«Ετσι λοιπόν κατάντησε το μέλλον της χώρας μας, δηλαδή τα παιδιά;Το σημερινό παιδί πηγαίνει σε ένα σχολείο όχι για να πάρει τις βασικές γνώσεις για τη ζωή του, αλλά για να γίνει ένας "καθώς πρέπει" πολίτης, που θα δέχεται αδιαμαρτύρητα την καθημερινή πλύση εγκεφάλου, μέσω των εφημερίδων, του ραδιοφώνου και κυρίως μέσω της τηλεόρασης»;

Αυτά αναρωτιέται μια μαθήτρια με γράμμα της προς την ιστοσελίδα του Συντονιστικού των μαθητών.

Οσο για τις εφημερίδες; Και αυτές στο παιχνίδι. Κληρώνουν διακοπές, σπίτια, αυτοκίνητα. Διαφημίζουν «ροζ» εμπειρίες, και κοιτούν από την κλειδαρότρυπα τη ζωή των πλουσίων στις κοσμικές τους εμφανίσεις, αλλά και στις προσωπικές τους συνευρέσεις.

Οι τηλεοράσεις οργανώνουν καλλιστεία όπου παρελαύνουν 16χρονες «βασίλισσες» της ομορφιάς. Τα κανάλια τάζουν εύκολο χρήμα, δόξα και επιτυχία στους νέους με «μοναδικό» (;;;) κόστος, να κλειστεί η ζωή τους στην οθόνη μιας κάμερας.

Γιατί αυτοί οι μαθητικοί αγώνες χαρακτηρίζονται από μαζικότητα, διάρκεια και ωριμότητα ΚΑΙ ΓΙ' ΑΥΤΌ ΕΝΟΧΛΗΣΑΝ τόσο.

Μαζικότητα γιατί είναι χιλιάδες οι μαθητές που κατεβαίνουν στο δρόμο, που συμμετείχαν στις συντονιστικές επιτροπές καταλήψεων. Είναι χιλιάδες οι μαθητές που συζητούν για τα προβλήματά τους, που καταθέτουν γνώμη, που εμπλούτισαν με την άποψή τους τα αιτήματα των Συντονιστικών. Μαζικότητα γιατί σε τελική ανάλυση γέμισαν τα σχολεία με νέους αγωνιστές που νιώθουν ότι πρέπει οι ίδιοι να δράσουν για να βελτιωθεί το σχολείο και η ζωή τους.

Διάρκεια, γιατί οι μαθητές δεν το βάζουν κάτω. Δε φοβήθηκαν την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, αλλά ανάγκασαν την κυβέρνηση να μην την εφαρμόσει. Παιδιά 16 και 17 χρονών δείχνουν αντοχή όταν απέναντί τους έχουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση να τους πιέζουν, όταν επιστρατεύονται για τη δυσφήμιση του αγώνα τους οι πιο άθλιοι και βρωμεροί μηχανισμοί. Διάρκεια, που την εξασφαλίζουν και με την τακτική που επιλέγουν κάθε φορά να ακολουθούν.

Ωριμότητα, γιατί αντιλαμβάνονται με ποιόον πρέπει να τα βάλουν.

Γιατί διαρκώς τονίζουν την ευθύνη τόσο της ΝΔ, όσο και του ΠΑΣΟΚ. Γιατί από την αρχή ένιωθαν με ποιους πρέπει να συμμαχήσουν: Με τους καθηγητές που παλεύουν για τη μόρφωση και το πραγματικά δημόσιο και δωρεάν σχολείο. Με τους φοιτητές γιατί η Παιδεία χτυπιέται σε όλες τις βαθμίδες της. Με τους γονείς τους γιατί αυτοί πληρώνουν το κόστος της εκπαίδευσης. Με όλους τους εργαζόμενους γιατί μόνο όταν η Παιδεία γίνει υπόθεση του λαϊκού κινήματος μπορούμε να έχουμε ριζικά αποτελέσματα. Γι' αυτό και δήλωσαν από νωρίς την υποστήριξή τους στους αγώνες των εκπαιδευτικών, γι' αυτό και ζήτησαν τη στήριξη των γονιών τους. Γι' αυτό και δέχτηκαν με εγκαρδιότητα την υποστήριξη από τα ταξικά σωματεία που τους επισκέφτηκαν.

Τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών χρειάζονται άλλο σχολείο. Σχολείο που θα μορφώνει όλα τα παιδιά σε όμοιες συνθήκες μέχρι τα 18, που θα στοχεύει στη διαμόρφωση ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων και δε θα έχει ως στόχο την επιτυχία στις εξετάσεις και μόνο. Σχολείο που θα είναι δημόσιο και δωρεάν, Παιδεία που θα είναι αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν.

Η νέα γενιά ασφυκτιά με τους σημερινούς όρους ζωής. Νιώθει ανασφάλεια με την ανεργία που την περιμένει στο μέλλον, δεν αντέχει να ζει με ψίχουλα στον πολιτισμό, στον αθλητισμό. Ενοχλείται όταν της χρεώνουν την αποτυχία του δικού της συστήματος.

Η κατάσταση στην Παιδεία, στην εργασία, στη ζωή συνολικά υποκινούν τους αγώνες της νεολαίας.

Ας μην ψάχνουν για υποκινητές. Η αντικειμενική πραγματικότητα γεμίζει με οργή τη νεολαία, την κινητοποιεί.

Αυτό που χρειάζεται σήμερα να ωριμάσει σε όλη τη νεολαία - και ως συμπέρασμα από τους μέχρι τώρα αγώνες - είναι ότι απαιτείται αλλαγή των συσχετισμών παντού, στις μαθητικές κοινότητες, τους φοιτητικούς συλλόγους, τα εργατικά συνδικάτα, το κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Απαιτείται να αποδυναμωθούν τα δύο μεγάλα κόμματα, αλλά και ο Συνασπισμός που σιγοντάρει την πολιτική τους.

Για να δυναμώνει η φωνή των συμφερόντων του λαού και της νεολαίας στο κίνημα, για να έρχονται στο προσκήνιο πιο απαιτητικά οι σύγχρονες ανάγκες.

Για να μαθαίνει η σημερινή γενιά να κρατάει την ουσία και να εντάσσεται πιο μαζικά στον αγώνα για ν' αλλάξουμε τον κόσμο.

Από την πρώτη μέρα έναρξης της σχολικής χρονιάς, τα σχολεία είναι σε αναβρασμό. Ηταν φανερό ότι άρχιζε μια χρονιά με όλα τα γνωστά προβλήματα αλλά και με καινούρια που δημιουργούσαν τα νέα σχολικά βιβλία σε δημοτικά και γυμνάσια, η ένταση της διαφοροποίησης των σχολείων μέσα από τα διάφορα ευρωπαϊκά προγράμματα και την «ευέλικτη ζώνη», το πόρισμα του λεγόμενου Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση...

Νωπές σε όλο το λαό ήταν οι μνήμες από τις μεγάλες κινητοποιήσεις του καλοκαιριού που καθυστέρησαν την ψήφιση του νόμου - πλαισίου για την ανώτατη εκπαίδευση. Το Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων Αθήνας, συγκροτείται από μαθητές εκλεγμένους από την προηγούμενη χρονιά σε 5μελή και 15μελή και συνεδριάζει για πρώτη φορά την Κυριακή 17 Σεπτέμβρη, ενώ σιγά - σιγά συγκροτούνται Συντονιστικά σε πόλεις όλης της Ελλάδας.

Δάσκαλοι και νηπιαγωγοί αρχίζουν πενθήμερη απεργία τη Δευτέρα 18 Σεπτέμβρη. Απεργιακές συγκεντρώσεις έγιναν εκείνη τη μέρα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ενώ προετοιμάζεται μεγάλο συλλαλητήριο για την Τετάρτη 20 Σεπτέμβρη. Το συλλαλητήριο παίρνει πανεκπαιδευτικό χαρακτήρα. Συναντιούνται στους δρόμους του αγώνα εκπαιδευτικοί, μαθητές (με αποχές από τα σχολεία τους), φοιτητές και σπουδαστές (παρά την εξεταστική που ήταν σε εξέλιξη)... Φάνηκε ότι οι κινητοποιήσεις έχουν δυναμική και προοπτική.

Οι δάσκαλοι συνεχίζουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις και τη Δευτέρα 25 Σεπτέμβρη ορίζεται το νέο αγωνιστικό ραντεβού. Εκπρόσωποί τους συναντιούνται με την υπουργό Παιδείας, από την οποία εισπράττουν τον εμπαιγμό ενός επιδόματος που θα τους δίνεται σε δόσεις, ψίχουλο - το ψίχουλο έως το 2009! Η αγανάκτηση θεριεύει και για να την καταπνίξει, η κυβέρνηση επιστρατεύει ΜΑΤ, βία και καταστολή. Οι εκπαιδευτικοί βγαίνουν ξανά στους δρόμους την Τρίτη 26 και την Τετάρτη 27 Σεπτέμβρη. Παίρνουν απόφαση για συνέχεια των απεργιακών κινητοποιήσεων. Μέσα στις συνελεύσεις των συλλόγων οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ πετυχαίνουν να ανοίγει η συζήτηση και για το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, μαζί με τα οικονομικά αιτήματα, προκειμένου να αναδειχτεί ολόκληρο το πραγματικό πρόβλημα της Παιδείας και οι αιτίες του.

Μπαίνοντας ο Οκτώβρης, οι δρόμοι παίρνουν φωτιά από τις κινητοποιήσεις. Κάτω από την πίεση της «Ταξικής Δημοσιοϋπαλληλικής Συσπείρωσης», στις 5 Οκτώβρη η ΑΔΕΔΥ κηρύσσει απεργία. Στις 8 Οκτώβρη συνεδριάζουν τα Μαθητικά Συντονιστικά σε 19 πόλεις σε όλη τη χώρα και οι μαθητές δηλώνουν «Ερχόμαστε ξανά»! Τη Δευτέρα 9 Οκτώβρη μέσα από γενικές συνελεύσεις το ένα μετά το άλλο Λύκεια, ΤΕΕ - ΕΠΑΛ και Γυμνάσια αποφασίζουν καταλήψεις.

Την Τετάρτη 11 Οκτώβρη, δεκατρία ταξικά σωματεία προχωρούν σε 24ωρη απεργία. Το εκπαιδευτικό πρόβλημα αρχίζει να γίνεται υπόθεση πάλης της εργατικής τάξης. Εκπαιδευτικοί, μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι συναντιούνται σ' ένα μεγαλειώδες συλλαλητήριο. Οι μαθητές κάνουν αίσθηση με τη μαζικότητα και τον παλμό τους και σε κλίμα ενθουσιασμού το Συντονιστικό αποφασίζει συνέχεια των καταλήψεων. Την Τετάρτη 18 Οκτώβρη νέα συλλαλητήρια συγκλονίζουν την Αθήνα και πολλές άλλες πόλεις. Την Πέμπτη 19 Οκτώβρη, οι μαθητές κάνουν ένα ακόμα ποιοτικό βήμα: προχωρούν σε πανελλαδικό Συντονιστικό στην Αθήνα, με τη συμμετοχή μαθητών και συντονιστικών από δεκάδες πόλεις!

Την Παρασκευή 20 Οκτώβρη, σε αγαστή συμπαιγνία το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ αποφασίζουν την αναβολή της συζήτησης για το άρθρο 16 του Συντάγματος. Η ενδεχόμενη αναθεώρηση του άρθρου θα αποφασιζόταν την Τετάρτη 25 Οκτώβρη, μέρα όπου είχε οριστεί το νέο πανεκπαιδευτικό ραντεβού. Αλλά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ προσπαθούν με κάθε τρόπο να εκτονώσουν το κίνημα. Ο πρωθυπουργός μάλιστα, καλεί τους εκπαιδευτικούς σε συνάντηση την Τρίτη 24 Οκτώβρη - με τη λογική της εκτόνωσης - για να τους υποσχεθεί άλλο ένα... μεγάλο «τίποτα»!

Παρά τις συντονισμένες αυτές προσπάθειες, την Τετάρτη 25 Οκτώβρη «βούλιαξε» η Αθήνα! Για ώρες κρατάει το μεγαλειώδες συλλαλητήριο που καταλήγει σε συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Το μήνυμα είναι ένα: με όλες τις μορφές ο αγώνας για την Παιδεία συνεχίζεται. Συλλαλητήρια γίνονται σε πάνω από 30 πόλεις σε όλη την Ελλάδα.

Στις 27 και 28 Οκτώβρη, μαθητές, εκπαιδευτικοί και γονείς κάνουν τις δικές τους παρελάσεις, βροντοφωνάζουν τα σύγχρονα «ΟΧΙ». Οι μαθητές προχωρούν και σε συναυλίες σε Αθήνα και Πειραιά. Οι δάσκαλοι αλλάζουν μορφές, εξαγγέλλοντας 24ωρες απεργίες για τις 3 και τις 9 Νοέμβρη.

Ακολουθεί μια άγρια και άθλια συνάμα επίθεση των ΜΜΕ απέναντι στους μαθητές που συνεχίζουν με καταλήψεις. Ομως, οι μαθητές απαντούν με το κεφάλι ψηλά, με τις δημοκρατικές τους διαδικασίες, με την αλήθεια και τη δύναμη των αιτημάτων τους.

Αυτό δήλωσε, προχτές το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο που έγινε με τους μαθητές να δίνουν το στίγμα. Χτες Σάββατο το μεσημέρι, το Πανελλαδικό Συντονιστικό, συνεδρίαζε, αποτιμώντας την πείρα αυτών των κινητοποιήσεων των μαθητών, προκειμένου να πάρει αποφάσεις. Εχοντας στο επίκεντρό του ότι ο αγώνας για την Παιδεία είναι αγώνας ζωής.

«Ο άνεμος του αγώνα φυσάει μέσα μας, δεν ημερεύει και δεν πρέπει να κοπάσει, αλλά να γίνει φλόγα, πυρκαγιά, "για να γενούνε οι σκιές του φως και τα σκοτάδια λάμψη", όπως φωνάζει ο Χικμέτ από την άλλη άκρη του Αιγαίου»...

Το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών απευθύνει μήνυμα προς κάθε δάσκαλο και καθηγητή δηλώνοντας ανεπιφύλακτα: «Οι εκπαιδευτικοί μαζί με το λαό συνεχίζουμε ανυποχώρητα στους δρόμους του αγώνα».

Στο μήνυμά του το ΠΑΜΕ τονίζει:

«Ο αγώνας που ξεκίνησε δεν είναι ένα απλό συμβάν, ένα σίριαλ με έξι επεισόδια και μεγάλη τηλεθέαση, για να ξεχαστεί μετά από τριάντα ή δεκατέσσερις μέρες. Η απεργία αυτή, που αρχικά ήταν έκφραση μιας συσσωρευμένης δυσαρέσκειας στο χώρο της Παιδείας, κατάφερε να ζωντανέψει το πέτρινο δάσος της αδράνειας, στην οποία μας είχαν οδηγήσει οι συμβιβασμένες πλειοψηφίες των εκπαιδευτικών και άλλων συνδικάτων. Βέβαια, κάποιες απ' αυτές τις ηγεσίες φαντάζουν πρωτοστάτες, όμως στο πίσω μέρος του μυαλού τους εξακολουθεί να υπάρχει η σκοπιμότητα να επιδιώκουν ψηφοθηρικά εύσημα και συνδικαλιστικά ένσημα από το δικομματισμό σε προεκλογικές περιόδους.

Πρώτη φορά, δεν ήταν μόνο οι εκπαιδευτικοί, οι μαθητές, οι φοιτητές που πάλευαν, αλλά μαζί τους και οι εργάτες και η κοινή γνώμη, που αρνήθηκε να "αυτοματιστεί", και όλα αυτά τα πρωτόγνωρα τρόμαξαν τους δικομματικούς μανδαρίνους (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) και τα ΣΥΝεταιράκια τους, γι' αυτό και προσπαθούν με κάθε τρόπο ο αγώνας αυτός να σταματήσει, να μην έχει συνέχεια και καμιά προοπτική με αυτά τα - απειλητικά για την κυρίαρχη πολιτική - χαρακτηριστικά.

Πολλοί βιάζονται να γνωμοδοτήσουν ότι η ιστορία αυτή ήταν κάτω απ' το χώμα, υπόγειο ρεύμα που ξεθύμανε. Εμείς, αντίθετα, βλέπουμε βλαστούς και ρίζες, που αν αφεθούν στις καιρικές συνθήκες της συναίνεσης και του βολέματος δε θα 'χουνε ζωή και μέλλον, θα μαραθούν. Γι' αυτό και η συνέχιση του αγώνα με ταξικούς όρους, παλλαϊκή φυσιογνωμία και αντεπίθεση σε όλο το φάσμα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, είναι αυτό που θα δώσει καρπούς και οι αντίπαλοι το τρέμουν».

Το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών επισημαίνει στη συνέχεια:

«Βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή. Χρειάζεται η ανασύνταξη των δυνάμεων της ρήξης. Το πρόπλασμα του παλλαϊκού μετώπου πρέπει να γίνει πλάσμα και εφιάλτης τους, τα αιτήματα και τα πραγματικά προβλήματα της εκπαίδευσης να φωτιστούν και να προβληθούν, να εμπνεύσουν και να κινητοποιήσουν, να συνεγείρουν εκπαιδευτικούς και λαό.

Να γίνει συνείδηση και πίστη όλων ότι:

• Η επίθεση του μεγάλου κεφαλαίου σε όλα τα πεδία θα συνεχιστεί. Γι' αυτό και πρέπει να απαντήσουμε με πολυμέτωπα πυρά στο πολυκέφαλο τέρας των αναδιαρθρώσεων που επιτίθεται ανελέητα
• Ο αγώνας για την Παιδεία είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα για την εργασία, το μεροκάματο, τη σύνταξη, την Υγεία, τον Πολιτισμό, για μιαν άλλη ζωή, με νόημα, και μιαν άλλη κοινωνία, στην υπηρεσία του ανθρώπου και των πραγματικών του αναγκών, υλικών και πνευματικών
• Η μόνη απάντηση στο σχολείο και την εκπαίδευση της αγοράς και των επιχειρήσεων είναι το ενιαίο 12χρονο δημόσιο δωρεάν υποχρεωτικό σχολείο, συνέχεια μιας δίχρονης υποχρεωτικής προσχολικής αγωγής και προϋπόθεση για την επαγγελματική ειδίκευση σε δημόσιες και δωρεάν "μεταλυκειακές" επαγγελματικές σχολές ή στην ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση. Αγωνιζόμαστε για να καταργηθούν οι τεχνητές διακρίσεις σε δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια και τις επαγγελματικές σχολές πριν τα δεκαοχτώ, να καταργήσουμε τελικά τις μορφωτικές και κοινωνικές ανισότητες
• Η σκηνοθετημένη - από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ - επιχείρηση χυδαίας σπίλωσης των μαθητικών αγώνων και των εκπαιδευτικών σαν "προαγωγών" παραβατικών φαινομένων πρέπει να μας βρει ενωμένους σαν μια γροθιά. Μεμονωμένα φαινόμενα που υποθάλπονται από τους εμπόρους των ΜΜΕ, παρουσιάζονται σαν γενική κατάπτωση της νεολαίας με στόχο την όξυνση του αυταρχισμού και της αστυνόμευσης της σχολικής ζωής για μαθητές και εκπαιδευτικούς
• Επειδή δε θέλουμε να υπάρχουν διαχωρισμοί σε πρωτοβάθμιους και δευτεροβάθμιους δασκάλους, μόνιμους, αναπληρωτές, ωρομίσθιους, δημόσιους, ιδιωτικούς, παλεύουμε για την ταξική ενότητα όλων αυτών όπως και με την υπόλοιπη εργατική τάξη και το λαό
• Οσο επιτρέπουμε να διαχειρίζονται τους αγώνες μας αφερέγγυες ηγεσίες και "τηλεοπτικοί ψευτο-επαναστάτες", οι αγώνες θα αποχυμώνονται σαν τα σταφύλια της οργής, χωρίς να πιούμε ούτε σταγόνα κρασί από τ' αμπέλι της μέθης για τον αυριανό μας κόσμο, που θέλουμε ο παλμός του να χτυπά -όμορφος από την αρχή - στα μέτρα της καρδιάς
• Ο αγώνας θα είναι μακρόχρονος, σκληρός, επίμονος και επίπονος. Γι' αυτό και ανακαλούμε στο καλεντάρι της μνήμης τους αμέσως επόμενους σταθμούς της διαδρομής».

Μετά την προχτεσινή απεργία και το συλλαλητήριο των 16άρηδων, που «συντονίζουν εφηβεία, όνειρο και πραγματικότητα», το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών καλεί:

«Να ενημερώνουμε διαρκώς γονείς, φορείς, εργατικά συνδικάτα, να τους πείσουμε για την αναγκαιότητα της κοινής μας δράσης και του παλλαϊκού μετώπου για την Παιδεία.

9 του Νοέμβρη: Ολοι ξανά μαζικά και ενωτικά στις απεργίες και στους δρόμους. Μαθητές, φοιτητές, εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι, να απαντήσουμε ξανά σ' αυτούς που μας θέλουν θεατές, πως ο αγώνας δε σταματά. Να αποκαλύψουμε αυτούς που στην καρδιά των αγώνων προσκαλούν σε στημένους διαλόγους (ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ) αναγορεύοντας τη διά βίου κατάρτιση - ανεργία σε κοινωνικά δικαιώματα για να υπηρετήσουν τους σκοτεινούς σχεδιασμούς του μεγάλου κεφαλαίου και της ΕΕ για την εκπαίδευση.

Να απαιτήσουμε πραγματοποίηση Γενικών Συνελεύσεων στους Διδασκαλικούς Συλλόγους και τις ΕΛΜΕ, για συνέχιση και κλιμάκωση των κινητοποιήσεων.

17 του Νοέμβρη: Το Πολυτεχνείο Ζει! Ολοι στην πορεία, εργάτες, αγρότες, φοιτητές, μαθητές, εκπαιδευτικοί. Με μέτωπο απαντάμε στις πολυεθνικές και στον ιμπεριαλισμό. Ζωντανεύουμε έτσι, όσο ποτέ, το επίκαιρο και αδικαίωτο μήνυμα της εξέγερσης του Νοέμβρη. Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία! Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή, ήτανε εξέγερση και πάλη λαϊκή!

Μήνας έγκρισης του Κρατικού Προϋπολογισμού. Η καταδίκη του συνόλου της οικονομικής πολιτικής - υπερκέρδη για το κεφάλαιο, ανέχεια για το λαό - δεν πρέπει να είναι επετειακή τουφεκιά, όπως μέχρι τώρα συνέβαινε με τις ξέπνοες, εθιμοτυπικές διαμαρτυρίες ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Ιδιαίτερα φέτος ο ταξικός προϋπολογισμός μειώνει δραματικά τις κρατικές δαπάνες για Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, Πολιτισμό, για να προωθήσει την πλήρη ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών παροχών και δικαιωμάτων, την επιχειρηματική λειτουργία σχολείων και πανεπιστημίων και τη διεύρυνση της ιδιωτικής εκπαίδευσης με σχολειά της Εκκλησίας και άλλων ιδιωτικών συμφερόντων. Γι' αυτό πρέπει να συναντήσει την παλλαϊκή αντίσταση και κατακραυγή.

Σχεδόν σίγουρα τον ίδιο μήνα ανοίγει το Ασφαλιστικό-Συνταξιοδοτικό (διάλογοι & συναινέσεις) με άμεσο στόχο την παραπέρα αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης και μέχρι τον ερχόμενο Μάη την ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων, την ισοπέδωση δηλαδή παροχών και δικαιωμάτων.

Καλή χρονιά για όλους! Κακή για την κυβέρνηση της ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που φρόντισαν να παραπέμψουν το κόκκινο πανί της εκπαιδευτικής κοινότητας και του λαού, τη συζήτηση για την αναθεώρηση του άρθρου 16, στα τέλη του μήνα αυτού. Επειδή όλοι λίγο-πολύ καταλαβαίνουν τι σημαίνει ιδιωτικοποίηση, γι' αυτό και πρέπει να πάρουν την απάντηση που τους ταιριάζει. Η δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση είναι αδιαπραγμάτευτο αγαθό. Με συλλογικές αποφάσεις, κινητοποιήσεις να αφήσουμε την αναθεώρηση στα χαρτιά και στο συρτάρι του δικομματισμού. Και έπεται αγώνων συνέχεια... Μέχρι το τέλος της εκπαιδευτικής χρονιάς θα μας βρίσκουν διαρκώς μπροστά τους».

Το μήνυμα του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών προς κάθε δάσκαλο, νηπιαγωγό, καθηγητή καταλήγει με το κάλεσμα- προτροπή:

«ΝΑ ΜΗ ΧΑΜΗΛΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΑΝΑΣΤΗΜΑ ΜΑΣ. ΝΑ ΤΡΑΒΗΞΟΥΜΕ ΨΗΛΑ ΚΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ, με τις σημαίες του ΠΑΜΕ, της μόρφωσης, της δουλιάς και του αγώνα».

Πλήρης συμμόρφωση της λειτουργίας ολόκληρου του συστήματος της δημόσιας εκπαίδευσης στα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια της «ελεύθερης αγοράς» είναι ο απώτερος στόχος της επιδιωκόμενης αναθεώρησης του άρθρου 16 του Συντάγματος από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, σύμφωνης με τις ευρωενωσιακές κατευθύνσεις. Στόχος που αν επιτευχθεί θα διαμορφώσει μια εφιαλτική πραγματικότητα για την εργατική λαϊκή οικογένεια, καθώς θα επιφέρει ένα συντριπτικό πλήγμα στο δικαίωμα των παιδιών της για πρόσβαση και απόκτηση μόρφωσης.

Η αναβολή της συζήτησης για την ενδεχόμενη αναθεώρηση του άρθρου και η μετάθεσή της για το Γενάρη ή το Φλεβάρη του 2007, δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να οδηγήσει στον εφησυχασμό το κίνημα. Είναι διακηρυγμένη η συμφωνία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για την αναθεώρηση του άρθρου, που θα σημάνει ουσιαστικά την κατάργηση της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας.

Το εργατικό λαϊκό κίνημα οφείλει να ιεραρχήσει ως κύρια προτεραιότητα την πάλη ενάντια σε μια τέτοια εξέλιξη, συνειδητοποιώντας πως συνέπεια της αναθεώρησης του άρθρου 16 δε θα είναι μόνο το άνοιγμα του δρόμου για ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων ή αναγνώριση όσων μαγαζιών διαδίδουν σήμερα ότι λειτουργούν ως «ιδιωτικά πανεπιστήμια». Αυτό είναι το πρώτο βήμα για μια συνολική αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού συστήματος από το πανεπιστήμιο έως το νηπιαγωγείο, προκειμένου η εκπαίδευση να υπαχθεί ολοκληρωτικά στις σύγχρονες αναδιαρθρώσεις της καπιταλιστικής οικονομίας.

Για την ανάπτυξη αυτής της πάλης πρέπει εξαρχής να απορριφτεί το μύθευμα πως με τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων θα ανακοπεί η φοιτητική μετανάστευση. Να μάθει ο λαός την αλήθεια πως τα ιδιωτικά «πανεπιστήμια» των χωρών της ΕΕ παίζουν παντού και πάντα δευτερεύοντα, συμπληρωματικό και συχνά προσωρινό ρόλο. Και να κατανοηθεί βαθιά ότι η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων είναι αναγκαία για την άρχουσα τάξη και τους πολιτικούς της εκφραστές ώστε να δημιουργηθούν συνθήκες αγοράς που θα εξαναγκάσουν τα δημόσια πανεπιστήμια να λειτουργήσουν όπως τα ιδιωτικά, «με ενότητα και ομοιογένεια», όπως λέει και το ΠΑΣΟΚ.

-- Μείωση της ήδη ισχνής κρατικής χρηματοδότησης στα περισσότερα δημόσια πανεπιστήμια. Καθώς στο πλαίσιο του «υγιούς (σ.σ. για τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών) ανταγωνισμού» τα ποσά που σήμερα κατευθύνονται στη δημόσια εκπαίδευση θα μοιράζονται σε όλα τα ανώτατα ιδρύματα, τόσο στα δημόσια όσο και στα ιδιωτικά. Αν, δε, επικρατήσει και το ευρωενωσιακό κριτήριο της μοιρασιάς με βάση την ισχύ κάθε ιδρύματος, τότε είναι εύκολα κατανοητό ότι η χρηματοδότηση προς τα ιδρύματα θα κατανέμεται ανισομερώς, με καθαρά «αγοραία» κριτήρια, πράγμα που θα οδηγήσει σε οικονομικό στραγγαλισμό ιδρύματα και ειδικότητες που ...δεν «πουλάνε».

-- Αύξηση του κόστους των ανώτατων σπουδών για τη λαϊκή οικογένεια που ήδη υφίσταται τεράστια οικονομική αιμορραγία με επιβολή διδάκτρων, κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων, της όποιας φοιτητικής μέριμνας, ακόμα και των υποτροφιών, που ήδη έχουν αρχίσει να αντικαθίστανται από ανταποδοτικά βοηθήματα έναντι εργασίας των φοιτητών και τον τραπεζικό δανεισμό.

-- Υποβάθμιση των ανώτατων σπουδών για τα παιδιά της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων (καθώς στα δημόσια πανεπιστήμια θα ασκείται ασφυκτική πίεση από τους μάνατζερ, που προβλέπεται να αναλάβουν τη διαχείρισή τους), στην κατεύθυνση της αντικατάστασης της βασικής ακαδημαϊκής αρχής για όμοια κατά επιστημονικό αντικείμενο προγράμματα σπουδών με τη σύγχρονη επιχειρηματική κατεύθυνση για ευέλικτη και διαφοροποιημένη «παραγωγή» πτυχίων και αποφοίτων μιας χρήσης.

-- Δραματική συρρίκνωση εργασιακών δικαιωμάτων και μισθών για τους πτυχιούχους που πλέον θα ...«παράγονται» σε αφθονία από τα κάθε λογής κολέγια. Αντίστοιχη επιδείνωση θα γνωρίσουν και οι εργασιακές σχέσεις του διδακτικού προσωπικού των κατ' όνομα πλέον δημόσιων πανεπιστημίων, που θα δουν τους όρους εργασίας να εξομοιώνονται προς τα κάτω με αυτούς των συναδέλφων τους στα ιδιωτικά.

Η σημαντικότερη ωστόσο συνέπεια μιας τέτοιας εξέλιξης θα είναι η ολοσχερής αναίρεση του κοινωνικού ρόλου των πανεπιστημίων και της επιστήμης. Η θηλιά της «ανταγωνιστικότητας» που θα περαστεί στο «λαιμό» τους και η εξάρτηση της επιβίωσής τους από την ικανότητά τους να προσελκύουν ιδιωτικά κεφάλαια θα ανοίξουν διάπλατα την πόρτα για την οριστική εγκατάσταση στο δημόσιο πανεπιστήμιο των επιχειρηματιών-χορηγών που φυσικά σε ανταπόδοση θα επιβάλλουν τους δικούς τους όρους στην έρευνα και τη διδασκαλία. Τα ιδρύματα θα εξαναγκάζονται να προσφέρουν επιστημονική κάλυψη σε κάθε τι που ωφελεί τα δικά τους κέρδη, το καπιταλιστικό σύστημα συνολικά, και όχι τις ανάγκες του λαού, με τις οποίες μπορεί να έρχεται σε σύγκρουση, να τις υπονομεύει. Π.χ., τι θα αποφανθεί ένα ίδρυμα σχετικά με την επικινδυνότητα για τον ανθρώπινο οργανισμό ενός γενετικά τροποποιημένου προϊόντος όταν χορηγός του είναι η εταιρεία που το παράγει;

Είπαμε και προηγούμενα ότι από το πανεπιστήμιο θα γίνει η αρχή. Αυτό το μοντέλο λειτουργίας - διακηρυγμένο από την ΕΕ, τον ΟΟΣΑ - θέλουν να εφαρμοστεί σε όλη την κλίμακα του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος. Μιλάνε για «αποκέντρωση» και «αυτονομία» της σχολικής μονάδας. Εννοούν αποδέσμευση του κράτους από την ευθύνη για χρηματοδότηση και διαμόρφωση του σχολικού προγράμματος, υπαγωγή κάθε σχολείου στους όρους που θα θέτουν οι χορηγοί του. Επιδιώκουν ένα ταξικά διαφοροποιημένο σχολείο, περικυκλωμένο από επιχειρήσεις, πλήρως συμμορφωμένο στις απαιτήσεις τους, όπως αυτές θα διαμορφώνονται από το κυνήγι του κέρδους. Ενα σχολείο που το επίπεδό του θα εξαρτάται από τις τσέπες των γονιών και τις ικανότητες του διευθυντή που θα το «μανατζάρει» να προσελκύει χρηματοδότες.

Πρόκειται για έναν πραγματικό εφιάλτη όχι πολύ μακρινό αν η εργατική τάξη δε βάλει οριστικά φραγμό στα σχέδιά τους, στην αντιλαϊκή συμμαχία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Περιθώρια αναμονής δεν υπάρχουν. Οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις προχωρούν ταχύτατα. Αντίστοιχη πρέπει να είναι και η ανάπτυξη της πάλης εναντίον τους, εναντίον της αναθεώρησης του άρθρου 16, με πάνδημο αίτημα: Ενιαία, δημόσια, δωρεάν Παιδεία, συνδεδεμένη με τις πραγματικές ανάγκες του λαού κι όχι των επιχειρήσεων.