Σ' αυτά είμαστε. Αρκετά μακριά από τις στατιστικές που καταγράφουν πως η ευημερία τρέχει απ' τα μπατζάκια μας. Κι έτσι μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί και οι Αμερικανοί της πλέον μεγάλης οικονομίας του πλανήτη δε χαίρονται με την αύξηση του ρυθμού ανάπτυξης που καταγράφει η στατιστική στη χώρα τους. Είμαστε προ πολλού όλοι «Αμερικανοί», δηλαδή βιώνουμε ενιαία το ένα και μοναδικό - κυρίαρχο πρόβλημα του πλανήτη. Την ξέφρενη πορεία του ιμπεριαλισμού, είτε αυτός εκφράζεται ως αμερικανικός, ευρωπαϊκός, ρωσικός ή όπως αλλιώς. Πολλοί, πάρα πολλοί δουλεύουν όλο και πιο άγρια, ζουν όλο και πιο μίζερα και λίγοι, πολύ λίγοι συγκεντρώνουν στο σεντούκι τον πλούτο που παράγουν οι πολλοί. Απλά πράγματα. Που ζητάνε λύση. Και η οποία προκύπτει μόνο όταν βάλεις πλώρη για να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα κι όχι το σύμπτωμα του προβλήματος. Τότε αναγκαστικά συναντάς τους κομμουνιστές.
Εκεί ακριβώς - και για την ακρίβεια, αρκετά πριν - εμφανίζονται οι φίλοι των εργατών. Παλιά ράτσα. Πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν. Αρκεί να μη τους βάζουν δύσκολα οι εργάτες. Μόλις τα πράγματα ζορίζουν, αυτοί πάντα έχουν μια διέξοδο να προτείνουν. Χρήσιμοι. Στο κεφάλαιο. Με συνείδηση πάντα του ρόλου και της αποστολής τους. Στα δύσκολα ξέρουν να δείξουν στον εργάτη από ποιον να φυλάγεται. Οχι από το αφεντικό του, αλλά από τους κομμουνιστές. Γνωρίζουν πως όταν οι εργάτες αποφασίσουν να συσπειρωθούν γύρω από τους κομμουνιστές, ο δικός τους ρόλος τελειώνει. Ετσι κι ο Παναγόπουλος της ΓΣΕΕ, που δουλεύει για τον ΣΕΒ, γνωρίζει...
Πάμε γι' άλλα: Το πραγματικό γεγονός στην ευρύτερη περιοχή που ζούμε είναι 100 πύραυλοι «Τόμαχοκ» και «Χαρπούν» στη Μαύρη Θάλασσα. Πραγματικό επίσης ότι τα πλοία που τους κουβαλάνε δεν μπόρεσαν να δέσουν στο Πότι. Γεγονός που προκάλεσε εκνευρισμό σε διάφορους, όπως αυτόν που δεν τον παίζανε μικρό τα άλλα παιδιά και κατέληξε σε ξένες αγκαλιές. Δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει τι σημαίνει συλλογικότητα, κοινό καλό. Αυτός έμαθε από μικρός να αναγνωρίζει τις γεωπολιτικές σταθερές σαν μόνιμες. Κι ερμηνεύει με βάση το δικό του όχι ψυχικό τραύμα, αλλά την ατομική ιδιοκτησία, τη συμπεριφορά ολόκληρων λαών. Ούτε η σκόνη απ' το όνομά του δε θα είναι αναγνωρίσιμη αύριο...
Ασχετο: Ετσι είναι: Ο κόσμος στη βάση είναι πιο πλατύς, πιο όμορφος, πιο πλούσιος, από τον κόσμο στην κορφή. Διαλέγεις και παίρνεις. Ειδικά αν είσαι γονιός που θέλεις να περνά καλά το παιδί σου κι όχι να νιώθεις νικητής εσύ... Το πρόβλημα της εξουσίας είναι και τέτοιο: Αυτεξούσιο-απόλαυση των πολλών της βάσης ή εξουσία-δυνάστης του ενός στην κορυφή.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΕΦ' ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ με την ΕΕ και την κυρίαρχη πολιτική στην Ελλάδα
ΤΟ ΒΗΜΑ: Το πακέτο των φόρων
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Κύμα φοροεισπρακτικών μέτρων
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Ο εισπράκτορας βγήκε παγανιά
ΤΑ ΝΕΑ: Κεφαλικός φόρος 1.050 ευρώ
ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Καταιγίδα 5 δισ. με 9 φόρους
Η ΑΥΓΗ: Φορολογική επίθεση με «κεφαλικό» φόρο
ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: Πέφτει στο 20% σταδιακά, ο κεντρικός φορολογικός συντελεστής
ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Αναγκαίοι νέοι φόροι
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΠΟΙΟΥΣ ΑΡΠΑΖΕΙ Η ΑΠΟΧΗ ΤΗΣ ΕΦΟΡΙΑΣ
Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ στη φορολογία από το 2009
Η ΧΩΡΑ: Τι αλλάζει στη φορολογία
ΑΥΡΙΑΝΗ: ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΗ ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ
Ο ΛΟΓΟΣ: ΕΚΤΑΚΤΑ ΜΕΤΡΑ για τη «μαύρη τρύπα»
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Το ριψοκίνδυνο στοίχημα του Γ. Αλογοσκούφη
ΕΘΝΟΣ: ΡΙΦΙΦΙ 5 δισ. στο όνομα της μεταρρύθμισης
«Η είδηση πως το μέσο αμερικανικό εισόδημα αυξήθηκε για τρίτη συνεχή χρονιά δεν ενθουσίασε πολλούς Αμερικανούς. Γιατί μια ματιά στους αριθμούς δείχνει κάτι που ήδη το ξέρουν οι περισσότεροι από αυτούς: οι πιο πολλές οικογένειες δεν είδαν κανένα όφελος από τη συνεχιζόμενη οικονομική ανάπτυξη. Σε σχέση με το 2000, το μέσο ατομικό εισόδημα μειώθηκε. Αλλα 7,2 εκατομμύρια Αμερικανών προστέθηκαν στις στρατιές των ανασφάλιστων και οι άνθρωποι που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας αυξήθηκαν στο 12,5% του πληθυσμού. Το μερίδιο των εργαζομένων στο εθνικό εισόδημα έφτασε στο χαμηλότερο σημείο του από τη δεκαετία του 1960. Στο κύριο άρθρο της, η εφημερίδα "Τάιμς της Νέας Υόρκης" υποστηρίζει πως δε φτάνει πια η ανάπτυξη από μόνη της και καλεί να μοιραστούν τα οφέλη από αυτή σε πολύ περισσότερους» (ο Ρ. Βρανάς στα ΝΕΑ).
«Ο Παναγόπουλος είναι πρόεδρος των εργατών, αλλά δεν είναι εργάτης. Είναι υποδιευθυντής στη Διεύθυνση Οικονομικών Μελετών της Εθνικής Τράπεζας (...) αν δεν τον ξέρεις μοιάζει περισσότερο με τους brokers του Λονδίνου με τα λευκά κολάρα (...) μόλις 53 ετών και δηλώνει τριάντα χρόνια συνδικαλιστής. Για τα ελληνικά δεδομένα πρόκειται για μια ιδιότητα που παραπέμπει σ' αυτό που έλεγε ο αμερικανός δικηγόρος Κλάρενς Ντάροου: "προτιμώ να είμαι φίλος των εργαζομένων, παρά ένας από αυτούς"» (ο Γ. Λακόπουλος στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).
«Το ΚΚΕ ποτέ δεν αντιπολιτεύτηκε τη Δεξιά» (η δήλωση του ίδιου του Παναγόπουλου στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ 105,8 /ΕΘΝΟΣ).
ΑΚΡΙΒΟ ΑΝΤΙΤΙΜΟ: «Ενας από τους πιο εγκληματικούς μύθους που ανθεί στην Αμερική και έχει διαποτίσει και τα εκπαιδευτικά συστήματα σχεδόν όλων των χωρών είναι η καταδίκη της αποτυχίας (...) οι γονείς φορτώνουν με άγχος τα παιδιά τους να είναι πρώτα σε όλα, χωρίς να γνοιάζονται για το ποιο είναι το αντίτιμο αυτής της πρωτιάς. Και, όπως όλα φανερώνουν, το αντίτιμο είναι πολύ σκληρό, έως απάνθρωπο.
ΤΑ ΠΑΓΩΝΙΑ ΧΑΝΟΥΝ: Οι "πρώτοι" χάνουν τη ζεστασιά της καθημερινής επικοινωνίας, φουσκώνουν σαν παγώνια από το "κατόρθωμά" τους, αδυνατούν να ερωτευθούν, να συνυπάρξουν με τους "δεύτερους", τους "τρίτους" κλπ. (...) η "πρωτιά" εχθρεύεται τις συλλογικότητες, τον πολιτισμό δηλαδή του "εμείς" - οι "πρώτοι" καταντάνε πειθήνια όργανα των καπιταλιστικών επιταγών που αγγέλλουν και διαφημίζουν την "ανωτερότητα" ως τη μοναδική επιτυχία, διαλύοντας έτσι κάθε κοινωνική συνοχή, ενσπείροντας το μίσος στις διαπροσωπικές καθημερινές σχέσεις.
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΥ: Ο "πρώτος" δεν έχει πρόσβαση στις απολαύσεις του δευτερότριτου, τεταρτοπέμπτου κλπ. διότι δεν μπορεί π.χ. να είναι ανέμελος, να ταξιδεύει, να ξενυχτάει, να παίζει με τους φίλους του, να διαβάζει όποτε θέλει και ό,τι θέλει, να αφήνεται στο ερωτικό παιχνίδι και άλλα πολλά. Και όμως, αυτή η αποκρουστική φιλοσοφία της "πρωτιάς" επικρατεί παντού» (τα αποσπάσματα από κείμενο του Γ. Σταματόπουλου στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).
ΨΥΧΙΚΟ ΤΡΑΥΜΑ: «Είναι προφανές ότι πολλές χώρες του πρώην κομμουνιστικού μπλοκ κινούνται από σύνδρομα που γέννησε η μακρόχρονη και βάρβαρη σοβιετική κατοχή χωρίς να συνυπολογίζουν τις μονιμότερες γεωπολιτικές σταθερές» (ο Γ. Πρετεντέρης στο ΒΗΜΑ).