Τη δεκαετία του '70 ήταν με τον αντεργατικό νόμο 330 που τα δικαστήρια επικύρωναν χιλιάδες διώξεις εργατών και συνδικαλιστών που απολύονταν από τους εργοδότες στη σκέψη ακόμα και της κήρυξης απεργίας.

Τη δεκαετία του '80 ήταν το άνευ προηγουμένου πραξικόπημα, με το οποίο τα δικαστήρια επικύρωσαν την εκπαραθύρωση της νόμιμης πλειοψηφίας της διοίκησης της ΓΣΕΕ, σε εφαρμογή εκείνου του περίφημου «άρθρου 4».

Τη δεκαετία του '90 ήταν που με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου σέρνονταν οι μαθητές στα «μαθητοδικεία» και που με την επίκληση χουντικών διαταγμάτων σέρνονταν οι αγρότες στα «αγροτοδικεία».

Τη δεκαετία που διανύουμε είναι που τα δικαστήρια εκδίδουν αποφάσεις καταδικαστικές για το 95% (!) των «παράνομων» και «καταχρηστικών» απεργιακών κινητοποιήσεων. Που είτε με γαλάζιες είτε με πράσινες επιστρατεύσεις οι ναυτεργάτες οδηγούνται στα «στρατοδικεία». Που Πρωτοδικεία, όπως αυτό στην Αργολίδα, φτάνουν στο σημείο να απαγορεύουν τη σύσταση αγροτικών συλλόγων με το αιτιολογικό ότι οι σύλλογοι στοχεύουν στην «ταξική συνειδητοποίηση των αγροτών»!

Ποιος είπε, λοιπόν, ότι δεν έχουμε μια Δικαιοσύνη... ανεξάρτητη;