Υπάρχει και η λαϊκή εμπειρία, πλούσια πλέον, από τόσα χρόνια εφαρμογής της Συνθήκης του Μάαστριχτ, άλλων αντιδραστικών συνθηκών από την ενοποίηση της ΕΕ, την ΟΝΕ, το Ευρώ, τη διεύρυνση, το ρόλο της ΕΕ και των κυρίαρχων δυνάμεών της σε πολέμους, σε αντιδημοκρατικά, αντεργατικά μέτρα και επιλογές.

Πολλοί περισσότεροι άνθρωποι σε σχέση με χτες γνωρίζουν πλέον ότι ΕΕ δεν είναι αυτή που τους έλεγαν και τους έταζαν οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις και άλλοι ευρωλάγνοι. Οτι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν είναι των λαών, όπως υποκριτικά αναγράφουν στα συνθήματά τους, αλλά των καπιταλιστών. Είναι Ενωση του μεγάλου κεφαλαίου, των μονοπωλίων, με στόχο την αποδοτικότερη εκμετάλλευση λαών, αγορών, για την ένταση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, για την αποτελεσματικότερη συμμετοχή στη λεία με το ξαναμοίρασμα του κόσμου και των σφαιρών επιρροής, ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Ολα τα υπόλοιπα, από τους πανηγυρισμούς και τα βεγγαλικά της διεύρυνσης, μέχρι την προπαγάνδα τους μπροστά στις ευρωεκλογές ένα και μοναδικό στόχο έχουν: Να αποσπάσουν τη συνενοχή και συναίνεση των λαών, να κάνουν το στόχο των ιμπεριαλιστών και του μεγάλου κεφαλαίου, στόχο και των λαών!

Στις ευρωεκλογές της 13ης Ιούνη, το μήνυμα που πρέπει να βγει από την κάλπη είναι: Ευρωπαϊκή Ενωση δεν είναι Ευρώπη! Η Ευρώπη των λαών, των λαϊκών κινημάτων, της ειρήνης, της φιλίας και της συνεργασίας, του πολιτισμού και του σοσιαλισμού, δεν έχει καμιά σχέση με το ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα της ΕΕ!

Αυτή η Ευρώπη θα προκύψει, θα έρθει μέσα από την εναντίωση, από το βροντερό ΟΧΙ των λαών -και του ελληνικού - απέναντι στην ιμπεριαλιστική ένωση, απέναντι στις αντιλαϊκές επιλογές και πολιτικές που ασκούνται συνολικά από την ΕΕ, αλλά και από τις κυβερνήσεις που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία και που είναι δογματικά προσηλωμένοι στις ευρωενωσιακές επιλογές των πολυεθνικών.

Το ΚΚΕ και μπροστά στη μάχη των ευρωεκλογών, όπως και κάθε μέρα, κάνει γνωστή στο λαό ολόκληρη τη στρατηγική του, κι όχι κουτσουρεμένη, προβάλλει τη θέση του ότι η Ελλάδα της λαϊκής κοινωνικής ευημερίας, της ειρήνης - η Ελλάδα στην οποία ο λαός αποφασίζει με τη θέληση και την πείρα του για το ποιο κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό σύστημα θέλει - δε χωράει μέσα στην ΕΕ.

Το αγαπημένο «επιχείρημα» των αντιπάλων μας είναι αυτό που ισχυρίζεται ότι «τα περί αποδέσμευσης και έξω από την ΕΕ» τα λέει μόνο το ΚΚΕ, ότι «μας οδηγεί στην απομόνωση», ότι «η Ελλάδα δε θα αναπτυχθεί», ότι «δεν μπορούμε να είμαστε όλο άρνηση» και ότι «μόνο το ΚΚΕ λέει συνέχεια ΟΧΙ σε όλα» και πάει λέγοντας...

Τους απαντάμε:

Πρώτο: Για αιώνες, για χρόνια πολλά, για δεκαετίες, οι λαοί - μαζί και ο ελληνικός λαός - ό,τι κατέκτησαν, ό,τι πρόοδο έκαναν το κατέκτησαν μόνο με την πάλη, τον αγώνα τους, τα μικρά και μεγάλα ΟΧΙ που είπαν. Αυτοί που πήγαιναν από συμβιβασμό σε συμβιβασμό και από υποχώρηση σε υποχώρηση είδαμε πού κατάντησαν, σε τι περιπέτειες έχουν οδηγήσει τους λαούς, με την εφαρμογή αντιλαϊκών μέτρων. Αλλωστε, είναι χαρακτηριστική η απολογία τους για μια σειρά μέτρα. Στοιχειώδη αντίρρηση να θέσουν για κάποιο μέτρο τούς απαντάνε ωμά «ιδού κύριοι η υπογραφή σας κάτω από Συνθήκες που τα προβλέπουν»! Γιατί στον ιμπεριαλισμό, «άμα δώσεις δάκτυλο σου τρώει ολόκληρο το χέρι»...

Δεύτερο: Είναι ψέμα ότι μόνο το ΚΚΕ λέει ΟΧΙ είτε συνολικά στην ΕΕ, είτε σε βασικές επιλογές της. Η Δανία είπε ΟΧΙ στο Μάαστριχτ με δημοψήφισμα. Η Σουηδία είπε ΟΧΙ στο ευρώ. Η Νορβηγία με δημοψήφισμα αρνήθηκε να ενταχθεί στην ΕΕ δύο φορές. Η Γροιλανδία αποχώρησε από την ΕΕ και κρατάει ειδική σχέση μαζί της. Η Κύπρος είπε ΟΧΙ στο άδικο «σχέδιο Ανάν». Η Ιρλανδία είπε ΟΧΙ σε ειδικές συμφωνίες. Η Μεγάλη Βρετανία δεν είναι στην Ευρωζώνη. Αλλες χώρες, επίσης, έχουν βάλει «βέτο», έχουν πει ΟΧΙ και τελικά εξαιρέθηκαν από συμφωνίες που δεν τους συμφέρουν. Αλλοι λαοί, επίσης, σε ποσοστά πολύ μεγάλα της τάξης του 45% μέχρι 50% είπαν ΟΧΙ σε ΟΝΕ, Μάαστριχτ κλπ. Τι έπαθαν όλες αυτές οι χώρες; Γιατί μόνον στην Ελλάδα, όταν προβάλλει το ΚΚΕ ΟΧΙ σε επιμέρους ή συνολικότερες πλευρές πέφτει όλη αυτή η κινδυνολογία και καταστροφολογία; Καμία βάση δεν έχουν όσα κινδυνολογικά λένε για την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και ΑΠΕΙΘΑΡΧΙΑ που χρειάζεται και από το λαό μας.

Τρίτο: Είναι ψέμα ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ένωση των λαών. Είναι επικίνδυνο ολίσθημα η επιδίωξη, τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ και του ΣΥΝ, να προσπαθούν να πείσουν το λαό με επιχειρήματα ότι η ΕΕ είναι κάτι σαν θέσφατο, θεόσταλτο, κάτι που υπάρχει ή που πρέπει να υπάρχει έξω από την εξέλιξη, την ίδια την ταξική πάλη, τους συσχετισμούς δυνάμεων. Τίποτε από αυτά δεν ισχύουν. Απλά, γιατί η ΕΕ είναι καπιταλιστική ένωση. Η πάλη μας για την ανατροπή της ισοδυναμεί με την πάλη που κάνει ή πρέπει να κάνει κάθε λαός στη χώρα του, για να αλλάξει την κατάσταση που επικρατεί, για να ανατρέψει το καπιταλιστικό σύστημα και να οικοδομήσει μια καλύτερη ανώτερη κοινωνία, τη σοσιαλιστική. Οπως, λοιπόν, δε συμβιβαζόμαστε με τον καπιταλισμό στη χώρα μας, έτσι δεν μπορεί να συμβιβαζόμαστε και με την καπιταλιστική ενοποίηση, τον ιμπεριαλιστικό σχηματισμό που ακούει στο όνομα ΕΕ. Είναι άλλο ζήτημα ότι εμείς, όπως και σε εθνικό επίπεδο, δε θέτουμε ως όρο για το αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο, για τη συμμαχία, τη συνεργασία δυνάμεων, τη συμφωνία μας και για το σοσιαλισμό. Προβάλλουμε όμως μια άλλη εναλλακτική πρόταση πάλης, μια άλλη εξουσία, με λαϊκή οικονομία.

Τέταρτο: Η άποψη του ΚΚΕ είναι ξεκάθαρη. Οπως στην Ελλάδα παλεύει στο έδαφος της συγκεκριμένης καπιταλιστικής κοινωνίας, με τις συγκεκριμένες σχέσεις παραγωγής, με την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης παρούσα, με τα αντιλαϊκά μέτρα από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, έτσι και στην Ευρώπη συνολικά, παλεύουμε κατά της καπιταλιστικής ενοποίησης.

Οπως στην Ελλάδα εργαζόμαστε δραστήρια για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, έτσι και στην ΕΕ. Οπως είμαστε υπέρ μιας Ελλάδας της ειρήνης, των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, σε σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια, έτσι και στην Ευρώπη, είμαστε υπέρ μιας Ευρώπης της ειρήνης, των λαϊκών δικαιωμάτων, του σοσιαλισμού.

Πέμπτο: Είναι ψεύτικο και υποκριτικό το δίλημμα των κατηγόρων μας ότι είμαστε αντιευρωπαϊστές, ότι είμαστε εμείς μόνοι απ' όλους εναντίον της Ευρώπης. Γιατί απλούστατα δεν ταυτίζουμε - όπως λαθεμένα και ύπουλα κάνουν άλλοι - την Ευρώπη με την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι μια διακρατική συνεργασία καπιταλιστικών κρατών, με στόχο την ισχυροποίηση του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, για να αντεπεξέλθει στον ανταγωνισμό του με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, για την ανάπτυξη της κερδοφορίας των μονοπωλίων, για να παίζει καλύτερα στην κούρσα των αγορών και των σφαιρών επιρροής. Σε αυτήν την ένωση είμαστε ενάντιοι, ακριβώς γιατί δεν έχουν συμφέρον οι λαοί από αυτήν, παρά μόνον το μεγάλο κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του.

Εκτο: Η εμπειρία του λαού μας είναι πλέον πλούσια, ιδιαίτερα μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, αλλά και όλες τις άλλες αντιλαϊκές αντιδραστικές συνθήκες και συμφωνίες που έχουν μεσολαβήσει. Φυσικά, ο απεγκλωβισμός από την ιμπεριαλιστική αυτή ένωση, η αποδέσμευση δε θα έρθει ξαφνικά, μέσα σε μια νύχτα. Χρειάζεται αγώνας, δημιουργία αντίστοιχων συσχετισμών σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Χρειάζεται να δέχεται πλήγματα η ΕΕ σε κάθε αντιλαϊκό βήμα της. Με την αντίσταση, την ανυπακοή, την απειθαρχία, το άνοιγμα του δρόμου για μια άλλη προοπτική, για τη λαϊκή εξουσία σε κάθε χώρα, σε όλη την Ευρώπη.

Εβδομο: Ενα απαραίτητο σχόλιο προς ευρωλάγνους: Κανένας δεν τολμάει να εγκαλέσει το ΚΚΕ ότι είναι εναντίον της Ελλάδας, ότι είναι ανθελληνικό κόμμα, εκτός ίσως από κάποιες θλιβερές εξαιρέσεις, φαντάσματα του παρελθόντος. Ούτε «ανθελληνικό κόμμα» είναι το ΚΚΕ, ούτε «αντιευρωπαϊκό κόμμα». Το ΚΚΕ είναι εναντίον της καπιταλιστικής Ελλάδας, όπως ακριβώς είναι και εναντίον της καπιταλιστικής ευρωπαϊκής ενοποίησης, που, από το 1992 και δώθε, ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ενωση. Είναι γνήσια πατριωτικό και βαθιά διεθνιστικό, δεν έχει καμιά σχέση με τον εθνικισμό και τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου.

Ογδοο: Κάνουν μέγα λάθος και σφάλμα οι πολιτικοί μας αντίπαλοι, όταν μας λένε ότι λέμε συνεχώς ΟΧΙ. Η απλή λογική, άλλωστε, λέει ότι για να πεις ΝΑΙ σε κάτι πρέπει να πεις ένα ΟΧΙ σε κάτι άλλο. Το ΝΑΙ του ΚΚΕ, λοιπόν, δίνεται σε μια διαφορετική Ευρώπη, που θα βασίζεται στην ελεύθερη συνεργασία ανάμεσα στα κράτη, στη βάση του αμοιβαίου οικονομικού οφέλους. Η Ευρώπη, μέσα στην οποία ο συσχετισμός δύναμης γέρνει υπέρ των αποδεσμευμένων χωρών, των μη ενταγμένων, υπέρ των δυνάμεων της ειρήνης και του σοσιαλισμού, δίνει περισσότερες εγγυήσεις σε όφελος των λαών. Οι λαοί δε θα εμποδίζονται με συνθήκες και πάσης φύσεως δεσμεύσεις, είτε οικονομικές είτε στρατιωτικές, να διαλέγουν το δικό τους κοινωνικό και πολιτικό σύστημα, να συνάπτουν σχέσεις συνεργασίας με άλλες χώρες. Θα διαμορφωθούν καλύτερα οι προϋποθέσεις να υπάρξουν πιο ελεύθερες, σχετικά πιο ισότιμες ή και ισότιμες σχέσεις συνεργασίας. Γιατί μόνον τότε θα αδυνατίσει ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός. Γιατί μόνον τότε οι ΗΠΑ, αυτή η επικίνδυνη ιμπεριαλιστική δύναμη, θα νιώσουν ότι χάνουν συμμάχους και ότι στη θέση τους έχουν γνήσιους αντιπάλους, τους ίδιους τους λαούς.

Ενατο: Οι χώρες που θα αντιστέκονται, θα απειθαρχούν, θα αποδεσμεύονται, δε θα κάθονται με σταυρωμένα χέρια. Θα συνάπτουν ως αντίβαρο τις δικές τους αμοιβαίες οικονομικές σχέσεις και στην Ευρώπη και με τρίτες χώρες. Η αποδέσμευση μπορεί να ξεκινήσει από μια χώρα, από περισσότερες, και να υπάρξει έτσι επίδραση θετική και στην Ελλάδα. Κανείς δεν μπορεί από σήμερα να αποκλείσει τίποτα. Είναι απόλυτο επίσης να πιστεύει κάποιος ότι η αποδέσμευση θα είναι μια επιλογή μόνο όταν μια χώρα περάσει στο σοσιαλισμό. Μια χώρα δεν αποκλείεται καθόλου να πετύχει την αποδέσμευση με λαϊκή απόφαση, με ή χωρίς δημοψήφισμα. Οπως, επίσης, δεν μπορούμε καθόλου να αποκλείσουμε σαν ενδεχόμενο, οι ίδιες οι εξελίξεις να δώσουν τη δυνατότητα σε μια χώρα για εθελοντική αποχώρηση, με τη μια ή την άλλη μορφή εξόδου.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, παρουσιάζοντας ένα κείμενο 15 σελίδων, ανέπτυξε το «όραμα», τις «θέσεις» και τις «δεσμεύσεις» της αξιωματικής αντιπολίτευσης «για τη νέα Ευρώπη, την Ευρώπη των λαών», όπως εντελώς δημαγωγικά αναγράφεται στην πρώτη παράγραφο του κειμένου.

Στη διακήρυξή του το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να πείσει για τις... φιλολαϊκές διαθέσεις της πολιτικής του και δε διστάζει να καπηλευτεί ακόμη και την έννοια του «σοσιαλισμού»! Ο Γ. Παπανδρέου, παρουσιάζοντας τη διακήρυξη, ισχυρίστηκε ότι το ΠΑΣΟΚ... δεσμεύεται για την Ευρώπη «της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ασφάλειας, της αλληλεγγύης, της πλήρους απασχόλησης και της πραγματικής σύγκλισης».

Οι ωραίες και «εύηχες» λέξεις συγκαλύπτουν προπαγανδιστικά όσα παρουσιάζονται αναλυτικά μέσα στη διακήρυξη σχετικά με τις πραγματικές πολιτικές προθέσεις του ΠΑΣΟΚ. Οι «δεσμεύσεις» του ΠΑΣΟΚ, που από τη θέση της κυβέρνησης έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του σε όλες τις αντιδραστικές συμφωνίες της ΕΕ και που σήμερα από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι παρούσες στη διακήρυξη, εκφράζοντας τη δέσμευσή του να στηρίξει την υλοποίησή τους...

Θέλουμε «μια Ευρώπη ικανή να χρηματοδοτήσει πολιτικές σύγκλισης, ανάπτυξης, ανταγωνιστικότητας, κοινωνικής δικαιοσύνης και συνοχής», αναφέρεται χαρακτηριστικά στο κείμενο της διακήρυξης. Ακριβώς αυτές οι λέξεις χρησιμοποιούνται και στη στρατηγική της Λισαβόνας. Σύγκλιση και ανάπτυξη επιδιώκουν οι κυβερνήσεις των Ευρωπαίων εταίρων για το μεγάλο κεφάλαιο, ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας για τις μονοπωλιακές επιχειρήσεις της Ευρώπης, σε σχέση με τους κεφαλαιοκράτες των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας, προωθεί με την πολιτική της η ΕΕ.

Αυτό για τους εργαζόμενους, για τους λαούς της Ευρώπης, σημαίνει σκληρότερη εκμετάλλευση, φθηνότερες αμοιβές, μηδενικά εργασιακά δικαιώματα, προκειμένου τα προϊόντα των Ευρωπαίων κεφαλαιούχων να γίνουν πιο... ελκυστικά. Σ' αυτή την επιχείρηση επιζητούν και τη συνοχή, δηλαδή την υποταγή ή ανοχή των εργαζομένων, αλλά και το συντονισμό των κυβερνήσεων των κρατών - μελών της ΕΕ, για εφαρμογή πολιτικής έντασης της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. «Δεν μπορούμε να δώσουμε αυξήσεις, παροχές, αυτή είναι η γραμμή της ΕΕ». Φράση - κλειδί που χρησιμοποίησε κατά κόρον ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης και οι υπουργοί του, για να... αποκρούσουν τα λαϊκά αιτήματα, αυτό συνεχίζει και υπερασπίζεται σήμερα και ο Γ. Παπανδρέου και εντελώς προκλητικά καλεί «όλες τις Ελληνίδες και τους Ελληνες να δουλέψουν μαζί», για αυτή την προοπτική!

Οσο για την «κοινωνική δικαιοσύνη», το «κοινωνικό Μάαστριχτ», όπως το αποκαλεί ο Γ. Παπανδρέου και μέσα από τη διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ, ενόψει βέβαια και των ευρωεκλογών, περιορίζεται στη φιλανθρωπία. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ χτες, η κυβέρνηση της ΝΔ σήμερα, το σύνολο των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων παίρνουν μέτρα που αφορούν τα πιο εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα, τους ανθρώπους που, αφού στην κυριολεξία τους αφαίμαξαν, τους πετούν ένα «ψίχουλο» με την παροχή φιλανθρωπικών επιδομάτων, για να μην πεθάνουν, αλλά το κυριότερο για να «καλμάρουν» τις εν δυνάμει διαθέσεις ανάπτυξης αγώνων. Εξάλλου την προεκλογική, στις εθνικές εκλογές, περίοδο πρότεινε ευέλικτες εργασιακές σχέσεις και παραπέρα ιδιωτικοποίηση - εμπορευματοποίηση της παιδείας, της υγείας, της πρόνοιας. Αυτή είναι η «κοινωνική συνοχή» και η «κοινωνική δικαιοσύνη» που υπόσχεται το ΠΑΣΟΚ να... παλέψει για την υλοποίησή της μέσα στους κόλπους της ΕΕ.

Το ΠΑΣΟΚ και ο Γ. Παπανδρέου με συνέπεια προσανατολίζονται στη στήριξη της ΕΕ και στην πιο αντιδραστική, κατασταλτική προοπτική της για την ενίσχυση της εξουσίας του κεφαλαίου, των κερδών του. Αυτός είναι ο στρατηγικός στόχος της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, που επαναβεβαιώνεται με τη διακήρυξη για τις ευρωεκλογές. Μοναδική αγωνία της «σοσιαλιστικής» πολιτικής του ΠΑΣΟΚ είναι πώς θα ωφεληθεί η ντόπια πλουτοκρατία μέσα από την πολιτική της ΕΕ.

Συγχρόνως στη διακήρυξή του το ΠΑΣΟΚ κάνει λόγο για την «Ευρώπη της Ειρήνης». Υπηρετώντας με μεγάλη συνέπεια τα συμφέροντα των Ευρωπαίων, αλλά και των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ έδωσαν «γην και ύδωρ» και βοήθησαν τα μέγιστα στη δολοφονία του γιουγκοσλαβικού και ιρακινού λαού. Δεν πρέπει κανείς να ξεχνά ότι επί των ημερών του ΠΑΣΟΚ, η Ελλάδα πήρε από τις ΗΠΑ την τέταρτη... τιμητική θέση ανάμεσα στις χώρες που στήριξαν τον πόλεμό τους στο Ιράκ.

Αλλά και η «Ευρώπη της Ειρήνης», που «οραματίζεται», είναι όπως αναφέρει «μια ισχυρή Ευρώπη που θα υπερασπιστεί τη δική της στρατηγική, στρατηγική ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής». Η δημιουργία δηλαδή ενός ισχυρού ιμπεριαλιστικού κέντρου, που δόγμα της έχει τους προληπτικούς πολέμους.

Μάλιστα, ο Γ. Παπανδρέου πρόβαλε και τις «πρωτοβουλίες» της Ελληνικής Προεδρίας στην προσπάθεια αυτή και καυχήθηκε ότι στο Καστελόριζο μπήκαν οι βάσεις για τη συγκρότηση του ευρωστρατού...

Μια από τις βασικότερες επιδιώξεις του ΠΑΣΟΚ, βέβαια, για την υλοποίηση της αντιδραστικής πολιτικής της ΕΕ είναι η κατοχύρωσή της και μ' ένα θεσμικό πλαίσιο.

Πρώτη ανάμεσα στις 12 βασικές θέσεις του το ΠΑΣΟΚ κατατάσσει την αποδοχή και την έναρξη εφαρμογής του Ευρωσυντάγματος. «Θέση μας είναι η ενεργός και συστηματική προώθηση της πολιτικής ένωσης της Ευρώπης και της ομοσπονδιακής της προοπτικής. Αποφασιστικό βήμα προς την κατεύθυνση αυτή είναι η άμεση αποδοχή και η έναρξη της εφαρμογής της Συνθήκης για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, που εγγυάται τα δικαιώματα των Ευρωπαίων πολιτών και ενισχύει το ρόλο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου».

Το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, που ενσωματώνει όλες τις αντιδραστικές ενάντια στους λαούς Συνθήκες, τη στρατιωτικοποίηση της ΕΕ και την ένταση της καταστολής, και για το οποίο ακόμα δεν έχουν συμφωνήσει οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών, γιατί υπάρχουν σοβαρές αντιθέσεις μεταξύ τους, το ΠΑΣΟΚ το χειροκροτεί και ο Γ. Παπανδρέου υμνεί τη μεγάλη συμβολή του κόμματός του σ' αυτή την προσπάθεια.

Το ευρωπαϊκό πλαίσιο κατά της τρομοκρατίας έχει χρησιμοποιήσει τα αντιδραστικότερα στοιχεία από το Ευρωσύνταγμα και ο Γ. Παπανδρέου στη Διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ... καμαρώνει ότι μετά από προσπάθειες της Ελληνικής Προεδρίας πέρασε μέσα στο Ευρωσύνταγμα το πιο αντιδραστικό άρθρο: «Η ρήτρα αλληλεγγύης». Δηλαδή, το δικαίωμα της επέμβασης των κατασταλτικών και στρατιωτικών μηχανισμών της ΕΕ σε μια χώρα μόνο με την υποψία περί... τρομοκρατίας.

Ουσιαστικά, η ΕΕ θωρακίζεται, το ευρωμονοπωλιακό κεφάλαιο θωρακίζεται, γιατί γνωρίζει ότι οι αντιδραστικές αντιευρωπαϊκές πολιτικές του θα ξεσηκώσουν ακόμα περισσότερο το μαζικό λαϊκό κίνημα.

Βέβαια, οι στρατιές των ανέργων, των εξαθλιωμένων, όλοι όσοι γνώρισαν την ανισότητα, τη φτώχεια και την εξαθλίωση, θύματα της πολιτικής των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, δεν πρέπει να εξαπατηθούν από τις διακηρύξεις του ΠΑΣΟΚ, αλλά να αναγνωρίσουν πίσω από τις κορόνες και τις «ωραίες λέξεις» την τραγική πραγματικότητα. Ο ευρωμονόδρομος που προτείνει και υπηρετεί το ΠΑΣΟΚ οδηγεί στην ακόμη μεγαλύτερη συρρίκνωση και στο άμεσο μέλλον στην εξάλειψη των λαϊκών κοινωνικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Γι' αυτό και στις ευρωεκλογές ο λαός πρέπει με την ψήφο του να συρρικνώσει πολιτικά το ΠΑΣΟΚ όπως και τη ΝΔ, όλα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου και να ενισχύσει αποφασιστικά το ΚΚΕ. Γιατί έτσι ενισχύει τα συμφέροντά του κόντρα στην πολιτική του κεφαλαίου στην Ελλάδα, κόντρα στην ΕΕ, ενισχύει τον αγώνα του για την προοπτική της λαϊκής εξουσίας, αγώνας που συνδέεται με την απειθαρχία στην πολιτική της ΕΕ, με την αποδέσμευση απ' αυτήν, για να δημιουργηθεί ο πόλος συνεργασίας των λαών στην Ευρώπη.

Ξεκίνησε, χτες στη Ρώμη, η διαδικασία συγκρότησης του Ευρωπαϊκού Αριστερού Κόμματος, (ΕΑΚ), που κυοφορείται εδώ και πολύ καιρό. Σε άρθρο για τα ευρωπαϊκά κόμματα, («Ρ» 25/4/2004), αναφερθήκαμε αναλυτικά και τεκμηριωμένα, με βάση τον κανονισμό της ΕΕ για τη συγκρότηση και τη λειτουργία τους, αποδεικνύοντας ότι πρόκειται για κόμματα ολοκληρωτικά δεσμευμένα από τις Συνθήκες και τα όργανα της ΕΕ. Ο κανονισμός αναφέρει πως το ευρωπαϊκό πολιτικό κόμμα πρέπει «να διασφαλίζει ότι το καταστατικό και οι δραστηριότητές του σέβονται τους βασικούς στόχους της Ενωσης... σύμφωνα με τη Συνθήκη Ιδρυσης της ΕΕ, και ιδίως το άρθρο 191 (σ.σ. Συνθήκη Μάαστριχτ)». Απ' αυτές τις δεσμεύσεις και ρόλους δεν μπορεί να ξεφύγει ούτε το ΕΑΚ. Αλλωστε, οι δυνάμεις που πάνε να το συγκροτήσουν, όπως ο ΣΥΝ, είναι δυνάμεις, αν και όχι απόλυτα ομοιογενείς, του ευρωμονόδρομου. Πρόκειται, επομένως, για κόμματα της ΕΕ και όχι των λαών.

Το ΚΚΕ έχει εκφράσει αντίθεση στην υποχρεωτική δημιουργία ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων. Η δημιουργία πολιτικών κομμάτων είναι ζήτημα εθελοντικής ένωσης ομοϊδεατών. Δεν αναγνωρίζει την αρμοδιότητα της ΕΕ να επιβάλει τη δημιουργία κομμάτων με κανονισμούς και δεσμευτικές, υποχρεωτικές αποφάσεις, που θα την αναγνωρίζουν ως μονόδρομο και θα υπηρετούν τους στρατηγικούς σκοπούς της και την πολιτική της. Το ευρωπαϊκό κόμμα ενισχύει την ΕΕ ως ιμπεριαλιστικό κέντρο, ενισχύει, παρεμβαίνοντας, το αστικό πολιτικό σύστημα σε κάθε κράτος - μέλος, ενισχύει την πάλη του κεφαλαίου ενάντια στους λαούς και επιδιώκει να συντρίψει τον αντιιμπεριαλιστικό αντικαπιταλιστικό αγώνα σε κάθε χώρα - μέλος και στην ΕΕ. Είναι κόμμα που ποδηγετεί τους λαούς, προκειμένου να περάσει διά πυρός και σιδήρου η πολιτική του κεφαλαίου, που η αντιπολίτευσή του θα είναι ανώδυνη, αφού δεν αρνείται την καπιταλιστική ενοποίηση, ενώ υπηρετούν τον κάλπικο δημοκρατικό πλουραλισμό στην ΕΕ.

Ενας ιδιαίτερος, στρατηγικής σημασίας στόχος που υπηρετούν είναι να χτυπηθεί στις λαϊκές συνειδήσεις η θέση ότι πρωταρχικό πεδίο ταξικής πάλης είναι στο εθνικό επίπεδο. Ενα ισχυρό σε εθνικό επίπεδο κόμμα της εργατικής τάξης, άρα και ισχυρό λαϊκό κίνημα, έχει κύρος σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Ετσι εξυπηρετείται και αναπτύσσεται καλύτερα η σχέση εθνικού/ διεθνικού και η διεθνής και ευρωπαϊκή συντονισμένη πάλη.

Σχετικά με το ΕΑΚ, το ΚΚΕ, όταν κλήθηκε στη συνάντηση της Μαδρίτης για το ήδη έτοιμο «Μανιφέστο» του - ως τότε δεν το καλούσαν -απάντησε με επιστολή της ΚΕ προς την «Ενωμένη Αριστερά της Ισπανίας», (βλέπε «Ρ» 21/9/2003), ως εξής:

«Το Κόμμα μας, από τη φύση και το χαρακτήρα του, ήταν και είναι πάντα ανοιχτό σε πρωτοβουλίες που προωθούν τον πανευρωπαϊκό συντονισμό και την κοινή δράση μεταξύ των κομμουνιστικών, αλλά και άλλων ριζοσπαστικών κομμάτων, πάντα με σεβασμό της αυτοτελούς ευθύνης του καθένα για τη χώρα του...

Εχουμε, όμως, τη γνώμη ότι η συζήτηση που έχει ανοίξει για τη δημιουργία Ευρωπαϊκού Αριστερού Κόμματος δε βοηθά σε αυτή την κατεύθυνση.

Θεωρούμε ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο παραγνωρίζει τις βαθιές ιδεολογικές, πολιτικές διαφορετικές - ακόμα και αντιτιθέμενες - απόψεις μεταξύ των κομμάτων: Ως προς κρίσιμα ζητήματα, για την καπιταλιστική ενοποίηση και την Ευρωπαϊκή Ενωση, το ρόλο της σημερινής καπιταλιστικής Ευρωπαϊκής Ενωσης στις παγκόσμιες εξελίξεις, τα προγράμματα, το είδος της κοινωνίας για την οποία παλεύουμε, την ανατροπή του καπιταλισμού και την πορεία για τη σοσιαλιστική αλλαγή, το ρόλο των πολιτικών κομμάτων και των αντιιμπεριαλιστικών λαϊκών κινημάτων, τη στάση απέναντι στα μονοπώλια και τις πολυεθνικές, την πολιτική συμμαχιών, τη στάση απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία...

Η παραγνώριση αυτής της πραγματικότητας στις προσπάθειες συγκρότησης ενός ενιαίου κόμματος θα καλλιεργήσει ψευδείς προσδοκίες στους εργαζόμενους, θα διαταράξει τις συνθήκες ισοτιμίας και αυτοτέλειας που πρέπει να χαρακτηρίζουν τις σχέσεις μεταξύ των κομμάτων, και θα αποβεί τελικά σε βάρος όλων των κομμάτων και των δεσμεύσεών τους απέναντι στα μέλη τους και τους λαούς τους».

Το Κόμμα μας προβάλλει την αναγκαιότητα για συντονισμό δράσης των κομμουνιστικών, ριζοσπαστικών, αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων, τη συγκρότηση ενός πανευρωπαϊκού μετώπου ενάντια στην ΕΕ. Ενα τέτοιο μέτωπο μπορεί να αναπτυχθεί σε όλη την Ευρώπη και σ' αυτό μπορούν και πρέπει να συμμετάσχουν κόμματα και δυνάμεις που έχουν ξεκάθαρες θέσεις για το σοσιαλισμό, αλλά και δυνάμεις που έχουν αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση στην πάλη τους. Αυτή η συμμαχία, πρέπει να συγκρουστεί με την πολιτική της ΕΕ σε όλα τα επίπεδα, στην οικονομία, στο συμβιβασμένο συναινετικό εργοδοτικό συνδικαλισμό, στην πολιτική άμυνας, στον αυταρχισμό και την κρατική καταστολή ενάντια στο λαϊκό κίνημα. Πρέπει να ανοίξει το δρόμο στους λαούς για προοπτική εκτός της ΕΕ, για την Ευρώπη του σοσιαλισμού, τη μόνη προοπτική που μπορεί να δώσει λύση στα σοβαρά προβλήματα των εργαζομένων. Οσο αδυνατίζει η ΕΕ με την εναντίωση και έξοδο απ' αυτήν κάθε χώρας, τόσο θα ανοίγουν οι δυνατότητες για συνεργασία μεταξύ των χωρών σε αμοιβαία βάση. Θα δημιουργείται ο άλλος πόλος συνεργασίας των λαών. Αυτό το κίνημα για να μπορεί να αναπτύξει δράση σε ευρωπαϊκό επίπεδο θα πρέπει να είναι ισχυρό στο κάθε εθνικό κράτος. Αν δεν υπάρχει αυτό δεν μπορεί να στηριχτεί η διεθνής πάλη. Η διεθνοποίηση δε σημαίνει εθνική ισοπέδωση, αλλά αλληλοδιαπλοκή και διαλεκτική σχέση της δράσης σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο... Είμαστε διεθνιστές, αλλά αναγνωρίζουμε το δικαίωμα κάθε λαού να αποφασίζει για το μέλλον του.

«Γεια σου, χαρά σου, λεύτερη κι ηρώισσα γειτονιά!Δόξα στ' αδάμαστα παιδιά σου, δόξα στο λαό σου! Ω κάθε βράδυ ασώπαστα σαλπίζουν τα χωνιά και της Αθήνας η καρδιά χτυπάει απ' τον αχό σου».

(Κώστας Καλαντζής (Θεσσαλός), «Καισαριανή», 1944

ΔΕΝ ξεχνιέται ποτέ αυτό που ζήσαμε εκείνο τ' απόγιομα της Πρωτομαγιάς του 1944 σ' ένα υπόγειο της οδού Απόλλωνος, χώρο που τον χρησιμοποιούσε για αποθήκη της η αρχιεπισκοπή.

ΑΠΟ το πρωί είχε μαθευτεί πως το αστυνομικό τμήμα Καισαριανής είχε ειδοποιήσει την αρχιεπισκοπή να στείλει και να παραλάβει από το Σκοπευτήριο τα ρούχα και πολλά άλλα αντικείμενα, που είχαν αφήσει επί τόπου οι 200 ήρωες, που ο τουφεκισμός συνεχιζόταν έως αργά το μεσημέρι...

Η ΕΙΔΗΣΗ πως στη μικρή εκείνη αποθηκούλα θα συγκεντρωθούν όλα όσα είχαν αφήσει οι εκτελεσμένοι μαθεύτηκε κι έτσι όσοι είχαν δικούς τους στο Χαϊδάρι και σ' άλλες φυλακές έσπευδαν να δουν και να μάθουν. Μεγάλη λαχτάρα για εκατοντάδες σπίτια, για μανάδες που είχαν φυλακισμένους στο στρατόπεδο και, μάλιστα, για τους κομμουνιστές της Ακροναυπλίας και της Ανάφης, που χρόνια δέσμιοι της βασιλομεταξικής δικτατορίας τώρα παραδομένοι στους χιτλερικούς αποτελούσαν και τον πρώτο, καθημερινό στόχο τους.

Η ΕΠΟΝ από την Καισαριανή, τον 6ο τομέα, είχε κι αυτή δώσει το δικό της μήνυμα στην Οργάνωση μ' όλες τις λεπτομέρειες για τη φοβερή, τη συγκλονιστική εκτέλεση των «200» και τη συγκέντρωση των προσωπικών τους αντικειμένων στην αποθηκούλα της οδού Απόλλωνος.

ΜΕΣΑ στο πλήθος του κόσμου, που άρχισε να μαζεύεται εκεί, ήταν μια μάνα, που είχε κιόλας προλάβει να φτάσει από την Πεντέλη και βρήκε το σακάκι του γιου της. Το αγκάλιασε και το κρατούσε σφιχτά, πνιγμένη στα δάκρυα.

ΔΕΝ πέρασαν λίγες στιγμές, που το μάτι της έπεσε στα γύρω της ρούχα, σ' ένα σακάκι του δεύτερου παιδιού της, που ήταν κι ο πιο νεαρός στο στρατόπεδο. Ηταν οι δυο Σόφηδες από την Πεντέλη.

ΠΑΝΩ στα ρούχα και μέσα στις τσέπες, βρέθηκαν μικρά σημειώματα, με ονόματα, διευθύνσεις και φλογερά μηνύματα στερνά, που είχαν τοποθετημένα οι μελλοθάνατοι. Ετσι, γύρω στα 70 ονόματα εξακριβωμένα ήταν με εκείνους που εκτελέστηκαν.

ΕΝΑΝ, όμως, μεγάλο αριθμό από σημειώματα, με μηνύματα στις οικογένειες, τα πέταξαν οι 200 αγωνιστές, καθώς τα καμιόνια των Γερμανών τούς μετέφεραν στον τόπο της εκτέλεσης, στην Καισαριανή, στο Σκοπευτήριο. Πολλά από τα σημειώματα αυτά, χωρίς καθυστέρηση, έφτασαν κιόλας το ίδιο πρωινό στη διεύθυνση που έγραφε το χαρτί με το κάθε μήνυμα. Αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις, που έγινε το αντίθετο. Τα σημειώματα κατακρατήθηκαν. Και μερικοί τα αξιοποίησαν για περιοδικά και υπάρχει οικογένεια, που ποτέ δεν είδε το σημείωμα στο πρωτότυπο. Πράξεις ντροπής, πράξεις βέβηλες...

ΤΑ ΘΥΜΑΣΑΙ όλα τούτα με τα μηνύματα, αλλά και όλα τ' άλλα αντικείμενα των αγωνιστών, που άφηναν, καθώς τους οδηγούσαν για εκτέλεση κι αναζητάς - ύστερα από 60 χρόνια - το μεγάλο κεντρικό Μουσείο της Εθνικής Αντίστασης, όπου αναμφίβολα έχουν τη θέση τους του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα όλα τα ντοκουμέντα.

ΕΙΝΑΙ πια ώρα να παραδοθεί το Σκοπευτήριο στο λαό. Και δίχως άλλες χρονοτριβές να στηθεί το μνημείο, αλλά και να υψώσουμε το κεντρικό μουσείο, στο οποίο θα συγκεντρωθούν όλα αυτά τα ιστορικά υλικά. Είναι πολλά κι είναι αναμφίβολα σημαντικά κι όσο μένουν σκόρπια εδώ κι εκεί τόσο ανεμοσκορπιούνται και χάνονται, βγαίνουν, συχνά, στο παζάρι για πούλημα.

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ αγώνας. «Είναι απαίτηση να σηκωθούμε. Και να παλέψουμε», τόνισε προχτές ο Παναγιώτης Μακρής, επίτιμος δήμαρχος της Καισαριανής πολλά χρόνια. Ας θυμηθούμε του ποιητή της τούτα τα λόγια:

«Αυτό το χώμα με μαρτύρων αίμα

και με τα δάκρυα του λαού είναι ζυμωμένο

Η γης τούτη αγιάστηκε τώρα σ' ΑΥΤΟΥΣ ανήκει».

ΚΙ ΑΣ ΜΗΝ ΤΟ ΞΕΧΝΑΜΕ πως το συμβόλαιο το 'χει υπογράψει και σφραγίσει η Ιστορία. Είναι μεγάλο το δικό μας χρέος. Πρέπει να το παλέψουμε. Να λάμψει η μεγάλη της Εθνικής Αντίστασης αλήθεια και να τιμηθούν όπως πρέπει οι 200 κομμουνιστές ήρωες, όλοι οι πατριώτες αγωνιστές του μεγάλου αντιφασιστικού αγώνα. Να παλέψουμε.

Γρηγοριάδης Κώστας

Στις ευρωεκλογές, οι υποστηρικτές της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης θα οργιάσουν κάνοντας λόγο περί ευρωμονόδρομου. Μια σειρά, όμως, από παραδείγματα δείχνουν ότι οι λαοί της Ευρώπης όχι απλά αντιτίθενται σ' αυτή την προοπτική, αλλά και εμπράκτως αντιστέκονται και απειθαρχούν στα φιλοευρωπαϊκά κελεύσματα. Ανησυχία προκαλεί στις Βρυξέλλες το γεγονός ότι σε οποιαδήποτε χώρα από τις 15 θέσουν σε δημοψήφισμα κάποιο ευρωπαϊκό θέμα, σχεδόν παντού οι πολίτες απαντούν «όχι». Η αρχή έγινε με τη Νορβηγία. Το 1972 απορρίπτεται σε δημοψήφισμα η ένταξη της Νορβηγίας με ποσοστό 53%, στην τότε ΕΟΚ.

Το 1982 η Γροιλανδία, η οποία ως συνδεδεμένο τμήμα της Δανίας είχε καταστεί το 1973 μέλος της Κοινότητας, αποφάσισε με δημοψήφισμα και με ποσοστό 52% την αποχώρησή της από την ΕΟΚ. Ο μικρός πληθυσμός της Γροιλανδίας ήταν ιδιαίτερα επιφυλακτικός έναντι της κοινής αλιευτικής πολιτικής της ΕΟΚ. Μετά το αρνητικό δημοψήφισμα, η δανική κυβέρνηση και η ΕΟΚ, συμφώνησαν, τον Φεβρουάριο 1984, να επιτρέψουν στη Γροιλανδία να αποχωρήσει από την Κοινότητα από την 1η Φεβρουαρίου 1985 παραχωρώντας της, το καθεστώς υπερπόντιου εδάφους, συνδεδεμένου με την Κοινότητα.

Το 1994, η Νορβηγία αρνείται για δεύτερη φορά την ένταξή της στην ΕΕ. Σε δημοψήφισμα οι Νορβηγοί απέρριψαν την ένταξή τους στην ΕΕ με ποσοστό 52,1%, ανατρέποντας τις σχετικές αποφάσεις κυβέρνησης και κοινοβουλίου. Η συνεχής άρνηση της Νορβηγίας να ενταχθεί στην ΕΕ εξακολουθεί να διατηρεί το δικό του ξεχωριστό πολιτικό ενδιαφέρον. Πρόκειται για πολιτικό γεγονός, το οποίο προσφέρεται για αξιολογικές συγκρίσεις ανάμεσα σε ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης που σημειώνουν οι δείκτες της οικονομίας της χώρας αυτής, και μάλιστα βρισκόμενη εκτός ΕΕ, μπορεί να προβληματίσουν τις άλλες σκανδιναβικές χώρες, οι οποίες επέλεξαν την ένταξή τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Γενικότερα, η στάση των Νορβηγών και η εμμονή τους σε μια συνεχή άρνηση προς την ΕΕ, μπορεί να λειτουργήσει ως μια πειστική εναλλακτική πρόταση και ως παράδειγμα προς μίμηση ιδιαίτερα για τους λαούς του πλούσιου βιομηχανικού βορρά. Η στάση της απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση, άρχισε να θορυβεί πολύ τους ισχυρούς κύκλους της Ενωσης, από την περίοδο διενέργειας των τεσσάρων δημοψηφισμάτων για την ένταξη των νέων μελών (Αυστρία, Σουηδία, Φινλανδία και Νορβηγία). Για την ιεράρχηση στην προτεραιότητα διεξαγωγής των δημοψηφισμάτων καθοριστικό ρόλο έπαιξαν οι διαθέσεις των εκλογικών σωμάτων για θετικό αποτέλεσμα, ώστε να αποφευχθούν αλυσιδωτά «όχι» των λαών στις νέες εντάξεις. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, προφανώς για ευνόητους λόγους, το αρνητικό δημοψήφισμα των Νορβηγών να διενεργηθεί τελευταίο.

Το 1992 οι Δανοί, σε δημοψήφισμα, απέρριψαν με ποσοστό 50,7% τη συνθήκη του Μάαστριχτ. Επειτα από διαβουλεύσεις και διαπραγματεύσεις, η τότε ΕΟΚ των «12» πρόσφερε στην κυβέρνηση της Κοπεγχάγης το δικαίωμα της αυτο-εξαίρεσης σε κάποιους τομείς της κοινοτικής πολιτικής. Στη συνέχεια, χρειάστηκε και δεύτερο δημοψήφισμα, ώστε οι Δανοί να υπερψηφίσουν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Πάλι οι Δανοί, τα «άτακτα παιδιά» κατά την προσφιλή έκφραση των κυρίαρχων κύκλων της ΕΕ, κατάφεραν με την ψήφο τους να αναταράξουν για άλλη μια φορά την Ευρώπη. Σε δημοψήφισμα το 2000 με άνετη πλειοψηφία των 53,1% απέρριψαν την ΟΝΕ και το κοινό νόμισμα, το ευρώ. Ακολούθως τη σκυτάλη των «όχι» πήραν οι Ιρλανδοί. Σε δημοψήφισμα στις 7 Ιουνίου 2001, η Ιρλανδία με ποσοστό 53,87% απέρριψε τη συνθήκη της Νίκαιας, σκορπίζοντας απογοήτευση στις Βρυξέλλες. Ενα έτος αργότερα, ύστερα από διευκρινίσεις κι εγγυήσεις της ΕΕ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έστειλε για δεύτερη φορά τους Ιρλανδούς στις κάλπες, όπου και επικύρωσαν τη συνθήκη της Νίκαιας. Πρόσφατα είχαμε το Σουηδικό «όχι», ενώ εντελώς οριακό ήταν το «ναι» στη Γαλλία προ δεκαετίας 51%-49% στο δημοψήφισμα - θρίλερ για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Στις 14.9.2003 σε δημοψήφισμα, το εκλογικό σώμα της Σουηδίας απέρριψε με διαφορά 15 εκατοστιαίων μονάδων την ένταξη της Σουηδίας στη ζώνη του ευρώ. (57% με 42%). Αξιοσημείωτο είναι ότι το «όχι» θριάμβευσε παρ' όλο που υπέρ του «ναι» είχαν ταχθεί όλα τα κόμματα της Σουηδίας, ο σύνδεσμος των εργοδοτών και το σύνολο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, με εξαίρεση μόνο τους πράσινους και τους πρώην κομμουνιστές. Εάν ο συσχετισμός των δυνάμεων μετριόταν οικονομικά, με χρήματα, το «ναι» θα είχε επικρατήσει πανηγυρικά. Αλλά ο μεγάλος σκεπτικισμός εναντίον του κοινού νομίσματος ήταν τόσο ακατανίκητη δύναμη που εναντίον της ούτε η καλύτερη μοντέρνα διαφημιστική καμπάνια μπορούσε να αποδώσει. Αλλωστε το να «πουλάς» πολιτική είναι τελείως άλλο πράγμα, από το να πουλάς αυτοκίνητα ή καλλυντικά.

Αλυσιδωτές αναμένονται οι επιπτώσεις του σουηδικού «όχι». Στη Βρετανία θεωρείται πλέον βέβαιο ότι ο πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ δε θα διακινδυνεύσει να θέσει το θέμα ένταξης στη ζώνη του ευρώ σε δημοψήφισμα, τουλάχιστον κατά τη διάρκεια της θητείας της Βουλής, οπότε αν οι Εργατικοί ηττηθούν στις εκλογές, η βρετανική ένταξη στο ευρώ παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες. Επίσης, αναστέλλονται οι προετοιμασίες για τη διενέργεια δημοψηφίσματος στη Νορβηγία, με στόχο να βάλουν το 2005 τους Νορβηγούς να ψηφίσουν για τρίτη φορά, για να μπουν στην ΕΕ. Η Νορβηγία είναι από τα ιδρυτικά μέλη του ΝΑΤΟ, αλλά αρνείται να ενταχθεί στην ΕΕ. Επίσης δεν είναι βέβαιο, αν θα διενεργηθεί το δεύτερο δημοψήφισμα για αποδοχή του ευρώ στη Δανία, το 2004, όπως είχε προγραμματιστεί.

Το αρνητικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη Σουηδία είναι βαθύτατα ταξικό. Το αναγνώρισε με τον τρόπο του ακόμα και ο Σουηδός πρωθυπουργός Πέρσον, σημειώνοντας ότι τα υψηλότερα ποσοστά του «όχι» παρουσιάστηκαν από «ανθρώπους με τα χαμηλότερα εισοδήματα και το χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο». Είναι εξίσου χαρακτηριστικό ότι, στο πλουσιότερο προάστιο της Στοκχόλμης, το «ναι» θριάμβευσε με ποσοστό 75%. Είναι, επίσης, χαρακτηριστικό ότι οι νέοι 18-30 ετών παρουσίασαν το υψηλότερο ποσοστό του «όχι» από οποιαδήποτε ηλικιακή ομάδα. Ενώ η ισπανική El Pais σημειώνει: «Η συμμαχία υπέρ του ευρώ των αστικών κομμάτων, της ηγεσίας των σοσιαλδημοκρατών και των εργοδοτών οδήγησε μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης να σχηματίσει την άποψη ότι το κοινό νόμισμα ήταν καλό μόνο για την οικονομική ελίτ και το κατεστημένο. Η καμπάνια του "όχι" σφυρηλάτησε έναν εξεγερτικό συνασπισμό από νέους, συνταξιούχους, γυναίκες δημόσιες υπαλλήλους, συνδικαλιστική βάση, δασκάλους, εργάτες και κτηνοτρόφους εναντίον του κατεστημένου» και καταλήγει η ισπανική εφημερίδα ότι «με ένα καθαρό "όχι στο ευρώ", οι Σουηδοί έγιναν πρωταγωνιστές μιας εξέγερσης εναντίον της πολιτικής και οικονομικής ελίτ τους και εναντίον της Ευρώπης». Σύμφωνα με τα exit-polls, οι Σουηδοί ψήφισαν «όχι» για δημοκρατικούς και κοινωνικούς λόγους. Αρνούνται πρώτα - πρώτα να διοικείται η σουηδική οικονομία από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα της Φραγκφούρτης. Ο δεύτερος λόγος είναι η εθνική κυριαρχία και ο τρίτος λόγος η ανησυχία τους για το δημόσιο τομέα και το «κράτος πρόνοιας», το οποίο βρίσκεται κυριολεκτικά στο στόχαστρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και η άμεση ελαχιστοποίησή του. Επίσης, το «όχι» σημαίνει άμεσο μπλοκάρισμα της προοπτικής ένταξης της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Εάν το «ναι» είχε κερδίσει, η είσοδος της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ θα ήταν το επόμενο βήμα των κυρίαρχων κύκλων.

Οι Financial Times του Λονδίνου θίγουν ακόμη βαθύτερα το ζήτημα, επισημαίνοντας κάτι που οι άλλοι αποσιωπούν: «Η εμφατική ψήφος της Σουηδίας με 56%-42% εναντίον του ευρώ εγείρει σοβαρά ερωτήματα για την ΕΕ. Το θέμα δεν είναι απλώς γύρω από τη συμμετοχή και τις προοπτικές του κοινού νομίσματος. Αφορά τη φύση της ΕΕ και τη σχέση της με τους πολίτες της. Εδώ καθιερώνεται μια διαδικασία: Οποτε ερωτώνται οι ψηφοφόροι μιας χώρας - μέλους της ΕΕ για κάποιο ευρωπαϊκό ζήτημα, απαντούν με ένα "όχι" ή με ένα "ναι" με το στενότερο δυνατό περιθώριο».

Ο επίσης βρετανικός Economist τονίζει: «Το δημοψήφισμα της Σουηδίας αποτέλεσε επίκαιρη υπόμνηση μιας άλλης βαθιάς αλήθειας γύρω από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Είναι ένα ελιτίστικο σχέδιο, με πολύ ρηχή λαϊκή υποστήριξη. Καθώς η ευρωπαϊκή οικοδόμηση προσθέτει διαρκώς νέους ορόφους και χαρακτηριστικά, τα ρηχά θεμέλια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μπορεί να την κάνουν αυξανόμενα ετοιμόρροπη». Κάπου εδώ βρίσκεται η ουσία. Η καπιταλιστική νομοτέλεια της ευρωπαϊκής ενοποίησης φαίνεται να αμφισβητείται και μάλιστα στο κέντρο του συστήματος. Τα σαθρά θεμέλια του καπιταλισμού τρίζουν, γι' αυτό άλλωστε οι ηγετικές χώρες της ΕΕ, Γερμανία και Γαλλία, σπεύδουν «παρανομούσες» και παραβιάζουν το Σύμφωνο Σταθερότητας, γιατί φοβούνται τις κοινωνικές εκρήξεις που συνεπάγεται η τήρησή του στη σημερινή συγκυρία.

Στη Σουηδία οι υπέρμαχοι υποστηρικτές του «ναι» δε δίστασαν να εκμεταλλευτούν προεκλογικά την αποτρόπαια δολοφονία της Σουηδής υπουργού των Εξωτερικών Αννας Λιντ, επιδιδόμενοι σε μια εκστρατεία πολιτικής τυμβωρυχίας, κάτι το οποίο πρώτη δε θα επιθυμούσε η χαρισματική αλλά σεμνή υπουργός. Στη στάση της απέναντι στο ευρώ εντόπιζε τα αίτια της δολοφονίας της η Guardian, σημειώνοντας πριν στηθούν οι κάλπες: «Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι η Αννα Λιντ πέθανε για την Ευρώπη. Αν δεν είχε υποστηρίξει τόσο έντονα αυτόν τον σκοπό σε μια εκστρατεία που χαρακτηριστικά της είχε τη λεκτική βία και ένα άβολο συναίσθημα στη Σουηδία, σίγουρα δε θα έπεφτε νεκρή από το μαχαίρι κάποιου δολοφόνου. Και όταν οι Σουηδοί θα ψηφίζουν την Κυριακή για το αν θα υιοθετήσουν το ευρώ ή όχι, τότε πιθανόν το τελευταίο της κατόρθωμα θα είναι να γείρει η πλάστιγγα προς την αποδοχή του ενιαίου νομίσματος».

Οι Βίκινγκς δεν άκουσαν τις ταξικές προτροπές της Guardian και η πλάστιγγα έγειρα υπέρ του «όχι». Για την Guardian, όμως, σημασία είχε ο σκοπός και όχι τα μέσα.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση μπορεί να ικανοποιεί τις πολιτικές και οικονομικές επιθυμίες των εταίρων της για τη δημιουργία μιας ενιαίας εσωτερικής αγοράς, και τις τέσσερις καπιταλιστικές ελευθερίες (διακίνηση κεφαλαίων, προσώπων, προϊόντων, υπηρεσιών), βρίσκεται όμως σε πλήρη αδυναμία να ανταποκριθεί, από συστάσεώς της μέχρι και σήμερα, σε εξωπραγματικές διακηρύξεις, ουτοπικά οράματα για ισόρροπη οικονομική και πολιτική ανάπτυξη και κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας. Η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης φαίνεται να προσκρούει στα αντιτιθέμενα εθνικά συμφέροντα, τα οποία είναι όχι μόνο παρόντα, αλλά και αλληλοσυγκρουόμενα. Το εθνικό κράτος το ασφαλές καταφύγιο, αυτό το «μαντρί» της αστικής τάξης, το οποίο οικοδομήθηκε με φωτιά και πολύ αίμα δεν ήρθε για να φύγει. Η αστική τάξη δεν είναι αφελής να παραιτηθεί από το δικό της κράτος, το οποίο της εξασφαλίζει την κυριαρχία της.

Το εθνικό κράτος ταυτόχρονα είναι το πεδίο διεξαγωγής της ταξικής πάλης. Οσο διαρκεί η καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι το μεγάλο μετερίζι της εργατικής τάξης. Σ' αντίθεση με την ΕΕ και τα προωθούμενα ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα, τα οποία στην ουσία είναι η μεγάλη χοάνη των μονοπωλιακών επιχειρήσεων και ενταφιασμού των συμφερόντων της εργατικής τάξης, οι εργάτες αντί να χειροκροτούν τις νίκες των αφεντικών τους στο πλαίσιο της Ενωσης, οφείλουν να αποκαλύπτουν την ύπαρξη δύο «εθνών» (εργάτες - αστοί), τα συμφέροντα των οποίων συγκρούονται στα όρια του έθνους - κράτους, κάτι το οποίο επιχειρείται επιμελώς να συγκαλυφθεί σ' ένα «ουδέτερο» υπερεθνικό επίπεδο. Μ' αυτή την έννοια οι λαοί της ΕΕ οφείλουν εμπράκτως να δείχνουν την αντίθεσή τους σ' αυτό το κατ' εξοχήν ταξικό οικοδόμημα του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Να αντιστέκονται και να απειθαρχούν όπως στα προηγούμενα παραδείγματα των χωρών - μελών που αναφέραμε. Ο,τι οι εργαζόμενοι κέρδισαν με αγώνες στο πλαίσιο του εθνικού κράτους το ευρωπαϊκό κεφάλαιο επιχειρεί να τους το πάρει πίσω μέσω των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Μ' αυτή την έννοια ο Λένιν, υπό καπιταλιστικό καθεστώς, τις θεωρούσε πολύ σωστά βαθύτατα αντιδραστικές.

Σε κάθε χώρα της ΕΕ, η εργατική τάξη οφείλει να έχει το δικό της κόμμα, δε χρειάζεται ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα ιμάντες άμβλυνσης της ταξικής πάλης και ενσωμάτωσης των λαών στο σύστημα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Στην Ελλάδα, οι εργαζόμενοι έχουν το δικό τους κόμμα. Το ΚΚΕ, το οποίο καλούνται να υπερψηφίσουν στις ευρωεκλογές.

Στην «Αποκάλυψη», κατά «μεταγραφή» από το παλιό κείμενο του Γιώργου Σεφέρη (Εκδόσεις «ΙΚΑΡΟΣ» - 1975) και στο εδάφιο, ο ένας εκ των αγγέλων, διά στόματος Ιωάννη της Πάτμου οραματίζεται: «... Εδώ χρειάζεται νοημοσύνη, όποιος έχει νου ας λογαριάσει τον αριθμό του θηρίου, γιατί είναι αριθμός ανθρώπου! Ο αριθμός του είναι εξακόσια εξήντα έξι». Και στο παλιό κείμενο: «... Αριθμός γαρ ανθρώπου εστίν. Και ο αριθμός αυτού εξακόσιοι εξήκοντα έξ».

Και θα επανερχόμαστε στο κείμενο ξεχωρίζοντας το «ον» από το μη «ον», έτσι για να μην μπερδευόμαστε με τις αυθαίρετες μεταφυσικές ερμηνείες.

Motion Team

ΝΑΟΥΣΑ 2003: «Η Κλωνατέξ ανεβαίνει, η Νάουσα πεθαίνει». 30 χρόνια ιδρώτας για τις μετοχές του Λαναρά...

Τονίζοντας τα παραπάνω, η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ) καλεί τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων να καταδικάσουν τα ευρωπαϊκά μονοπωλιακά κέντρα που πλουτίζουν «αξιοποιώντας» τις αγωνίες και τις ελπίδες τους.

Η ανακοίνωση έχει ως εξής:

«Εργαζόμενες που με τον πνευματικό και χειρωνακτικό μόχθο συμβάλλετε στην οικονομία της χώρας,

Ανεργες, απολυμένες. Νέες με ή χωρίς πτυχίο,

Της μερικής απασχόλησης, της μερικής ζωής, της μερικής ή της μηδενικής σύνταξης, που πέσατε θύμα του ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος για την "ανάπτυξη της γυναικείας επιχειρηματικότητας" μέσα σ' αυτή τη ζούγκλα των νόμων της "αγοράς" και βρεθήκατε τελικά καταχρεωμένες στις τράπεζες,

Νέες που κρύβετε ή απαρνιέστε την εγκυμοσύνη σας γιατί βλάπτει τα συμφέροντα της εργοδοσίας,

Που πληρώνετε ακριβά τη γέννηση, την υγεία, τη φύλαξη και τη μόρφωση και ενός μόνο παιδιού,

Της υπαίθρου, συμβοηθούντα και μη αμειβόμενα μέλη, που στα πρόσωπά σας καθρεφτίζεται η βαρβαρότητα της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής,

Μητέρες, αδελφές ή συντρόφισσες των στρατευμένων παιδιών που υπηρετούν έξω από τα σύνορα της πατρίδας για ξένα συμφέροντα,

Θύματα της κοινωνικής παθογένειας, της πορνείας και των ναρκωτικών,

Ηρθε η ώρα να στείλετε ένα ηχηρό ΟΧΙ στις πολιτικές που σας βλέπουν αναλώσιμα γρανάζια στις κερδοσκοπικές μηχανές τους.

Σύνοδο τη Σύνοδο, και Συνθήκη τη Συνθήκη της ΕΕ, πλέκουν το γαϊτανάκι που σας προορίζει για μηχανές μερικής απασχόλησης, που πρέπει να δουλεύουν με όσο το δυνατόν χαμηλότερο κόστος στην παραγωγή, και για μηχανές πλήρους απασχόλησης στην αναπαραγωγή φρέσκων εργατικών χεριών.

Ηρθε η ώρα να αρνηθείτε την "πολλαπλή αποστολή σας" που είναι πολλαπλά βολική για το κεφάλαιο.

Στις ευρωεκλογές στείλτε ένα βροντερό ΟΧΙ στους αρχιτέκτονες, στους κτίστες και στους βαστάζους αυτού του αντιλαϊκού οικοδομήματος, ξεπεράστε τα καλοστημένα δόκανα του αποπροσανατολισμού και της μοιρολατρίας, απορρίψτε τους ευρωμονόδρομους».

Η ανακοίνωση αναφέρεται συγκεκριμένα στα δίκαια αιτήματα που επανειλημμένα έχει διατυπώσει το γυναικείο κίνημα, ενώ το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει εντάξει στις διεκδικήσεις του, υπογραμμίζοντας ότι αυτά πρέπει να καθορίσουν την εκλογική συμπεριφορά:

«Το ΟΧΙ στις πολιτικές της ΕΕ σημαίνει ΝΑΙ στην αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών και στη χώρα μας και στο Ευρωκοινοβούλιο, σημαίνει ΝΑΙ:

• Στο δικαίωμα στην εργασία, στη μόνιμη και σταθερή δουλιά με πλήρεις αποδοχές και δικαιώματα, στην απόρριψη του εφευρήματος των "ίσων ευκαιριών" στην ανεργία και στη φτώχεια
• Στη δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση που να εγγυάται ασφαλή και επαρκή σύνταξη στα 55 χρόνια και στα 50 για τις γυναίκες που εργάζονται σε βαριά και ανθυγιεινά επαγγέλματα, που είναι πολύ περισσότερα από τα καταγραμμένα
• Στην κατάργηση της ιδιωτικής δραστηριότητας στους τομείς της Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας
• Στην έμπρακτη αναγνώριση από το κράτος της κοινωνικής αξίας της μητρότητας ώστε να πάψει να είναι ατομική υπόθεση της κάθε γυναίκας, του κάθε ζευγαριού και βορά στην ιδιωτική πρωτοβουλία
• Στα μέτρα στήριξης του εισοδήματος της αγρότισσας, του αγροτικού νοικοκυριού, ώστε να σταματήσει η ερήμωση της υπαίθρου και η μετανάστευση των νέων στις ουρές των ανέργων των μεγάλων αστικών κέντρων».

Τέλος, η ανακοίνωση εστιάζει ιδιαίτερα στην ελπιδοφόρα για τους λαούς προοπτική, που οικοδομείται πάνω στον ενωμένο αγώνα όλων των γυναικών της Ευρώπης, γυναικών που βιώνουν στο πετσί τους την πολλαπλή εκμετάλλευση που συνεπάγεται η Ευρώπη του κεφαλαίου:

«Δεν είμαστε μόνες μας. Οι αντιλαϊκές πολιτικές της ΕΕ πλήττουν όλες τις γυναίκες του καθημερινού μόχθου, όλων των κρατών-μελών της.

Το βροντερό ΟΧΙ των Ελληνίδων θα ενωθεί και θα γίνει ένα μεγαλύτερο ΟΧΙ από τις γυναίκες των κρατών-μελών που όχι μόνο θα δυσκολέψει τα νέα δεινά που ετοιμάζουν και απεργάζονται αλλά θα ανοίξει προοπτικές για μια Ευρώπη της ειρήνης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας».

Τις προσεχείς μέρες θα πραγματοποιηθούν οι παρακάτω συγκεντρώσεις με μέλη του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και θέμα συζήτησης τις ευρωεκλογές και τη Διακήρυξη της ΚΕ του Κόμματος:

--Τη Δευτέρα, 10/5/, σε συγκέντρωση στο κέντρο «ΠΑΠΑΝΟΥΣΗΣ» στα Μέγαρα, στις 7.30μ.μ. θα μιλησει ο Δημήτρης Ζάχαρης.

-- Την Τετάρτη, 12/5, σε συγκέντρωση της ΚΟ ΓΕΩΤΕΕ της ΚΟΑ στο εκλογικό κέντρο της Αθήνας (Πανεπιστημίου και Θεμιστοκλέους 2), στις 7 μ.μ., θα μιλήσει ο Σπύρος Στριφτάρης.

- Την Τετάρτη, 12/5, στις 12 το μεσημέρι ο Σπύρος Χαλβατζής θα περιοδεύσει στο Νομαρχιακό Νοσοκομείο Πατησίων.

- Την Πέμπτη, 13/5, στις 8.30μ.μ. στην αίθουσα του Επιμελητηρίου Εύβοιας σε εκδήλωση με θέμα τα εργασιακά δικαιώματα, την πολιτική της ΕΕ και τις θέσεις του ΚΚΕ, θα μιλήσει ο Γιώργος Μαρίνος.