Βασικά η καρέκλα έχει κατασκευαστεί για να κάααθεσαι... Οπως έλεγε κι ο συχωρεμένος ο Φωτόπουλος. Κι όχι μόνο να κάααθεσαι, αλλά να στρώνεις για καλά τον ποπό σου και να μη λες να το κουνήσεις με το τίποτα, εκτός εάν σε πάρουν σηκωτό. Τότε δεν έχει άλλο τρόπο να αμυνθείς, παρά να χρησιμοποιήσεις την καρέκλα σου.

Την αρπάζεις και τη ρίχνεις στο κεφάλι αυτού που σε ενοχλεί ή απειλεί να στην υπαρπάξει. Ή για ευκολότερη χρήση, την αναλύεις σε τέσσερα κομμάτια τα λεγόμενα καρεκλοπόδαρα - εξυπηρετείσαι καλύτερα - και τα εκσφενδονίζεις, για τον πάτο της καρέκλας μπορεί να το φέρεις καπάκι και κολάρο στο κεφάλι του διπλανού σου που σε αμφισβητεί.

Τώρα, γιατί θέλεις να κάθεσαι τόσο αναπαυτικά και να μην το κουνάς ούτε με μπουρλότο, ο λόγος είναι γνωστός πασίγνωστος. Κόμμα εξουσίας είστε. Κάτι θα περισσέψει και για σας από την κουτάλα της μοιρασιάς. Κορόιδα είστε να την απαρνηθείτε, στους ρυθμούς της ρουσφετολογίας και της μίζας χορεύετε.

Αυτό και μόνο αυτό!

Τίποτα δε σας έκανε πιο σεμνούς, πιο συνετούς, πιο σκεπτόμενους. «Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ ενωμένο δυνατό», σκούζετε. Μα και βέβαια αγαπητοί μας «σύντροφοι» το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ. Κανείς δεν αμφιβάλλει γι' αυτό. Κι αν κάποιος αμφιβάλλει εσείς με τον τρόπο σας φροντίζετε να τους το υπενθυμίζετε. Κανένας άλλος εκτός από σας (δεν μπορεί να) έχει τέτοιες (άθλιες) συμπεριφορές.

Και η καρεκλομαχία, η κλοτσοπατινάδα, οι γροθιές και τα έκτροπα καλά κρατούν. Εικόνες διασυρμού, παρασκηνίων και πολιτικής νεολαιίστικης ξεφτίλας. Το πάθος για την καρέκλα είναι πάθος αληθινό, είναι προοπτική καριέρας, είναι τρόπος ζωής και δε μοιράζεται εύκολα με το διπλανό, έστω κι αν αυτός θεωρείται σύντροφος.

Ο κόσμος το 'χει τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι, τα ασθενοφόρα πηγαινοέρχονται, πέφτουν οι καρέκλες σύννεφο κι αυτοί λένε χιονίζει.

Ο δικός τους ο αρμόδιος επί των δικών λέει: «Αυτό είναι καλό, πολύ καλό. Δείχνει ζωντάνια κι ενδιαφέρον». «Ναι... παιδιά είναι. Τι να τους κάνουμε, το αίμα τους βράζει», λέει κυνικά η κυρία επί των εσωτερικών. Και διάφοροι άλλοι κολλητοί, συμφωνούν και επαυξάνουν «πως δεν έγινε δα και τίποτα σημαντικό».

Επί 20 λεπτά μας ενημέρωνε (και μας έδειχνε τον πρωθυπουργό) για την ομιλία του πως έγινε μέσα σ' ένα κλίμα λίγο ανήσυχο, αλλά βαθύτατα ενωτικό και συντροφικό.

Για σοβαρότητα και αξιοπιστία είπατε; Αυτό ξεχάστε το. Είναι εκείνο το ήθος και το ύφος που μιλήσαμε πριν!