Την εκδήλωση άνοιξε η Ζωή Λαμπράκου, μέλος του Γραφείου της ΚΟΒ Δανίας, καλωσορίζοντας τα μέλη και τους φίλους του ΚΚΕ και ιδιαίτερα αυτούς που ήρθαν πρόσφατα στη Δανία. Σημείωσε εισαγωγικά τη σημασία μελέτης και διάδοσης των σύγχρονων επεξεργασιών του Κόμματος γύρω από τις κρίσιμες πτυχές του Αστικού Συντάγματος και του Αστικού Δικαίου, καθώς και την ανάγκη συζήτησής τους με περισσότερους νέους και παλιούς μετανάστες, σε μια χώρα σαν τη Δανία, όπου οι αυταπάτες περί «κράτους Δικαίου» και «κράτους Πρόνοιας» δίνουν και παίρνουν.

Ακόμα, τόνισε την ανάγκη τα μεθοδολογικά εργαλεία και τα συμπεράσματα που βγαίνουν από τη μελέτη του βιβλίου να γίνουν κτήμα περισσότερων Ελλήνων μεταναστών στη Δανία και σε κάθε χώρα, ώστε να διαμορφώσουν κριτήριο για την εξέταση ζητημάτων που συζητιούνται έντονα και βρίσκονται στην επικαιρότητα.

Στη συνέχεια τον λόγο πήρε ο Ερτόλ Ζούρντα, Γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Δανίας, που έκανε την κεντρική ομιλία, στην οποία μεταξύ άλλων σημείωσε την αναγκαιότητα της αφαίρεσης του προσωπείου της «δημοκρατίας και προόδου» από το πρόσωπο της δικτατορίας του κεφαλαίου, τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Δανία.

Μέσα από επιλεγμένα τμήματα του βιβλίου για το Ελληνικό Σύνταγμα και Δίκαιο αλλά και μέσα από την παράθεση και ανάλυση άρθρων από το Δανέζικο Σύνταγμα, αποκάλυψε τον από χέρι αντιλαϊκό χαρακτήρα των Συνταγμάτων και της Δικαιοσύνης συνολικά, τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Δανία, που με τη σειρά τους κατοχυρώνουν και αντανακλούν την εξουσία των εγχώριων αστικών τάξεων πάνω στους λαούς.

Ανέδειξε επίσης τη σημασία της αποκάλυψης του ρόλου του αστικού κράτους και των θεσμών του, την ανάγκη για σύγκρουση με κοινοβουλευτικές αυταπάτες εντός του καπιταλιστικού συστήματος, τη λογική του «μικρότερου κακού», που οδηγεί αναπόφευκτα στην υποταγή του λαού στα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Τόνισε πως μόνο σε σύγκρουση με το αστικό κράτος και το αστικό Δίκαιο, σε σύγκρουση με την εξουσία του κεφαλαίου, τα κόμματά της, μπορούν οι λαοί να διεκδικήσουν τα σύγχρονα δικαιώματά τους τόσο στην Ελλάδα όσο στη Δανία και κάθε άλλη καπιταλιστική χώρα.

Μόνο σε ρήξη με το σημερινό σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για την πραγματική ελευθερία, για τον σοσιαλισμό, αναδεικνύοντας τη σημασία και την ανάγκη της προβολής του μόνου δρόμου που ταιριάζει στη ζωή και τις ανάγκες της εργατικής τάξης και του λαού, της σοσιαλιστικής κομμουνιστικής κοινωνίας.

Κλείνοντας, κάλεσε τους φίλους του Κόμματος να συμπορευτούν με το ΚΚΕ στον αγώνα για τις σύγχρονες ανάγκες των λαών, να γραφτούν στους εκλογικούς καταλόγους για να στηρίξουν το ΚΚΕ τόσο στις εκλογές όσο και στις μάχες που έρχονται το επόμενο διάστημα.

Ακολούθησαν ερωτήσεις και πλούσια συζήτηση, ενώ τα αντίτυπα της έκδοσης της «Σύγχρονης Εποχής» που είχε προμηθευτεί η ΚΟΒ Δανίας έγιναν ανάρπαστα.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στη Νίκαια, μια από τις πολλές προσφυγικές γειτονιές του Πειραιά, με πλήθος κόσμου να γεμίζει τον αμφιθεατρικό χώρο της πλατείας Χαλκηδόνας, για να παρακολουθήσει τόσο την ομιλία όσο και το μουσικό πρόγραμμα με μικρασιατικά τραγούδια.

Την ομιλία έκανε ο Αναστάσης Γκίκας, μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ. Στη συνέχεια τη σκυτάλη πήρε το χορευτικό τμήμα του Εξωραϊστικού Συλλόγου «Αγία Τριάδα», της ομώνυμης Νικαιώτικης περιοχής, παρουσιάζοντας χορούς με τις ρίζες τους στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ασίας όπως καρσιλαμά, χασάπικο κ.ά., κερδίζοντας το θερμό χειροκρότημα των παρευρισκομένων. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με μουσική και τραγούδια, από τους Παύλο Γιαννακούρο και Χάρη Γιαχνή, τα οποία αντηχούσαν στις προσφυγικές γειτονιές και μας συντροφεύουν μέχρι σήμερα.

Στην εκδήλωση παρευρέθηκε η Διαμάντω Μανωλάκου, βουλευτής Πειραιά του ΚΚΕ.

Στην ομιλία του ο Αν. Γκίκας μεταξύ άλλων σημείωσε:

«100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή οι εικόνες φρίκης του ιμπεριαλιστικού πολέμου και των καραβανιών των ξεριζωμένων συνεχίζουν να είναι - δυστυχώς - εικόνες πολύ γνώριμες: Στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, στην Ουκρανία κ.α. Πέρυσι μάλιστα (πριν δηλαδή τον πόλεμο στην Ουκρανία) ο ΟΗΕ καταμετρούσε πάνω από 26 εκατομμύρια πρόσφυγες ανά τον κόσμο: Αριθμός που, σύμφωνα με τον ίδιο, αποτελούσε τον υψηλότερο καταγεγραμμένο αριθμό προσφύγων στην Ιστορία της ανθρωπότητας.

Ο Α' Παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός Πόλεμος επιτάχυνε και διευκόλυνε τις επιδιώξεις της τουρκικής αστικής τάξης, που πλέον "καλύπτονταν" ως προς τη βαναυσότητά τους και πίσω από την εμπόλεμη κατάσταση.

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος όμως επιδείνωσε τα πράγματα και για έναν ακόμη πρόσθετο - πολύ βασικό - λόγο, αφού κατέστησε τα εδάφη, τα πλούτη και τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στο επίκεντρο των μαινόμενων τότε αδυσώπητων συγκρούσεων και ανταγωνισμών για τον έλεγχο των παγκόσμιων πλουτοπαραγωγικών πηγών και αγορών.

Πράγματι, Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία και τσαρική Ρωσία μοίραζαν και ξαναμοίρζαν τη μελλοντική πολεμική λεία αναμεταξύ τους με παζάρια κάτω από το τραπέζι, μυστικές συμφωνίες και πρωτόκολλα, προσπαθώντας συνεχώς να "ρίξουν" ο ένας τον άλλο στη μοιρασιά.

Μέσα σε αυτό το κουβάρι, λοιπόν, των αδυσώπητων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και συγκρούσεων, ήρθαν να προστεθούν και οι επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης. (...)

Η ιμπεριαλιστική μικρασιατική εκστρατεία, η επιχείρηση δηλαδή επιβολής διά των ελληνικών όπλων του ιμπεριαλιστικού διαμελισμού της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μεταξύ των νικητών του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, είχε καταστροφικές συνέπειες για τους ελληνικούς άμαχους πληθυσμούς της Μικράς Ασίας και του Πόντου. (...)

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, όμως, είχε τραγικές συνέπειες και για τον ελληνικό λαό, ο οποίος κλήθηκε να σηκώσει τα δυσβάσταχτα βάρη του, τόσο στο μέτωπο όσο και στα μετόπισθεν. (...)

Οι δεσμοί του ΚΚΕ με τη φτωχολογιά των προσφύγων που σφυρηλατήθηκαν στο καμίνι της ταξικής πάλης κατά τα πρώτα χρόνια της εγκατάστασής τους στην Ελλάδα όχι μόνο άντεξαν, αλλά και ατσαλώθηκαν ακόμη περισσότερο με την πάροδο του χρόνου: Στην πάλη κατά των κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους, στις μάχες του Δεκέμβρη του 1944, στην κρίσιμη ταξική σύγκρουση του 1946-1949, στους σκληρούς αγώνες που δόθηκαν μέσα σε συνθήκες άγριας αστικής τρομοκρατίας το 1950-1967, στην πάλη κατά της δικτατορίας, στους πολλούς και πολύμορφους αγώνες που δόθηκαν μετά το 1974, έως και τις μέρες μας!

Και συνεχίζουμε μαζί, στην πάλη για την οριστική κατάργηση της αιτίας που γεννά όλα αυτά τα δεινά για τον εργαζόμενο άνθρωπο, τη φτώχεια, την ανεργία, την πείνα, τον πόλεμο και την προσφυγιά. Για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, την ανατροπή αυτού του σάπιου και ανθρωποφάγου συστήματος, του καπιταλισμού. Και για το κτίσιμο ενός κόσμου πραγματικά ειρηνικού, πραγματικά ελεύθερου, πραγματικά ανθρώπινου. Οπου ο εργαζόμενος άνθρωπος θα είναι ο πραγματικός κύριος του μόχθου του, του τόπου και της μοίρας του. Για τον σοσιαλισμό».