«Η οικονομία είναι χάλια». «Καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε». «Το χρέος θα φάει τη χώρα».

*

Πρόκειται για φράσεις και διαπιστώσεις, που ακολουθούν την πολιτική ζωή της χώρας από την εποχή του Τρικούπη. Είτε ο τόπος διανύει την εποχή του «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», είτε διανύει τη φάση της «ψωροκώσταινας», είτε διανύει την περίοδο της «ισχυρής Ελλάδας», η απάντηση στα δίκαια αιτήματα του λαού, που δίνεται (μετεκλογικά) από τους κρατούντες, είναι: «Το ταμείον είναι μείον». Προ των εκλογών, πάντως, στα ίδια αυτά αιτήματα κυριαρχούν άλλες απαντήσεις. Και όλες σχεδόν ξεκινούν με τον ίδιο τρόπο. Με το ...«θα».

*

Ειδικά την τελευταία τριακονταετία της μεταπολίτευσης, ανεξάρτητα από το ποιος εκ των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ παραλαμβάνει και από το ποιος παραδίδει στον άλλον την «καμένη γη», το «χάος» και τα «άδεια ταμεία», η επόμενη μέρα κάθε εκλογικής αναμέτρησης είναι ένα ρέκβιεμ για τις «αντοχές της οικονομίας». Εντούτοις, η ίδια αυτή οικονομία, που μετεκλογικά «καταρρέει», προεκλογικά, είναι πάντα ικανή να αντέχει τις ανέξοδες ψηφοθηρικές προεκλογικές υποσχέσεις. Και του ενός και του άλλου.

*

Στην πραγματικότητα, η οικονομία είναι και «χάλια» και «μια χαρά». Ταυτόχρονα. Αλλά εξαρτάται για τα οικονομικά «ποιου» μιλάμε. Αλλα είναι τα οικονομικά του τραπεζοϋπαλλήλου και άλλα τα οικονομικά του τραπεζίτη. Αλλα του βιομηχανικού εργάτη και άλλα του βιομηχάνου. Αλλα του ναυτεργάτη και άλλα του εφοπλιστή. Αλλα του ανέργου και άλλα του εργολάβου μεγάλων έργων.

*

Οι «οικονομολόγοι» του δικομματισμού αρνούνται να κάνουν αυτήν τη διάκριση. Προσθέτουν την άδεια τσέπη των εκατομμυρίων μισθωτών με την (παρα)γεμισμένη τσέπη μιας χούφτας ολιγαρχών και ανάλογα με τις πολιτικάντικες επιδιώξεις τους τη μια βγάζουν την οικονομία «ανθηρή» και την άλλη τη βγάζουν «ετοιμοθάνατη». Στο μεταξύ, οι (οι)κονομημένοι κονομάνε. Οι άλλοι μετράνε τις οικονομίες τους για το πετρέλαιο θέρμανσης.

*

Με άλλα λόγια, στην όλη συζήτησή τους περί την οικονομία, υπάρχει ένα δεδομένο, για το οποίο αποφεύγουν να μιλούν: Είτε η οικονομία «ανθεί», είτε η οικονομία «νοσεί», οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Διαρκώς. Διαρκώς! Τούτο είναι και το μοναδικό μέγεθος στην οικονομία τους, που παραμένει σταθερό και αδιατάρακτο: Οι φτωχοί να φτωχαίνουν. Και οι πλούσιοι να πλουτίζουν. Αλλά αυτοί, σταθερά, αδιατάρακτα, κάνουν το ίδιο: Ουδέποτε θίγουν αυτήν τη «λεπτομέρεια».