Ο Ε. Γιαννόπουλος, στην περίοδο της Παπανδρεϊκής αυτοκρατορίας, όταν ο Τύπος βοούσε για το «πόθεν έσχες» του Μεγάλου Αρχηγού, με αφορμή τη ροζ βίλα, είχε εκφράσει τη θεωρία του «παλιόσπιτου», το οποίο δεν έπρεπε να γίνει κεντρικό πολιτικό θέμα! Σήμερα, λίγα χρόνια μετά, η εκσυγχρονιστική πτέρυγα που τότε έκανε κλεφτοπόλεμο, μια και κανείς δεν είχε την τόλμη να αμφισβητήσει τον ηγέτη τους, ό,τι κι αναυτός έκανε, πέρασε σε ανώτερο στάδιο. Βαφτίζει «παλιοοικόπεδα» δασικές εκτάσεις και ελεύθερους χώρους, για να μη δυσαρεστήσει τους πάσης φύσεως υποστηριχτές της. Πριν από λίγες μέρες, παραχωρήθηκε ο χώρος στο πίσω μέρος της αμερικάνικης πρεσβείας, ένα πάγιο αίτημα, που κανείς πρωθυπουργός δεν τολμούσε να υλοποιήσει επί χρόνια. Ο πρόεδρος του «Αντέννα» καταπατά 5 στρέμματα στο άλσος του Πεδίου του Αρεως για τις ανάγκες του Πανελληνίου ΓΣ, χώρο πρασίνου, και το ΥΠΕΧΩΔΕ με το υπουργείο Γεωργίας σφυρίζουν «κλέφτικα»,ετοιμάζοντας παράλληλα Προεδρικό Διάταγμα για τη νομιμοποίηση της καταπάτησης. Το ίδιο έκαναν και με το Πάρκο Ελευθερίας. Το ίδιο θα κάνουν και στον Ιππόδρομο και το Ελληνικό. Σήμερα δε μιλάμε πλέον για την αφαίρεση του φερετζέ, αλλά για πραγματικό στριπτίζ. Τι εκσυγχρονισμός θα ήταν, άλλωστε; Ανατολίτες είμαστε;

Για τις δεξαμενές «Μαμιδάκη», που τώρα πέρασαν σε κρατικό έλεγχο, τη ρύπανση της περιοχής, τη λειτουργία τους με άδεια που έχει λήξει και με απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας, που ζητά τη μετεγκατάστασή τους, έχουμε γράψει σε παλιότερα σχόλια. Το νεότερο είναι ότι δυο στελέχη επισκέφτηκαν το νησί και δήλωσαν με περισσό θράσος ότι η απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας είναι παράνομη (!) και η εταιρία θα εξακολουθήσει τη λειτουργία της. Ο τουρκοφάγος νομάρχης και οι πράσινοι δημοτικοί άρχοντες, για άλλη μια φορά, σιώπησαν ένοχα, τρώγοντας την πετριά κατακούτελα, στα πλαίσια της μεταξύ τους αλληλεγγύης ενόψει των εκλογών. Μετά βλέπουμε. Οι κορόνες μπορούννα περιμένουν μερικούς μήνες. Η υπόθεση είναι να σώσουν το μαγαζί τους, όπως κάθε καλός νοικοκύρης.

Από τις εκδόσεις «Στοχαστής» κυκλοφόρησε ο δεύτερος τόμος της σειράς «Οικολογία και επιστήμες του περιβάλλοντος» (σε επιμέλεια Μ. Μοδινού και Ηλ. Ευθυμιόπουλου) και επιχειρεί να προσεγγίσει και να αναδείξει τις τάσεις και τις απόψεις στους διάφορους τομείς της οικολογικής σκέψης. Η παρούσα συλλογική εργασία δεκατριών επιστημόνων αναφέρεται στη Φύση. Μια έννοια τόσο κοινή και ταυτόχρονα τόσο απρόσιτη, αφού είναι γνωστό ότι πολλές από τις εκδοχές της παραμένουν άγνωστες, αδιευκρίνιστες και με δεδομένες τις επικρατούσες συνθήκες ίσως να καταστεί αδύνατο να μελετηθούν, επειδή θα είναι πολύ αργά. Ο σύγχρονος άνθρωπος δε διστάζει να θυσιάσει τη «φύση» στο βωμό μιας ραγδαίας και εν πολλοίς μη ελεγχόμενης αστικοποίησης. Πάνω στο ζήτημα αυτό, οι συγγραφείς, ο καθένας από τη σκοπιά του, παραθέτουν τις απόψεις τους και κυρίως ανοίγουν μια μεγάλη συζήτηση. Το ζήτημα είναι αν υπάρχουν αποδέκτες των μηνυμάτων τους σ' αυτούς που διαχειρίζονται την εξουσία.

Greenpeace/Engel

Διαλυτήρια Αλάγκ, Ινδία. Οι χώρες του Τρίτου Κόσμου δέχονται το σύνολο των τοξικών αποβλήτων. Αιτία, το χαμηλό κόστος και η ανυπαρξία στοιχειώδους νομοθεσίας

Στις φτωχές ασιατικές χώρες καταλήγει σήμερα το μεγαλύτερο ποσοστό πλοίων που οδεύει στα διαλυτήρια. Αιτία τα χαμηλά ημερομίσθια, που δεν ξεπερνούν τις 300 δραχμές (!) και η ανυπαρξία στοιχειώδους νομοθεσίας. Αν αυτό συνδυαστεί με την απουσία δημοκρατικών θεσμών, τη φτώχεια και την τεράστια ανεργία που υπάρχει και την πραγματική μάχη που γίνεται για μια θέση εργασίας, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί το εφοπλιστικό λόμπι (στο οποίο πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν οι Ελληνες πλοιοκτήτες) προτιμά χώρες όπως η Ινδία, το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές. Από ένα στόλο 45.000 ποντοπόρων πλοίων αποσύρονται κάθε χρόνο γύρω στα 700. Από τα γερασμένα πλοία ανακτάται το 95% της μάζας τους στα διαλυτήρια. Τη δεκαετία του εβδομήντα η διάλυση των πλοίων ήταν μια εκμηχανισμένη διαδικασία και γινόταν κυρίως σε ναυπηγεία της Αγγλίας, της Ισπανίας, της Ταϊβάν, του Μεξικού και της Βραζιλίας. Ομως η επιβολή αυστηρότερων περιβαλλοντικών και εργασιακών κανόνων ανέβασε το κόστος διάλυσης ή, για να το διατυπώσουμε διαφορετικά, χαμήλωσε τα κέρδη των εταιριών που μετέφεραν τις εργασίες τους στις ασιατικές χώρες!

Greenpeace/Engel

Ηδη μιλήσαμε για μεροκάματα 300 δραχμών. Μέτρα προστασίας είναι ανύπαρκτα. Στην καλύτερη περίπτωση υποτυπώδη. Το μεγαλύτερο μέρος των αποβλήτων καταλήγει στη θάλασσα ή στα παρακείμενα χωράφια δηλητηριάζοντας το υπέδαφος, τους υδάτινους ορίζοντες, το θαλάσσιο πλούτο και φυσικά τους ανθρώπους που εργάζονται και κατοικούν στην περιοχή. Να συμπληρώσουμε και τους 360 θανάτους από εργατικά ατυχήματα που σημειώνονται στο εργοτάξιο αυτό κάθε χρόνο. Μια ζωή τη μέρα χάνεται, χωρίς να συγκινεί κανέναν. Και κυρίως τους Ελληνες εφοπλιστές, που δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση στο Αλάγκ. Η διεθνής οργάνωση που έκανε την έρευνα και διεθνοποίησε το θέμα ζητά: άμεσα να απαγορευτεί τα παλιά πλοία να καταλήγουν εκτός των συνόρων των χωρών ιδιοκτησίας τους βάσει της Συμφωνίας της Βασιλείας. Τα εν ενεργεία πλοία πρέπει να απαλλαγούν από τις τοξικές ουσίες. Τα διαλυτήρια πρέπει να αποκτήσουν προδιαγραφές τέτοιες, έτσι ώστε να προστατεύονται οι εργαζόμενοι και το περιβάλλον. Τέλος, η επόμενη γενιά πλοίων πρέπει να είναι παντελώς απαλλαγμένη από κάθε μορφή τοξικών στα υλικά κατασκευής τους. Κάτι εφικτό, με τις νέες τεχνολογίες. Προσυπογράφουμε.