Αγωνία κι αυτή. Για την τύχη του πολιτικού συστήματος που κρίνεται, λέει, από το τι θα αποφασίσει η Βουλή γι' αυτό ή το άλλο σκάνδαλο. Σωστή αγωνία. Οσο κοιτάει το πόπολο τι θα γίνει με κάποιον «Παυλίδη», τόσο μένει στο απυρόβλητο το σύνολο της πολιτικής που ασκείται για να μπορούν μια χούφτα καπιταλιστές να κάθονται γερά στο σβέρκο εκατομμυρίων υποζυγίων.

Αλήθεια είναι, βέβαια, πως διακατέχονται και από μια πραγματική αγωνία οι αστοί και προσπαθούν να την περάσουν σαν αγωνία όλης της κοινωνίας. Εχουν τόση ιστορική εμπειρία που γνωρίζουν καλύτερα από τους εργάτες πως όσα δε φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η στιγμή. Κι όταν φτάνουν ως και ρεφορμιστικά συνδικάτα να διαδηλώνουν με σύνθημα παρμένο από το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», νιώθουν πως κάτι δεν πάει καλά. Σου λέει: «Σχολές ολόκληρες στήσαμε, ιδρύματα και κόντρα ιδρύματα για να παράγουμε συνδικαλιστές που θα κουλαντρίζουν την κατάσταση, για να βρεθούμε ξανά μπροστά στο φάντασμα;».

Εχουν δίκιο να ανησυχούν. Μ' αφορμή την κρίση προσπαθούν να πάρουν πίσω ό,τι κατακτήθηκε απ' τους εργάτες εδώ κι έναν αιώνα. Και πάνω απ' όλα θέλουν να πάρουν πίσω όλες τις ρυθμίσεις που αφορούν στο χρόνο εργασίας. Είναι, λοιπόν, καιρός, σε μια τέτοια στιγμή, να επανέρχεται έστω και σαν σύνθημα ο Μαρξ στο προσκήνιο;

Ασχετο: Κάτι τύποι παρεξηγήθηκαν γιατί τους παρομοιάσαμε με ποντίκια που πήδηξαν απ' το καράβι. Εχουν ένα δίκιο. Οι άνθρωποι θέλαν το καράβι βουλιαγμένο και αυτοί στον αφρό σαν τους φελλούς. Θέλαν δηλαδή να πάψει το ΚΚΕ να είναι ΚΚΕ. Μα δεν τους βγήκε. Το «παλιόσκαρο είχε νεύρο, ταξίδευε, τον ήλιο έδειχνε» και δεν το άντεξαν. Δεν τους βγήκε λοιπόν και έφυγαν πήγαν αλλού, στο φυσικό τους χώρο, αλλά δε ξέχασαν και το «παλιά μου τέχνη κόσκινο» και την έκαναν βασική αποστολή τους. Κι έτσι, πιστεύοντας πως κανείς δε θυμάται πια το ποιόν τους, άρχισαν να ξεσκαρίζουν για να παραστήσουν πάλι το πλήρωμα. Ε, κι αντί το ΚΚΕ να τους αφήσει να μαγαρίσουν ό,τι με τόσο κόπο καθαρίστηκε, τους δείχνει με το δάχτυλο. Εντελώς άκαρδοι αυτοί οι κομμουνιστές.

Κι άλλο άσχετο: Καυχιόταν προχτές στο λιμάνι ένας τύπος πως σ' ένα απ' τα βαπόρια που κοντρολάρει το ημερήσιο κόστος για την τροφοδοσία του πληρώματος έχει πέσει στα 2,85 ευρώ το κεφάλι. Σωστός, τόσα χρόνια επένδυση σε διάφορους «Ντελακοβίες», κάποια στιγμή έπρεπε να αποδώσει. Πώς αλλιώς θα βγει αύριο ο νέος «εθνικός ευεργέτης» να ανακοινώσει «φτηνά ναύλα» για να ενισχυθεί η «πατρίς»; Ας όψονται...

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Ολοταχώς ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ για ισχυρό ΚΚΕ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Ανοίγει το «κουτί της Πανδώρας»

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Εκθεση - τελεσίγραφο σήμερα από Κομισιόν

ΤΟ ΒΗΜΑ: «Κηδεμόνας» Βρυξελλών

ΤΑ ΝΕΑ: Συντριπτικό «όχι» στο κουκούλωμα σκανδάλων

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: «Λευκή» αναμένεται η σημερινή νύχτα

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: ΛΕΥΚΗ ανταρσία

ΕΘΝΟΣ: ΛΕΥΚΟΣ εφιάλτης για Καραμανλή

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Γρίπη λευκού τρομάζει τη Ν.Δ.

Η ΑΥΓΗ: Γρίπη σκανδάλων

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Απειλεί τη μισή Ευρώπη η φονική γρίπη

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΔΡΙΜΥ ΚΑΤΗΓΟΡΩ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: «ΚΙΝΗΜΑ» 12 ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ ΤΗΣ ΝΔ ΚΑΤΑ ΠΑΥΛΙΔΗ

Η ΧΩΡΑ: Ισχυρό χαρτί της πολιτικής σκηνής ο Καραμανλής

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΔΙΑΛΥΕΤΑΙ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

«Πρόσφατο είναι το παράδειγμα του παραδικαστικού κυκλώματος. Σελίδες επί σελίδων στις εφημερίδες, ώρες τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού χρόνου στα αντίστοιχα μέσα. Ονόματα, ποσά, λεπτομέρειες, πουλημένες υποθέσεις, διωγμοί, προφυλακίσεις. Εως εκεί. Μετά; Εγιναν δίκες; Δεν έγιναν ακόμη; Ουδείς ασχολείται. Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί και αυτή τη φορά. Και ο λαός ως εξασκημένος θεατής το ξέρει καλά. Γι' αυτό και δεν περιμένει» (η Σ. Αλεξίου στα ΝΕΑ).

«Πολλοί εργοδότες σήμερα προκρίνουν τη λύση της μείωσης του χρόνου εργασίας με ανάλογη μείωση των μισθών και όχι τη λύση των απολύσεων. Οι απολύσεις φαίνεται να αφορούν περισσότερο το ανειδίκευτο εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό. Ακόμη και εκεί όμως μπορεί να μετριασθούν εάν υπάρξει συμφωνία εργοδοσίας - εργαζομένων για μικρότερη εργάσιμη εβδομάδα (...) κάτι που φαίνεται να κατακτά ολοένα περισσότερο έδαφος μπροστά στο φάσμα της διογκούμενης ανεργίας και την απειλή ολοκληρωτικής απώλειας του μισθού» (το ρεπορτάζ στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

«Αλγεινή εντύπωση άφησε το άδειασμα της πλατείας την ώρα της συναυλίας των καλλιτεχνών γιατί "έπρεπε" να ξεκινήσει μια πορεία προς τα γραφεία του ΣΕΒ. "Δείγμα" απρέπειας στους δημιουργούς (...) έτσι τραυματίζεται μια εικόνα "ενότητας" (...) αν κάποιοι "προτιμούν" τις "επιδείξεις" ας το αναλάβουν απέναντι στον κόσμο» (το σχόλιο για τη συγκέντρωση των εργατοπατέρων, στην ΑΥΓΗ).

ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ: «Η παγκόσμια οικονομία περνάει μια άνευ προηγουμένου κρίση, στο τέλος της οποίας πολλά θα έχουν αλλάξει. Στις περισσότερες χώρες ο δημόσιος διάλογος εστιάζεται στο πώς θα ξεπερασθεί η κρίση και πώς θα προσαρμοσθούν οι οικονομίες και κοινωνίες στα νέα δεδομένα. Σημαντικοί οικονομολόγοι θεωρούν, άλλωστε, πως όλα τα κράτη βρίσκονται εν μέσω μίας θυέλλης χωρίς να έχουν χάρτες ή πυξίδα για να την αντιμετωπίσουν (...) θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι για να μη βουλιάξουμε και άλλο από το έρμα του χρέους, της κακοδιοίκησης και των ελλειμμάτων απαιτείται συναίνεση και εθνική προσπάθεια» (από το κύριο άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΚΑΚΑ ΜΑΝΤΑΤΑ: «Για πρώτη φορά, 100 και πλέον χρόνια από την ιστορική ρήση του Μαρξ "προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε" εργαζόμενοι στη γερμανική βιομηχανία ελαστικών Continetal στη Γαλλία διαδήλωσαν με Γερμανούς συναδέλφους τους στο Αμβούργο. Κρατούσαν μάλιστα ένα πανό με τη γνωστή προτροπή του κομμουνιστικού μανιφέστου στα γαλλικά. Μια διαδήλωση που μπορεί να μην είναι πρελούδιο της ευαγγελιζόμενης μαρξιστικής επανάστασης, αλλά σίγουρα αποτελεί ακόμη μια ένδειξη της αυξανόμενης εργατικής δυσαρέσκειας στην Ευρώπη - και όχι μόνο» (ο Μ. Λίτσης στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ: «Οι Λεβιάθαν της πολιτικής και της οικονομίας έχουν καταργήσει την "αρχή της αρετής" (...) που για περισσότερους από δυο αιώνες προβαλλόταν ως το ηθικό υπόβαθρο των δημοκρατικών κρατών. Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, που εργαζόμενοι σε απόγνωση κάνουν πράξεις παράνομες οι οποίες γίνονται ανεκτές από την κοινωνία ως ηθικές. Ο,τι είναι νόμιμο δεν είναι πια απαραιτήτως και ηθικό (...) και όπως έγραφε ο συγγραφέας του "Πνεύματος των νόμων", "όλες οι ανισότητες σε μια δημοκρατία πρέπει να αναζητηθούν στη φύση αυτής της δημοκρατίας". Και το επόμενο βήμα; Δύο χρόνια μόνο χρειάστηκαν για το 1789 και λίγοι μήνες για το 1917, γράφει ο Σερζ Χαλιμί στη "Μοντ Ντιπλοματίκ". Το επόμενο βήμα μπορεί να είναι κάτι που δεν θα γίνει ποτέ. Αλλά μπορεί να είναι και κάτι που θα πέσει σαν κεραυνός εν αιθρία» (ο Ρ. Βρανάς στα ΝΕΑ).