Με την υπογραφή της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (Μάη 2004) που υπέγραψε η συμβιβασμένη πλειοψηφία της ΓΣΕΕ με τους βιομηχάνους και ψήφισαν η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ, διαιωνίζεται η κατάσταση της φτώχειας και της εξαθλίωσης.

Από 1η Σεπτέμβρη 2004 στον ιδιωτικό τομέα το κατώτερο μεροκάματο για τον άγαμο διαμορφώθηκε στα 25,01 ευρώ και ο κατώτερος μισθός στα 559,98 ευρώ μεικτά. Για τον έγγαμο διαμορφώθηκαν αντίστοιχα στα 27,52 ευρώ το μεροκάματο και 615,98 ευρώ ο κατώτερος μισθός. Την περίοδο 1990-2003 οι αυξήσεις στους κατώτερους μισθούς υπολείπονται κι αυτού ακόμα του επίσημου - ψεύτικου πληθωρισμού περισσότερο από 6,5%. Επί της ουσίας οι κατώτεροι μισθοί μειώθηκαν.

Οι βασικοί μισθοί των πρωτοδιοριζόμενων εργαζομένων στο Δημόσιο από 1.1.2004 καθορίστηκαν στα 590 ευρώ (υποχρεωτική εκπαίδευση), 690 ευρώ (δευτεροβάθμια εκπαίδευση), 773 ευρώ (τεχνολογική) και 808 ευρώ (πανεπιστημιακή εκπαίδευση).

Οι χαμηλοί μισθοί είναι η άλλη όψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Η κατάσταση αυτή αποδεικνύει τις τεράστιες ευθύνες της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, την ενσωμάτωσή τους στη στρατηγική του κεφαλαίου, την υποταγή τους στην κυρίαρχη πολιτική.

Χαρακτηριστικό στοιχείο του ταξικού χαρακτήρα της πολιτικής των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ είναι ότι παρά την αύξηση της παραγωγικότητας και τη διεύρυνση των αναγκών των εργατικών οικογενειών, το εισόδημα των εργαζομένων μειώνεται συνεχώς, σε σχέση με το συνολικό παραγόμενο προϊόν. Ετσι που, ενώ το 1982 το εισόδημα των εργαζομένων στις επιχειρήσεις ανερχόταν στο 60% του προϊόντος, στο τέλος του 2004 υπολογίζεται ότι θα ανέρχεται μόλις στο 42%.

Η θέση για τη λεγόμενη σύγκλιση των μισθών των Ελλήνων εργαζομένων με τους μισθούς των εργαζομένων των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών κρατών της Ευρωπαϊκής Ενωσης καλλιεργεί κλίμα αναμονής και αναβλητικότητας στις διεκδικήσεις. Αποτελεί μέσο χειραγώγησης και πρόσχημα για τη διατήρηση των μισθών στην Ελλάδα σε απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα. Οι περί σύγκλισης ισχυρισμοί έχουν καταρριφθεί από την πραγματικότητα της ανισόμετρης οικονομικής ανάπτυξης που σημαδεύει την πορεία των κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ακόμα και στην περίπτωση της αύξησης των ρυθμών του Ακαθάριστου Εγχώριου προϊόντος στην Ελλάδα σε σχέση με άλλες χώρες, ο ταξικός χαρακτήρας της ανάπτυξης παραμένει. Οι εργαζόμενοι παραμένουν οι εκμεταλλευόμενοι που παράγουν τον πλούτο και τον καρπώνονται μια χούφτα καπιταλιστές. Η επίθεση του κεφαλαίου και η αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζεται, έχει ως αποτέλεσμα την ανατροπή των δικαιωμάτων και τη χειροτέρευση της κατάστασης της εργατικής τάξης σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι αντεργατικές επιθέσεις στη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία έχουν πυροδοτήσει μαζικούς εργατικούς αγώνες.

Χαρακτηριστικό στοιχείο επίσης είναι το απαράδεκτα χαμηλό επίπεδο των συντάξεων.

Το 33,9% των συντάξεων είναι μέχρι 400 ευρώ.

Το 31,1% από 401 μέχρι 500 ευρώ.

Το 9,1% από 501 μέχρι 600 ευρώ.

Την ίδια ώρα οργιάζει η ακρίβεια. Τα Διόδια αναδείχνονται σε μηχανισμό λεηλασίας, οι τιμές βασικών ειδών που αφορούν τα λαϊκά νοικοκυριά αυξήθηκαν την περίοδο 2001-2004 κατά 30%.(π.χ. ελαιόλαδο 30%, φρέσκο γάλα 16%, γιαούρτι 16%, αλεύρι 18%, ζυμαρικά 15%, καφές 55% κλπ). Τα δίδακτρα ανεβαίνουν. Ολα τα σχολικά ήδη κάθε Σεπτέμβρη τραβούν την ανηφόρα.

Η εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Παιδείας αποτελεί ισχυρό μηχανισμό αφαίμαξης του εργατικού εισοδήματος. Οι ιδιωτικές δαπάνες για την υγεία εξαπλασιάστηκαν την περίοδο 1990-2003, αποτελούν το 45% του συνόλου των δαπανών. Σ' αυτά τα πλαίσια κινούνται και οι ιδιωτικές δαπάνες για την παιδεία, ενώ ενισχύονται οι ταξικοί φραγμοί και η μορφωτική υποβάθμιση σε βάρος των παιδιών της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων. Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ πρωτοστατεί στην ίδρυση «μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων», με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Τα λαϊκά νοικοκυριά καταχρεώνονται στις τράπεζες, καλύπτουν όλο και μεγαλύτερο μέρος των αναγκών τους με δανεικά (δάνεια, πιστωτικές κάρτες κλπ).

• Η ανεργία βασανίζει εκατοντάδες χιλιάδες εργατικές - λαϊκές οικογένειες.

Οι άνεργοι ξεπερνούν τις 500 χιλιάδες. Ακόμα και με τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας που περιορίζουν το μέγεθος του προβλήματος, το ποσοστό ανεργίας το 2003 είναι στο 9,3% και οι άνεργοι το 4ο τρίμηνο του 2003 ανέρχονται στις 427 χιλιάδες. Τα υψηλότερα ποσοστά παρατηρούνται στους νέους και τις γυναίκες, ενώ οι μακροχρόνια άνεργοι (πάνω από 12 μήνες) υπολογίζονται στο 56,2% του συνόλου των ανέργων.

• Η κατάσταση θα χειροτερεύσει. Το πρόβλημα της ανεργίας θα οξυνθεί.

Ο κίνδυνος γίνεται ακόμα μεγαλύτερος στην προοπτική της οικονομικής κρίσης της ελληνικής οικονομίας, η οποία σαν σύμφυτο του συστήματος καιροφυλακτεί.

Ο καπιταλισμός, η πολιτική που διαχειρίζεται το εκμεταλλευτικό σύστημα, η ανάπτυξη που έχει κριτήριο το κέρδος του κεφαλαίου γεννάνε την ανεργία, τη φτώχεια. Αυτή η ανάπτυξη δεν μπόρεσε, δεν μπορεί να εξασφαλίσει το δικαίωμα στη δουλιά, το δικαίωμα στην πλήρη - σταθερή εργασία για όλους, να ικανοποιήσει τις ανάγκες των εργατικών λαϊκών οικογενειών.

Το 2003 οι εισηγμένες επιχειρήσεις στο Χρηματιστήριο αύξησαν τα κέρδη τους κατά 27%, έναντι του 2002 και οι τράπεζες κατά 55%.

Το πρώτο εξάμηνο του 2004 οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο επιχειρήσεις αύξησαν τα κέρδη τους κατά 30%.

Το πρώτο 6μηνο του 2004 η Alpha Bank αύξησε τα κέρδη της κατά 73,5%, η Εθνική κατά 20%, η Τράπεζα Πειραιώς κατά 45,3%.

Το 1ο εξάμηνο του 2004 η «Coca-Cola» αύξησε τα κέρδη της κατά 76%.

Οι αποφάσεις της συνόδου κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης το Μάρτη του 2004, και όσες προηγήθηκαν, που στηρίζει και υλοποιεί η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως και το ΠΑΣΟΚ, αποτελούν βάση για την εξαπόλυση σφοδρότερης επίθεσης σε βάρος των εργαζομένων.

Οι αποφάσεις αυτές με προμετωπίδα την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, δηλαδή την αύξηση των κερδών του κεφαλαίου, στοχεύουν στην καθήλωση - μείωση των μισθών, γενικά στη χειροτέρευση της θέσης της εργατικής τάξης.

Η ανταγωνιστικότητα («διαρθρωτική», όπως τη βαφτίζει η ΓΣΕΕ, ή μη διαρθρωτική!) και η παραγωγικότητα, που υμνούν οι πολιτικές δυνάμεις του ευρωμονόδρομου και οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, είναι βασικοί μοχλοί για την κερδοφορία και τη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, για τη συγκέντρωση της οικονομικής δύναμης σε λιγότερα χέρια.

Η εμπειρία αυτών των χρόνων αποδεικνύει ότι όλα αυτά τα αντεργατικά μέτρα συγκλίνουν σε ένα φαύλο κύκλο που αρχίζει με τη λιτότητα, συνεχίζεται με την ψευτοκατάρτιση και την υποαπασχόληση και κλείνει με την ανεργία, στην κατεύθυνση της συνεχούς υπονόμευσης των Συλλογικών Συμβάσεων, υποβάθμισης των μισθών, των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Αυτό βιώνουν σήμερα χιλιάδες νέοι και νέες, χιλιάδες εργαζόμενοι, εργαζόμενες.

Η κυβέρνηση της ΝΔ θα επαναλάβει στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης αυτά που επαναλαμβάνουν τόσα χρόνια οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Τα κυβερνητικά επιτελεία ήδη αναφέρονται:

Στη δημοσιονομική εξυγίανση και τη μείωση των ελλειμμάτων. Αυτό σημαίνει συνέχιση της λιτότητας, περικοπή των κοινωνικών δαπανών, νέα βάρη για τα λαϊκά στρώματα.

Στην επιτάχυνση των διαρθρωτικών αλλαγών. Αυτό σημαίνει επιθετική πολιτική ιδιωτικοποιήσεων, μείωση των θέσεων εργασίας, απολύσεις, ανατροπή των εργασιακών δικαιωμάτων.

Στην παραχώρηση νέων προνομίων στο μεγάλο κεφάλαιο (π.χ. μείωση του συντελεστή φορολογίας των κερδών από 35% στο 25% κ.ά.) στο όνομα των επενδύσεων.