1815 Ο Ναπολέων Βοναπάρτης φτάνει στον τόπο της εξορίας του, στα νησιά της Αγίας Ελένης, στον Ατλαντικό, όπου και θα πεθάνει το 1821.

1888 Γεννιέται ο Αμερικανός θεατρικός συγγραφές Ευγένιος Ο' Νιλ.

1946 Εκτελούνται οι ναζί εγκληματίες πολέμου που είχαν καταδικαστεί στη δίκη της Νυρεμβέργης.

1969 Ο Αμερικανός βιολόγος Σαλβαντόρ Λούρια, ένας από τους τρεις επιστήμονες που τιμήθηκαν με το βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής για το 1969, χαρίζει το μερίδιό του στο κίνημα κατά του πολέμου στο Βιετνάμ.

1978 Με προφανείς πολιτικές σκοπιμότητες, ο καρδινάλιος της Πολωνίας Κάρολος Βοϊτίλα εκλέγεται πάπας και παίρνει το όνομα Ιωάννης - Παύλος ο 2ος. Είναι ο πρώτος μη Ιταλός πάπας σε διάστημα 456 χρόνων.

1998 Οι αγγλικές αρχές αναγκάζονται να συλλάβουν τον πρώην δικτάτορα της Χιλής Αουγκούστο Πινοσέτ, καθώς εκκρεμεί εναντίον του δικαστικό αίτημα από την Ισπανία, με το οποίο καταζητείται για δολοφονίες Ισπανών πολιτών την περίοδο της χούντας. Μετά από πολύμηνο κατ' οίκον περιορισμό, ο Πινοσέτ δε θα εκδοθεί ποτέ και θα επιστρέψει στη Χιλή.

O Τραγάκης τις προάλλες στην «Αθλητική Κυριακή». Ο Τατούλης προχτές στον Λαζόπουλο. Μάλλον, το επόμενο επεισόδιο του σίριαλ της εσωκομματικής σοβαρότητας της ΝΔ θα παιχτεί στον Μητσικώστα...

Κοπροπέδιο

Τη δεκαετία του '70 ήταν με τον αντεργατικό νόμο 330 που τα δικαστήρια επικύρωναν χιλιάδες διώξεις εργατών και συνδικαλιστών που απολύονταν από τους εργοδότες στη σκέψη ακόμα και της κήρυξης απεργίας.

Τη δεκαετία του '80 ήταν το άνευ προηγουμένου πραξικόπημα, με το οποίο τα δικαστήρια επικύρωσαν την εκπαραθύρωση της νόμιμης πλειοψηφίας της διοίκησης της ΓΣΕΕ, σε εφαρμογή εκείνου του περίφημου «άρθρου 4».

Τη δεκαετία του '90 ήταν που με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου σέρνονταν οι μαθητές στα «μαθητοδικεία» και που με την επίκληση χουντικών διαταγμάτων σέρνονταν οι αγρότες στα «αγροτοδικεία».

Τη δεκαετία που διανύουμε είναι που τα δικαστήρια εκδίδουν αποφάσεις καταδικαστικές για το 95% (!) των «παράνομων» και «καταχρηστικών» απεργιακών κινητοποιήσεων. Που είτε με γαλάζιες είτε με πράσινες επιστρατεύσεις οι ναυτεργάτες οδηγούνται στα «στρατοδικεία». Που Πρωτοδικεία, όπως αυτό στην Αργολίδα, φτάνουν στο σημείο να απαγορεύουν τη σύσταση αγροτικών συλλόγων με το αιτιολογικό ότι οι σύλλογοι στοχεύουν στην «ταξική συνειδητοποίηση των αγροτών»!

Ποιος είπε, λοιπόν, ότι δεν έχουμε μια Δικαιοσύνη... ανεξάρτητη;

Δεν είναι ότι οι Πράσινοι και οι Βένετοι που ως εκάστοτε πλειοψηφών κυβερνητικό Σώμα φτιάχνουν τους νόμους, κομμένους και ραμμένους στα μέτρα της ταξικής πολιτικής (γενικά) και της εκάστοτε γαλαζοπράσινης κομματικής επιλογής που (ειδικά) θέλουν να «νομιμοποιήσουν».

Είναι και οι ίδιοι που δεν τηρούν ούτε τα αναγκαία προσχήματα έστω και αυτής της κατ' επίφαση δημοκρατίας αστικού τύπου, της κατά Μοντεσκιέ δηλαδή «διάκρισης των εξουσιών».

Πότε ο ένας και πότε ο άλλος, ανάλογα με το ποιος εταίρος του δικομματισμού «βρίσκεται στα πράγματα», έρχονται και διορίζουν τους προέδρους, τους αντιπροέδρους, τους εισαγγελείς του Αρείου Πάγου, είναι αυτοί που καταστρατηγούν επετηρίδες, είναι αυτοί που (όπως συνηθίζουν να αλληλοκατηγορούνται), μέσω των «ιμάντων μεταβίβασης» των επιθυμιών τους, προάγουν, διορίζουν και μεταθέτουν δικαστικούς μέσω του Ανώτατου Δικαστικού Συμβουλίου.

Ας μη σπεύσει, δε, κανείς «χάχας» της θεσμολαγνίας να μας χρεώσει ασέβεια προς το «ανεξάρτητον» της Δικαιοσύνης. Προς το παρόν, όσο κι αν κάποιοι θα ήθελαν να εντάξουν το Μαρξισμό... στα ποινικά αδικήματα, ο Μαρξισμός είναι - εκτός των άλλων - και επιστήμη που προσδιορίζει με σαφήνεια ότι «δεν μπορεί να υπάρχει ίσο δίκαιο μεταξύ άνισων ανθρώπων». Αυτά για τα περί «ανεξαρτησίας».

Οσο για το αν τα παραπάνω ισοδυναμούν με δημιουργία σκιών για την επιμέλεια ή την ακεραιότητα του ενός εκάστου εκ των δικαστών που λαμβάνουν αυτές ή τις άλλες αποφάσεις, απαντούμε ότι τελικά το ζήτημα της απονομής δικαίου δεν αφορά με στείρο τρόπο το πρόσωπο του εκάστοτε δικαστή, αλλά το πλαίσιο εντός του οποίου κινείται το πρόσωπο - δικαστής. Και εμείς απλώς την πρακτική των κυβερνώντων που καθορίζουν αυτό το πλαίσιο περιγράφουμε. Αν κάποιος διαπιστώνει «σκιές» δεν έχει, λοιπόν, παρά να απευθυνθεί σε εκείνους τους γαλαζοπράσινους ταγούς της «ισονομίας και της ισοπολιτείας» που τις παράγουν.

Πώς αποδεικνύεται ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ενδιαφέρονται να βρεθεί η αλήθεια για τις «μπίζνες» των δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ της Μονής Βατοπεδίου;

Απλό: Ακόμα κι αν δεν επρόκειτο για δυο κόμματα που εκτιμούν την αξία του χρήματος, όπως αποδεικνύει και η εμπλοκή τους στην υπόθεση των 100 εκατομμυρίων της «Ζήμενς»,

το ενδιαφέρον και ο σεβασμός τους για την περιουσία και τα λεφτά του ελληνικού λαού, προκύπτει περίτρανα από τούτο και μόνο το γεγονός:

Οτι μόλις χτες ανακοίνωσαν (μέσω Αλογοσκούφη και με τη συνηγορία του ΠΑΣΟΚ) ότι δίνουν στους τραπεζίτες 28 δισ. ευρώ!

Του Γιάννη Δερμεντζόγλου (από τον «Ελεύθερο Τύπο»)

Η κυβέρνηση, μετά και την απόφασή της να πάει σε Εξεταστική για το Βατοπέδι, φαίνεται να επιβεβαίωσε με απόλυτο τρόπο αφ' ενός τι σημαίνει να μετατρέπεις την ανάγκη σε φιλοτιμία, αφ' ετέρου να γελοιοποιείσαι καμωνόμενος ότι σου αξίζουν πολιτικοί «έπαινοι» την ώρα που επιδεικνύεις πολιτική υπευθυνότητα ανάλογη των αντανακλαστικών ...του Ραν - Ταν - Πλαν.

*

Η προσπάθεια του πρωθυπουργού, στη ΔΕΘ, να (συγ)καλύψει γεγονότα και πολιτικές πρακτικές, μετά και τις τελευταίες εξελίξεις, κατέρρευσε εξολοκλήρου.

Δεν ξέρουμε αν υπό το πρίσμα των νέων δεδομένων θα θριαμβεύσει η αλήθεια και η απόδοση πολιτικών ευθυνών στην υπόθεση με τις «ιερές μπίζνες» (πράγμα για το οποίο πολύ αμφιβάλλουμε). Εκείνο που σίγουρα, πάντως, δεν μπορεί πλέον να αμφισβητείται είναι η κοινή λογική. Και η κοινή λογική λέει ότι ένας παπάς, όσο τετραπέρατος κι αν είναι, δεν μπορεί χωρίς «πλάτες» να πουλούσε και να αγόραζε, με τέτοια συχνότητα και σε τέτοιες ποσότητες, δημόσιο πλούτο. «Πλάτες» που τις βρήκε σε δυο διαδοχικές κυβερνήσεις, σε γαλάζιους και πράσινους υπουργούς, σε κρατικές υπηρεσίες, σε ελεγκτικές υπηρεσίες, σε όλο το σύστημα διοίκησης.

*

Αυτό το δυσώδες σκάνδαλο του Βατοπεδίου, που αποτελεί μόνο την κορυφή του παγόβουνου της διαπλοκής που παράγεται από την αιμομεικτική σχέση Κράτους - Εκκλησίας, δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο που εντάσσεται στο παιχνίδι του αποπροσανατολισμού και του συμψηφισμού ευθυνών μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Αποπροσανατολισμός που, μέσω του δικανισμών και των δικολαβισμών που θα αναπτυχθούν από δω και πέρα, θα στοχεύσει να μείνει στο απυρόβλητο η πολιτική της λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας, η οποία αποτελεί και τη βάση για τις πρακτικές των «παραχωρήσεων» δημόσιων εκτάσεων. Συμψηφισμός που, όπως έχουμε δει και στο παρελθόν, θα επιδιωχτεί να βγάλει λάδι τους «ημετέρους» του ενός έναντι των «ημετέρων» του άλλου.

*

Σε κάθε περίπτωση, η εμπειρία της τελευταίας 20ετίας βοηθάει να διαπιστωθεί ότι υπαρκτά σκάνδαλα, όπως του Κοσκωτά το '89, της ΑΓΕΤ, των υποκλοπών και του ΟΤΕ, το '93, του Χρηματιστηρίου το 1999, της υπόθεσης Πόρτο Καράς το 2004, των δομημένων ομολόγων το 2007, μετατράπηκαν μέσω της σκανδαλοθηρικής αξιοποίησής τους σε βατήρα αναπαραγωγής εκείνης ακριβώς της πολιτικής που επωάζει τα σκάνδαλα. Πρόκειται για εμπειρία που μπορεί να αποτελέσει οδηγό σκέψης για τον ελληνικό λαό ώστε να απαντήσει «νισάφι πια» στους πρωταγωνιστές μιας «αντιδικίας» που διεξάγεται με μοναδικό «διακύβευμα» αν θα είναι «γαλάζιος» ή «πράσινος» ο διαχειριστής της Κόπρου.