Ο Ντάγκλας Γκόρντον και ο Φιλίπ Παρενό επέλεξαν διάφορα κλειστά, σχεδόν κοντινά πλάνα του Ζιντάν, από διάφορους ποδοσφαιρικούς αγώνες (ή από έναν αγώνα;), και με αυτά τα πλάνα, με ήχους, και με μικρές πνιχτές κραυγές - καλέσματα του ποδοσφαιριστή προς τους συμπαίκτες του, προσπάθησαν να του κάνουν ένα ψυχογράφημα. Στην ταινία δεν υπάρχει άλλη εξήγηση και άλλο σχόλιο, πέρα από κάτι ιντελέκτσουαλ γραπτούς τίτλους και αυτούς στα γαλλικά. Τίτλους ποιητικούς, που προσπαθούν να αποδώσουν τον εσωτερικό κόσμο του παίκτη, κατά τη διάρκεια του ματς.

Το ψυχογράφημα, δυστυχώς, δεν έφερε τα ποθούμενα αποτελέσματα. Κανένας δε γνώρισε περισσότερο τον αθλητή! Και όλοι θα βγουν από την αίθουσα με ένα μεγάλο ερωτηματικό. Με αυτό που βγήκα και εγώ: Γιατί έγινε αυτή η ταινία; Και απαντώ μόνος μου, αφού δεν υπάρχει κανείς να μου απαντήσει: Σε καμία περίπτωση, βέβαια, για να τη δουν και να την ευχαριστηθούν οι φίλαθλοι και, πολύ περισσότερο, οι φίλοι και οι θαυμαστές του Ζιντάν! Οι οποίοι, φυσικά, άλλα ποθούν!

Η ταινία ξεκινάει καταπληκτικά. Ενα γκρουπ υπαλλήλων κάποιας εταιρείας που πουλάει όπλα, απομονώνεται κάπου στην Ουγγαρία, για να «δεθεί» μεταξύ του και να γίνει πιο αποτελεσματικό στις μελλοντικές πωλήσεις! Οι οποίες με τους πολέμους προβλέπονται τεράστιες!

Ολα, λοιπόν, προϊδεάζουν για μια μαύρη, κατάμαυρη κωμωδία. Στα πρώτα λεπτά παίρνουμε και μια γεύση της. Στη συνέχεια, όμως, τα πάντα βουλιάζουν. Λες και ξαφνικά οι δημιουργοί της έμειναν από φαντασία!

Και σαν να μην έφτανε αυτό, η ταινία σιγά σιγά γλιστράει σε αυτό που υποτίθεται θέλει να σατιρίσει. Μετατρέπεται και η ίδια σε θρίλερ. Ενα θρίλερ, που τελικά, δεν είναι ούτε θρίλερ, αφού κάπου κάπου θυμάται τον παλιό εαυτό της και το ρίχνει στην «πλάκα». Απογοήτευση..!

Παίζουν: Ντάνι Ντάιερ, Λόρα Χάρις, Τιμ Μακίνερνι, Τόμπι Στίβενς, Κλόντι Μπλάκλι, Μπαμπού Σίσεϊ.

Δυο μεγάλοι ηθοποιοί, ο Τζέρεμι Αϊρονς και ο Τζον Μάλκοβιτς, οι οποίοι, τι κρίμα, ούτε αυτοί μπόρεσαν να σωθούν από το τίποτα της ταινίας. Η οποία ταινία στηρίζεται στο ομότιτλο best seller του Κρίστοφερ Παολίνι.

Ενα δεκάχρονο αγόρι στο αγρόκτημα που ζει βρίσκει ξαφνικά ένα αυγό! Οταν το σπάει ξεπετάγεται από μέσα μια καλή δράκαινα! Η οποία θα τον οδηγήσει σε διάφορες περιπέτειες! Με άλλους δράκους και άλλες δράκαινες. Αλλά και μυστήριες αυτοκρατορίες και μυστήριους αυτοκράτορες! Στο τέλος θα παντρευτεί και το κορίτσι! Οχι, τη δράκαινα, το κορίτσι!

Ολα αυτά σήμερα, που ο κόσμος καίγεται! Και να έλεγες πως η ταινία σε μεταφέρει σε «παραμυθένιους» χώρους, σε ανεβάζει στους ουρανούς, σε ταξιδεύει, να δώσεις τόπο στην οργή. Ομως, σε κρατάει δέσμιο και μελαγχολικό στην πολυθρόνα. Ούτε ένα αχ, δεν έκανε η, έτοιμη για να πετάξει, καρδιά μου!

Παίζουν: Εντουαρντ Σπέλιρς, Τζέρεμι Αϊρονς, Τζον Μάλκοβιτς, Ρόμπερτ Καρλάιλ, Σιένα Γκίλορι, Τζιμούν Χουνσού.

Δυο γυναίκες μόνες, μια Αμερικάνα και μια Βρετανή, απογοητευμένες από τους άντρες (γιατί άραγε; δεν είδαμε τίποτα κακό στην ταινία), μέσω του Ιντερνετ, ανταλλάσσουν σπίτια. Η Βρετανή φτάνει στην Αμερική και η Αμερικάνα στην Αγγλία. Διψασμένες και οι δυο για έρωτα, την «πέφτουν» στον πρώτο άντρα που θα βρεθεί στη στράτα τους! Τέτοια δίψα ούτε στον πόλεμο!..

Η Αμερικάνα ερωτεύεται, έτσι με την πρώτη ματιά, «μπαμ και κάτω», τον αδερφό της Βρετανίδας η οποία, για να μην υπολείπεται της άλλης, ερωτεύεται τον καλύτερο φίλο της Αμερικανίδας, ο οποίος έπεσε τυχαία στα πόδια της!

Η παραπάνω υπόθεση, όσο καλοπαιγμένη και να είναι, που είναι, όσο και καλούς και έξυπνους διαλόγους και αν διαθέτει, που διαθέτει, μπορεί να νοιάζει οποιονδήποτε φυσιολογικό άνθρωπο; Τον οποιοδήποτε άνθρωπο, ο οποίος δεν είναι στερημένος και δεν την «πέφτει» με την πρώτη, στην πρώτη που βρίσκεται μπροστά του, λες και ήταν κλεισμένος φυλακή!

Αστεία πράγματα! Με τα οποία, όμως, αν γελάσεις, θα είσαι χαζός! Εγώ μελαγχόλησα. Τόσο όμορφες γυναίκες και να έχουν τόση στέρηση!..

Παίζουν: Κάμερον Ντιάζ, Κέιτ Ουίνσλετ, Τζουντ Λο, Τζακ Μπλακ, Ελάι Γουάλς (ο γνωστός «κακός» καουμπόης που, δυστυχώς, γέρασε).

Κουμπωθείτε! Η καλογυρισμένη και καλοσκηνοθετημένη ταινία του Φλόριαν Χένκελ Φον Ντονερσμάρκ, «Οι Ζωές των άλλων», τα βάζει με τη Στάζι και με τον κομμουνισμό κατ' επέκταση! Μια πονηρή ταινία, η οποία, για να την παρακολουθήσεις σωστά, απαιτεί καθαρό μάτι! Στον ιδεολογικό αντίποδα η ταινία του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, «Fast food nation». Αυτή καταπιάνεται με τα σκατά, στην κυριολεξία, που μας σερβίρουν οι διάφορες αλυσίδες τροφίμων, ο καπιταλισμός κατ' επέκταση! Η ταινία δεν κάνει υπαινιγμούς και για τα άλλα είδη «τροφών», που μας σερβίρουν οι ίδιες ή παρόμοιες αλυσίδες «τροφίμων»!

Μετά από τις δυο αυτές σοβαρές, για τους δικούς της λόγους η κάθε μια, ταινίες, περνάμε σε πιο... χριστουγεννιάτικα και σε πιο «αθώα», θέματα! Το «The holiday - πηγαίνει διακοπές», της Νάνσι Μέγιερς, ασχολείται με τα ίδια θέματα που ασχολείται η απογευματινή τηλεόραση: έρωτες, ανασφάλειες, ρομάντζα! Από κοντά, με τη δική της λογική, και η ταινία του Στέφεν Φανγκμέγερ, «Eragon». Ενα παραμυθένιο αγόρι, ένας παραμυθένιος δράκος, μια αδιάφορη χριστουγεννιάτικη περιπέτεια!

Η πέμπτη ταινία της εβδομάδας είναι μια προσπάθεια σάτιρας των ταινιών τρόμου, η οποία, τελικά, υπέκυψε και η ίδια στη λογική του θρίλερ. Πρόκειται για την ταινία του Κρίστοφερ Σμιθ, «Θα σου κόψω το κεφάλι». Τέλος, έχουμε το ανολοκλήρωτο και κουραστικό ντοκιμαντέρ - πορτρέτο του γνωστού ποδοσφαιριστή Ζιντάν («Zidane»), καμωμένο από τους Ντάγκλας Γκόρντον και Φιλίπ Παρενό.

Η ταινία του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ «Fast food nation», η οποία γυρίστηκε «μυστικά», για να μην προκαλέσει μηνύσεις, δυστυχώς, δε διαθέτει τα καλλιτεχνικά προσόντα της ταινίας του Φλόριαν Χένκελ Φον Ντονερσμάρκ, «Οι ζωές των άλλων». Ετούτη η ταινία είναι αρκετά ακατέργαστη! Και σε πολλές στιγμές άνευρη. Ωστόσο το θέμα της είναι πέρα για πέρα αληθινό και πέρα για πέρα χρήσιμο! Οταν παίχτηκε στην Αμερική αναστάτωσε τον κόσμο! Οπως και το βιβλίο του Ερικ Σλόσερ, άλλωστε, που πάνω του στηρίζεται.

Ενας «τίμιος» αντιπρόεδρος μιας μεγάλης αλυσίδας τροφίμων φτάνει στο μεγαλύτερο εργοστάσιο της εταιρείας, που βρίσκεται στα σύνορα της Αμερικής με το Μεξικό! Εκεί ανακαλύπτει ότι η εταιρεία του ταΐζει τον κόσμο σκατά, αφού η εντατικοποίηση της δουλιάς, που επιβάλει η επιχείρηση, καταργεί κάθε μέτρο καθαριότητας. Τα μπιφτέκια που φτάνουν στην αγορά, εκτός από φθηνό και κακής ποιότητας κρέας, περιέχουν και περιττώματα ζώων. Παράλληλα, το εργοστάσιο, για να ελαχιστοποιήσει το κόστος, χρησιμοποιεί σχεδόν αποκλειστικά λαθρομετανάστες, οι οποίοι φτάνουν, πεινασμένα καραβάνια, καθημερινά. Αγελάδες και πεινασμένοι λαθρομετανάστες σφάζονται στο ίδιο σφαγείο. Και φυσικά τα κέρδη μεγαλώνουν!

Από τη μια τα περιττώματα και από την άλλη η στυγνή εκμετάλλευση των λαθρομεταναστών κάνει τον «τίμιο» άνθρωπο να εξεγερθεί! Η εξέγερσή του κρατάει όσο μια πυγολαμπίδα! Το τέλος της ταινίας θα τα βρει όλα τακτοποιημένα. Ολα στη θέση τους: τα περιττώματα των ζώων στο μπιφτέκι, οι λαθρομετανάστες στη μέγκενη και ο αντιπρόεδρος ένα βήμα πριν την προεδρία! Ομορφος κόσμος αγγελικά πλασμένος!..

Καθαρή πεντακάθαρη ταινία. Η οποία με πολύ ήπιους τόνους ερευνά, αποκαλύπτει, καταγγέλλει! Τον τίμιο αγώνα της υπερασπίζονται μια πλειάδα γνωστών και καλών ηθοποιών σε πολύ μικρούς, για την εμβέλειά τους, ρόλους! Και αυτό είναι προς τιμήν τους! Ο Μπρους Γουίλις, για παράδειγμα, έχει μία και μόνον σκηνή! Και ωστόσο η παρουσία του γίνεται αισθητή. Η ατάκα του «...κι αν υπάρχει και ένα μικρό σκατουλάκι στο μπιφτέκι μου, τόσο δα μικρό, τι πειράζει; Χιλιάδες άνθρωποι σκοτώνονται σε τροχαία, θα πρέπει να σταματήσουμε να φτιάχνουμε αμάξια;», θα μείνει ιστορική. Γιατί είναι κυνική και αντιπροσωπευτική της καπιταλιστικής νοοτροπίας!

Η ταινία διαθέτει χιούμορ, φαντασία και ανθρωπιά. Η υπέροχη αθωότητα που τη διακρίνει, την κάνει ελκυστική ακόμα και στις στιγμές που είναι αδύνατη. Στην ουσία, μοιάζει, με ένα ντοκιμαντέρ. Αφού τόσο η μηχανή όσο και οι ηθοποιοί πολλές φορές συλλαμβάνονται αμήχανοι. Αυτή η αμηχανία, ωστόσο, δεν είναι από άγνοια αλλά από επιλογή. Ο σκηνοθέτης αποστασιοποιείται από το δράμα και την οργή, για να δείξει την αλήθεια «γυμνή». Χωρίς φτιασιδώματα!

Παίζουν: Πατρίτσια Αρκέτ, Ιθαν Χοκ, Κρεγκ Κινίαρ, Κρις Κριστόφερσον, Λουίς Γκάζμα, Καταλίνα Σαντίνο Μορένο, Μπρους Γουίλις, Ασλεϊ Τζόνσον κ.ά.

Αυτή την εβδομάδα σειρά έχει ο κομμουνισμός που, τελικά, είναι και ο μοναδικός στόχος! Η ταινία του γεννημένου το 1973 στην Κολωνία και μεγαλωμένου στη Νέα Υόρκη Φλόριαν Χένκελ Φον Ντονερσμάρκ, «Οι ζωές των άλλων», καταπιάνεται, με τι άλλο, με την «κακιά» και «απάνθρωπη» Στάζι! Κουβέντα, φυσικά, για τις μυστικές υπηρεσίες της Δυτικής Γερμανίας, της Αμερικής και των άλλων συμμάχων...

Ετσι, βέβαια, παραποιείται η ιστορία. Και με παραποιημένη ιστορία οι λαοί δεν καταλήγουν σε σωστά συμπεράσματα, τόσο απαραίτητα για το μέλλον του κόσμου. Το «Οι ζωές των άλλων», λοιπόν, πέρα από τις κινηματογραφικές τους αρετές ή, μάλλον, ακριβώς για τις κινηματογραφικές τους αρετές, είναι πολύ επικίνδυνη! Επικίνδυνη με την έννοια ότι χρησιμοποιεί το συναίσθημα, το οποίο, σε συνάρτηση με την άγνοια και τη στρεβλή πληροφόρηση, παγιδεύει το θεατή και τον οδηγεί σε λαθεμένα συμπεράσματα!

Μια μεγάλη Ανατολικογερμανίδα θεατρίνα έχει μεγάλες αδυναμίες! Ζει με απαγορευμένα χάπια και αγαπάει υπερβολικά την καριέρα της. Αυτές οι δυο μεγάλες αδυναμίες την οδηγούν σε δυο αγκαλιές. Η μία είναι η επιλογή της καρδιάς της, ένας πετυχημένος θεατρικός συγγραφέας, και η άλλη ένας υπουργός της κυβέρνησης που της παρέχει «προστασία». Σε κάποια φάση η θεατρίνα θα υποχρεωθεί να αποφασίσει. Την καρδιά ή την προστασία; Επιλέγει την καρδιά!

Από το σημείο αυτό και μετά αρχίζει το δράμα! Ο προδομένος υπουργός, μια καρικατούρα υπουργού, θυμώνει. Καλεί τη Στάζι, που... όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει, που εκτελεί προσωπικές εντολές υπουργών και όχι αποφάσεις οργανωμένου κράτους, σύμφωνα με την ταινία, και τη διατάζει: Βρέστε μου στοιχεία για το συγγραφέα και εν ανάγκη κατασκευάστε τα!

Ο αξιωματικός που παίρνει την εντολή, προσδοκώντας προαγωγή, το παίρνει προσωπικά. Καλεί έναν κολλητό του «εξειδικευμένο» πράκτορα της Στάζι και αρχίζει η παρακολούθηση. Και ενώ όλα είχαν σχεδιαστεί στην εντέλεια, δεν είχε ληφθεί υπόψη ο «ανθρώπινος παράγοντας». Ο δεύτερος πράκτορας, ο «εξειδικευμένος», ο οποίος ήταν και ο κύριος παρακολουθητής, «συγκινείται» από το «δράμα» του συγγραφέα και τάσσεται, μυστικά φυσικά, με το μέρος του. Αντί να τον καταδώσει, όπως είχε υποχρέωση, τον προστατεύει. Τον διασώζει σωστότερα! Η πράξη του, βέβαια, δε χρεώνεται στην ιδεολογική ορθότητα, την οποία υπερασπίζεται, αλλά στον «καλό» συναισθηματισμό του!

Στο μεταξύ για το καλό της «ελευθερίας» και το κακό της Στάζι, παρεμβαίνει ο πολύς Γκορμπατσόφ! Ανατρέπεται ο σοσιαλισμός στη Σοβιετική Ενωση και στη συνέχεια και στην Ανατολική Γερμανία. Μετά την ανατροπή, ως γνωστόν, η «ελευθερία» φυσάει απ' όλες τις γνωστές και άγνωστες κατευθύνσεις, σε όλες τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες! Οι Ανατολικογερμανοί «αναπνέουν». Ο συγγραφέας, και δεν είναι μόνον αυτός σύμφωνα με την ταινία, ανοίγει το φάκελό του και μαθαίνει για την παρακολούθηση και τον «καλό» πράκτορα. Στον οποίον αφιερώνει και την πρώτη του «μετα-κομμουνιστική» νουβέλα, με τον τίτλο, «Σονάτα για έναν καλό άνθρωπο»!

Οχι, δεν πρόκειται για μελό. Στηρίζεται στη λογική του μελό! Πάνω, όμως, σε αυτό το δοκιμασμένο είδος ο, πράγματι άξιος, σκηνοθέτης και πολύ καλός σεναριογράφος (δικό του είναι και το σενάριο της ταινίας), Φλόριαν Χένκελ Φον Ντονερσμάρκ έφτιαξε μια ενδιαφέρουσα, και γι' αυτό επικίνδυνη, κινηματογραφική ταινία. Χρησιμοποίησε όλο το ταλέντο του, το οποίο πράγματι περισσεύει, και έφτιαξε μια ταινία με πλοκή, με σασπένς, με αρχή, μέση και τέλος. Και παρότι η υπόθεση είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά και μονόπλευρη, το τελικό αποτέλεσμα για πολλούς θεατές, κυρίως πολιτικά απληροφόρητους, είναι αρκετά πειστικό!

Είναι φανερό, λοιπόν, πως έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ δύσκολο και σοβαρό ιδεολογικό αντίπαλο! Ο οποίος, πολύ έντεχνα, αποσιωπά το μεγάλο και καταπιάνεται με το μικρό! Ο πανέξυπνος και ταλαντούχος Φλόριαν Χένκελ Φον Ντονερσμάρκ, γνωρίζοντας τα μυστικά του κινηματογράφου, με την άριστη τεχνική και την αξιοπρόσεκτη αισθητική του, καταφέρνει να εξουδετερώσει πολλά από τα ευλόγα ερωτήματα, που προκύπτουν και τα οποία, αν έμπαιναν στη συζήτηση, θα αποδυνάμωναν το έργο του: Η Στάζι θα κριθεί από την ιστορία για τις «υπερβάσεις» της, για τις «παρανομίες» της, για τις όποιες «σκοπιμότητές» της (κατηγορίες ενορχηστρωμένες που εκτοξεύονται από θεούς και δαίμονες) ή για τον σκληρό ταξικό αγώνα που έδωσε ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους εχθρούς του κομμουνισμού; Η «προσωπική περίπτωση» που εξετάζει η ταινία, όσο αληθινή και αν είναι (που δεν είναι), μήπως αναιρεί την αναγκαιότητα για ισχυρές και αυστηρές μυστικές υπηρεσίες από τα λαϊκά κράτη, όταν απέναντί τους υπάρχει εχθρός και μάλιστα ισχυρότερος και καλύτερα εξοπλισμένος; Οταν συνεχίζεται η ταξική πάλη; Οταν όλα τα μέτωπα είναι ανοιχτά;

Αν ο καλόπιστος θεατής «πιάσει» μια λεπτομέρεια, από τις πολλές που διαφεύγουν στην ταινία, παρ' όλη την προσοχή που υπέδειξε (οι οποίες λεπτομέρειες, δυστυχώς, πιάνονται μόνον από τους έμπειρους πολιτικά θεατές) και απαντήσει σωστά στο ερώτημα που θα προκύψει από την ανάγνωση αυτής της «λεπτομέρειας», τότε θα νιώσει ισχυρός για να αντιμετωπίσει το συναίσθημα που κυριαρχεί και καραδοκεί. Το συναίσθημα που τον παγιδεύει. Ο κεντρικός ήρωας της ταινίας, ο «καλός» Ανατολικογερμανός συγγραφέας έγραψε και έστειλε κρυφά ένα άρθρο του στο δυτικογερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ». Το γνωστό, γνωστό με όλες τις έννοιες, περιοδικό, ποιανού συμφέροντα υπερασπίζεται; Τελικά με ποιους συντάσσεται ο συγγραφέας; Και τι θα έπρεπε, τάχα μου, να κάνει η Στάζι;

Ας μην προχωρήσω! Απαντήσεις υπάρχουν δεκάδες και για τη Στάζι. Η ταινία, πέρα από τις προθέσεις της, που είναι φανερές, βάζει και ένα πολύ επείγον και σοβαρό ζήτημα, για τους κομμουνιστές. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, γίνεται επιτακτικότερη η ανάγκη για θεωρητική θωράκιση. Οι επιθέσεις, που θα δεχτούμε στο μέλλον, θα είναι πιο έντονες, πιο συντονισμένες και πιο «ταλαντούχες». Δεν είναι η άμυνα που ενδείκνυται. Η επίθεση απαντάει στις επιθέσεις!

Παίζουν: Μαρτίνα Γκέντεκ, Ούλριχ Μούχε, Σεμπάστιαν Κοχ, Ούλριχ Τουκούρ.