«Νικόλαος Αθανασίου, ετών 67, συνταξιούχος του ΙΚΑ. Απεβίωσε στις 28 - 1 - 2000 μέσα σε δικαστική αίθουσα, καθώς σηκωνόταν από το εδώλιο του κατηγορουμένου να απολογηθεί για την "αυθαίρετη" προέκταση που είχε κάμει στο σπίτι του στον Κορυδαλλό». Κάπως έτσι πρέπει να αποτυπωθεί στην ταφόπετρα αυτού του ανθρώπου η τραγική μοίρα που του επιφύλαξε η γέννησή του στη χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας» ή, σωστότερα, της παράνοιας. Στη χώρα που λατρεύεται ο ισχυρός και λοιδορείται ο αδύνατος, που εξυμνείται ο πλούσιος και κατατρέχεται ο φτωχός. Στη χώρα που τζογάρει καθημερινά τις ανθρώπινες αξίες της στην οδό Σοφοκλέους, που παρουσιάζει μόνιμα και τρομακτικά ελλείμματα στην κοινωνική πολιτική της και ισχυρίζεται αναίσχυντα πως τιμά τις πολιτιστικές παραδόσεις των προ και μετά Χριστό χιλιετιών.

Την ώρα, ακριβώς, που ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης έκοβε την κορδέλα του «Μετρό» κάτω από την πλατεία Συντάγματος, επευφημούμενος από κάποιους παρατρεχάμενους και αργόσχολους αβανταδόρους, αφήνοντας να διαγραφεί εκείνο το γνώριμο, ζορισμένο χαμόγελο στα χείλη του, ένας δύσμοιρος συνάνθρωπός μας έπεφτε νεκρός στην αίθουσα του Β` Μονομελούς Πλημμελειοδικείου της Αθήνας. Εσβησε, πριν προλάβει να τον πάρει το ασθενοφόρο, από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου. Δεν άντεξε να περάσει τη δοκιμασία της απολογίας για μερικές απαραίτητες οικοδομικές εργασίες, που έκαμε στο σπίτι του για να τον χωρέσει. Αλλοι χτίζουν βιλάρες χωρίς άδειες και δεν κουνιέται φύλλο κι αυτόν τον τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτί και τον έσυραν στο δικαστήριο για λίγα παραπανίσια μέτρα που αναγκάστηκε να φτιάξει δίπλα στο νόμιμα χτισμένο σπιτικό του. Τι να έλεγε, λοιπόν, στο δικαστή που τον κάλεσε να απολογηθεί; Πώς να του εξηγούσε την πράξη του, σε ποιες λέξεις χωρούσε το παράπονό του για το άδικο του πράγματος; Γιατί, δηλαδή, έπρεπε να είναι κατηγορούμενος αυτός, ένας μικροσυνταξιούχος του ΙΚΑ, για μια προσθήκη και να μην είναι οι άλλοι, οι «έχοντες» και «κατέχοντες», που χτίζουν παράνομα ολόκληρες βίλες, μέσα σε δάση και σε καμένες αναδασωτέες εκτάσεις ανενόχλητοι;

Τίποτε απ' όλα αυτά δεν είπε, τελικά, ο γέροντας. Δεν μπόρεσε να πει. Τον έπνιξε το δίκιο του μέχρι θανάτου. Και τι ειρωνεία! Το απρόσμενο βιολογικό τέλος του ήρθε, για να τον απαλλάξει από κάθε κατηγορία, από κάθε μελλοντικό τραβολόγημα για την «αυθαίρετη δόμηση» που αποτόλμησε, αφού ο δικαστής αποφάνθηκε αμέσως από την έδρα του, όπως εξάλλου είθισται σε ανάλογες περιστάσεις: «Η ποινική δίωξη εναντίον του παρόντος κατηγορουμένου παύει οριστικά λόγω θανάτου»...