Ο Ε. Γιαννόπουλος, στην περίοδο της Παπανδρεϊκής αυτοκρατορίας, όταν ο Τύπος βοούσε για το «πόθεν έσχες» του Μεγάλου Αρχηγού, με αφορμή τη ροζ βίλα, είχε εκφράσει τη θεωρία του «παλιόσπιτου», το οποίο δεν έπρεπε να γίνει κεντρικό πολιτικό θέμα! Σήμερα, λίγα χρόνια μετά, η εκσυγχρονιστική πτέρυγα που τότε έκανε κλεφτοπόλεμο, μια και κανείς δεν είχε την τόλμη να αμφισβητήσει τον ηγέτη τους, ό,τι κι αναυτός έκανε, πέρασε σε ανώτερο στάδιο. Βαφτίζει «παλιοοικόπεδα» δασικές εκτάσεις και ελεύθερους χώρους, για να μη δυσαρεστήσει τους πάσης φύσεως υποστηριχτές της. Πριν από λίγες μέρες, παραχωρήθηκε ο χώρος στο πίσω μέρος της αμερικάνικης πρεσβείας, ένα πάγιο αίτημα, που κανείς πρωθυπουργός δεν τολμούσε να υλοποιήσει επί χρόνια. Ο πρόεδρος του «Αντέννα» καταπατά 5 στρέμματα στο άλσος του Πεδίου του Αρεως για τις ανάγκες του Πανελληνίου ΓΣ, χώρο πρασίνου, και το ΥΠΕΧΩΔΕ με το υπουργείο Γεωργίας σφυρίζουν «κλέφτικα»,ετοιμάζοντας παράλληλα Προεδρικό Διάταγμα για τη νομιμοποίηση της καταπάτησης. Το ίδιο έκαναν και με το Πάρκο Ελευθερίας. Το ίδιο θα κάνουν και στον Ιππόδρομο και το Ελληνικό. Σήμερα δε μιλάμε πλέον για την αφαίρεση του φερετζέ, αλλά για πραγματικό στριπτίζ. Τι εκσυγχρονισμός θα ήταν, άλλωστε; Ανατολίτες είμαστε;

Για τις δεξαμενές «Μαμιδάκη», που τώρα πέρασαν σε κρατικό έλεγχο, τη ρύπανση της περιοχής, τη λειτουργία τους με άδεια που έχει λήξει και με απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας, που ζητά τη μετεγκατάστασή τους, έχουμε γράψει σε παλιότερα σχόλια. Το νεότερο είναι ότι δυο στελέχη επισκέφτηκαν το νησί και δήλωσαν με περισσό θράσος ότι η απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας είναι παράνομη (!) και η εταιρία θα εξακολουθήσει τη λειτουργία της. Ο τουρκοφάγος νομάρχης και οι πράσινοι δημοτικοί άρχοντες, για άλλη μια φορά, σιώπησαν ένοχα, τρώγοντας την πετριά κατακούτελα, στα πλαίσια της μεταξύ τους αλληλεγγύης ενόψει των εκλογών. Μετά βλέπουμε. Οι κορόνες μπορούννα περιμένουν μερικούς μήνες. Η υπόθεση είναι να σώσουν το μαγαζί τους, όπως κάθε καλός νοικοκύρης.

Από τις εκδόσεις «Στοχαστής» κυκλοφόρησε ο δεύτερος τόμος της σειράς «Οικολογία και επιστήμες του περιβάλλοντος» (σε επιμέλεια Μ. Μοδινού και Ηλ. Ευθυμιόπουλου) και επιχειρεί να προσεγγίσει και να αναδείξει τις τάσεις και τις απόψεις στους διάφορους τομείς της οικολογικής σκέψης. Η παρούσα συλλογική εργασία δεκατριών επιστημόνων αναφέρεται στη Φύση. Μια έννοια τόσο κοινή και ταυτόχρονα τόσο απρόσιτη, αφού είναι γνωστό ότι πολλές από τις εκδοχές της παραμένουν άγνωστες, αδιευκρίνιστες και με δεδομένες τις επικρατούσες συνθήκες ίσως να καταστεί αδύνατο να μελετηθούν, επειδή θα είναι πολύ αργά. Ο σύγχρονος άνθρωπος δε διστάζει να θυσιάσει τη «φύση» στο βωμό μιας ραγδαίας και εν πολλοίς μη ελεγχόμενης αστικοποίησης. Πάνω στο ζήτημα αυτό, οι συγγραφείς, ο καθένας από τη σκοπιά του, παραθέτουν τις απόψεις τους και κυρίως ανοίγουν μια μεγάλη συζήτηση. Το ζήτημα είναι αν υπάρχουν αποδέκτες των μηνυμάτων τους σ' αυτούς που διαχειρίζονται την εξουσία.