«Το έχουμε ξαναδεί το έργο (...) οι επόμενες ημέρες θα είναι κρίσιμες (...) Οι επιπτώσεις μιας κατάρρευσης των ιρλανδικών τραπεζών θα ήταν εκτεταμένες και βαθύτατες. Η έκθεση των βρετανικών τραπεζών σε αυτές είναι μεγαλύτερη από τις τράπεζες οποιασδήποτε άλλης χώρας. Οι Royal Bank of Scotland και Lloyds, οι δύο μερικώς κρατικές τράπεζες, έχουν έκθεση ύψους 80 δισ. στερλινών. Γι' αυτό και μια κατάρρευση των ιρλανδικών τραπεζών θα απέβαινε εις βάρος του εμπορίου της Βρετανίας, των βρετανικών τραπεζών, των βρετανικών ομολόγων και της στερλίνας. Αν λοιπόν, η Βρετανία συνεισφέρει επτά δισ. στερλίνες στο σχέδιο διάσωσης της Ιρλανδίας, δεν θα το κάνει από αλληλεγγύη αλλά για να ελαχιστοποιήσει οποιαδήποτε παράπλευρη απώλεια (...)

Για τη Μέρκελ και τους άλλους ηγέτες της Ευρωζώνης, ο κίνδυνος είναι η μετάδοση της κρίσης (...) Η Πορτογαλία είναι το επόμενο ντόμινο, αλλά οι φόβοι των Ευρωπαίων ηγετών αφορούν την Ισπανία που, όπως η Ιρλανδία, υφίσταται τις συνέπειες μιας φούσκας της αγοράς ακινήτων. Εχει ανεργία 20%, που φθάνει στο 40% για τους νέους, και ετοιμάζεται να διολισθήσει σε νέα ύφεση (...) Ετσι λοιπόν θα διασωθεί η Ιρλανδία, έστω κι αν το τίμημα θα είναι αρκετά υψηλό (...)

Καμία χώρα δεν μπορεί να ελπίζει σε εύκολη λύση όταν εμφανίζεται στο έδαφός της το ΔΝΤ (...) Μολονότι φαίνεται αναπόφευκτη η λήψη νέων μέτρων λιτότητας, θα αποδειχθούν άχρηστα. Ηδη η ιρλανδική οικονομία έχει συρρικνωθεί κατά σχεδόν 20% από το 2007, ενώ η εγχώρια ζήτηση δέχεται πλήγμα από τις αυξήσεις των φόρων και τις περικοπές δαπανών που θα παρατείνουν την ύφεση ίσως και για έξι χρόνια (...) Το βαθύτερο πρόβλημα όμως είναι η δυσλειτουργία του ευρώ... Εύκολα φαντάζεται κανείς τη διάλυσή του αν οι χώρες της περιφέρειας βαρεθούν τη λιτότητα»

(από την ανάλυση του Larry Elliot σε «the Guardian»/ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).