειρησιακών συμβάσεων

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Μείωση μισθών έως και 20%

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΑ ΤΗΝ τη σύμβαση που ήξερες

ΕΘΝΟΣ: ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ με όρους των κλαδικών συμβάσεων

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Ερχονται στο Δημόσιο 45.000 ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ

Η ΑΥΓΗ: Η τρόικα «τελειώνει» τις συμβάσεις

ΤΟ ΒΗΜΑ: Μνημόνιο Νο3 για μισθούς, ΔΕΚΟ, προσλήψεις

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Σκληροί όροι και τελεσίγραφο

ΤΑ ΝΕΑ: Μνημόνιο Νο3, τι αποφασίστηκε

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Συμφωνία στο παρα 5'

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: ΕΡΧΕΤΑΙ ο «Μεγάλος Αδελφός»

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΝΑ ΦΩΝΑΞΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΚΙΝΕΖΟΥΣ

«Το έχουμε ξαναδεί το έργο (...) οι επόμενες ημέρες θα είναι κρίσιμες (...) Οι επιπτώσεις μιας κατάρρευσης των ιρλανδικών τραπεζών θα ήταν εκτεταμένες και βαθύτατες. Η έκθεση των βρετανικών τραπεζών σε αυτές είναι μεγαλύτερη από τις τράπεζες οποιασδήποτε άλλης χώρας. Οι Royal Bank of Scotland και Lloyds, οι δύο μερικώς κρατικές τράπεζες, έχουν έκθεση ύψους 80 δισ. στερλινών. Γι' αυτό και μια κατάρρευση των ιρλανδικών τραπεζών θα απέβαινε εις βάρος του εμπορίου της Βρετανίας, των βρετανικών τραπεζών, των βρετανικών ομολόγων και της στερλίνας. Αν λοιπόν, η Βρετανία συνεισφέρει επτά δισ. στερλίνες στο σχέδιο διάσωσης της Ιρλανδίας, δεν θα το κάνει από αλληλεγγύη αλλά για να ελαχιστοποιήσει οποιαδήποτε παράπλευρη απώλεια (...)

Για τη Μέρκελ και τους άλλους ηγέτες της Ευρωζώνης, ο κίνδυνος είναι η μετάδοση της κρίσης (...) Η Πορτογαλία είναι το επόμενο ντόμινο, αλλά οι φόβοι των Ευρωπαίων ηγετών αφορούν την Ισπανία που, όπως η Ιρλανδία, υφίσταται τις συνέπειες μιας φούσκας της αγοράς ακινήτων. Εχει ανεργία 20%, που φθάνει στο 40% για τους νέους, και ετοιμάζεται να διολισθήσει σε νέα ύφεση (...) Ετσι λοιπόν θα διασωθεί η Ιρλανδία, έστω κι αν το τίμημα θα είναι αρκετά υψηλό (...)

Καμία χώρα δεν μπορεί να ελπίζει σε εύκολη λύση όταν εμφανίζεται στο έδαφός της το ΔΝΤ (...) Μολονότι φαίνεται αναπόφευκτη η λήψη νέων μέτρων λιτότητας, θα αποδειχθούν άχρηστα. Ηδη η ιρλανδική οικονομία έχει συρρικνωθεί κατά σχεδόν 20% από το 2007, ενώ η εγχώρια ζήτηση δέχεται πλήγμα από τις αυξήσεις των φόρων και τις περικοπές δαπανών που θα παρατείνουν την ύφεση ίσως και για έξι χρόνια (...) Το βαθύτερο πρόβλημα όμως είναι η δυσλειτουργία του ευρώ... Εύκολα φαντάζεται κανείς τη διάλυσή του αν οι χώρες της περιφέρειας βαρεθούν τη λιτότητα»

(από την ανάλυση του Larry Elliot σε «the Guardian»/ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΜΙΑ ΣΤΟ ΚΑΡΦΙ: «Η "θεραπεία" είναι τόσο "βίαιη" που ενδεχομένως θα φέρει αποτελέσματα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα (...) Από τη μία δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν του "μνημονίου", από την άλλη όμως, εάν δεν "διορθωθεί", μπορεί να μας βγάλει πάλι σε αδιέξοδο... Χρειάζεται επειγόντως νέα διαπραγμάτευση, χωρίς επικίνδυνες δημοσιότητες» (ο Π. Παναγιώτου στο ΕΘΝΟΣ).

ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΤΟ ΠΕΤΑΛΟ: «Οσο συνεπέστερη είναι η τήρηση των δεσμεύσεων και η προώθηση των προβλεπόμενων μεταρρυθμίσεων τόσο περισσότερες είναι οι πιθανότητες να αμβλυνθούν κάποια μέτρα στη συνέχεια» (από το κύριο άρθρο, επίσης, στο ΕΘΝΟΣ).

ΟΙ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ: «Με "κούρεμα" των μισθών άνω του 10% απειλούνται οι 5.800 εργαζόμενοι της Αγροτικής, προκειμένου να... σωθεί η τράπεζα (...) Το σωματείο της Πειραιώς έχει ήδη συμφωνήσει με τη διοίκηση για τριετή διαθεσιμότητα του προσωπικού προκειμένου να περιοριστεί το μισθολογικό κόστος (...) Στην Alpha Bank, υποδεικνύεται στο προσωπικό, ξανά με τη συμφωνία του οικείου σωματείου, να μετακινηθούν σε ένα επαγγελματικό ταμείο που συγκρότησε η τράπεζα με στόχο την ενίσχυση της ρευστότητάς της. Στο βαθμό που οι υπάλληλοι μετακινηθούν στο επαγγελματικό, θα μεταφέρουν μαζί τους στην τράπεζα άνω των 100 εκατ. ευρώ σωρευμένων δικαιωμάτων που σήμερα βρίσκονται ως αποθεματικά στο Ταμείο Επικουρικής και Πρόνοιας των ΔΕΚΟ και Τραπεζών (...) Η ΟΤΟΕ βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις για τη σύναψη της νέας κλαδικής σύμβασης έστω και με μηδενικές αυξήσεις εντός του έτους» (το θέμα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

Η ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ: «Είναι προτιμότερο να περιοριστεί, τα επόμενα χρόνια, σταδιακά, προφανώς εις βάρος της παρούσας αγοραστικής δύναμης των Ελλήνων εργαζομένων, η απόσταση, που δημιουργήθηκε τα τελευταία χρόνια, από το κόστος εργασίας των Γερμανών, κάπου μεταξύ 20% και 30%, παρά να μείνουν χωρίς δουλειά οι κατ' αναλογίαν του κενού αυτού σημερινοί εργαζόμενοι» (ο Μπ. Παπαδημητρίου στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΚΑΙ ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ: «Ο Ελληνας ιδιωτικός υπάλληλος έχει τις μισές αποδοχές από τον Ευρωπαίο που κάνει την ίδια εργασία (οδηγός κλαρκ στην Ελλάδα 1.000 ευρώ, απλήρωτες υπερωρίες. Πήγε στη Γερμανία και τώρα παίρνει 2.400, μηχανικός 1.400 στην Ελλάδα, 3.500 στη Γερμανία, χημικός 1.600 στην Ελλάδα, 3.000 στη Γερμανία, φαρμακοποιός σε φαρμακοβιομηχανία 2.000 στην Ελλάδα, 8.000 με σπίτι και αυτοκίνητο στο Βερολίνο). Απορώ λοιπόν. Μάλλον δεν είναι το πρόβλημα οι μισθοί μας... Μη κοροϊδεύουμε αλλήλους λοιπόν» (η απάντηση αναγνώστη της ηλεκτρονικής έκδοσης της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ στο προηγούμενο άρθρο).