1829. Αρχίζει η μάχη της Πέτρας στη Βοιωτία. Ηταν η τελευταία της ελληνικής επανάστασης και οδήγησε στην απελευθέρωση ολόκληρης της Ανατολικής Στερεάς, με εξαίρεση την Ακρόπολη των Αθηνών.

1925. Ψηφίζεται το Σύνταγμα της πρώτης Ελληνικής Δημοκρατίας

1942. Η βρετανική αεροπορία χρησιμοποιεί 476 αεροπλάνα για να ρίξει 100.000 βόμβες στο Ντίσελντορφ, σε μια μόνον επιδρομή.

1945. Κρίνεται ένοχος προδοσίας και καταδικάζεται σε θάνατο ο Βίντκουν Κουίσλινγκ, επικεφαλής του καθεστώτος των εγκαθέτων που είχαν δημιουργήσει οι Γερμανοί στη Νορβηγία. Το όνομά του έγινε συνώνυμο της προδοσίας.

1981. Επιστρέφεται στην Ισπανία ο πίνακας του Πικάσο «Γκουέρνικα». Ζωγραφισμένος το 1937, φιλοξενούνταν στη Νέα Υόρκη από το 1939.

1995. Το ΝΑΤΟ εξαπολύει ρουκέτες εναντίον σερβοβοσνιακών θέσεων.

«Πεντάγωνο καλεί Μόσχα»

σε προληπτική τρομοκρατία

Η κυρία Γιαννάκου ετάχθη, με την παροιμιώδη ευθύτητα που απορρέει από το νεοφιλελευθερισμό της, υπέρ της καταβολής ενοικίου από τους φοιτητές και τους σπουδαστές στις Εστίες. Το αστείο, δε, της υπόθεσης είναι ότι το ΠΑΣΟΚ εξεμάνη...

Για να ξέρετε, πάντως, η απόφαση σχετικά με την «οικονομική συμμετοχή» των φοιτητών στις Εστίες είναι η υπ' αριθμόν 14785/638 και ενσωματώθηκε από το Εθνικό Ιδρυμα Νεότητας στον «Κανονισμό λειτουργίας φοιτητικών - σπουδαστικών Εστιών» στις 18/3/98. Ακόμα και η υπεύθυνη για τα θέματα Παιδείας στο ΠΑΣΟΚ, η κ. Δαμανάκη, μπορεί να βεβαιώσει: Τότε, το '98, το ΠΑΣΟΚ κυβερνούσε...

***

***

α) Ο κεφαλαιοκράτης, το «αφεντικό», ο καπιταλιστής, θεωρεί «καλό ξένο» τον στυγνά εκμεταλλευόμενο μετανάστη που ζει σε καθεστώς ανασφάλιστης και «μαύρης εργασίας» και που, συνεπώς, του παρέχουν την άδεια να δουλεύει σαν σκλάβος, αλλά «απαγορεύεται να κυκλοφορεί μετά τη δύση του ήλιου».

β) Οι Ελληνες εργάτες «διδάσκονται», και στους χώρους δουλιάς και, κυρίως, στις ουρές των ανέργων, να αντιμετωπίζουν τον ξένο εργάτη είτε σαν «εχθρό» είτε σαν άτομο «μειωμένων εργασιακών - και άρα και κοινωνικών - δικαιωμάτων», μια και αυτή είναι η κυρίαρχη θέση που του επιφυλάσσει το κεφαλαιοκρατικό σύστημα.

γ) Η ελληνική κοινή γνώμη «εκπαιδεύεται» χρόνια τώρα στο ρατσισμό, βλέποντας τον ξένο να εμφανίζεται από τα ΜΜΕ (του κεφαλαιοκράτη) ή από τις δυνάμεις καταστολής (του κράτους των κεφαλαιοκρατών) σαν τον «υπάνθρωπο» που εκείνο που του «αξίζει» (!) είναι οι εκτεταμένες επιχειρήσεις-«σκούπα» της Αστυνομίας.

δ) Για μια μακρά περίοδο, εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες έζησαν στη χώρα σε συνθήκες παρανομίας, εγκαταλειμμένοι σε ένα καθεστώς εκμετάλλευσης, καθεστώς που αποτέλεσε το ιδανικότερο εκτροφείο της εγκληματικότητας και πεδίο για την άντληση από τον υπόκοσμο του «στρατού του».

ε) Το νομικό εποικοδόμημα του αστικού κράτους (και φυσικά της ΕΕ με τις ντιρεκτίβες κατά των μεταναστών) «νομιμοποιεί» την παραμόρφωση του πατριωτισμού σε εθνικισμό, ανάγει τον πατριωτισμό σε ...χαφιεδισμό, κατά το πρότυπο των διατάξεων της προηγούμενης κυβέρνησης για τους μετανάστες, που, ούτε λίγο-ούτε πολύ, καλούσαν τους Ελληνες πολίτες να καταδίδουν μετανάστες όπου τους δουν...

στ) Ο φαύλος κύκλος ανατροφοδοτείται από πολιτικές ηγεσίες και ταγούς, όπως η ατυχής περίπτωση Σημίτη, που υπέπεσε στο ατόπημα, το καλοκαίρι του '99, να αποδώσει την ευθύνη για την εγκληματικότητα στους μετανάστες (προσπαθώντας έκτοτε να τις «μαζέψει» εκείνες τις δηλώσεις), ή από επιβραβεύσεις (από τον Καραμανλή) ατόμων με υπουργικά οφίτσια, που ζητούσαν να σταλούν οι μετανάστες στη Μακρόνησο, ή από αποχαλινωμένες περιπτώσεις τύπου Ψωμιάδη, Καρατζαφέρη, κλπ.

***

***

*

Μόνο που αυτή η ανάγκη προσκρούει στο σκληρό πυρήνα του συστήματος. Και ο σκληρός πυρήνας είναι ο εκμεταλλευτικός χαρακτήρας του κοινωνικοοικονομικού συστήματος της χώρας. Τούτο, λοιπόν, είναι που πρέπει να αλλάξει. Ορισμένοι κατηγορούν την προσέγγισή μας σαν «δογματική». Τους λέμε ότι πρόκειται για την επιβεβλημένη συνέπεια που πρέπει να έχει ο αγώνας ενάντια σε ένα βαθύτατα ταξικό - τελικά - πρόβλημα όπως είναι ο ρατσισμός, ο εθνικισμός. Η χειραφέτηση του κινήματος ενάντια στο ρατσισμό δεν περνά μέσα από την «αταξική» διαμαρτυρία. Ειδάλλως ο φασισμός θα βρίσκει πάντα τρόπους να εκδηλώνεται. Προς όφελος των κυρίων που αποτελούν τις «κεφαλές» της κοινωνίας μας και που απλώς αρέσκονται να «διαπιστώνουν».

Μέχρι και τη δεκαετία του '80, για τις «ελίτ» μας, ήταν πολύ «πασέ» και «αφόρητη λαϊκούρα» η ενασχόληση με το ποδόσφαιρο. Οσοι έβλεπαν (βλέπαμε) και όσοι - ειδικά αυτοί - έπαιζαν (παίζαμε) μπάλα, δεν ήμασταν παρά κάτι «υπανάπτυκτοι» από το... «ποπουλιστάν».

*

Τη δεκαετία του '90 κάποιοι το 'πιασαν το νόημα. Δημοσιογράφοι, «Νιτρο-εκδότες» και τσαπερδονοκαλλιτέχνες, άρχισαν να πουλάνε «οπαδιλίκι» και έκαναν μπίσνες, «προμοτάροντας» τον εαυτό τους και χτίζοντας «καριέρες» συστηνόμενοι σαν «Ολυμπιακάρες», «Παναθηναϊκάρες», «Αεκάρες» κ.ο.κ.

*

Τώρα πια και κυρίως μετά την Πορτογαλία, δεν υπάρχει πολιτευτάκιας, «επώνυμος» της συμφοράς, τηλεοπτικός μαϊντανός, παρουσιαστής (ή παρουσιάστρια) ειδήσεων που να μην επιδεικνύει μια ατίθαση λατρεία για το ποδόσφαιρο (πώς τη συγκρατούσαν τόσα χρόνια;) και μια απέραντη γνώση για το πώς (πρέπει να) πασάρει ο Τσιάρτας ή να κοουτσάρει ο Ρεχάγκελ...

*

Το πόσο θα διαρκέσει αυτή η νέα εποχή, με τον κ. Λάλα να αναλύει τα θέματα του ποδοσφαίρου στο MEGA, δεν μπορούμε να το προσδιορίσουμε. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι από τον ίδιο τηλεοπτικό σταθμό ήταν που μετέτρεψε σε σλόγκαν η αείμνηστη Μαλβίνα Κάραλη εκείνο το «Οξω π... απ' την παράγκα».