Ολα τα εξάστηλα της αστικής τάξης, «προοδευτικά» και μη.

Κι όμως, στοιχειώδης εντιμότητα χρειάζεται για να δεις απλά πράγματα.

Κοντά στα 30 σίριαλ του σημερινού τηλεοπτικού τοπίου υπηρετούν ένα στόχο: Την ιδεολογική «χλωρίωση» της κοινωνίας! Τι εύστοχο! «Χλωριώνουν» την κοινωνία για να μη μολυνθεί από το μικρόβιο της γνώσης που παράγεται από την ίδια την εμπειρία της: Οτι σ' αυτό το σύστημα, που λέγεται καπιταλισμός, η ανισότητα είναι αξεπέραστη. Γνώση, που αναγκαστικά παραπέμπει στο συμπέρασμα ότι αυτό το σύστημα πρέπει να ανατραπεί. Συμπέρασμα, που αναγκαστικά οδηγεί στην αναζήτηση του εργαλείου για την ανατροπή...

Ε, αυτήν την απλή αλήθεια κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να συσκοτίσουν οι κάθε λογής «αριστερές», που υπάρχουν - συντηρούνται από τον ίδιο τον καπιταλισμό με ένα και μόνο στόχο: Τη «χλωρίωση» των συνειδήσεων, έτσι ώστε, αντί το βάθεμα της γνώσης τους να οδηγεί στο αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο, να ψάχνουν το ξεπέρασμα της ανισότητας μέσα από διεκδικήσεις οικονομικής βελτίωσης ενός όλο και περισσότερο αυξανόμενου περιθωρίου, που γεννά η καπιταλιστική πραγματικότητα στην εποχή της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, δηλαδή στην εποχή του ιμπεριαλισμού - φτου κακά...

Ολη αυτή η «δημοκρατική αριστερά» δηλώνει το ίδιο αδιέξοδο: Μπροστά σε μια μηχανή που τρέφεται με ζωντανή εργατική δύναμη για να παράγει κέρδη, οι «αριστεροί» απολογητές του καπιταλισμού ψάχνουν να βρουν «δημοκρατική» διέξοδο. Ε, δεν υπάρχει!

Για να ξαναγυρίσουμε στα εξάστηλα: Οταν μπρος στα μάτια σου, εσένα του δημοσιογράφου, υπάρχουν όλα τα στοιχεία που λένε πως η κυβέρνηση της ΝΔ σε άμεση συμπαιγνία με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ επιμένουν στην προώθηση του στρατηγικού στόχου του κεφαλαίου για μια Παιδεία που θα παράγει ανθρώπους - «ρομπότ», κρέας για τις μηχανές του κέρδους, κι εσύ προσπερνάς τα πραγματικά στοιχεία και κάνεις εξάστηλα ανώδυνα λογοπαίγνια, ε, ακόμα και στην πιο «αντιεξουσιαστική» εκδοχή σου ως «Τύπος», ένα μόνο ρόλο παίζεις: Της συσκότισης, του αποπροσανατολισμού, της υπεράσπισης του «δημοκρατικού» καπιταλισμού, που δε χρειάζεται να ανατραπεί, αλλά μόνο να αποκτήσει ικανούς πολιτικούς διαχειριστές. Ε, αυτός ο ρόλος δεν είναι απλά άχαρος. Είναι επικίνδυνος.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Οχι στην ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ και στην παραγωγή «ρομπότ»

Ο ΛΟΓΟΣ: ΤΟ «ΜΠΑΛΑΚΙ» στους εκπαιδευτικούς

ΤΑ ΝΕΑ: Μισό βήμα πίσω έκανε ο Καραμανλής

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΑΝΟΙΞΕ δρόμο επιστροφής

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: ΦΑΤΕ ΜΑΤΙΑ...

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΡΑΝΤΕΒΟΥ κάθε Σεπτέμβριο

Η ΑΥΓΗ: Αδιαλλαξία Καραμανλή σε... τέσσερις δόσεις

ΤΟ ΒΗΜΑ: Στο ΠαΣοΚ τρελάθηκαν

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΠΙΑΣΑΜΕ ΣΤΑ ΠΡΑΣΑ ΤΟ ΚΑΡΤΕΛ του γάλακτος

ΕΘΝΟΣ: ΣΤΗΝ ΟΥΡΑ για πρόωρες συντάξεις

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: ΑΥΞΗΣΕΙΣ στις συντάξεις του Δημοσίου

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Οι μετανάστες θα αλλάξουν τον κόσμο μας

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Ομολογιακά 5,6 δισ. από 33 εισηγμένες σε 10 μήνες

«Στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης κάθε πέντε δευτερόλεπτα συμβαίνει ένα εργατικό ατύχημα, κάθε δύο ώρες θρηνούμε ένα θύμα (...) στην Ελλάδα σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΚΑ καταγράφονται 20.000 εργατικά ατυχήματα τον χρόνο από τα οποία 100 - 150 είναι θανατηφόρα» (το ρεπορτάζ στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»).

«Τι πήραν οι εκπαιδευτικοί φεύγοντας από το Μαξίμου: 1.400 ευρώ καθαρά για τον νεοδιοριζόμενο σε βάθος 5ετίας, ή 7ετίας, στο πλαίσιο του μισθολογίου της ΑΔΕΔΥ» (η μαγική εικόνα στην «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ»).

«Δείχνοντας τους πλούσιους πολύ δυστυχισμένους τα σενάρια των περισσοτέρων (τηλεοπτικών) σειρών αναλαμβάνουν να καλλιεργήσουν ένα είδος κοινωνικής ειρήνης (...) δεν υπάρχουν πλέον φτώχεια και κοινωνική παραμόρφωση, αφού η τηλεόραση αναλαμβάνει να τις εξαφανίσει. Αυτό που ονειρεύεται όλη η κοινωνία το έχει. Ο Φρόυντ το αποκαλούσε "ψευδαίσθηση" και ο Μαρξ "ιδεολογία". Στην εποχή της αγοράς μπορούμε να το πούμε απλώς διαφήμιση. Διαφήμιση που μας πείθει για τη δύναμή μας, εμάς τους θεατές, ότι μπορούμε βλέποντας και μόνο να επιτύχουμε το θαύμα που καμία κοινωνική επανάσταση δεν κατάφερε - την εξαφάνιση της φτώχειας και της κοινωνικής ανημπόριας. Διαφήμιση που μας πείθει ότι ακόμη και αν δεν αποκτήσουμε αυτό που ποθούμε, τον πλούτο, δεν είμαστε ζημιωμένοι, γιατί εκείνοι που τον έχουν πληρώνουν ακριβό τίμημα, την ίδια τους την ευτυχία. Στην πραγματικότητα τα τηλεπαραμύθια γύρω από τον πλούτο δεν είναι παρά μια μέθοδος "χλωρίωσης" της κοινωνίας, για να αποφευχθεί η ιοβόλος διαπίστωση των μεγάλων, αγεφύρωτων ανισοτήτων» (η Πόπη Διαμαντάκου στα «ΝΕΑ»).

ΤΟ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ» ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ: «Αναρωτιέμαι καμιά φορά τι απέγινε η Αριστερά με την οποία μεγαλώσαμε και μάθαμε να σκεπτόμαστε πολιτικά (...) ήταν μια Αριστερά κοσμοπολίτικη που προσπαθούσε να έχει πρόταση για όλα τα μεγάλα ζητήματα (...) πολλοί την ειρωνεύονταν πως επρόκειτο για το "οικοτροφείο της αστικής τάξης", μια καθώς πρέπει Αριστερά (...) ενδεχομένως, αν και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως από τους κόλπους της βγήκαν άνθρωποι που τουλάχιστον απεχθάνονταν το λαϊκισμό, τις ακρότητες και είχαν μιαν αίσθηση ευθύνης απέναντι στην κοινωνία (...) ξαναδιαβάζω καμιά φορά ένα κείμενο του 1974, τους "Στόχους του Εθνους", που είχε γράψει ο Λεωνίδας Κύρκος μαζί με άλλες προσωπικότητες(...) συναίνεση στην εξωτερική πολιτική, παιδεία, υγεία, αναδιοργάνωση του κράτους, επαναπροσδιορισμός του ρόλου των δημοσίων υπαλλήλων, ό,τι ζητάει η ελληνική κοινωνία 32 χρόνια μετά βρίσκεται σε αυτό το κείμενο. Γιατί δεν επικράτησε αυτή η λογική; Ο Κύρκος έχει τη δική του απάντηση: "γιατί επικράτησε η λογική της κάθετης αντιπαράθεσης" (...) ένα κομμάτι της αριστεράς σήμερα προσχώρησε στο όραμα του νεοέλληνα που έχει προσκολληθεί σε μια μυθική Ελλάδα σοβιετικού τύπου, ενός νεοέλληνα που θέλει να υπερασπισθεί το χθες και να βολευτεί στο δημόσιο ή τον συνδικαλισμό» (ο Αλέξης Παπαχελάς στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»).

ΚΑΙ Ο ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ» ΓΑΛΛΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ: «Στις εκλογές του 2001, οι υποψήφιοι μιλούσαν για ασφάλεια και για τρομοκρατία. Αυτή τη φορά μιλούν για ενοίκια, σχολεία, τριανταπεντάωρο, ακρίβεια, ξεσπιτωμένους, παραιτημένους, άεργους, ξεπεσμένους. Πέρα από τις κλασικές κοινωνικές τάξεις που είχε μάθει (μεσαίες τάξεις, εργάτες, υπάλληλοι κλπ.) η Γαλλία ανακαλύπτει καινούριους όρους για να περιγράψει το αόρατο πρόσωπό της: τόπος κατοικίας, χρώμα επιδερμίδας, υγεία, συνθήκες εργασίας και είδος εργασίας (...) το "Παρατηρητήριο των ανισοτήτων" διαπιστώνει πως για να ανήκει στο 10% των Γάλλων που αισθάνονται οικονομική ασφάλεια, ένα ζευγάρι πρέπει να έχει μηνιαίο εισόδημα τουλάχιστον 4.077 ευρώ μετά φόρων. Και πως οι πιο εύπορες τάξεις ζουν ολοένα και περισσότερα χρόνια από τους εργάτες (...) Terra ingognita παραμένουν τα γαλλικά προάστια. Τι έχει αλλάξει ένα χρόνο μετά την έκρηξή τους; (...) Τίποτα δεν έχει αλλάξει, είπε στη συνάντηση που έγινε τις προάλλες ένας δημοσιογράφος του Φρανς Μπλε: "ένα τείχος του Βερολίνου χωρίζει ακόμη τα προάστια από το κέντρο του Παρισιού"» (ο Ρούσσος Βρανάς στα «ΝΕΑ»).