Αυτός ο ζωγραφικός πίνακας, με τον οποίο ο σπουδαστής της ΑΣΚΤ έκανε το «λάθος» να εικονίσει το διάβασμα του «Ρ από έναν εργάτη, προκάλεσε την «ιερή» αγανάκτηση ενός καθηγητή - ιεροεξεταστή, που, προφανώς, θεωρεί πως οι φοιτητές υπάρχουν μόνο για να διαφημίζουν καλλυντικά πολυεθνικών, όπως πριν από λίγες μέρες συνέβη στη Σχολή Δημοσιογραφίας στο Πάντειο

Ολο και πληθαίνουν τα κρούσματα αντικομμουνισμού. Και πιάνουν όλες τις πλευρές της καθημερινής δραστηριότητας και ζωής των εργαζομένων και της νεολαίας. Το σχολείο, το πανεπιστήμιο, το χώρο εργασίας, τη γειτονιά, τα ΜΜΕ, τον πολιτισμό... Είναι πολλοί αυτοί που δουλεύουν για να χωνέψει ο λαός και η νεολαία τον αντικομμουνισμό ως μια καθημερινή κατάσταση, μια συνήθεια που θα πρέπει να τη δέχονται αγόγγυστα. Αλλωστε, μπορεί να «μην τους βγήκε», αλλά προσπάθησαν να θεσμοθετήσουν την ποινικοποίηση του κομμουνισμού μέσα από το περίφημο Αντικομμουνιστικό Μνημόνιο στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Ωστόσο, η εξουσία του κεφαλαίου είναι αποφασισμένη να συνεχίσει την ενορχηστρωμένη αντικομμουνιστική εκστρατεία.

Δεν είναι όμως το μόνο παράδειγμα. Οι οργανώσεις της ΚΝΕ μόνο τις τελευταίες δέκα μέρες έχουν καταγγείλει πλήθος αντικομμουνιστικής προπαγάνδας σε χώρους εκπαίδευσης. Σε σχολείο των Αμπελοκήπων εκπαιδευτικοί αξιοποίησαν τη θέση και τα μαθήματά τους για να εξαπολύσουν επίθεση στη Σοβιετική Ενωση και το σοσιαλισμό, εξισώνοντάς τον με το φασισμό. Στο ίδιο μοτίβο, εκπαιδευτικός στη Λάρισα προσπάθησε να στρέψει τους μαθητές ενάντια στην ΚΝΕ, αξιοποιώντας χιλιοπαιγμένες αντικομμουνιστικές ρητορείες. Αλλος εκπαιδευτικός στο ΤΕΙ Λάρισας δήλωσε ότι έχει δυο βιβλία, ένα «φτηνό» για τους κομμουνιστές και τους συνδικαλιστές και ένα «καλό» για όσους θέλουν να περάσουν με «βαθμό»! Στο πλευρό των επίσημων μηχανισμών του αστικού κράτους τάσσονται και λογής λογής επίδοξοι εργολάβοι της αντικομμουνιστικής εκστρατείας, που μόνο δάσκαλοι και παιδαγωγοί δεν μπορούν να θεωρηθούν. Γιατί αξιοποιούν τη θέση τους, την εξουσία που έχουν στην τάξη και το αμφιθέατρο και προχωρούν σε από καθέδρας αντικομμουνισμό θέλοντας να επιβάλουν στους νέους την αντιδραστική τους άποψη ως θέσφατο.

Οι μηχανισμοί της αστικής τάξης αξιοποιούν όλα τα μέσα που διαθέτουν για να εμφυσήσουν στη νεολαία και τους εργαζόμενους την αντικομμουνιστική προπαγάνδα, να δαιμονοποιήσουν τους κομμουνιστές και τα κομμουνιστικά κόμματα, να αποκρύψουν την ηρωική συμβολή των κομμουνιστών στους αγώνες των λαών και των εργαζομένων. Δουλεύουν για τη μαζική αποχαύνωση των εργαζομένων και ιδιαίτερα της νεολαίας. Στόχος είναι να έχουν μια νεολαία χειραγωγημένη, με κουτσουρεμένα όνειρα και ακρωτηριασμένες διεκδικήσεις. Και μοχλός για να το πετύχουν είναι να χτυπήσουν το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, την πολιτική του πρόταση.

Μόνο που δε βάζουν όλοι ανοιχτά και καθαρά στους φοιτητές τι πιστεύουν, ποια πολιτική στηρίζουν. Μόνιμη επωδός των παρατάξεων του δικομματισμού στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, όταν «στριμώχνονται» για την πολιτική των κομμάτων τους είναι ότι «εμείς δεν έχουμε σχέση με τη Νέα Δημοκρατία», «εμείς δεν έχουμε σχέση με το ΠΑΣΟΚ». Το ζήσαμε την περίοδο των πολέμων σε Γιουγκοσλαβία και Ιράκ, όπου ήταν εμφανής η στήριξη του πολέμου από ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, τόσο εμφανής όσο και τα στρατεύματα που πέρναγαν από τη χώρα, τόσο εμφανής όσο και η λειτουργία της βάσης της Σούδας. Το ζήσαμε σε περιόδους όπου το εργατικό λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα έδινε τη δυνατότητα για να βγουν και πολιτικά συμπεράσματα, π.χ. Ασφαλιστικό Γιαννίτση, «μεταρρυθμίσεις» για την Παιδεία, νόμος - πλαίσιο και τι θέσεις έχει το κάθε κόμμα απέναντι σε αυτές, αν και πόσο τις στηρίζει.

Οι ΚΝίτες και οι ΚΝίτισσες που συμμετέχουν στην Πανσπουδαστική, και αυτή τη χρονιά, δίνουν τη μάχη για να μην καταφέρουν να εγκλωβίσουν οι παρατάξεις των αστικών κομμάτων τη σκέψη των φοιτητών και τη συζήτηση γύρω από τις εκλογές στους τέσσερις τοίχους του πανεπιστημίου. «Δεν είμαστε εμείς αρμόδιοι να συζητήσουμε για το Ασφαλιστικό», τις ιδιωτικοποιήσεις, τις εξελίξεις στα Βαλκάνια κ.τ.λ., «οι φοιτητές να κρίνουν τις παρατάξεις για το τι έκαναν για τη σχολή μας», είναι μόνο μερικά από αυτά που προβάλλονται από τις άλλες δυνάμεις, για να φεύγει ο φοιτητής από τη σχολή του και να έχει δεμένα τα μάτια για αυτά που συμβαίνουν γύρω του.

Στις φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές ψηφίζουν κοντά 150.000 νέοι και νέες και χρειάζεται να πάρουν αυτές οι εκλογές τα χαρακτηριστικά αναμέτρησης με την κυρίαρχη πολιτική, χαρακτηριστικά καταδίκης των μέτρων που παίρνονται, να είναι μήνυμα - απάντηση από μια γενιά που τη θέλουν γενιά χωρίς δικαιώματα. Χρειάζεται να πάρουν απάντηση τα κόμματα της πλουτοκρατίας και οι παρατάξεις τους στις σχολές, τα κόμματα του ευρωμονόδρομου και οι κάθε λογής οπορτουνιστές μέσα στα πανεπιστήμια που χρόνια τώρα παίζουν το ρόλο του «τραυματιοφορέα» στη σοσιαλδημοκρατία.

Σήμερα, που εξαπολύεται ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων και ιδιαίτερα των νέων, που συνεχίζεται η αιμορραγία των κομμάτων της πλουτοκρατίας και το σύστημα αναζητά νέα στηρίγματα, οι φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές αποκτούν γενικευμένα πολιτικά χαρακτηριστικά.

Κριτήριο στάσης και ψήφου είναι όλη η ζωή του φοιτητή σπουδαστή και της οικογένειάς του. Κανένας φοιτητής που προέρχεται από λαϊκή οικογένεια δεν πρέπει να δώσει δικαίωμα με την επιλογή του στη σχολή, να πουν ότι εγκρίνει το να δουλεύει ανασφάλιστος με μισθό χαρτζιλίκι, να περιφέρεται από την ανεργία στην ψευτοδουλειά, ότι εγκρίνει ο πατέρας του να βγει σε σύνταξη πείνας μετά τα 65, ο ίδιος να δουλεύει χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τα ψίχουλα που θα παίρνει να τα δίνει στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό που κατέθεσε η κυβέρνηση χρειάζεται να ξεσηκώσει τον φοιτητόκοσμο, η ΚΝΕ και η ΠΚΣ σε αυτήν την κατεύθυνση δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, δυναμώνουμε ακόμα περισσότερο την προσπάθειά μας, για να κατανοήσουν οι φοιτητές και σπουδαστές πως δεν πρόκειται για κάποια απλά διαχειριστικά μέτρα. Το σύστημα είναι σε κρίση και για να μπορέσει να ενισχύσει παραπέρα την κερδοφορία του κεφαλαίου παίρνει πίσω κατακτήσεις για την προστασία του εργαζόμενου και της οικογένειάς του, αποτέλεσμα σκληρών και αιματηρών αγώνων αλλά και της επίδρασης του σοσιαλισμού.

Κανένα παιδί εργατικής λαϊκής οικογένειας δεν έχει λόγο να δώσει έγκριση στις ιδιωτικοποιήσεις, στο ξεπούλημα των λιμανιών, των αεροδρομίων, της «Ολυμπιακής», της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ και ατελείωτος ο κατάλογος. Δεν έχει λόγο να στηρίξει την εμπορευματοποίηση της Υγείας, την είσοδο και την εξάπλωση μονοπωλίων, ιδιωτικών νοσοκομείων στον κλάδο Υγείας.

Κανένας δε θα βγει την επομένη των εκλογών να πει ότι οι φοιτητές και σπουδαστές «ψήφισαν για τη σχολή τους». Θα αξιολογήσουν το αποτέλεσμα, όπως αξιολογούν το βαθμό κινητοποίησης και οργάνωσης των φοιτητών για τέτοια σοβαρά ζητήματα, θα επιδιώξουν να αποσπάσουν τη συγκατάθεση της νέας γενιάς. Η αστική τάξη σήμερα δε θέλει απλά τη νεολαία απαθή και ουδέτερη, τη θέλει ενεργά να παίρνει μέρος στην προώθηση των στρατηγικών της επιδιώξεων.

Πίσω από τις παρατάξεις κρύβονται συμφέροντα. Πίσω από τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ κρύβονται οι επιχειρήσεις μέσα στις σχολές που βλέπουν έναν χώρο υψηλής κερδοφορίας και θέλουν να φύγουν και οι τελευταίοι φραγμοί στη δράση τους. Πίσω από τα διάφορα σχήματα των αριστεριστών και του ΣΥΝ χαμογελάει ο οπορτουνισμός και ο πιο χυδαίος αντικομμουνισμός. Χαμογελάει το ίδιο το σύστημα που έχει ανάγκη να στηρίζει και να αξιοποιεί αναχώματα και να βρίσκει βασικούς συμμάχους στο χτύπημα του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στους χώρους νεολαίας, συμμάχους που να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για να μην έρχεται σε επαφή ο ριζοσπαστισμός με την ανατρεπτική επαναστατική πολιτική των κομμουνιστών. Ας θυμηθεί ο φοιτητόκοσμος τη δημοσιότητα που είχαν οι επικεφαλής τέτοιων ομάδων την περίοδο των κινητοποιήσεων, όταν αρκετές φορές μάλιστα εκπροσωπούσαν μόνο τον εαυτό τους.

Γι' αυτό και απευθυνόμαστε με εμπιστοσύνη στο σύνολο των φοιτητών και σπουδαστών. Γνωρίζουμε πως, παρά την προσπάθεια των υπολοίπων, οι φοιτητές δεν είναι ψάρια στη γυάλα, μπορούν να κρίνουν, ζητούν να μάθουν, αγανακτούν, αναζητούν τη διέξοδο. Το επόμενο διάστημα ανοίγουμε πλατιά στους φοιτητές και σπουδαστές την πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ. Ηδη η ανταπόκριση στις εκδηλώσεις που έχουν γίνει είναι μεγάλη. Οι φοιτητές και σπουδαστές μάς γνωρίζουν, ξέρουν ότι δεν έχουμε λείψει από πουθενά, δεν αφήσαμε τίποτα να πέσει κάτω, μπήκαμε μπροστά για όλα τα προβλήματα που τους απασχολούν. Τώρα είναι πιο ώριμοι να καταλάβουν αυτό που λέμε, μόνο αυτός ο αγώνας δε φτάνει, χρειάζεται ρήξη, σύγκρουση, ανατροπή.

Η υπεροχή των θέσεών μας, η δράση της ΚΝΕ στις σχολές όλο το προηγούμενο διάστημα, η εμπιστοσύνη που μας δείχνουν νέοι προερχόμενοι και από άλλους πολιτικούς χώρους μάς ανεβάζει το αίσθημα ευθύνης. Αυτή η μάχη να είναι απάντηση στα αντιλαϊκά μέτρα, στα μαγειρέματα για τον εγκλωβισμό του λαού και της νεολαίας.

Πιάνω, λοιπόν, την πανέμορφη Θύελλα από το χέρι και κατεβαίνω τη σκάλα. Μόλις ανοίγω την εξώπορτα, τέσσερις μοτοσικλέτες των ΜΑΤ σχίζουν τη Μαυρομιχάλη σαν να γυρίζουν ταινία! «Τι είναι αυτά;», μου λέει η μικρή. «Τίποτα», της λέω, «η αστυνομία!». «Φοβάμαι!», μου λέει. «Να μη φοβάσαι», της απαντάω, «μαζί μου κανένας δε σε πειράζει!». Κλείνω την πόρτα, αλλάζουμε χέρι και κατεβαίνουμε τη Μαυρομιχάλη (δε θέλω να πάω το παιδί από τη Χαρ. Τρικούπη, που έχει καυσαέρια). Στην Καλλιδρομίου πέφτουμε πάνω στο πρώτο μπλόκο! Οπλισμένοι σαν αστακοί αστυνομικοί έχουν ζώσει τα γύρω πεζοδρόμια. «Τι είναι ετούτοι;», μου λέει. «Τίποτα κούκλα μου, αστυνομικοί είναι!», της απαντάω! «Δεν πάω», μου λέει, «φοβάμαι!».

Πίσω ολοταχώς! Το πρώτο στενό δεξιά, βγαίνουμε Ιπποκράτους! Κοιτάζω, άλλο μπλόκο. Μια κλούβα στη λεωφορειολωρίδα του κεντρικού δρόμου και γύρω της άλλοι αστακοί. «Δεν πάω», μου λέει η μικρή, «έχουνε όπλα!». Πίσω πάλι. Φτάνουμε Χαρ. Τρικούπη, ρουφάμε του κόσμου το καυσαέριο, αλλά, επιτέλους, χωρίς κάννες να μας ζώνουν! Σε τρία λεφτά, σχεδόν τρέχοντας, φτάνουμε Αραχώβης! «Μην προχωράς», μου φωνάζει η μικρή, «άλλοι». Πράγματι, ανάμεσα στη Διδότου και τη Βαλτετσίου, έξω από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, άλλοι αστακοί. Αυτοί έχουν σκορπίσει σε όλη την περιοχή. Και είναι έτοιμοι για έφοδο!

Πράγματι, χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο, ένα σύνταγμα αστυνομικών, οπλισμένοι όπως οι Αμερικάνοι φαντάροι στο Ιράκ, έρχονται από τη Στουρνάρη βροντώντας τις ασπίδες τους. Εγώ σκιάχτηκα, όχι το παιδί που δεν είναι και μαθημένο! Σκύβω και το σηκώνω στην αγκαλιά μου. «Θα σε σώσω», της λέω, «πάμε!». Περνάω τα πόδια της στο σβέρκο μου και αρχίζω να τρέχω! Κατεβαίνω στη Σολωμού! Μπόταση, άλλοι αστυνομικοί! «Αριστερά», μου λέει η μικρή. Μπροστά εμείς, πίσω οι αστυνομικοί, μπαίνουμε στον πεζόδρομο της Κωλέττη. Στρίβουμε δεξιά τη Θεμιστοκλέους τρέχοντας. Σχεδόν ελεύθεροι μέχρι την Ακαδημίας. Εκεί δεν περνάει κανένας! Στρίβουμε στην Κλεισόβης, μπαίνουμε στη στοά του «Χόλιγουντ» και με την πρώτη ευκαιρία περνάμε απέναντι. Κατεβαίνουμε τον πεζόδρομο της Βερανζέρου. Δέκα βήματα και, να, οι αστυνομικοί που ανεβαίνουν κατά δεκάδες από την Πατησίων!

Με τρία νέα νομοθετικά κείμενα για την ανώτατη εκπαίδευση, η κυβέρνηση συμπληρώνει τις αναδιαρθρώσεις σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ, που ξεκίνησαν από το ΠΑΣΟΚ στις αρχές της δεκαετίας και κορυφώθηκαν με την ψήφιση του νόμου - πλαισίου το περασμένο καλοκαίρι. Το βάρος τώρα η κυβέρνηση το ρίχνει στην εφαρμογή των αναδιαρθρώσεων μέσα στα Ιδρύματα, δεδομένου ότι η πλειοψηφία των συλλογικών οργάνων των φοιτητών - σπουδαστών, αλλά και πολλές αποφάσεις συλλογικών οργάνων των πανεπιστημιακών έχουν δηλώσει ότι δε θα τις εφαρμόσουν, επιδιώκοντας την κατάργησή τους στην πράξη.

Αυτό επιδιώκει και με τον πρότυπο Εσωτερικό Κανονισμό των ΑΕΙ, που δεν είναι τίποτε άλλο από ένα «ποινολόγιο» με τα πειθαρχικά συμβούλια που φτιάχνει για όλο το έμψυχο δυναμικό των ΑΕΙ, αλλά και με το υπόδειγμα Τετραετούς Στρατηγικού Σχεδιασμού που δίνεται στα Ιδρύματα με τη συνοδεία ωμών απειλών ότι αν δεν καταρτίσουν τετραετές πρόγραμμα δε θα χρηματοδοτηθούν.

Το τρίτο από τα κείμενα της κυβέρνησης είναι το νομοσχέδιο για τις μεταπτυχιακές σπουδές, που αν περάσει και εφαρμοστεί θα έχει πολύ αρνητικές συνέπειες όχι μόνο για τις μεταπτυχιακές σπουδές, αλλά πρώτα και κύρια για τις προπτυχιακές, τα πτυχία και συνολικότερα τα ιδρύματα. Υποβάθμιση των πτυχίων, γενίκευση των διδάκτρων, επιβολή ιδιωτικής χρηματοδότησης, μεταπτυχιακά ληξιπρόθεσμα, ανάλογα με τις ανάγκες των επιχειρήσεων, είναι μόνο μερικά από όσα φέρνει αυτό το νομοσχέδιο.

Γενικός κανόνας για να μπορεί ένα Τμήμα πανεπιστημίου ή ΤΕΙ να έχει μεταπτυχιακό πρόγραμμα (ΠΜΣ) είναι να έχει εφαρμόσει το νόμο για την αξιολόγηση. Για ποιο πράγμα θα αξιολογείται το Τμήμα; Για το κατά πόσον έχει προσαρμοστεί στους νόμους της αγοράς. Και η αγορά για τα ανώτατα ιδρύματα δεν υπαγορεύει μόνο οικονομικούς όρους (σύνδεση με τις επιχειρήσεις), αλλά και ιδεολογικούς (προσαρμογή στο περιεχόμενο των σπουδών, στη λειτουργία του εκπαιδευτικού προσωπικού κτλ). Ετσι, η κυβέρνηση εκβιάζει ωμά τα Ιδρύματα.

Τα Τμήματα και τα Ιδρύματα που δε θα εφαρμόσουν την αξιολόγηση δε θα χρηματοδοτούνται για τα μεταπτυχιακά τους προγράμματα(!), είπε ευθέως ο υπουργός Παιδείας: «Κάθε μεταπτυχιακός κύκλος δίνεται η δυνατότητα να χρηματοδοτείται από τρεις πηγές. Από κρατικές πηγές, από ευρωπαϊκά κονδύλια και από ιδιωτικές πηγές, από την αγορά δηλαδή. Τα δύο πρώτα επηρεάζονται από την απόφαση που παίρνει το υπουργείο. Αυτά τα δύο λοιπόν πρώτα κομμάτια χρηματοδότησης τα εξαρτάμε αν θα τα δώσουμε ή δε θα τα δώσουμε σε ένα πανεπιστημιακό τμήμα από την αξιολόγηση».

Η αρχική υποκρισία της κυβέρνησης ξεδιπλώνεται τώρα σε όλο της το μεγαλείο, αφού αποκαλύπτεται ότι η αξιολόγηση συνδέεται άμεσα με τη χρηματοδότηση, έχει «τιμωρητικό» χαρακτήρα και καθόλου δεν έχει να κάνει με τον εντοπισμό των αδυναμιών και τη βοήθεια προς τα Ιδρύματα, που έλεγε η κυβέρνηση όταν περνούσε το σχετικό νόμο.

«Πηγές εσόδων ΠΜΣ μπορεί να είναι δωρεές, χορηγίες, παροχές, κληροδοτήματα, φορέων του δημοσίου ή ιδιωτικού τομέα γενικά, Νομικά ή φυσικά πρόσωπα, ερευνητικά προγράμματα, κοινοτικά προγράμματα, επιχορηγήσεις του κρατικού προϋπολογισμού και δίδακτρα» (άρθρο 4 παρ. 1α, δική μας η έντονη επισήμανση). Η γενίκευση των διδάκτρων, ακόμα και στα μεταπτυχιακά προγράμματα που μέχρι σήμερα δεν υπήρχαν, θα γίνει καθεστώς!

«Από τον τακτικό προϋπολογισμό επιχορηγούνται τα Τμήματα (...) που στερούνται άλλων πόρων για την κάλυψη δαπανών λειτουργίας ενός (1) μόνο ΜΠΣ του Τμήματος και ενός (1) διατμηματικού ή διιδρυματικού ΠΜΣ» (άρθρο 4, παρ. 1β). Δηλαδή, η χρηματοδότηση από τις επιχειρήσεις ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ και μόνο στην περίπτωση που δεν υπάρχει ή δεν είναι αρκετή, το κράτος θα χρηματοδοτεί... «τσιγκούνικα» ένα μόνο μεταπτυχιακό! Με αυτόν τον τρόπο επιχειρείται και ο περιορισμός των μεταπτυχιακών προγραμμάτων (υπάρχει υπερπληθώρα σήμερα), όμως, αν συνυπολογίσουμε ότι με τη γενίκευση των μεταπτυχιακών που έχει ήδη συντελεστεί έχουν υποβαθμιστεί κατάφωρα τα πτυχία, γίνεται κατανοητό ότι ο περιορισμός τους θα συνοδευτεί και από ένταση των ταξικών φραγμών για την πρόσβαση σε αυτά.

«Η διαχείριση των εσόδων ΠΜΣ γίνεται από τον Ειδικό Λογαριασμό Κονδυλίων Ερευνας (ΕΛΚΕ)» (άρθρο 4, παρ. 2). Με το 30% αυτών των εσόδων θα καλύπτονται γενικότερες λειτουργικές ανάγκες του Ιδρύματος και το 10% των εσόδων θα είναι κρατήσεις υπέρ του ΕΛΚΕ! Δηλαδή, το ΠΜΣ θα λειτουργεί ως ένα μαγαζάκι του κάθε Ιδρύματος που θα του αποφέρει γενικότερα κέρδη. Τα δίδακτρα που θα πληρώνουν οι μεταπτυχιακοί φοιτητές θα πηγαίνουν για να ...ζήσει ολόκληρο το Ιδρυμα! Επιπλέον, όλα αυτά τα έσοδα (και από δίδακτρα και από επιχειρήσεις) θα τα διαχειρίζονται οι ΕΛΚΕ, δηλαδή όργανα που δεν είναι ελέγξιμα από τα συλλογικά όργανα του πανεπιστημίου.

«Η διάρκεια λειτουργίας ενός ΠΜΣ είναι το πολύ οκτώ (8) έτη» (άρθρο 3 παρ. 9), ενώ μένει ανοιχτό το ενδεχόμενο παράτασης της λειτουργίας του, πάντα σε συνδυασμό με την αξιολόγηση, τη βιωσιμότητά του κτλ.

Θεωρείται δεδομένο, δηλαδή, ότι το αντικείμενο, το επιστημονικό θέμα ενός μεταπτυχιακού προγράμματος, θα έχει σύντομη ημερομηνία λήξης. Μην έχει κανείς αμφιβολία ότι η αγορά θα είναι αυτή που θα καθορίζει, τελικά, τη βιωσιμότητα και την αναγκαιότητα ύπαρξης ενός μεταπτυχιακού. Πιο απλά, όσο «πουλάει», όσο το χρειάζεται η αγορά, θα υπάρχει. Αυτό όμως, προσδιορίζει εκ των προτέρων και τι είδους μεταπτυχιακά θα είναι αυτά: Η «επιστημονική» αξία του μεταπτυχιακού θα σχετίζεται με το σκοπό και την ανάγκη που καλύπτει για την αγορά και τον επιχειρηματία, σε τελική ανάλυση, με το κέρδος κι όχι με τις ανάγκες του λαού, της κοινωνικής και επιστημονικής ανάπτυξης.

Συνολικά, το νομοσχέδιο έρχεται να προσαρμόσει τον τομέα της ανώτατης εκπαίδευσης που ακούει στο όνομα «μεταπτυχιακά» στις αναδιαρθρώσεις της Μπολόνια, δηλαδή στις επιταγές του κεφαλαίου για την ανώτατη εκπαίδευση. Σ' αυτό το πλαίσιο, οριστικοποιεί τη διάσπαση των ανώτατων σπουδών σε κύκλους, με υποβάθμιση του πρώτου, του προπτυχιακού κύκλου σπουδών και κατ' επέκταση του πτυχίου.

Υποβαθμίζονται συνολικά τα πτυχία και το μεταπτυχιακό χρίζεται απαραίτητο. «Δικαίωμα υποβολής αίτησης για την απόκτηση διδακτορικού διπλώματος έχουν οι κάτοχοι Μεταπτυχιακού Διπλώματος Ειδίκευσης» (άρθρο 5, παρ. 1β). Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι τίθενται αυστηρά και απαραβίαστα (ταξικά πάντα) όρια για τη μετάβαση από τον ένα κύκλο σπουδών στον άλλο και υπογράφεται η υποβάθμιση του πτυχίου, από το οποίο αφαιρείται οριστικά η επιστημονική ειδίκευση.

Μ' αυτήν την έννοια, το δικαίωμα που δίνεται στα ΤΕΙ για δημιουργία αυτόνομων μεταπτυχιακών, δε σηματοδοτεί σε καμιά περίπτωση αναβάθμιση των ΤΕΙ, αφού συνολικά και τα πτυχία των ΤΕΙ και αυτά των πανεπιστημίων θα έχουν υποβαθμιστεί κατάφωρα. Είναι σκέτη κοροϊδία τα μεταπτυχιακά των ΤΕΙ, την ώρα που ...αναγνωρίζονται τα ΚΕΣ, που φτιάχνεται ένα άκρως ανταγωνιστικό πλέγμα για τη δημιουργία και βιωσιμότητα των μεταπτυχιακών, που βάζει τα ανώτατα ιδρύματα να ανταγωνίζονται με όρους καπιταλιστικής αγοράς.... στην οποία τα ΤΕΙ παραμένουν ο «φτωχός συγγενής».