«Εδώ και τώρα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας στα σχολεία! Ούτε μια διδακτική ώρα χαμένη! Σχέδιο αντιμετώπισης των μαθησιακών και ψυχοκοινωνικών προβλημάτων που όξυναν η πανδημία και η τηλεκπαίδευση!».

Παράλληλα στηλιτεύουν το γεγονός ότι η κυβέρνηση, την ίδια ώρα που δεν παίρνει τα αναγκαία συνδυαστικά μέτρα για την ασφαλή λειτουργία των σχολείων, έχει περάσει σειρά αντεργατικών και αντιεκπαιδευτικών νόμων που δείχνουν ήδη τα αποτελέσματά τους.

Σχετικά καλέσματα για την κινητοποίηση απευθύνουν σωματεία εκπαιδευτικών, η Συντονιστική Επιτροπή Μαθητών Αθήνας και η Ομοσπονδία Γονέων Αττικής.

Ο βουλευτής του ΚΚΕ Γιάννης Δελής συναντήθηκε την Πέμπτη 2/9 με εκπροσώπους των φοιτητών του εξ αποστάσεως μεταπτυχιακού προγράμματος «Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση», του Πανεπιστημίου Λευκωσίας, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Πατρών. Είχε προηγηθεί αίτημα για συνάντηση εκ μέρους των μεταπτυχιακών φοιτητών, προκειμένου να αναδείξουν το πρόβλημα που έχει προκληθεί με τη νέα Υπουργική Απόφαση του ΥΠΑΙΘ που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Β 3777-13.08.2021.

Η απόφαση αφορά την αυθαίρετη αύξηση των ωρών της απλήρωτης πρακτικής άσκησης των φοιτητών κατά 300 ώρες διά ζώσης, γεγονός που ορθώνει σοβαρά εμπόδια στην έγκαιρη απόκτηση του πτυχίου τους και οδηγεί πολλούς φοιτητές σε παραίτηση.

Στη συνάντηση που πραγματοποιήθηκε, συζητήθηκαν τα αιτήματα των φοιτητών και επιδόθηκε στον Γιάννη Δελή επιστολή που έχουν συντάξει και υπογράφουν εκατοντάδες φοιτητές. Ο βουλευτής του ΚΚΕ, από την πλευρά του, δήλωσε την αμέριστη συμπαράσταση του Κόμματος και ενημέρωσε τους φοιτητές για την Επερώτηση που έχει ήδη καταθέσει το ΚΚΕ στην κυβέρνηση για το ζήτημα, καθώς και την ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ προκειμένου να καταδικαστεί η νέα αντιδραστική αλλαγή που επιδιώκει να εφαρμόσει το ΥΠΑΙΘ. Παράλληλα, τόνισε ότι το ΚΚΕ θα κάνει τις απαραίτητες ενέργειες στη Βουλή ώστε να εισακουστούν τα δίκαια αιτήματα των φοιτητών.

Σε σχόλιό του για τα πρωτόκολλα λειτουργίας των σχολείων που ανακοίνωσε το υπουργείο Παιδείας, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημειώνει:

«Με την ανακοίνωση των πρωτόκολλων λειτουργίας των σχολείων, αυτό που καταλαβαίνει η καθεμία και ο καθένας είναι το εξής: Η διά ζώσης λειτουργία των σχολείων, που είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία, λόγω των τεράστιων μορφωτικών κενών και των ψυχοσωματικών επιπτώσεων στα παιδιά και στους νέους, "παίζεται στα ζάρια" πρωτοκόλλων - λάστιχο, που θα ακούγονταν ακόμα και αστεία, αν δεν ήταν τόσο σοβαρό ζήτημα η υγεία των μαθητών, των εκπαιδευτικών και των λαϊκών οικογενειών.

Η κυβέρνηση αρνείται να πάρει τα αναγκαία μέτρα που αφορούν την αραίωση των τάξεων, με 15 μαθητές ανά τάξη, αρνείται να καλύψει τα τεράστια κενά σε εκπαιδευτικούς. Κρύβει τις ευθύνες της για το γεγονός ότι ακόμα και η συμμετοχή στο αναγκαίο πρόγραμμα εμβολιασμού γίνεται ατομική υπόθεση, χωρίς να υπάρχει σοβαρή και επιστημονικά τεκμηριωμένη ενημερωτική εμβολιαστική εκστρατεία.

Αυτή η κατάσταση δεν πάει άλλο!

• Εδώ και τώρα μέτρα για να μην υπάρξει καμία χαμένη σχολική χρονιά. Καμιά διδακτική ώρα χαμένη.
• Εδώ και τώρα σχέδιο αντιμετώπισης των μεγάλων μαθησιακών και ψυχοκοινωνικών προβλημάτων που όξυνε η πανδημία.
• Κέντρα ενημέρωσης, εμβολιασμού, διεξαγωγής τεστ και εξατομικευμένης παρακολούθησης συνδεδεμένα με τα σχολεία.
• Μαζικά, δωρεάν και επαναλαμβανόμενα τεστ στα σχολεία με ευθύνη του ΕΟΔΥ για όλους τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές».

Διανύουμε το τελευταίο δεκαήμερο πριν από το άνοιγμα των σχολείων όλων των βαθμίδων και τα όσα έχουν μέχρι τώρα επίσημα ανακοινωθεί από το υπουργείο Παιδείας για τους όρους που αυτά θα λειτουργήσουν φέτος κάθε άλλο παρά καθησυχάζουν την εύλογη αγωνία των μαθητών, μετά από δύο χρονιές χαμένες, τις ανησυχίες των γονιών και των εκπαιδευτικών για την ασφάλεια όλων τους.

Τα δεδομένα λένε ότι βρισκόμαστε ήδη στο 4ο κύμα της πανδημίας και υπάρχει ήδη αρκετή πείρα από τη μέχρι τώρα διαχείρισή της, από την άρνηση της κυβέρνησης να πάρει ουσιαστικά μέτρα προστασίας και την επιμονή της να πετάει το μπαλάκι στην «ατομική ευθύνη», δηλαδή στις πλάτες του ίδιου του λαού.

Λένε επίσης ότι η μετάλλαξη «Δέλτα» έχει μεγαλύτερη εξάπλωση στις μικρότερες ηλικίες, ενώ ήδη εντοπίστηκαν στη χώρα μας κρούσματα από τη νέα μετάλλαξη «Mu», και την ίδια ώρα τα ποσοστά των εμβολιασμένων μαθητών (μόνο για τις ηλικίες 12 - 17 που έχουν τη δυνατότητα εμβολιασμού) δεν ξεπερνούν το 20%. Και λένε βέβαια ότι ο αναγκαίος εμβολιασμός δεν αρκεί από μόνος του για την ανακοπή της πανδημίας, αλλά χρειάζονται και όλα τα υπόλοιπα συνδυασμένα μέτρα.

Τα αποτελέσματα της μέχρι τώρα διαχείρισης της πανδημίας στην Εκπαίδευση από την κυβέρνηση δείχνουν ότι οι συνέπειες στους μαθητές από το παρατεταμένο κλείσιμο των σχολείων είναι πολύ αρνητικές, όμως η κυβέρνηση όχι μόνο δεν τις έχει επίσημα αποτιμήσει, αλλά δεν έχει παρουσιάσει και κανένα σχέδιο για την αντιμετώπιση των μορφωτικών κενών και των ψυχοκοινωνικών προβλημάτων. Οι μαθητές που θα δώσουν πανελλαδικές εξετάσεις γνώρισαν το Λύκειο μόνο μέσω της οθόνης, τα γυμνασιόπαιδα τις Γ' Τάξης δεν γνωρίζουν τι σημαίνει σχολική εκδρομή με τους συμμαθητές τους, ενώ δάσκαλοι και καθηγητές θα πασχίζουν μέσα στις τάξεις να εντοπίζουν μέχρι πού έφτασε η ύλη και σε τι ποσοστό αυτή έχει αφομοιωθεί. Κι αυτά την ώρα που οι νόμοι για το Λύκειο, την Τεχνική Εκπαίδευση, τον τρόπο εισαγωγής στο Πανεπιστήμιο, την αξιολόγηση της σχολικής μονάδας και των εκπαιδευτικών διαλύουν τα μορφωτικά δικαιώματα και ορθώνουν νέους ταξικούς φραγμούς.

Και σαν να μην έφταναν αυτά καλεί μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς να αποδεχτούν ως δεδομένο ότι τα σχολεία θα ανοίξουν φέτος με ακόμα χειρότερους όρους. Με αύξηση μαθητών ανά τμήμα, μέσα από κλείσιμο σχολείων, συγχώνευση τμημάτων, κατάργηση ολιγομελών, με κοντέινερ ακόμα και στις αυλές των σχολείων για να «στοιβαχτεί» όπως όπως η Προσχολική Αγωγή.

Με κενά εκπαιδευτικών για μια ακόμα χρονιά: Πέρυσι είχαν δουλέψει 52.000 αναπληρωτές εκπαιδευτικοί στα σχολεία, ενώ άλλοι 8.000 συνταξιοδοτήθηκαν. Φέτος έγιναν 11.700 μόνιμοι διορισμοί, ενώ οι αναπληρωτές που πήρε η κυβέρνηση στην Α' φάση είναι λιγότεροι από 20.000. Αυτό σημαίνει ότι καλύπτονται μόλις οι μισές από τις ανάγκες που υπάρχουν στα σχολεία για επιπλέον εκπαιδευτικούς.

Με θεσμοθέτηση της παραπέρα «ελαστικοποίησης» των εργασιακών σχέσεων του προσωπικού καθαριότητας, ομηρία και εκβιασμό του, με μείωση του ήδη πενιχρού μισθού του, που στην πράξη σημαίνει σχολεία «μισοκαλυμμένα» για κάποιες ώρες μόνο από καθαρίστριες, σημαίνει πρωτόκολλα υγιεινής που δεν μπορούν να τηρηθούν κ.ο.κ.

Ολα αυτά τα δεδομένα είναι αμείλικτα και οδηγούν μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς να αναρωτιούνται και να αγωνιούν για το τι θα γίνει φέτος.

Οι απαντήσεις της κυβέρνησης εντείνουν αυτήν την αγωνία.

Το υπουργείο Παιδείας προσπαθεί να καθησυχάσει ότι δεν θα κλείσουν ξανά τα σχολεία. Αντί να πάρει μέτρα όμως για αραίωση των μαθητών στις τάξεις (αφού όλες οι επιστημονικές μελέτες επιμένουν ότι είναι ζωτικής σημασίας η τήρηση των αποστάσεων στο σχολικό περιβάλλον), για επαρκές προσωπικό καθαριότητας και εκπαιδευτικών, απλά προτιμά να κάνει για άλλη μια φορά τα πρωτόκολλα... λάστιχο και να μεταφέρει τη συζήτηση στο θέμα «εμβολιασμένοι - ανεμβολίαστοι», χωρίς να έχει αναλάβει τις δικές της ευθύνες για τους ρυθμούς με τους οποίους προχωρά ο εμβολιασμός και αφήνοντάς τον στην «ατομική ευθύνη».

Το σενάριο που επιβεβαίωσε η υπουργός Παιδείας, Ν. Κεραμέως, λέει ότι ένα σχολικό τμήμα θα κλείνει μόνο όταν βγουν θετικοί πάνω από τους μισούς μαθητές του. Σύμφωνα με τα πρωτόκολλα που ανακοίνωσε το υπουργείο Παιδείας, όταν εντοπίζεται κρούσμα σε μαθητή αυτός θα μπαίνει σε καραντίνα για 10 μέρες. Για τους υπόλοιπους μαθητές του Τμήματος και εκπαιδευτικούς προβλέπεται ότι αν είναι ανεμβολίαστοι θα κάνουν 2 δωρεάν rapid tests σε σταθερά σημεία του ΕΟΔΥ και ειδικότερα οι ανεμβολίαστοι μαθητές που κάθονται στο ίδιο ή στα διπλανά θρανία από τον μαθητή που βγήκε θετικός, θα κάνουν επιπλέον και καθημερινά self tests. Για τους εμβολιασμένους μαθητές και εκπαιδευτικούς του τμήματος προβλέπονται 2 self tests ανεξαρτήτως της θέσης που κάθονται.

Δεν είναι τυχαίο ότι η υπουργός επαναλαμβάνει διαρκώς το μεγάλο ποσοστό των εμβολιασμένων εκπαιδευτικών, για να εμπεδωθεί ένα αίσθημα ασφάλειας και να γίνουν αποδεκτά τα νέα πρωτόκολλα. Ομως, τα ιατρικά δεδομένα λένε ότι και οι εμβολιασμένοι μπορούν να κολλήσουν και να μεταδώσουν τον ιό, ενώ ο μεγάλος πληθυσμός των μαθητών παραμένει και αντικειμενικά (κάτω των 12 ετών) ανεμβολίαστος. Επιπλέον, η εμπειρία από το λίγο διάστημα που άνοιξαν τα σχολεία πέρυσι μετά το lockdown δείχνει ότι τα δύο self tests τη βδομάδα, που στη συνέχεια έγιναν ένα, δεν αντιμετώπισαν την εξάπλωση και είχαμε διαρκώς πάνω από 1.000 σχολεία και τμήματα κλειστά.

Ολα τα παραπάνω συγκλίνουν στην ανάγκη να υπάρχουν ένας ολοκληρωμένος σχεδιασμός και ένας συνδυασμός μέτρων για την ασφάλεια στα σχολεία που η κυβέρνηση για άλλη μια χρονιά αρνείται:

Αραίωση των μαθητών στις τάξεις με το ανάλογο εκπαιδευτικό προσωπικό, επαρκές προσωπικό για σχολαστική καθαριότητα, μαζικά επαναλαμβανόμενα διαγνωστικά τεστ για εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους, γιατροί και νοσηλευτές στα σχολεία, κλιμάκια του ΕΟΔΥ για την επιδημιολογική επιτήρηση, για προληπτικές εξετάσεις, προώθηση του εμβολιασμού και παρακολούθηση του μαθητικού πληθυσμού.

Γιατί κανένας δεν αντέχει άλλη μια σχολική χρονιά να μπαινοβγαίνει στις οθόνες του υπολογιστή και των κινητών και στην απομόνωση των τεσσάρων τοίχων του σπιτιού. Γιατί οι σύγχρονες ανάγκες στην Υγεία, στην ασφάλεια, αλλά και τη μόρφωση των παιδιών δεν μπορούν να μπαίνουν στο ζύγι του «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο και το κράτος του.

Σε πρώτη ανάγνωση, τα παραπάνω δεν είναι παρά η αποτύπωση σε αριθμούς των επιπτώσεων της θέσπισης της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής (ΕΒΕ).

Η πλευρά της ΝΔ την υποστηρίζει με πάθος, διακηρύττοντας ότι μόνο οι «φιλόπονοι» και οι έχοντες επαρκές γνωσιακό υπόβαθρο θα σπουδάζουν και μόνο τα Τμήματα με «ζήτηση» θα επιβιώσουν. Και άρα, η εφαρμογή της ΕΒΕ είναι ένα λαμπρό παράδειγμα για το πώς ο ανταγωνισμός απαντά στο ερώτημα «πόσους γιατρούς χρειάζεται η χώρα;».

Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, υπερασπίστηκε και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση το σχολείο - εξεταστικό κέντρο που όμως θα αφήνει εκτός πανεπιστημιακής εκπαίδευσης λιγότερους υποψηφίους και με αυτό το κριτήριο απορρίπτει την ΕΒΕ.

Πρόκειται για τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, αφού και τα δυο αστικά κόμματα έχουν δημιουργήσει ένα Λύκειο εξεταστικό κέντρο, ψυχοφθόρο και εξοντωτικό. Και τα δυο κόμματα έχουν βάλει τη σφραγίδα τους στη διαμόρφωση ενός πανεπιστημιακού χάρτη με πολλές κατηγορίες προγραμμάτων σπουδών και πτυχίων, όπου το κρίσιμο δεν θα είναι η απόκτηση ενός πτυχίου σε ένα επιστημονικό αντικείμενο αλλά το κυνήγι και η συλλογή προσόντων.

Αν η ΕΒΕ αποτελεί μέτρο του μορφωτικού επιπέδου των υποψήφιων φοιτητών, είναι και μέτρο της απόδοσης των πολιτικών που εφαρμόζονται σε Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο δεκαετίες τώρα από όλες τις κυβερνήσεις χωρίς καμία εξαίρεση. Οχι από άγνοια. Ούτε από ανικανότητα. Αλλά επειδή υπηρετούν ένα σύστημα που λέει ότι δεν υπάρχει ρόλος και χώρος για όλους, άρα δεν υπάρχει λόγος να δαπανώνται κοινωνικοί πόροι για την ποιοτική εκπαίδευσή τους, άρα καλύτερα (οι πόροι) να δοθούν στους «επενδυτές», οι οποίοι μπορεί και να φτιάξουν θέσεις εργασίας, μπας και κάποιοι από αυτούς (τους πλεονάζοντες) βρίσκουν κάθε τόσο καμιά δουλίτσα και επιβιώσουν. Στο «κοινωνικό ασανσέρ» της ΝΔ φαίνεται ότι υπάρχουν θέσεις για λίγους και οι υπόλοιποι να είναι ευχαριστημένοι που είναι «ψυκτικοί στο Περιστέρι» και όχι πρόσφυγες στη Μόρια. Οι δε παραπλανούν ότι όλοι μπορούν να μπουν στο ασανσέρ αρκεί να έχουν «μάθει να μαθαίνουν».

Πράγματι, η θέσπιση της ΕΒΕ ενίσχυσε τον ταξικό χαρακτήρα της Εκπαίδευσης. Δεν τον διαμόρφωσε όμως. Πολλά παιδιά λαϊκών οικογενειών έμειναν εκτός πανεπιστημίων και φέτος, όπως και τα προηγούμενα χρόνια. Οι λόγοι; Τα σχολειά τους είχαν κενά, οι ώρες που χάνονταν πολλές, λεφτά για ιδιαίτερα ή φροντιστήρια δεν υπήρχαν, τα ειδικά μαθήματα δεν διδάσκονταν στο κατά τα άλλα δημόσιο σχολείο, οι γονείς δεν μπορούσαν να «διαβάσουν» τα παιδιά, οι απαιτήσεις των ίδιων από τον εαυτό τους χαμηλές όπως και των γονιών από τη ζωή τους κ.λπ.

Η ΕΒΕ έβαλε ένα ακόμα εμπόδιο, έκανε ακόμα πιο δύσκολο το πέρασμα... στην επόμενη πίστα. Πολλά από αυτά τα παιδιά θα αναζητήσουν τον δρόμο για την αγορά εργασίας μέσα από κάποιου είδους μεταλυκειακή εκπαίδευση, που μπορεί να έχει και τη σφραγίδα ενός ιδιωτικού τριτοβάθμιου ιδρύματος ή με μόνο εφόδιο το απολυτήριο του Λυκείου.

Οι υπέρμαχοι της «αριστείας» λένε ότι είναι κρίμα να εγκλωβίζεται (!) μερικά χρόνια στα πανεπιστημιακά έδρανα και να μένει εκτός παραγωγής όλο αυτό το, έτσι κι αλλιώς σε μειονεκτική θέση, νεαρό εργατικό δυναμικό και να μη διατίθεται προς εκμετάλλευση νωρίτερα, έχοντας ίσως μάθει και μια τέχνη σε κάποια επαγγελματική σχολή. Οι υπέρμαχοι των «ίσων ευκαιριών» λένε ότι δεν πειράζει να καθυστερήσουν λίγο να πέσουν στην αρένα, κι όταν βγουν ας έχουν και κανέναν σουγιά πάνω τους να αντέξουν μερικούς γύρους... Αυτό που δεν λένε αμφότεροι είναι ότι η ανεργία, οι δουλειές του ποδαριού, η απλήρωτη μαθητεία, η εργασιακή περιπλάνηση, εντός κι εκτός Ελλάδας, για τουλάχιστον μια δεκαετία, είναι οι σταθμοί του δρόμου που θα βαδίσουν πολλά από αυτά τα παιδιά που δεν προλαβαίνουν να συμμετέχουν ισότιμα στην κοινωνική παραγωγή και να δομήσουν προσωπικότητα, γιατί παλεύουν να «δομήσουν βιογραφικό».

Αραγε, θα ήταν πιο εύκολη η ζωή τους αν «εγκλωβίζονταν» σε ένα πανεπιστημιακό Τμήμα και παιδεύονταν μερικά χρόνια μέχρι να πάρουν το πτυχίο τους; Η απάντηση θα ήταν εύκολη αν υπήρχαν θέσεις εργασίας για όλους και η ανεργία δεν εγκλώβιζε περίπου 1 στους 2 νέους, με πτυχίο ή χωρίς. Αν ο ρυθμός ανάπτυξης ή η αναντιστοιχία δεξιοτήτων δεν ρύθμιζαν απλώς την ανεργία, αλλά τη δημιουργούσαν. Ομως η ανεργία είναι δομικό στοιχείο του καπιταλιστικού συστήματος, είναι φυσικό συμπλήρωμα της μισθωτής εργασίας και απαραίτητη για την αποδοτικότερη εκμετάλλευση των ανθρώπων που είναι «εξαρτημένοι από τον μισθό τους». Συμβάλλει στη συμπίεση των μισθών και την άντληση υπεραξίας, για τη συσσώρευση κεφαλαίου και την αναπαραγωγή του μέσω των επενδύσεων. Πλήττει δε με ιδιαίτερη σφοδρότητα τους πιο αδύναμους, αυτούς που δεν έχουν άλλες επιλογές εκτός από το μεροκάματο ή να ανοίξουν με πενιχρά μέσα και «την ψυχή στο στόμα» μια δική τους δουλειά και που με την πρώτη «στραβή» πετιούνται εκτός.

Ετσι λοιπόν το πρόβλημα που έχει να επιλύσει η εκάστοτε κυβέρνηση είναι το εξής: Πόσα κονδύλια, από την άγρια φορολογία των λαϊκών στρωμάτων, πρέπει να δεσμευτούν για την Εκπαίδευση, ώστε να εξασφαλιστεί ότι οι εταιρείες θα βρίσκουν εργάτες με κατάλληλα προσόντα και ταυτόχρονα θα διατηρείται ένα στοκ «ανταλλακτικών» εργαζομένων, κι όλα αυτά με το μικρότερο δυνατό κόστος; Το πρόβλημα τίθεται πάντα από την πλευρά του εργοδότη που αναζητεί εργαζόμενους. Μπορεί δε να έχει πάνω από μια λύσεις, που η καθεμία οδηγεί σε άλλο μείγμα πολιτικής από τα αστικά κόμματα που κυβερνούν.

Η θέσπιση της ΕΒΕ ενισχύει τη διαφοροποίηση μεταξύ Τμημάτων, σχολών και πανεπιστημίων, ανοίγει δρόμο για «ανασχεδιασμό» του χάρτη της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, εδραιώνει τον «νόμο της ζούγκλας» σε πανεπιστημιακό επίπεδο, δηλαδή όποιος μπορεί να αντέξει θα επιβιώσει...

Ο αποκλεισμός περισσότερων υποψηφίων ή η αναλογία εισερχομένων/εξερχομένων σε κάθε Τμήμα δεν εγγυάται την ποιότητα των σπουδών, ούτε αποτελεί μονοσήμαντο κριτήριο για το επίπεδό τους. Είναι όμως δείκτης αξιολόγησης με βάση τα κριτήρια της αγοράς (βλέπε «Ριζοσπάστης» 11/9/2019, σελ. 14) και ως τέτοιος μπορεί να εργαλειοποιηθεί για την εφαρμογή πολιτικών, όπως η κρατική χρηματοδότηση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του ανορθολογισμού που επιβάλλει το «νέο» σύστημα είναι ότι σε μια χώρα που πλήττεται κάθε χρόνο από πυρκαγιές, τα βουνά παραδίδονται σε επενδυτές κ.λπ., η συντριπτική πλειοψηφία των Τμημάτων που ασχολούνται με περιβάλλον, δασοπροστασία, μελέτη των οικοσυστημάτων έχουν... μονοψήφιο αριθμό εισακτέων.

Οι φετινές βάσεις αποτελούν οδοδείκτες στον δρόμο για ένα πανεπιστήμιο που προσφέρει υψηλή επιστημονική εκπαίδευση σε λίγους, δεξιότητες και επαγγελματικά προσόντα με ημερομηνία λήξεως σε πολλούς, και αποκλείει πάνω από το 1/3 της νεολαίας, με τη συντριπτική πλειοψηφία των τελευταίων να προέρχεται από οικογένειες με χαμηλό εισόδημα, που ελπίζουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν μπας κι έχουν καλύτερη μοίρα.

Οι φετινές βάσεις δείχνουν ξεκάθαρα τον δρόμο για ένα πανεπιστήμιο πλήρως ξεκομμένο από τις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας, σφιχτά ζεμένο στο άρμα των επιχειρηματικών ανταγωνισμών, όπου το κριτήριο για την ενίσχυση ή απαξίωση ενός επιστημονικού πεδίου δεν είναι η ανάγκη για λύσεις σε προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα στο κοντινό και μακρινό μέλλον, δεν είναι καν η εντυπωσιακή επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, αλλά ο «νόμος» της ζούγκλας, της προσφοράς και ζήτησης.

Της προσφοράς και ζήτησης θέσεων εργασίας που ελέγχονται από λίγους, τους επιχειρηματίες, που αποφασίζουν για το αν και πώς θα δουλεύουν οι πολλοί, πόση και τι δουλειά θα κάνουν, με μόνο κριτήριο την ενίσχυση των κερδών και της θέσης τους έναντι των ανταγωνιστών τους (αυτό τελικά είναι η επιχειρηματικότητα).

Της προσφοράς και ζήτησης νέων, φρέσκων μυαλών που διψούν για γνώση, δημιουργία και ζωή, νέων παιδιών που αναγκάζονται στην αρένα του ανταγωνισμού, με την ελπίδα κάποια μέρα ορισμένοι από αυτούς που θα επιβιώσουν να βρεθούν από τη μεριά των λίγων.

Βασικό πρόβλημα του αστικού σχολείου σήμερα, από τη σκοπιά των κοινωνικών αναγκών, είναι ότι ακριβώς επειδή ολοένα και περισσότερο μετατρέπεται σε φροντιστήριο, απαξιώνεται στη συνείδηση των μαθητών. Ταυτόχρονα, αποστεώνεται έτσι και η όποια μορφωτική γνωστική διαπαιδαγωγητική λειτουργία του. Φυσικά αυτά δεν συμβαίνουν σε πολιτικό και κοινωνικό κενό. Ο καπιταλισμός είναι μια κοινωνία που συνεχώς δημιουργεί νέα αδιέξοδα στη νεολαία, ζει και αναπνέει από τον ανταγωνισμό. Κι ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους μαθητές έχει τη βάση της αναζήτησης μιας «θέσης στον ήλιο», σε συνθήκες που το δικαίωμα στην εργασία και στις αναβαθμισμένες σπουδές βάλλεται συνεχώς. Ακριβώς λόγω του ανταγωνισμού για τα κέρδη και της απουσίας κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας σε επίπεδο κοινωνίας, η εργατική δύναμη ως εμπόρευμα περισσεύει, αναπτύσσεται ανισόμετρα, πετιέται στα ράφια της ανεργίας ή πουλιέται ακόμα πιο φθηνά.

Η εικόνα του επόμενου επεισοδίου στην ταξική πορεία όσων πετύχουν στις πανελλαδικές και τελικά αποφοιτήσουν από τα ΑΕΙ είναι η εξής:

Βρίσκονται αντιμέτωποι με την αναρχία ενός συστήματος που ούτε θέλει ούτε μπορεί να σχεδιάσει τι χρειάζεται η κοινωνία συνολικά, γιατί αυτό που το ενδιαφέρει είναι η επιδίωξη του μέγιστου καπιταλιστικού κέρδους. Τελικά αυτό που μένει είναι ένα τεράστιο δυναμικό νέων που μένουν αναξιοποίητοι, πετιούνται στα ράφια της ανεργίας, της ετεροαπασχόλησης.

Αυτό που αποδεικνύεται τελικά είναι ότι η καπιταλιστική αξιοποίηση της επιστήμης και των φυσικών φορέων της, των επιστημόνων, γίνεται με όρους νέων βάρβαρων προσαρμογών, για να ξεπεραστούν οι αντιθέσεις ενός συστήματος που δεν μπορεί να δώσει προοπτική στην τεράστια πλειοψηφία της ανθρωπότητας.

Το ΚΚΕ θέτει μια σειρά διεκδικήσεις για το σχολείο, την πρόσβαση στα ΑΕΙ, τις πανεπιστημιακές σπουδές, για αυτό που είναι αναγκαίο σήμερα, για να μπουν εμπόδια στην επίθεση στα μορφωτικά δικαιώματα της νεολαίας. Π.χ. να καταργηθούν η ΕΒΕ και η τράπεζα θεμάτων στο Λύκειο, να καλυφτούν τώρα όλα τα μαθησιακά κενά που δημιουργήθηκαν στην πανδημία με ευθύνη του κράτους, να στηριχτούν οι φοιτητές στις σπουδές τους, να κατοχυρωθεί το πτυχίο ως η μοναδική προϋπόθεση για την πρόσβαση στο επάγγελμα κ.ά.

Τα αιτήματα αυτά έρχονται σε ρήξη με την πολιτική των κυβερνήσεων που - σε κάθε μορφή τους - θέτουν συνεχώς νέα εμπόδια και αποκλεισμούς από τη μόρφωση, τη δημιουργική εργασία, τη ζωή.

Σε αυτήν τη βάση, επιδιώκουμε να εμπλουτιστεί η γόνιμη συζήτηση για τη σοσιαλιστική κοινωνία, που ξεμπερδεύει με τον βασικό κόφτη, την καπιταλιστική εκμετάλλευση, και μπορεί να θεμελιώσει την πραγματική ελευθερία των πολλών, να δώσει διέξοδο στις αναζητήσεις, στα ταλέντα και στις κλίσεις των νέων, εξασφαλίζοντας έτσι την ικανοποίηση των ατομικών ενδιαφερόντων μέσα από τη δημιουργική εργασία προς όφελος των αναγκών της πλειοψηφίας.