Για το ρατσισμό | ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

Για το ρατσισμό

Πριν δύο χρόνια έρευνα που είχε διεξαχθεί μεταξύ των - τότε - «15» της ΕΕ υποστήριζε ότι στην ελληνική κοινωνία εμφανίζονταν τα υψηλότερα συμπτώματα ξενοφοβίας. Η δημοσιοποίηση της έρευνας είχε προκαλέσει συζητήσεις και σχόλια, αρνητικά φυσικά για το φαινόμενο του «σκεπτικισμού» των Ελλήνων πολιτών έναντι των ξένων, που όμως περιορίστηκαν στη διαπιστωτική κυρίως προσέγγιση του προβλήματος. Το ίδιο συνέβη αργότερα με την υπόθεση Τσενάι στη Μηχανιώνα, το ίδιο επαναλαμβάνεται και τώρα μετά το ματς Αλβανίας-Ελλάδας.

***

Ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, η ξενοφοβία, ανήκουν σε εκείνες τις περιπτώσεις που ισχύει κατ' εξοχήν η θέση του Μαρξ πως το ζητούμενο δεν είναι να ερμηνεύσουμε τον κόσμο, το ζητούμενο είναι να τον αλλάξουμε. Αλλά για να αλλάξεις και να ανατρέψεις την κατάσταση δεν αρκεί η καταγγελία του φαινομένου. Απαιτείται ο εντοπισμός των αιτιών που το προκαλούν. Και η ανάδειξη των υπευθύνων. Αλλά, ως γνωστόν, «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Ισως γι' αυτό αποφεύγεται συστηματικά να μπουν στο μικροσκόπιο της κριτικής οι συμπεριφορές και οι πολιτικές που ακολουθούν οι «κεφαλές» της κοινωνίας μας απέναντι σε τέτοια ευαίσθητα ζητήματα...

***

Η στάση των «κεφαλών» της κοινωνίας μας, η πολιτική της άρχουσας τάξης, η τακτική των κυβερνήσεων απέναντι στον ξένο, στον «διαφορετικό», στο μετανάστη, δεν κρίνεται από τα λόγια αποδοκιμασίας των εθνικιστικών και ρατσιστικών φαινομένων, αλλά από τις πράξεις. Ιδού τα πεπραγμένα τους:

α) Ο κεφαλαιοκράτης, το «αφεντικό», ο καπιταλιστής, θεωρεί «καλό ξένο» τον στυγνά εκμεταλλευόμενο μετανάστη που ζει σε καθεστώς ανασφάλιστης και «μαύρης εργασίας» και που, συνεπώς, του παρέχουν την άδεια να δουλεύει σαν σκλάβος, αλλά «απαγορεύεται να κυκλοφορεί μετά τη δύση του ήλιου».

β) Οι Ελληνες εργάτες «διδάσκονται», και στους χώρους δουλιάς και, κυρίως, στις ουρές των ανέργων, να αντιμετωπίζουν τον ξένο εργάτη είτε σαν «εχθρό» είτε σαν άτομο «μειωμένων εργασιακών - και άρα και κοινωνικών - δικαιωμάτων», μια και αυτή είναι η κυρίαρχη θέση που του επιφυλάσσει το κεφαλαιοκρατικό σύστημα.

γ) Η ελληνική κοινή γνώμη «εκπαιδεύεται» χρόνια τώρα στο ρατσισμό, βλέποντας τον ξένο να εμφανίζεται από τα ΜΜΕ (του κεφαλαιοκράτη) ή από τις δυνάμεις καταστολής (του κράτους των κεφαλαιοκρατών) σαν τον «υπάνθρωπο» που εκείνο που του «αξίζει» (!) είναι οι εκτεταμένες επιχειρήσεις-«σκούπα» της Αστυνομίας.

δ) Για μια μακρά περίοδο, εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες έζησαν στη χώρα σε συνθήκες παρανομίας, εγκαταλειμμένοι σε ένα καθεστώς εκμετάλλευσης, καθεστώς που αποτέλεσε το ιδανικότερο εκτροφείο της εγκληματικότητας και πεδίο για την άντληση από τον υπόκοσμο του «στρατού του».

ε) Το νομικό εποικοδόμημα του αστικού κράτους (και φυσικά της ΕΕ με τις ντιρεκτίβες κατά των μεταναστών) «νομιμοποιεί» την παραμόρφωση του πατριωτισμού σε εθνικισμό, ανάγει τον πατριωτισμό σε ...χαφιεδισμό, κατά το πρότυπο των διατάξεων της προηγούμενης κυβέρνησης για τους μετανάστες, που, ούτε λίγο-ούτε πολύ, καλούσαν τους Ελληνες πολίτες να καταδίδουν μετανάστες όπου τους δουν...

στ) Ο φαύλος κύκλος ανατροφοδοτείται από πολιτικές ηγεσίες και ταγούς, όπως η ατυχής περίπτωση Σημίτη, που υπέπεσε στο ατόπημα, το καλοκαίρι του '99, να αποδώσει την ευθύνη για την εγκληματικότητα στους μετανάστες (προσπαθώντας έκτοτε να τις «μαζέψει» εκείνες τις δηλώσεις), ή από επιβραβεύσεις (από τον Καραμανλή) ατόμων με υπουργικά οφίτσια, που ζητούσαν να σταλούν οι μετανάστες στη Μακρόνησο, ή από αποχαλινωμένες περιπτώσεις τύπου Ψωμιάδη, Καρατζαφέρη, κλπ.

***

Ολα τα παραπάνω είναι γνωστά, αλλά συνήθως αποσιωπώνται. Αντίθετα, περισσεύουν η υποκρισία και το «ενδιαφέρον» που επιδεικνύει το πολιτικό σύστημα για τους μετανάστες, ειδικά όταν προκύπτουν «πιασάρικες» ιστορίες (όπως του Αλβανόπουλου με τη σημαία). Αυτό πράττει η ΝΔ, αυτό πράττει το ΠΑΣΟΚ, αυτό πράττουν και τα ΜΜΕ, που πρώτα μας μιλούν για την εθνικότητα και μετά για το είδος του εγκλήματος που διέπραξε ο α΄ ή ο β΄ δράστης (βεβαίως, στην υπόθεση Πάσσαρη καθόλου δεν εστίασαν στο γεγονός ότι ο δράστης είναι ...εντελώς Ελληνας).

***

Αντί, επομένως, για δηλώσεις και «επετειακή» επίδειξη κάλπικης «ευαισθησίας» άνευ αντικρίσματος, το αναγκαίο είναι η λήψη μέτρων ένταξης αυτών των ανθρώπων στην ελληνική κοινωνία. Οχι «ενσωμάτωσης» και «απορρόφησης» των μεταναστών, όπως λένε οι αντιρατσιστές μας, αλλά μέτρα ισότιμης ένταξής τους στην κοινωνία.

Μόνο που αυτή η ανάγκη προσκρούει στο σκληρό πυρήνα του συστήματος. Και ο σκληρός πυρήνας είναι ο εκμεταλλευτικός χαρακτήρας του κοινωνικοοικονομικού συστήματος της χώρας. Τούτο, λοιπόν, είναι που πρέπει να αλλάξει. Ορισμένοι κατηγορούν την προσέγγισή μας σαν «δογματική». Τους λέμε ότι πρόκειται για την επιβεβλημένη συνέπεια που πρέπει να έχει ο αγώνας ενάντια σε ένα βαθύτατα ταξικό - τελικά - πρόβλημα όπως είναι ο ρατσισμός, ο εθνικισμός. Η χειραφέτηση του κινήματος ενάντια στο ρατσισμό δεν περνά μέσα από την «αταξική» διαμαρτυρία. Ειδάλλως ο φασισμός θα βρίσκει πάντα τρόπους να εκδηλώνεται. Προς όφελος των κυρίων που αποτελούν τις «κεφαλές» της κοινωνίας μας και που απλώς αρέσκονται να «διαπιστώνουν».

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ