Μέχρι και τη δεκαετία του '80, για τις «ελίτ» μας, ήταν πολύ «πασέ» και «αφόρητη λαϊκούρα» η ενασχόληση με το ποδόσφαιρο. Οσοι έβλεπαν (βλέπαμε) και όσοι - ειδικά αυτοί - έπαιζαν (παίζαμε) μπάλα, δεν ήμασταν παρά κάτι «υπανάπτυκτοι» από το... «ποπουλιστάν».

*

Τη δεκαετία του '90 κάποιοι το 'πιασαν το νόημα. Δημοσιογράφοι, «Νιτρο-εκδότες» και τσαπερδονοκαλλιτέχνες, άρχισαν να πουλάνε «οπαδιλίκι» και έκαναν μπίσνες, «προμοτάροντας» τον εαυτό τους και χτίζοντας «καριέρες» συστηνόμενοι σαν «Ολυμπιακάρες», «Παναθηναϊκάρες», «Αεκάρες» κ.ο.κ.

*

Τώρα πια και κυρίως μετά την Πορτογαλία, δεν υπάρχει πολιτευτάκιας, «επώνυμος» της συμφοράς, τηλεοπτικός μαϊντανός, παρουσιαστής (ή παρουσιάστρια) ειδήσεων που να μην επιδεικνύει μια ατίθαση λατρεία για το ποδόσφαιρο (πώς τη συγκρατούσαν τόσα χρόνια;) και μια απέραντη γνώση για το πώς (πρέπει να) πασάρει ο Τσιάρτας ή να κοουτσάρει ο Ρεχάγκελ...

*

Το πόσο θα διαρκέσει αυτή η νέα εποχή, με τον κ. Λάλα να αναλύει τα θέματα του ποδοσφαίρου στο MEGA, δεν μπορούμε να το προσδιορίσουμε. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι από τον ίδιο τηλεοπτικό σταθμό ήταν που μετέτρεψε σε σλόγκαν η αείμνηστη Μαλβίνα Κάραλη εκείνο το «Οξω π... απ' την παράγκα».