1905 Η Σουηδία και η Νορβηγία υπογράφουν Συνθήκη Διαχωρισμού, ενώ ο Οσκαρ ο 2^ος παραιτείται από το θρόνο του. Η Νορβηγία ανεξαρτητοποιείται.

1912 Στις 11 το βράδυ, ο Ταξίν πασάς υπογράφει την παράδοση της Θεσσαλονίκης, που έχουν ήδη απελευθερώσει τα ελληνικά στρατεύματα.

1979 Υπέρ της παραχώρησης ευρύτατης αυτονομίας στη Χώρα των Βάσκων και στην Καταλωνία ψηφίζουν με συντριπτική πλειοψηφία οι κάτοικοι αυτών των δύο περιοχών. Η ΕΤΑ, όμως, ανακοινώνει ότι θα συνεχίσει τη δράση της κατά της κυβέρνησης της Μαδρίτης.

1979 Ο Πρόεδρος της Νότιας Κορέας, Παρκ Τσουνγκ Χι, δολοφονείται από πραξικοπηματίες, με επικεφαλής τον αρχηγό των μυστικών υπηρεσιών της χώρας, κατά τη διάρκεια επίσημου γεύματος.

«Κι άμα, λέει, το κοιτάξεις έτσι, τα Ιμια είναι δικά τους. Είδες τι κουμπάρο έχω, Πέτρο μου;»...

Η κατακραυγή που προκάλεσε η ύβρις προς τον ποιητή ήταν τέτοια, όπως αντιλήφθηκαν οι πάντες (πλην της κ. Στεφανίδου), που εξανάγκασε τους παραγωγούς του «Φέιμ Στόρι» να βγάλουν τους στίχους του Γιάννη Ρίτσου από το «σκουπίδι» τους. Ηταν ένα καλό μάθημα. Από δω και πέρα, λοιπόν, ας αρκεστούν στους «στίχους» του Φοίβου. Είναι ό,τι πρέπει για «να βγάλουν τα μάτια τους».

*

(Αν θα ασχοληθούμε με τις αναφορές της κ. Στεφανίδου, στις οποίες, όπως πληροφορηθήκαμε, προέβη ενάντια στο «Ριζοσπάστη»; Ελάτε τώρα...)

Ποιος είναι ένας από τους λόγους της ενεργειακής κρίσης, που έχει εκτινάξει την τιμή του πετρελαίου; Οπως εσχάτως ανακάλυψε το ΠΑΣΟΚ, και το δήλωσε με πάθος ο κ. Παπουτσής, είναι «η επέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και του διεθνούς παράγοντα στο Ιράκ»!

*

Μπα!

*

Και ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν ως υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας τασσόταν παρά τω πλευρώ του Πάουελ και δήλωνε πεισμένος με τα «στοιχεία» των Αμερικάνων, όπως τα παρουσίαζαν στον ΟΗΕ για να δικαιολογήσουν την εισβολή στο Ιράκ, δεν είχε καταλάβει τίποτα από τα μελλούμενα;

*

Και όταν ο αδελφός του κ. Παπανδρέου, ο Νίκος, δήλωνε ένθερμος θιασώτης της αμερικανικής επέμβασης στο Ιράκ, επειδή, όπως έλεγε ο κ. Παπανδρέου (ο Νίκος) θα μας εξασφάλιζε «φτηνό πετρέλαιο», πώς και δεν είχε αντιδράσει το (τότε κυβερνητικό) ΠΑΣΟΚ;

*

Και όταν έγινε η επέμβαση στο Ιράκ, τότε που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παραχωρούσε στους Αμερικάνους τη Σούδα και όλες τις σχετικές διευκολύνσεις για την εισβολή, πώς και ο κ. Παπουτσής, που είχε διατελέσει και επίτροπος Ενέργειας στην ΕΕ, δεν είχε εκφράσει κάποια σκέψη για το ενεργειακό πρόβλημα που θα ακολουθούσε;

*

Ε;

«Η οικονομία είναι χάλια». «Καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε». «Το χρέος θα φάει τη χώρα».

*

Πρόκειται για φράσεις και διαπιστώσεις, που ακολουθούν την πολιτική ζωή της χώρας από την εποχή του Τρικούπη. Είτε ο τόπος διανύει την εποχή του «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», είτε διανύει τη φάση της «ψωροκώσταινας», είτε διανύει την περίοδο της «ισχυρής Ελλάδας», η απάντηση στα δίκαια αιτήματα του λαού, που δίνεται (μετεκλογικά) από τους κρατούντες, είναι: «Το ταμείον είναι μείον». Προ των εκλογών, πάντως, στα ίδια αυτά αιτήματα κυριαρχούν άλλες απαντήσεις. Και όλες σχεδόν ξεκινούν με τον ίδιο τρόπο. Με το ...«θα».

*

Ειδικά την τελευταία τριακονταετία της μεταπολίτευσης, ανεξάρτητα από το ποιος εκ των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ παραλαμβάνει και από το ποιος παραδίδει στον άλλον την «καμένη γη», το «χάος» και τα «άδεια ταμεία», η επόμενη μέρα κάθε εκλογικής αναμέτρησης είναι ένα ρέκβιεμ για τις «αντοχές της οικονομίας». Εντούτοις, η ίδια αυτή οικονομία, που μετεκλογικά «καταρρέει», προεκλογικά, είναι πάντα ικανή να αντέχει τις ανέξοδες ψηφοθηρικές προεκλογικές υποσχέσεις. Και του ενός και του άλλου.

*

Στην πραγματικότητα, η οικονομία είναι και «χάλια» και «μια χαρά». Ταυτόχρονα. Αλλά εξαρτάται για τα οικονομικά «ποιου» μιλάμε. Αλλα είναι τα οικονομικά του τραπεζοϋπαλλήλου και άλλα τα οικονομικά του τραπεζίτη. Αλλα του βιομηχανικού εργάτη και άλλα του βιομηχάνου. Αλλα του ναυτεργάτη και άλλα του εφοπλιστή. Αλλα του ανέργου και άλλα του εργολάβου μεγάλων έργων.

*

Οι «οικονομολόγοι» του δικομματισμού αρνούνται να κάνουν αυτήν τη διάκριση. Προσθέτουν την άδεια τσέπη των εκατομμυρίων μισθωτών με την (παρα)γεμισμένη τσέπη μιας χούφτας ολιγαρχών και ανάλογα με τις πολιτικάντικες επιδιώξεις τους τη μια βγάζουν την οικονομία «ανθηρή» και την άλλη τη βγάζουν «ετοιμοθάνατη». Στο μεταξύ, οι (οι)κονομημένοι κονομάνε. Οι άλλοι μετράνε τις οικονομίες τους για το πετρέλαιο θέρμανσης.

*

Με άλλα λόγια, στην όλη συζήτησή τους περί την οικονομία, υπάρχει ένα δεδομένο, για το οποίο αποφεύγουν να μιλούν: Είτε η οικονομία «ανθεί», είτε η οικονομία «νοσεί», οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Διαρκώς. Διαρκώς! Τούτο είναι και το μοναδικό μέγεθος στην οικονομία τους, που παραμένει σταθερό και αδιατάρακτο: Οι φτωχοί να φτωχαίνουν. Και οι πλούσιοι να πλουτίζουν. Αλλά αυτοί, σταθερά, αδιατάρακτα, κάνουν το ίδιο: Ουδέποτε θίγουν αυτήν τη «λεπτομέρεια».

Μας χωρίζουν 20 ολόκληρα χρόνια, από τότε που ο Χορστ Πάττκε έγραψε ένα βιβλίο με τον πολύ εύγλωττο τίτλο: «Πώς γίνεται κανείς πρόεδρος των ΗΠΑ» (εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»).

*

• Εγραφε ο Πάττκε το 1984: «Σαράντα Προέδρους γνώρισε ως τα τώρα η ιστορία των ΗΠΑ. Ο καθένας έφτασε με το δικό του τρόπο σ' αυτό το ύπατο αξίωμα. Τόσο ο Ρίτσαρντ Νίξον, ο Τζέραλντ Φορντ, ο Τζίμι Κάρτερ, όσο και ο Ρόναλντ Ρίγκαν παρμένοι σαν άτομα είναι διαφορετικοί. Ωστόσο, όλοι τους για την προεδρία είναι φτιαγμένοι από το ίδιο υφάδι».
• Ελεγε ο Αμερικανός πολιτειολόγος Φ. Λούντμπεργκ, όπως καταγράφει ο Πάττκε: «Μπορεί σε τελευταία ανάλυση να πει κανείς ότι στις ΗΠΑ μόνο ένα και μοναδικό κόμμα υπάρχει. Το κόμμα των μεγαλοϊδιοκτητών, που έχει δυο υποτμήματα: Το Ρεπουμπλικανικό κόμμα (...) και το Δημοκρατικό κόμμα».
• Για το φαινόμενο με τις λίστες των επιχειρηματικών κολοσσών, που χρηματοδοτούν ανοιχτά τους εκάστοτε υποψηφίους προέδρους, γράφει ο Πάττκε: «Απλά αντιπροσωπεύει εφαρμογή στην πράξη αυτού του είδους της δημοκρατίας».
• Οσο για το ποιοι «κονταροχτυπιούνται» κάθε φορά για την κατάληψη της θέσης του προέδρου των ΗΠΑ, ο Πάττκε μεταφέρει τη θέση του Αμερικανού δημοσιογράφου Β. Περλό: Από τη μια υπάρχει η οικονομική ολιγαρχία της Γουόλ Στριτ, από την άλλη το οικονομικό βιομηχανικό σύμπλεγμα της Καλιφόρνια με την υποστήριξη του παρόμοιου συμπλέγματος του Τέξας.

*

«Ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»

(και την ΕΕ)